Μετά τη δεύτερη φετινή ήττα από τον Ολυμπιακό και κυρίως μετά τη δεύτερη συνεχόμενη τόσο άσχημη εμφάνιση -προηγήθηκε η ασθενική νίκη επί της Μπάμπεργκ-, έχει φουντώσει η φιλολογία σχετικά με την προπονητική επάρκεια του Πεδουλάκη και τη σωστή ή λάθος στελέχωση και διαχείριση του ρόστερ των πρασίνων. Σιγά σιγά οι επικρίσεις έχουν αρχίσει και συσσωρεύονται επισημαίνοντας ότι έχουμε φτάσει Φλεβάρη, η πρώτη θέση του πρωταθλήματος έχει χαθεί, η δεύτερη είναι ανοιχτή -ο ΠΑΟ έχει εκτός Πανιώνιο και ΠΑΟΚ-, η δεύτερη φάση της Ευρωλίγκα είναι στο μέσον της, το κύπελλο θα κριθεί την ερχόμενη Κυριακή και η ομάδα δεν πείθει με τις εμφανίσεις της.
Είναι όμως πράγματι έτσι ή οι μονίμως γκρινιάρηδες και ιντριγκαδόροι δημοσιογράφοι συνεπικουρούμενοι από τους προπονητές της εξέδρας αναζητούν άμεσα τον αποδιοπομπαίο τράγο στο πρόσωπο του Έλληνα κόουτς? Η απομάκρυνση του Άρτζι, όπως φημολογείται μετά την πιθανή απώλεια του Κυπέλλου θα λυτρώσει την ομάδα από το κακό θέαμα το οποίο παρουσιάζει ή απλώς θα κατευνάσει τα οξυμένα πνεύματα? Εξάλλου, όπως έχει πει και γνωστός προπονητής παλιότερα "ποιος έδιωξε μια ολάκερη ομάδα καταμεσής της σαιζόν και κράτησε μόνο τον προπονητη?". Η γνώμη μου είναι ότι δεν υπάρχουν ξεκάθαρες απαντήσεις σε ένα τέτοιο ζήτημα καθώς η πάγια θέση μου είναι ότι όλοι κρίνονται και πρέπει να κρίνονται στο τέλος της σαιζόν κάνοντας έναν συλλογικό απολογισμό αυτής.
Δε θέλω να επαναλάβω το δύσκολο του εγχειρήματος που ανέλαβε το καλοκαίρι ο Πεδουλάκης με τους συνεργάτες, για να μην κουράσω. Όπως είπε και φίλος μου προπονητής "το να διαδεχθείς τον Ζοτς που κατάφερε με τον ΠΑΟ να δημιουργήσει μια σχολή του μπάσκετ και να κατακτήσει 20+ τρόπαια, είναι μια πρό(σ)κληση που δε ξέρεις αν ανήκει σε όνειρο ή εφιάλτη". Η αλλαγή των δεδομένων ήταν επίσης εντυπωσιακή καθώς το ρόστερ αναδομήθηκε εξ αρχής, το μπάτζετ μειώθηκε κατά πολύ, η διοίκηση άλλαξε, παίχτες έφυγαν, καινούριοι ήρθαν και όλα φάνηκαν να μπαίνουν σε διαδικασία restart. Ωραία όλα αυτά Στράτο, σκέφτεται τώρα κάποιος, αλλά τώρα έχουμε "φρέσκια κουλούρια", δεν είμαστε στο καλοκαίρι και η ομάδα δεν τσουλάει με τίποτα και εγώ δε μπορώ να βρίσω τον...Καλάθη ή τον Βουγιούκα που έφυγε!!!! Ποιον να βρίσουμε τότε?
Ο Άρτζι φταίει αλλά δε φταίει για όλα. Στα δικά μου μάτια πιο πολύ τον χρεώνω για θέματα καθαρά προπονητικής φύσης τα οποία ταλαιπωρούν την ομάδα παρά για όλα τα υπόλοιπα, καθώς, επί παραδείγματι, δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι οι μεταγραφικές κινήσεις, είτε το καλοκαίρι είτε τώρα, είναι απολύτως δικές του εισηγήσεις. Ακόμα και έτσι όμως, ένας κορμός αποτελούμενος από τους Μπράμος-Μασιούλις-Μήτσο-Λάσμε-Σόφο-Ούκιτς και ηλικιακά και σε επίπεδο αξίας δε μπορεί να θεωρηθεί αμελητέος, καθώς με τις κατάλληλες προσθαφαιρέσεις μπορεί να φτιαχτεί μια πολύ δυναμική μαγιά. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, ας δούμε εν τάχει τι μπορεί και πόσο να αλλάξει ο Άρτζι με την ομάδα που τώρα έχει στα χέρια του.
- Ταχύτητα. Η ομάδα μοιάζει μαγκωμένη σε έναν τρόπο παιχνιδιού που είναι 1-2 ταχύτητες κάτω από αυτό που συνήθως παίζουν σχεδόν όλοι οι αντίπαλοί του στην Ευρωλίγκα και φυσικά ο ΟΣΦΠ. Ώρες ώρες οι άσσοι της ομάδος μοιάζουν να έχουν αλυσίδες στα πόδια τους ή να φοβούνται ότι θα τους κόψουν πρόστιμο για υπερβολική ταχύτητα!!! Μια ομάδα με παίχτες στην περιφέρεια όπως οι Μασιούλις-Μπράμος-Ούκιτς-Μπανκς, την ικανότητα στη μακρινή πάσα του Μήτσου και γοργοπόδαρους ψηλούς όπως οι Γκιστ-Λάσμε καταδικασμένη να παίζει κάθε φορά με τη λήξη του χρόνου επίθεσης? Ο ΠΑΟ ίσως είναι η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη που δεν έχει το transition ως μέρος της επιθετικής του λειτουργίας, ενώ έχει παίχτες που μπορούν να το υπηρετήσουν αυτό. Θυμηθείτε στο τέλος του παιχνιδιού με τον Ολυμπιακό, μια πρώτη γρήγορη πάσα στον Ξανθόπουλο στα πλάγια, διείσδυση του τελευταίου και ασσίστ στον επερχόμενο Λάσμε που καρφώνει. Πόσες φορές το έχουμε δει ξανά αυτό το έργο? Επιβάλλεται ο Άρτζι να επιδιώξει να δώσει έναν πιο γρήγορο τόνο στο παιχνίδι της ομάδος προσπαθώντας και να αξιοποιήσει τα φυσικά προσόντα των παιχτών του αλλά και να ανοίξει τον ρυθμό και να πάρει εύκολους πόντους.
- Στατικότητα. Ο Σόφο στη μέση και οι άλλοι περιμένουν να "μπουμπουνίσουν". Ο Μασιούλις με πλάτη και τέσσερις γύρω του με τα χέρια έτοιμα να σουτάρουν. Το πολύ πολύ να γίνεται στην αντίθετη πλευρά ένα σκριν για τη διαγώνια πάσα για το σουτ από τη γωνία. Δεν υπάρχουν καθόλου κοψίματα μέσα στην αντίπαλη ρακέτα είτε από ψηλούς στη baseline είτε από περιφερειακούς κάθετα. Η αντίπαλη άμυνα προσαρμόζεται, επικεντρώνεται στο post παιχνίδι, απλώνει την άμυνά της στις γωνίες με αποτέλεσμα η κλεψύδρα του χρόνου να τελειώνει και τα σουτ να γίνονται υπό ασφυκτική πίεση αντιπάλου και χρόνου. Ο ΠΑΟ δεν έχει επιθετικά plays με παραπάνω από 2 παίχτες, η μπάλα δεν αλλάζει πολλά χέρια, με συνέπεια να έχουν στοχοποιηθεί από πριν ως οι μόνοι δημιουργοί ο Μήτσος από περιφέρεια και ο Σόφο εντός της ρακέτας. Και το μαρκάρισμα του τελευταίου δεν είναι πια και άλυτο μυστήριο για τους αντίπαλους προπονητές. Δείτε για παράδειγμα πόση κίνηση υπάρχει σε κάθε επίθεση του ΟΣΦΠ, καθώς ο Μπαρτζώκας θέλει μεν ο Σπανούλης να αναλάβει την προσπάθεια αλλά η μπάλα περνάει σχεδόν από όλους προτού καταλήξει σε αυτόν.
- Δίδυμα. Δεν είναι κοινό μυστικό ότι σε κάθε ομάδα υπάρχουν τα λεγόμενα δίδυμα θέσεων που πρέπει να βρεθούν και να λειτουργήσουν. Αυτή τη στιγμή το μοναδικό στον ΠΑΟ που φαίνεται να έχει μια επικοινωνία, έστω αποσπασματική, είναι ο Μήτσος με τον Λάσμε. Αντιθέτως, ο ΔΔ δεν κολλάει με τίποτα με τον Μπανκς, καθώς ο Αμερικανός είναι πιο πολύ εκτελεστής παρά οργανωτής και εκνευρίζεται απίστευτα με τον Ούκιτς γιατί "τουμπανιάζει" όλες τις μπάλες από την κατάχρηση ντρίπλας. Ο δε Γκαμπονέζος έχει δει το παιχνίδι του σχεδόν να ακυρώνεται με την έλευση του Γκιστ, δεν έχουν βρει χημεία μεταξύ τους, δε δένουν καλά στις αλληλοκαλύψεις στην άμυνα, ενώ ο Σόφο μόνο με τον Μασιούλις που παίζει κατ ανάγκη στο "4" φαίνεται να κουμπώνει καλά. Ο Καπόνο ακόμα ψάχνει να βρει τον ρόλο του, ενώ η μόνη θέση που προσφέρει σιγουριά και αλληλοκάλυψη μέχρι τώρα είναι στο "3" με τους Μπράμο-Μασιούλις να εναλάσσονται. Αποτυπώνεται αυτό στις πολλές αλλαγές σχημάτων που κάνει ο Άρτζι συχνά ή ακόμα και στην εμμονή του σε κάποιους παίχτες να πάιζουν σταθερά 30 λεπτά.
- Προσαρμοστικότητα. Η ομάδα δεν είναι η ίδια. Η φυσιογνωμία της έχει αλλάξει προφανώς γιατί το προπονητικό team θέλησε να ενισχύσει λίγο τα στοιχεία της ταχύτητας, της δύναμης και του αξιόπιστου μακρινού σουτ. Αυτό σημαίνει ότι οι Άρμοστρονγκ-Κίτσεν-Πάνκο έφυγαν και οι Μπανκς-Γκιστ-Καπόνο ήρθαν. Επίσης αυτό σημαίνει ότι και το παιχνίδι του ΠΑΟ θα έπρεπε να ενσωματώσει στη φιλοσοφία του τα νέα αυτά στοιχεία που προσφέρουν οι παίχτες αυτοί. Όλοι εκθειάζουν τη δεδομένη ικανότητα του Καπόνο στο σουτ, αλλά σε "σετ" παιχνίδι πόσα επιθετικά plays έχετε δει προκειμένου ο Χαϊβανέζος να πάρει τα σουτ αυτά? Από πόσα κάθετα ή πλάγια ή διπλά σκριν έχει βγει προκειμένου να σουτάρει? Από την άλλη ο Ούκιτς, που είναι δέκτης πολλών παραπόνων, παίζει έναν συγκεκριμένο τύπο μπάσκετ εδώ και χρόνια, προσπαθεί το παλικάρι -που λέει και ο Άγγελος- να προσαρμοστεί, αλλά γιατί να μην του δοθεί η ευκαιρία να παίξει λίγο περισσότερο αυτό που ξέρει, ήτοι να κόβει κάθετα στην ρακέτα μετά το σκριν για να τελειώνει τις φάσεις ή να επιτίθεται στο transition προτού οργανωθεί η άμυνα? Ο Γκιστ ναι μεν μπορεί να σουτάρει με πρόσωπο, αλλά δεν είναι αυτό το δυνατό του παιχνίδι, ούτε πιστεύω ότι ο ΠΑΟ θα κερδίσει πολλά από τον Αμερικανό ακροβολισμένο στις γωνίες.
Μπορεί κανείς να αναφέρει και άλλα στοιχεία, όπως για παράδειγμα ότι από την αρχή της σαιζόν δεν έχουμε δει ούτε μια φορά να δοκιμάζεται στην άμυνα οποιαδήποτε μορφή ζώνης, έστω για λίγα λεπτά προκειμένου να μπερδέψει τον αντίπαλο που δε θα το περιμένει. Ή το γεγονός έχει σχεδόν δαιμονποιηθεί το p&r που μόνο ο Μήτσος το παίζει και αυτό 1 το πολύ 2 φορές σε κάθε φάση και μόνιμα από την κορυφή της ρακέτας και όχι μερικά μέτρα πιο έξω προκειμένου να έχει περισσότερο χώρο να επιτεθεί ή να μοιράσει τη μπάλα στους ακροβολισμένους σουτέρ. Υπάρχουν όμως και άλλα ζητήματα τα οποία τίθενται και χρήζουν έστω αναφοράς.
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι δύο βασικοί παίχτες του σχεδιασμού του πλάνου του Άρτζι φέτος ταλαιπωρούνται από τραυματισμούς συνεχώς? Ο μεν Σόφο ένα μήνα παίζει και έναν δεν παίζει, ο δε Μήτσος όσα έχει πάθε φέτος δεν τα έχει πάθει μαζεμένα στις υπόλοιπες χρονιές που παίζει στους πράσινους. Και αν για τον Σόφο, το βεβαρυμένο ιατρικό ιστορικό, δεν αποτελεί δικαιολογία, για τον αρχηγό που σπάνια έλειπε, η απουσία του είναι πληγή. Επίσης, φέτος με την αλλαγή του συστήματος στην Ευρώπη οι ομάδες δεν έχουν σχεδόν καθόλου χρόνο για προπόνηση ούτε μέσα στη βδομάδα, καθώς τα παιχνίδια διαδέχονται το ένα το άλλο. Για μια καινούρια ομάδα με νέο προπονητή, η απουσία προπονήσεων ίσως είναι το πιο ισχυρό πλήγμα.
Πάνω από όλα -και για αυτό δε νομίζω ότι φταίει ο Πεδουλάκης- η προσωπικότητα της ομάδος τώρα χτίζεται και κατά συνέπεια η αστάθεια και οι όποιες αγωνιστικές παλινωδίες είναι μάλλον αναμενόμενες. Σας παραπέμπω σε παρόμοια παραδείγματα άλλων ομάδων, ελληνικών και ξένων, που πέρασαν από το στάδιο της πλήρους αναδόμησης γι ανα συγκρίνετε τα αποτελέσματά τους τις πρώτες χρονιές. Οι μοναδικοί παίχτες του ΠΑΟ που έχουν προσωπικότητα σμιλεμένη σε δυσκολίες, γαλουχημένη από μεγαλές νίκες και ήττες, ποτισμένη από το μικρόβιο του πρωταθλητισμού είναι οι Διαμαντίδης-Τσαρτσαρής με τον τελευταίο μάλλον σε ρόλο συμπληρωματικό παρά πρωταγωνιστικό. Να το θέσω αλλιώς? Έχετε δει πώς σουτάρει ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου ακόμα και ο Μάντζαρης μετά την περσινή πετυχημένη χρονιά? Θαυμάζετε τον τρόπο που ο Σπανούλης επιβάλλει τον νόμο του? Είδατε τον Περπέρογλου πώς καθάρισε το ντέρμπι με το που πάτησε το παρκέ? Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το "ατομικό" ειδικό βάρος σε επίπεδο προσωπικότητας είναι σαφώς υπέρ των κόκκινων στον εγχώριο ανταγωνισμό.
Θα μπορούσε ο Πεδουλάκης να επιλέξει παίχτες μεγαλύτερης χρηματιστηριακής αξίας και άρα με πιο δυναμική και έντονη προσωπικότητα εντός παρκέ? Θα μπορούσε λέω εγώ, αν και η συνολική δυναμική μιας ομάδος χτίζεται με τον καιρό και συνήθως και μέσα από τις αποτυχίες και τις δυσκολίες. Όπως και να έχει κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Πεδουλάκης δουλεύει και δουλεύει πολύ, ότι έχει συγκεκριμένες ιδέες για το μπάσκετ που θέλει να παίξει η ομάδα του -γιατί υπάρχουν και οι απανταχού...Σκαριόλο-, θέλει να συμμετέχει στο παιχνίδι της ομάδος του με κινήσεις από τον πάγκο και φυσικά ΟΛΑ αυτά τα αντιμετωπίζει για πρώτη φορά στην καριέρα του. Φαντάζομαι όλοι μας το πρώτο διάστημα σε μια καινούρια δουλειά που αναλάβαμε -θέμα που πονάει τον καιρό που ζούμε- τη φέραμε εις πέρας άμεσα και με μεγάλη επιτυχία.
Υ.Γ. Είδα και το βιντεάκι που κυκλοφορεί σχετικά με τα αγγλικά του Άρτζι. Προτιμώ να το δω από την όποια σοβαρή του πλευρά, ότι μπορεί δηλαδή πράγματι να υπάρχει ένα θέμα επικοινωνίας μεταξύ του προπονητή και των παιχτών παρά από την -για πολλούς- επιθυμητή της διακωμώδησης και γελοιοποίησης του κόουτς.
.jpg)