Η μεγαλύτερη παράσταση που είδα ποτέ....

Κάποια στιγμή ένιωσα κάποιες "χαρακιές" στο πρόσωπο, αλλά δεν κουνήθηκα. Προφανώς προέρχονταν από τις μικρές χαραμάδρες των παντζουριών που ήταν ερμητικά κλεισμένα δίπλα μου, καθώς το φως διαχέετο μέσα στο δωμάτιο. Ασυναίσθητα κοίταξα την ώρα, ήταν περίπου 06:15 το πρωί. Τα πόδια μου "γκρίνιαξαν" καθώς είχαν πιαστεί από την ακινησία επί πολλή ώρα στην ίδια θέση, ενώ και ο αυχένας μου διαμαρτυρόταν, καθώς θα έπρεπε να ξεκουράζεται πάνω σε ένα μαξιλάρι. Εγώ παρέμενα αταλάντευτος. Είχα πλήρη συναίσθηση του τι γινόταν γύρω μου, αισθανόμουν την κίνηση ή και την ακινησία και του πιο μικρού μυ στο σώμα μου Γνώριζα. Ήξερα ότι εκείνο το βράδυ ίσως παρακολουθούσα την μεγαλύτερη και ενδοξότερη παράσταση που θα έβλεπα στη ζωή μου. Γινόμουν μύστης μιας προσωπικής κορύφωσης σχεδόν χωρίς προηγούμενο, συμμετείχα στην ακροτελεύτια προσπάθεια για την εισαγωγή στο πάνθεον των μοναδικών, παρακολουθούσα την -στα μάτια μου μόνο??- τελείωση μιας προσωπικής διαδρομής χρόνων, ήδη απόλυτα επιτυχημένης, να διαστέλλεται και να λαμβάνει χαρακτήρα σχεδόν μυθικό. Αλήθεια σας λέω, το πίστευα. Ίσως για αυτό, περίπου 3 ώρες πριν σηκώθηκα και άνοιξα την τηλεόραση.

Κυρίως κατά τη διάρκεια των σπουδών μου είχα πάμπολλες φορές ξενυχτήσει βλέποντας αγώνες NBA στην τηλεόραση (αγαπημένο δίδυμο Καρύδας-Παπαδογιάννης) είτε κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου είτε στα play-off  και τους τελικούς, άρα δεν ήταν για μένα κάτι καινούριο αυτό. Εντούτοις, όμως εκείνο το βράδυ, είχα μια ανυπομονησία σχεδόν από την προηγούμενη μέρα, σε βαθμό μάλιστα που δεν πήγα στο κρεβάτι μου, αλλά λαγό-κοιμόμουν στον καναπέ με το ξυπνητήρι δίπλα μου για να βεβαιωθώ ότι δε θα χάσω τον αγώνα. Πάνω από 15 χρόνια μετά, μετά πλήρους βεβαιότητας μπορώ να σας πω ότι δε θα το συγχωρούσα στον εαυτό μου αν το έκανα, καθώς μπορώ -σχεδόν με παιδική περηφάνια - να πω ότι παρακολούθησα ζωντανά τον τελευταίο αγώνα του Michael Jordan φορώντας τη θρυλική φανέλα των Bulls στους τελικούς του 1998 εναντίον στους Jazz των Μαλόουν και Στόκτον. Και δε θα τον ξεχάσω. Ποτέ.

Θυμάμαι το γήπεδο γεμάτο από Μορμόνους που με κάθε τρόπο -φωνές, πλακάτ, χειροκροτήματα- προσπαθούσαν να σπρώξουν την ομάδα τους προς την επικράτηση και την ισοφάριση της σειράς. Δημοσιογράφοι και μη επεσήμαιναν και πριν και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ότι το momentum φαινόταν να έχει αλλάξει μετά την νίκη της ομάδος των Διόσκουρων στο πέμπτο παιχνίδι και μέσα στο Σικάγο. Όλοι στην πόλη της Γιούτα πίστευαν ότι μπορούσαν να νικήσουν και να φέρουν τους τελικούς σε ένα τελευταίο παιχνίδι στην έδρα τους. Οι αντίπαλοί τους δεν ήταν καλά, προφανώς ακόμα ζαλισμένοι από την ήττα στην έδρα τους, που τους απέτρεψε να στεφθούν πρωταθλητές μπροστά στο κοινό τους, ενώ και οι Πίπεν-Χάρπερ δεν ήταν στην καλύτερη τους φυσική κατάσταση αντιμετωπίζοντας μικρό-προβλήματα τραυματισμών. Και είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός έδρας μια ομάδα συνώνυμη την επιτομή της συνέπειας, της αποτελεσματικότητας και της επιμονής.

Τον παρακολουθούσα σε όλο το παιχνίδι. Σε κάθε φάση που σκόραρε η φιγούρα του μεγάλωνε στα μάτια μου, ο θαυμασμός μου επετεινόταν, η αγωνία μου έφτανε στο κατακόρυφο. Στο παιχνίδι αυτό, βγάζει από τα συρτάρια του ρεπερτορίου του σχεδόν όλες τις επιθετικές κινήσεις που κατά καιρούς χρησιμοποιούσε απέναντι στους αντιπάλους του. Κινείται, τρέχει, σουτάρει, ποστάρει, διεισδύει με ένα απόλυτα αρμονικό ρυθμό σώματος και πνεύματος, αδύνατο να ακολουθηθεί όχι μόνο από αντιπάλους αλλά και συμπαίχτες, είναι λες και βρίσκεται μόνος του στη ζώνη του λυκόφωτος, σε ένα μοναχικό μονοπάτι προς την κορυφή της δικής του προσωπικής, απόλυτης και εν τέλει αδιαμφισβήτης καταξίωσης. Έχει πλήρη συναίσθηση της δυσκολίας στην οποία βρίσκεται η ομάδα του, αντιλαμβάνεται ότι η ώρα του είναι πια αυτή, ότι τον κοιτάνε όλοι, τον περιμένουν όλοι, βγαίνει μπροστά, ζητάει τη μπάλα και επιτίθεται έχοντας μια απόκοσμη ηρεμία στο πρόσωπό του. Απαντάει σε κάθε καλάθι που δέχεται η άμυνά του, μετά το κάνει πάλι δείχνοντας πειστικά ότι αυτός όλο το βράδυ θα είναι εκεί. Νομίζω ότι όλο το γήπεδο όχι μόνο οι προπονητές και οι παίχτες της Γιούτα καταλάβαιναν ότι εκείνο το βράδυ έπαιζαν κυρίως εναντίον του, ότι αυτός ήταν το μόνο σοβαρό και υπαρκτό εμπόδιο για να φτάσουν στη τόσο πολυπόθητη νίκη.

Ο Ράσελ, ο Χόρνασεκ,ο Στόκτον, ο Άντερσον όλοι τους καλοί και συνεπείς αμυντικοί αλλάζουν επάνω του, τον κυνηγάνε, τον σπρώχνουν, παίζουν άμυνα με τα χέρια, το σώμα, τα πόδια, ζητάνε τη βοήθεια των συμπαιχτών τους για double-team όπου προκύψει ευκαιρία. Τους βάζει πλάτη, ξεγλιστράει σαν χέλι δίπλα τους, σουτάρει πάνω από τα κεφάλια τους, καρφώνει, σκοράρει τρίποντα, lay-ups, fade-away shots, πηγαίνει κατευθείαν κατά επάνω τους. Δεν παίρνει ανάσα, δεν ξεκουράζεται, δεν κάθεται στον πάγκο. Και η ομάδα του μένει κοντά στο σκορ.

Καθώς ξημερώνει σιγά σιγά το ξεχνάω, αλλά μου το υπενθυμίζει αυτός. Δεν είναι μηχανή παρόλο που μοιάζει με ό, τι κοντινότερο σε τέτοια, έχει αντοχές που λιγοστεύουν, κουράγια που σώνονται, ιδρώτα που τρέχει, μυαλό που θολώνει, χέρια και πόδια βαριά. Έχουμε ποτέ σκεφτεί πόση δύναμη ψυχική και σωματική, πόσες αέναες επαναλήψεις, κουραστικές προπονήσεις, υπερβάσεις ορίων, πίεση, υπομονή και πίστη είχε υποστεί ο Μπαρίσνικοφ ή ο Νουρέγιεφ ή ο Μπούμκα ή η Κάλλας ή ο Σγουρός για να μας παρουσιάσουν ένα τελευταίο τέλειο άλμα, μια ακόμα άψογη άρια, ένα αψεγάδιαστο ρεσιτάλ, που σε εμάς φαίνεται συχνά ως κάτι που προκύπτει απλά, άνετα, εύκολα. Μου το υπενθυμίζει αυτός, έχει κουραστεί, τα σουτ που συνεχίζει και παίρνει δε βρίσκουν στόχο, οι κινήσεις του είναι ελαφρώς πιο αργές. Δε σταματά να παλεύει, αλλά δεν έχει την ίδια ορμή πια, είνα άνθρωπος, μου το λέει με κάθε ανάσα που καταθέτει στο παρκέ. Χρησιμοποιεί το μυαλό του, κερδίζει φάουλ και πηγαίνει στις βολές. Καταθέτει στο παρκέ όλα τα μέσα που έχει για να κρατήσει την ομάδα του ζωντανή.

Συνήθως το έσχατο σκαλοπάτι για να ανεβείς στην κορυφή φαντάζει το πιο πελώριο, το πιο δύσκολο, το πιο ανυπέρβλητο. Και όμως είναι αυτό που καθορίζει τη μοίρα των αληθινά μεγάλων. Ο Στόκτον στήνει το παλκοσένικο του θριάμβου του, πιο ονειρεμένα ανταγωνιστικό και προκλητικό από ότι και ο ίδιος θα μπορούσε να το φανταστεί ακόμα και ο ίδιος. Τρίποντο στα 40 δεύτερα και η διαφορά στους 3 πόντους. Μια άμυνα μακριά από ένα παιχνίδι ακόμα στην έδρα τους, μια άμυνα από το να φτάσει μια πόλη κοντά σε ένα όνειρο. Μόνο εμπόδιο, αυτός. Αυτός που υποδέχεται τη μπάλα από την επαναφορά, αυτός που διεισδύει προς το καλάθι, αυτός που δέχεται την άμυνα του Ράσελ στο κόρμί του, το χέρι του στη μπάλα, αυτός που βρίσκει μπροστά του και τον Καρ που υψώνεται για να τον ανακόψει. Αυτός που σκοράρει και χωρίς δεύτερη σκέψη γυρίζει προς την άμυνά του.

Τη συνέχεια την έχετε δει, την έχετε διαβάσει ή και μπορεί ακόμα να την φέρνετε στο μυαλό σας. Ο Jordan είχε μπροστά του το σκαλοπάτι προς την αιωνιότητα, το άλμα που έπρεπε να κάνει για να στήσει μπροστά και πάνω από ονόματα, κατορθώματα και αναμνήσεις παλιότερων ή/και νεότερων παιχτών τη δική του επιτύμβια στήλη. Η πρόκληση. Η υπέρβαση. Ο Μαλόουν κρατάει τη μπάλα στα χέρια-τανάλιες, από τα οποία πάνω από 25,000 πόντοι έχουν καταμετρηθεί και είναι έτοιμος να σκοράρει από την αγαπημένη του δεξιά γωνία, καθώς μόλις δέχτηκε το σύνηθες κάτω σκριν για να ελευθερωθεί. Ο επίλογος όμως δεν είναι δικός του. Ένα χέρι πέφτει με ακρίβεια και δύναμη πάνω στη μπάλα που κρατάει. Ρίσκο? Θα μπορούσε να καταλογιστεί φάουλ? Θα μπορούσε ο Μαλόουν να δώσει πάσα στον παίχτη που είχε αφήσει ελεύθερο και αυτός να σκοράρει? Ρίσκο. Επέλεξε να κάνει το άλμα, επέλεξε να αφήσει τη δική του σφραγίδα, επέλεξε να ορίσει μόνος του τη μοίρα του. Και αυτή του το ανταπέδωσε. Ο μεγαλόσωμος αντίπαλός του πέφτει στο παρκέ και η μπάλα από διεκδικήσιμη είναι πλέον στα χέρια του. Τους διώχνει όλους. Δε θέλει κανέναν δίπλα του. Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα, η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει. Το γήπεδο έχει σηκωθεί όρθιο, είναι λες και οι θεατές θέλουν και αυτοί να παίξουν άμυνα επάνω του.

Δίπλα μου έχει σηκωθεί και κάθεται ο πατέρας μου. Αποσβολωμένος και αυτός κοιτάει την οθόνη, μαγεμένος σχεδόν από αυτό που πρόκειται να συμβεί. Εκείνη τη στιγμή πατέρας και γιος θα γίνουν μάρτυρες μιας από τις πιο αξέχαστες στιγμές στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Θα ζήσουμε την απόλυτη τελείωση ενός ανθρώπου να φτάσει στο ύψιστο των δυνατοτήτων, να ανέβει στο Έβερεστ της προσωπικής του κορύφωσης, να γράψει με τα ίδια του τα χέρια την ιστορία της ζωής του, να υπογράψει υστεροφημία του. Πόσους ξέρετε που μπόρεσαν να το κάνουν αυτό. Σηκώνεται. Σουτάρει. Ένα γήπεδο ολάκερο κρατάει την ανάσα του, χιλιάδες ζευγάρια μάτια ακολουθούν την πορεία της μπάλας που έφυγε από τα χέρια του για να αναπαυθεί στο αντίπαλο καλάθι.Σκοράρει.

Τα καταφέρνει.

Μένει για μια στιγμή με το χέρι τεντωμένο, παρόλο που η μπάλα έχει μόλις φύγει. Το απόλυτο ενσταντανέ. Η απεικόνιση της υπέρβασης. Η φωτογραφική απόδειξη για το φινάλε της μεγαλύτερης και πιο εντυπωσιακής παράστασης που είδα ποτέ. Το σουτ του Στόκτον που ακολούθησε δε βρίσκει στόχο και ο "Μιχάλης" κερδίζει τον 6ο του τίτλο και ολοκληρώνει το δεύτερο three-peat του. Έχει για άλλη μια φορά όλον τον κόσμο στα πόδια του να τον αποθεώνει, να τον επεφημεί, να θέλει να τον αγγίξει, να μοιραστεί λίγη από τη μαγεία του. Τα ξέρει όλα αυτά. Τα έχει ζήσει πάλι στο παρελθόν. Δε ξέρω τι σκέφτεται, πόσο χαρούμενος ή κουρασμένος νιώθει. Ποιος θα μπορούσε να ξέρει.

Αυτό που ξέρω είναι ότι για όση ώρα μετά έπινα τον καφέ μου χαζεύοντας το μαύρο πέπλο της νύχτας να ανασηκώνεται από τις άκρες αφήνοντας τις δειλές ηλιαχτίδες της ημέρας να μου υπενθυμίζουν ότι έχω διάβασμα, δε μίλησα καθόλου. Και είχα μια σκέψη μόνο στο μυαλό μου.

Τα κατάφερε. Και αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ.