Κάτι διαφορετικό αιωρείτο σαν αίσθηση εκείνη την ημέρα λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Ήταν λες και η Παρασκευή εκείνη δεν ήταν μια συνηθισμένη Παρασκευή. Για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια χωρίς μέρα άδειας είχα μείνει σπίτι λόγω πυρετού. Να ήταν τυχαίο? Μπορεί.. Έχετε βρεθεί ποτέ σε μια κατάσταση που ψυχανεμίζεστε ότι επίκειται να συμβεί κάτι εντυπωσιακό, χωρίς ούτε να ξέρετε τους λόγους ούτε το αν τελικά θα συμβεί? Κάτι τέτοιο ένιωθα εκείνη τη μέρα, λίγα λεπτά προτού στρογγυλοκαθίσω στον καναπέ προκειμένου να βιώσω μια από τις όμορφες και "ταξιδιάρικες" εμπειρίες που θυμάμαι τα όσα χρόνια βλέπω μπάσκετ. Με το πάτημα του κουμπιού της τηλεόρασης, λες και νοερά και σχεδόν μυσταγωγικά μεταφέρθηκα στον κόσμο των θαυμάτων του μπάσκετ.
(Κατάσταση καναπε: Άθικτη)
Κερδίζουμε το τζάμπολ και η πρώτα πάσα, όπως συνήθως σε όλα μας τα παιχνίδια πάει στο low-post. Ο Λάζος φοράει μια λευκή κορδέλα στα μαλλιά και αρχίζει να στρίβει πότε δεξιά πότε αριστερά -σαν "αργοκαρούτα" που θα έλεγε και μια ψυχή- ώσπου να πετύχει το πρώτο μας καλάθι και να προηγηθούμε. "Η πρώτη και τελευταία μας φορά" θυμάμαι να σκέφτομαι. Στην άμυνα δεχόμαστε 5 γρήγορους πόντους, αλλά στα ξαφνικά πετάγεται στη μέση του γηπέδου και κλέβει τη μπάλα ένας Νικόλας Σαλονικιός με γαμψή μύτη, ξεχύνεται στον αιφνιδιασμό και τελειώνει με κάρφωμα με τα δύο χέρια. Οι αντίπαλοι μας είναι πιο δυνατοί, πιο ψηλοί και πιο γρήγοροι και καλοί παίχτες, προηγούνται με βραχεία κεφαλή καθώς η ελληνική πονηριά μας προσφέρει μερικούς εύκολους πόντους από τη γραμμή της φιλανθρωπίας. Πρώτος περίεργος οιωνός ότι οι θεοί του μπάσκετ είναι μαζί μας. Επαναφορά της μπάλας, catch and shoot από έναν κοντό Λαρισαίο γκαρντ από τα 7 και βάλε μέτρα και η μπάλα χτυπάει ταμπλώ και πάει μέσα. Μένουμε κοντά. Πειστικά κοντά.
(Κατάσταση καναπε: Άθικτη)
Καμιά άλλη ομάδα ίσως στην Ευρώπη δε ξέρει να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που της δίνει η αντίπαλη άμυνα προκειμένου να σκοράρει τόσο εύκολα ελεύθερες βολές, ιδίως όταν έχεις απέναντι σου παίχτες που δεν έχουν μεγάλη γνώση των ευρωπαϊκών κανονισμών. Ο Βασίλης στέλνει άλλες 3 στο πλεχτό με ψυχραιμία και τον μιμείται μετά ο Λάζος, πάντα φορώντας την κορδέλα. Η διαφορά ακροβατεί μεταξύ 5-7 πόντων. "Ζήτημα ενός δίλεπτου ξεσπάσματος" σκεφτόμουν και περίμενα. Το ξέσπασμα. Δεν άργησε να έρθει, καθώς ο ρυθμός άνοιξε για λίγο και οι αντίπαλοι μας, μαιτρ στο transition game, πετυχαίνουν εύκολους και γρήγορους πόντους με συνέπεια να είμαστε στο -12. Καλά ήταν όσο κράτησε, τουλάχιστον να έχουμε μια αξιοπρεπή συνέχεια. Αυτό σκεφτόμασταν πολλοί, το πιστεύαμε όμως? Και κυρίως το πίστευαν τα 12 παλικάρια και οι προπονητές τους? Και τότε εμφανίστηκε ο "John Rambo" με το πρώτο αίμα από το πουθενά. Φάση άνευ σημασίας στη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά ενδεικτική μιας υφέρπουσας δυναμικής και ίσως μιας εσώτερης πίστης. Ο φετινός MVP του All-Star Game διασχίζει το γήπεδο ανενόχλητος για να αφήσει τη μπάλα στο καλάθι με lay-up όταν "out of the blue" όπως θα έλεγαν και οι αντίπαλοι μας εμφανίστηκε ένα.... κουπί από την Καστοριά και έκλεισε και τα φώτα και τους γενικούς. Η μπάλα έφτασε μπροστά στον ελληνικό πάγκο ο οποίος σηκώθηκε να πανηγυρίσει έξαλλα τη φάση, ενώ το θύμα δε συνήλθε ποτέ κατά τη διάρκεια του αγώνα. Μια σπίθα χρειαζόμασταν.. Μια σπίθα.. Ο κόουτς κοιτάει τον πάγκο και συναντάει με το βλέμμα του έναν από τους πιο οξυδαρκείς και νικητές γκαρντ που έπαιξαν τη τελευταία δεκαετία μπάσκετ στην Ευρώπη. "Μπες"!!!
(Κατάσταση καναπε: Άθικτη)
Οι τρεις πιο σπουδαίοι γκαρντ των τελευταίων ετών -με προπονητή έναν άλλον κορυφαίο- στο παρκέ και τη διαφορά σε διψήφιο αριθμό πόντων εις βάρος μας. Και τότε αρχίζουν τα όργανα και οι χοροί ελληνικής προελεύσεως. Ο Θοδωρής βγάζει με το καλήμερα ασσίστ στον Λάζο για ένα κοντινό hook. Ο Βασίλης "πιάνει κορόιδο" την αντίπαλη άμυνα και τους γράφει ακόμα τρεις βολές. Ο Μήτσος λαμβάνει ασσίστ από τον Θοδωρή και τελειώνει τη φάση στον αιφνιδιασμό. Το momentum αρχίζει και αλλάζει αλλά οι υπερφίαλοι και μπλαζέ Αμερικανοί "αγρόν ηγόραζον". Μόνο ο κόουτς Κ δείχνει ανήσυχος στα πλάνα της τηλεόρασης. Ο Τεό ένα αριστερό lay-up, ενώ στην επόμενη φάση ο Μήτσος σουτάρει τρίποντο καθώς ο αντίπαλος του προσπαθεία να τον ακολουθήσει αλλά πέφτει πάνω στο βουνό που έχει μπει στο μεταξύ στο παρκέ, που σχεδόν τον σηκώνει όρθιο από το σκριν που στήνει (δείτε τη φάση για να καταλάβετε!!!). Και μετά ξεκινάει το τρίλεπτο του τρόμου. Ένας μελαμψός οδοστρωτήρας παίρνει μαράζωμα όλους τους αντίπαλους και πολύ-διαφημισμένους ψηλούς λες και είναι παίχτες εφηβικού. Ο Θοδωρής διαβάζει την αντίπαλη άμυνα και βλέποντας ότι δεν υπάρχει περιστροφή ή κάλυψη του κενού χώρου αρχίζει τις κάθετες πάσες στο κέντρο της ρακέτας της. Ο Σόφο τους αφιερώνει διαδοχικά ένα κάρφωμα στον αιφνιδιασμό, ένα lay-up και ένα δυνατό πάτημα, τη μπάλα στο καλάθι και προσπέρασμα της ομάδος μας στο σκορ. Οι αντίπαλοι ψηλοί σχεδόν δεν φαίνονται, ενώ ο Σόφο έχει μια έκφραση τύπου "Πεινάω πολύ και θα τους φάω όλους μόνος μου!!!!!!!". Και για όποιον δεν το πίστευε, τους αφιέρωσε και ένα hook για ποικιλία!!! Πριν λήξει το ημίχρονο ο Θοδωρής τους βάζει δύο χορευτικά καλάθια. Σαν και αυτά που κάθε Τετάρτη και Πέμπτη έβαζε σωρηδόν απέναντι σε πολύ πιο οργανωμένες άμυνες. Γιατί εδώ είναι το δικό του βασίλειο, οι δικοί του νόμοι και όποιος δεν κατάλαβε, πέρασε όλο το βράδυ κάνοντας επαναφορά τη μπάλα μετά από καλάθι του Τσάρου.
(Κατάσταση καναπέ: Ελαφρές ζημιές)
Είμαστε μπροστά!! Είμαστε μπροστά το καταλαβαίνετε??? Μετά το ήμισυ του αγώνα, τα παλικάρια μας οδηγούν!!! Ιδρώνω, να είναι ο πυρετός ή η έξαψη? Η φωνή μου έχει αρχίσει να βραχνιάζει και τα γυαλιά μου να αχνίζουν. Το καταλαβαίνω, υπάρχει ένα ολόκληρο ημίχρονο μπροστά, αλλά εκείνη η αίσθηση που σας έλεγα από την αρχή δε λέει να φύγει. Και όμως, και άλλος οιωνός. Ο Μήτσος βάζει ένα καλάθι που δεν τον έχω ξαναδεί στην...καριέρα του να βάζει. Σκριν από πλάγια, μικρή ντρίπλα, jump-shoot από τα 4-5 μέτρα πάνω σε άμυνα!!!!! Ποιος μου λείπει ρε γαμώτο? Α, νάτος και ο Τόνι. Δεν τον είχα προσέξει καθόλου και είπε να κάνει μια cameo εμφάνιση, βάζοντας ένα "παγωμένο" τρίποντο χωρίς κάλυψη και στην επόμενη φάση βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ, καλάθι και φάουλ!! Η διαφορά είναι υπέρ μας μεταξύ 6-8 πόντων καθώς ο "Baby-Shaq" τους έχει πάρει τον άερα και βάζει τη μπάλα στο καλάθι κάθε φορά που τη δέχεται. Στο μεταξύ κάποιος έχει μεγαλώσει το καλάθι των αντιπάλων τους, δε λέει να βγει η μπάλα έξω με τίποτα!!! Ο "Kill-Bill" τους σκοτώνει από μακριά και ο Μήτσος βάζει ένα highlight ζωής και καριέρας να καταγραφεί. Ντρίπλες κάτω από τα πόδια μπροστά στον Βασιλιά και στο τέλος της επίθεσης, ένα βήμα πίσω και σουτ από την...Καστοριά μπροστά στα απλωμένα χέρια του θηρίου των 2,06!! Nothing but net!!! "Γιατί εμείς στην Καστοριά έτσι το κάνουμε" θα μπορούσε να σημαίνει το σουτ αυτό. Παραμένουμε μπροστά με 12 πόντους!!!! Τι γίνεται ανεβαίνει και άλλο ο πυρετός ή εγώ ζαλίζομαι? Καπάκι τρίποντο από τον Κώστα, ο οποίος μόλις έχει μπει στο παρκέ?? Βρέχει τρίποντα, πείραξε κάποιος τις γραμμές του τριπόντου, ήπιανε κανένα περίεργο ποτό στο ημίχρονο, ας μου εξηγήσει κάποιος!!!
(Κατάσταση καναπέ: Πεταμένα μαξιλάρια-Λυγισμένα ελατήρια-Ελαφριά τριξίματα)
Τιμημένη Θεσσαλία!!!! Ένα ψηλό παλικάρι που μέχρι τότε δεν είχε πατήσει παρά ελάχιστα παρκέ, μπαίνει στο παιχνίδι και συστήνεται. "Με λένε Δήμο και σε τέσσερις συνεχόμενς φάσεις, θα σας βάλω 4 καλάθια σε περίπτωση που δε γνωρίζετε εκεί στο Αμέρικα τον κάμπο τον Θεσσαλικό. Και θα σας τα βάλω με 4 διαφορετικούς τρόπους, γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε πολυσχιδείς προσωπικότητες"!! 8 πόντοι βγαλμένοι από τον πάγκο της ομάδος μας δίνουν νέα ώθηση και απάντηση στις επιθέσεις των αντιπάλων μας. Το τρίτο δεκάλεπτο λήγει με τον Βασίλη να προλαβαίνει δύο αντιπάλους και το χρονόμετρο τελειώνοντας τη φάση και δίνοντάς μας τα 10 πιο αγωνιώδη λεπτά που θυμάμαι να έχω ζήσει σε αγώνα μπάσκετ. "Δε μπορεί, θα γυρίσει, θα κουραστούν, πόσα θα βάζουν πια" σκεφτόμουν. Λογάριαζα χωρίς τον αρχηγό. Γιατί ο αρχηγός στις δύσκολες στιγμές εμφανίζεται και όταν η υπόλοιπη ομάδα τον χρειάζεται. Σουτάκι από τα 5 μέτρα? Βεβαίως! Τρίποντο στη λήξη του χρόνου? Φυσικά!! Καλάθι και φάουλ από επαναφορά? Και από αυτό έχουμε!! Ο αρχηγός δηλώνει παρών με τρόπο εμφατικό δείχντονας ότι η ομάδα του ήρθε για να μείνει και θα παλέψει μέχρι τέλους. Ο πάγκος μας συμμετέχει σε κάθε φάση, όλοι είναι έτοιμοι να μπουν, ο κόουτς-Παναγιώτης προσπαθεί να κρατήσει ψύχραιμους τους παίχτες του και τους φωνάζει τις οδηγίες του. Η άμυνα των αντιπάλων έχει περισσότερες τρύπες και από ελβετικό τυρί και οι δαιμόνιοι Θοδωρής-Βασίλης τελειώνουν τις φάσεις. Στην άμυνα δεχόμαστε καλάθια σχετικά εύκολα, αλλά πλέον η κλεψύδρα με την άμμο αρχίζει και αδειάζει.
(Κατάσταση καναπέ: Ετοιμοθάνατος)
Από τη Λάρισα στο Μαρούσι και από εκεί στο ΟΑΚΑ. Δεν του έφτανε του Βασίλη, ονειρευόταν το NBA, αισθανόταν ότι άνηκε εκεί και σκέφτηκε να το δηλώσει μπροστά σε όλη την υφήλιο. Στο "κλείσιμο" του παιχνιδιού με την πίεση και το άγχος να έχουν χτυπήσει κόκκινο, τελειώνει από τα δεξιά με αριστερό lay-up τη φάση και στην επόμενη σηκώνεται και "γράφει" ένα "ΤΙΤΑΝΟΤΕΡΑΣΤΙΟ" τρίποντο-δήλωση-κατάθεση-στάση νίκης!!! Ναι, νίκης!!! Τι διάολο, δύο λεπτά σκάρτα έμειναν, γιατί να μην την ξεστομίσω τη λέξη?? Είσαι μια ανάσα, μια ανηφόρα από την κορυφή του Έβερεστ, δε θα σκεφτείς ότι θα ανέβεις? Όταν η μπάλα φεύγει από τα χέρια του ο Κώστας από τον πάγκο έχει αρχίσει να πανηγυρίζει, σαν "deja vou" ενός ευρωμπάσκετ σχεδόν 20 χρόνια πίσω με άλλους πρωταγωνιστές. Πάμε στις βολές. Όταν βάζεις τα τρίποντα λες και είναι φυστίκια που πετάς σε κάδο σκουπιδιών, θα χάσεις τις βολές?? Ούτε ο Μιχάλης, ούτε ο Αντώνης πάντως είναι διατεθειμένοι. Ο Δράκος σχεδόν είναι μέσα στο παρκέ φωνάζοντας, ενώ οι παίχτες του πάγκου όλοι μαζί ενθαρρύνουν και παροτρύνουν για μια τελευταία προσπάθεια!!!! Ακούω τη φωνή του Σκουντή σαν μικρού παιδιού να τραγουδάει σχεδόν "Εκατό-εκατό" όταν ξεπερνάμε τους 100 με τις βολές του αρχηγού μας. Το χρονόμετρο μηδενίζεται, το 1987 επανήλθε και ξαναζεί, πιστεύω πια στα θαύματα, σχεδόν δακρύζω από χαρά, έχω 20 μηνύματα και 20 κλήσεις από συγγενείς και φίλους, πανηγυρίζουμε όλοι μαζί μεθυσμένοι από χαρά, θέλω να μπω μέσα στην τηλεόραση και να μεταφερθώ εκεί μαζί τους, να τους αγγίξω, ο πυρετός έχει αγγίξει 40, κόρνες ακούγονται στους δρόμους, φωνές από τους γείτονες, ψάχνω να βρω μια μπάλα μπάσκετ να την πάρω αγκαλιά...
(Κατάσταση καναπέ: Σκόνη και θρύψαλα ατάκτως ερριμμένα)
Μερικά χρόνια μετά, έναν καναπέ διαλυμμένο ακόμα ανατριχιάζω όταν θυμάμαι ή βλέπω στιγμιότυπα...
17 σχόλια:
Μπραβο ρε συ Στρατο, τρομερη αφηγηση.
Εγω τον αγωνα τον εζησα εν μεσω εξεταστικης στο πανεπιστημιο. Ειμαι απο το πρωι και διαβαζω σε μια αδεια αιθουσα για την απογευματινη εξεταση και παω στο κυλικειο να δω το 1ο δεκαλεπτο. Τελευταια μαθηματα για πτυχιο κι ειμαι αποφασισμενος να δω δεκα λεπτα και να παω να συνεχισω γιατι δεν με επαιρνε αλλο. Τελικα λιγο λιγο βλεπω ολο το πρωτο ημιχρονο και φευγω "σκασμενος" με την ομαδα που εχανε με 30 ποντους να με βγαλει απο το διλημμα. Ανεβαινω στην αιθουσα και κατι με τραβαει παλι κατω, αδυνατω να συγκεντρωθω σκεπτομενος "ρε λες?".
Παω και καλα κατω να παρω νερο σαν δικαιολογια στον εαυτο μου.Βλεπω ολο το παιχνιδι ορθιος στην πορτα του κυλικειου σε κατασταση τωρα φευγω αλλα ολο εμενα. Καποια στιγμη θυμαμαι οτι σκεφτηκα "Εχεις δει ΕΤ1 Σπορτιγκ - Χαποελ Γκαλιλ Ελιον με ενθουσιασμο και χαρα, θα φυγεις τωρα?".
Τελικα μενω και στο τελος πανηγυριζουμε σαν τρελοι.Νιωθω δικαιομενος κι ουτε καν σκεπτομαι το μαθημα που δινω 30 λεπτα μετα τον αγωνα. Αλλα οι θεοι του μπασκετ ηταν 100% μαζι μου εκεινη την μερα - επεσε το μονο κεφαλαιο που ειχα προλαβει να διαβασω....
Μερικες φορες το λαθος της στιγμης, αποδεικνυεται ολοσωστη αποφαση 2 ωρες μετα - αν ειχα χασει αυτον τον αγωνα δεν θα μου το συγχωρουσα ποτε ...
Καλη συνεχεια στα αρθρα σας.
@stonedreamer: Ήταν εκείνη η αίσθηση φίλε..
περίμενα μια αντιστοιχη ανάρτηση καιρό τώρα!είχα ενα τρίλεπτο κενό στην δουλειά και μπαίνω στο μπλογκ ξεκινάω να διαβάζω όσο ποιο γρήγορα μπορώ γιατί οι παραγγελίες για εσπρεσσάκια πέφτουν βρόχή στην οικογενειακή επειχήρηση που διατηρώ στην πτολεμαιδα. Το συγκεκριμένο ματς για εμένα αποτελεί το καλύτερο που έχει κάνει η εθνική!το έχω ξανά παρακολουθήσει εκατοντάδες φορές απο τότε! το αγαπημένο μου όμως είναι αυτό το video της αμερικάνικης μετάδοσης που δυστηχώς δεν μπόρεσα να βρώ απο τότε ολόκληρο!
http://www.youtube.com/watch?v=_D1WjZV50Lo(είναι μόνο 10 λεπτά αλλά τα λέει όλα το έχω δει ίσως και χιλιάδες φορές...αξίζει να το αναρτήσετε μαζί με το κείμενο πάντως).
Με συγκίνησες πρωινιάτικα ...Thx again!
Δεν εχω λογια. Ηταν εκεινη η αισθηση.
Και εγω φοιτητης, ειχα γυρισει απο ξενυχτι και ολο το βραδυ να σκεφτομαι αν θα ξυπνισω να το δω. Μετα απο ολα οσα εχουμε περασει απο Γιουκοσλαβους κ σια ΟΕ, το μονο πραγμα που σκεφτομαι ειναι η πιεση που θα ανεβασω με τα κοληματα του Γιαννακη. Κοιμαμαι. Τελικα με παιρνει ο πατερας μου στην 2η περιοδο να με ρωτησει αν το βλεπω και να μου πει οτι εχει ενα προαισθημα. Σχεδον τον βριζω και ξαναπεφτω για υπνο. Η τουλαχιστον προσπαθησα. Μετα απο 2 λεπτα σηκωνομαι με αυτο το αισθημα "βρε λες..."
Μαγικη μερα. Ολα μας εβγαιναν.
ΥΓ: δεν νομιζω οτι υπαρχει μεγαλυτερη χαρα απο το να νικας τους Αμερικανους με το ιδιο τους το συστημα. Το Pick n Roll μας απλα δεν σταματιοταν εκεινη την μερα...
@levingston: Πικρό καφέ κεράσαμε τα Αμερικανάκια εκείνη τη μέρα... Κάτι θα ξέρεις εσύ από αυτά!!!
@Thanos: Ξέρεις πόσοι εκείνη τη μέρα ΔΕΝ ξεκίνησαν να βλέπουν τον αγώνα και τελικά τον είδαν σαν και εσένα...
Τρομερη αναρτηση και εκλπληκτικη νικη φίλε Στρατο.
Εχω δει τον αγωνα πανω απο 10 φορες και στο διαστημα απο το 15-30' εχουμε 18 συνεχομενα ευστοχα διποντα!!!
Τον αγωνα τον ειδα στη δουλεια στο εργοστασιο , ειχα φερει τηλεοραση από το σπιτι...
και στη συνέχεια (ίσως και 1-2 μέρες μετά) μαθαίνουμε πως ο Πάου έχει τραυματιστεί και θα παίξει χωρίς αυτόν η Ισπανία...
τελικά δεν έπαιξε και μας έμεινε η νίκη επί των ΗΠΑ...
1η Σεπτεμβρίου 2006- Η μέρα που το μπάσκετ άλλαξε πατρίδα
Το μπάσκετ το λάτρεψα όταν το καλοκαίρι του 1986, παιδί του δημοτικού, παρακολουθούσα στην τηλεόραση την προσπάθεια μιας ομάδας με γαλανόλευκες asics tiger για όσο το δυνατό καλύτερο αποτέλεσμα στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Μία προσπάθεια πόντο με τον πόντο, κατοχή με κατοχή. Η ομάδα αυτή είχε βασικό σέντερ τον Αργύρη Καμπούρη και αναπληρωματικό τον Αργύρη Παπαπέτρου. Εγώ πάλι, σαν φίλαθλος και οπαδός της είχα ένα όνειρο και μια ευχή. Να αναδειχθεί η ομάδα μου καλύτερη στον κόσμο, κερδίζοντας στην τελική αναμέτρηση το αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Η έκρηξη του 87 με βρήκε έτοιμο και συνειδητοποιημένο μπασκετικό φίλαθλο αλλά και μερικώς ευχαριστημένο – δεν μου έφτανε η Ευρώπη μόνο (λέμε τώρα)!!
Από τότε η ομάδα αυτή άλλαξε χορηγό στις φανέλες (adidas, reebok, nike, champion) και «λογότυπο» από ΕΛΛΑΣ σε HELLAS. Eγώ, με την σειρά μου, πάντα την παρακολουθούσα και πάντα το όνειρο μου για αυτή έμεινε αναλλοίωτο. Με αυτό το όνειρο ξεπέρασα Ντιζόν και Αττάλεια και …. 20 χρόνια μετά το καλοκαίρι του 86 , ήρθε η ικανοποίηση ενός απωθημένου που φαντάζει με τα 5+1 νούμερα του Τζόκερ! (το μοναδικό κακό γμτ είναι ότι δεν ήταν στο τελευταίο ματς !!!!!)
(Οι αμέσως καλύτερες στιγμές μου ως φιλάθλου του μπάσκετ έχουν να κάνουν με την ομάδα που υποστηρίζω και δεν έχουν θέση σε αυτή την κουβέντα)
Το πιο σπουδαίο σε αυτή τη νίκη στη Σαϊτάμα, είναι ότι ήρθε σαν επιστέγασμα μιας συνεπούς και σταθερής 20ετούς πορείας του ελληνικού μπάσκετ και αυτό για όσους κάνουν τη σύγκριση Λισαβόνα 2004 – Τόκυο 2006. Η πορεία και το ταξίδι είναι πολύ σημαντικά
Αγαπητέ κύριε Καλαντζή,
Το post σας είναι εξαιρετικό και αποτυπώνει σχεδόν όλο το εύρος των συναισθημάτων πού όλοι ζήσαμε τότε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Σε αντίθεση με εσάς, το ματς το είδα ξαπλωμένος σε πλήρη ακινησία τον καναπέ με εξαίρεση την τελευταία επίθεση των Αμερικανών την οποία είδα πεσμένος στα γόνατα μπροστά στην τηλεόραση (γούρια).
Ο πρώτος που πήρα τηλέφωνο εν μέσω λυγμών μετά το τέλος του αγώνα ήταν ο πατέρας μου ο οποίος ακούγοντας με να κλαίω βιάστηκε να συμπεράνει «Κλαις επειδή είσαι Έλληνας»
«Όχι» του απάντησα. «Κλαίω επειδή είμαι ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟΣ !!!!!!!»
&lavrian
Αυτό που ξεχωρίζει τις μεγάλες στιγμές της ζωής μας από τις υπόλοιπες είναι ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν θυμόμαστε με κάθε λεπτομέρεια οτιδήποτε σχετικό μ' αυτές. Όντως υπήρχε μια ιδιαίτερη προσμονή για το ματς της 1ης Σεπτεμβρίου 2006 και μια διάχυτη πίστη ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλό. Παρακολούθησα το παιχνίδι σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση 7" στο κυλικείο της εταιρίας που δούλευα. Ανεπανάληπτα συναισθήματα, μακράν η μεγαλύτερη μέρα για το Ελληνικό μπάσκετ τόσο σε επίπεδο αποτελέσματος όσο και απόδοσης. Στράτο πολύ καλό άρθρο, συγχαρητήρια!
...μπορεί να πετύχει κ'περισσότερα ο ελληνισμός...
http://www.youtube.com/watch?v=WDHNdBXGDfw
...εδώ ολάκερο...
Τι ανατριχιλα ρε Στρατο!!! Πετυχε αυτο το παιχνιδι μεσα στις διακοπες μου και πρωι πρωι βρεθηκα σε καφε με παρεα και μας κραζαν κατι γριουλες γιατι τα ειχαμε αναστατωσει ολα με τις φωνες και τα πανηγυρια.. Το μονο καφε ανοιχτο εκεινη την ωρα ηταν για γιαγιαδες -παππουδες στυλ παλιου ζαχαροπλαστειου......
Εγω παντως το πιστευα οτι τους ειχαμε απο πριν το αγχος το μεγαλο ηταν πιο πολυ οταν ειμασταν πρωι και το come back των Αμερικανων που ποτε δεν ηρθε..
Δεν μπορεσα ποτε να καταλαβω βεβαια τι εγινε την επομενη μερα με τους Ισπανους τοτε, αλλα καταλαβα αργοτερα τα επομενα χρονια..
Το καρφωμα του Χατζηβρεττα στην αρχη ηταν το εναυσμα οταν το εκανε ηταν σαν να ελεγε οτι δεν θα τους αφησουν να παρουν τον αερα του παιχνιδιου.. Να βλεπεις Lebron χαμενο στο διαστημα δεν το αλλαζω με τιποτα..
Εξαιρετικο κοουτσαρισμα και προετοιμασια του υποτιμημενου Γιαννακη ολοι οι παιχτες εκαναν το καλυτερο παιχνιδι τους, δεν θυμαμαι καποιον που να πατησε παρκε και να μην εδωσε οτι καλυτερο ειχε..
Απο τοτε χαθηκε η νοοτροπια του νικητη απο αυτη την ομαδα και ο τσαμπουκας αλλα θα γυρισει που θα παει θα γυρισει...
Μπραβο για το αρθρο σου.
Μανος
Να δουλεύεις Λονδίνο και να μην μπορείς να βρείς streaming video πουθενά...
Να το ακούς στο sportfm.gr και κάθε break να κάνεις και ένα τσιγάρο στα πεταχτά , και να σκέφτεσαι θα γυρίσω να το βρω να τρώμε 10 πόντους στο κεφάλι??
Τελευταία περίοδο πήρα το laptop στο meeting room , έκλεισα πόρτα και στο τέλος γέλαγα και έκλαιγα από χαρά.Όλοι στο γραφείο να απορούν γιατί αυτός ο συνήθως ήσυχος τύπος ξαφνικά γέλαγε σαν μωρό παιδί..
Από τις στιγμές που χαράζουν την μνήμη μας για πάντα..
Μπαγάσα, μας συγκίνησες πάλι.
Ζαχαρίας
Σε διάλλειμμα από τη δουλειά που από εικοσάλεπτο έγινε μία ώρα, το έβλεπα στις οθόνες των τηλεοράσεων του Carrefour μαζί με όλο το σούπερμάρκετ. Κανονική κερκίδα μέσα στο σούπερμάρκετ. Απίθανη περιγραφή, απίθανος αγώνας, άντε και άλλα τέτοια.
Γιώργος Κ.
Στράτο το συγκινησιόμετρο χτύπησε κόκκινα!!! Καινούριος στο γραφείο θυμάμαι τότε, δεν ήξερα τι να πω και πώς για να τη κοπανήσω για να δω το παιχνίδι! Τελικά δεν είπα τίποτα, είδα το τελευταίο 10λεπτο σε ένα καφέ δίπλα στο γραφείο μαζί με κάμποσους άλλους άσχετους! Εννοείται πως το έχω ξαναδει αυτό το παιχνίδι αρκετές φορές, έχω διαβάσει όλα τα αφιερώματα από τότε σε βαθμό που να θυμάμαι στατιστικά με ακρίβεια Γαλάνη! Καμμένος εντελώς...Πάμε δυνατά μωρή εθνικάρααααααααα!!!
το χειρότερο είναι να σαι φαντάρος και να σας απαγορεύουν να το δείτε οι βλάκες καραβανάδες ενώ δεν υπάρχει κανένας λόγος και να το ακούς με τα συφάνταρα στο ράδιο.Ακόμα θυμάμαι τη φάτσα(και τπτ άλλο από αυτόν) εκείνου που ήταν απέναντί μου και ακούγαμε παρέα!!όπως και την αγωνία να κανονίσουμε μην έχουμε "υπηρεσία" στον τελικό που θα το σηκώναμε κόντρα στους χωρίς Παου Ισπανούς.Αυτό το ματς μια άλλη ιστορία που παίρνει πολύ συζήτηση..πολύ πίκρα..-ωραίος πάλι ρε Στράτο!!!
Κάναμε το τέλειο παιχνίδι τότε και το κάναμε με τους αμερικανούς οι οποίοι υπερόπτες και αλαζονικοί όπως ήταν έφυγαν για να μην παραστούν στην τελετή απονομής. ΄Ολα όμως ξεκίνησαν από την τάπα του Διαμαντίδη στον Μπράιαντ που έδειξε στους υπόλοιπους ότι δε χρειάζεται να φοβούνται ή να σέβονται υπερβολικά κανένα αντίπαλο. Ξεχάσανε το όνομα του αντιπάλου, έπαιξαν χωρίς φόβο και άγχος, ήταν στη μέρα τους, οι αμερικανοί δεν καταδέχτηκαν ούτε scouting να κάνουν για τους ήδη πρωταθλητές Ευρώπης τότε, τους παίξαμε κατ' επανάληψη πικ ν ρολ και δεν το πήραν χαμπάρι και κάπως έτσι γράφτηκε μπασκετική ιστορία
Δημοσίευση σχολίου