Το σημερινό Retro Games θυμάται τον τελικό με το συγκλονιστικό φινάλε μεταξύ δύο σπουδαίων ομάδων.
Κέρδισε γιατί: ο ΠΑΟΚ ήταν ιδανικός αυτόχειρας (όπως και στο 5ο).
Φοβήθηκε να κερδίσει (όπως πολλά χρόνια αργότερα ο ΟΣΦΠ απέναντι στον ΠΑΟ).
Δεν τα παράτησε ακόμα και
όταν έμενε πίσω στο σκορ με 6-10 πόντους. Διατήρησε την νηφαλιότητα και την
ηρεμία του , ο Γιαννάκης την καθοδηγούσε στα πάντα , βελτιώθηκε θεαματικά στα
αμυντικά ριμπάουντ.
Τρεις φορές παρακαλώ ο ΠΑΟΚ στο β’ έδειχνε να ξεφεύγει και να
κλειδώνει τη νίκη (55-43 , 69-61 ,
77-68) αλλά και στις τρεις δήλωσε το παρόν ο Γιαννάκης κάνοντας θαύματα.
Ο Κυρίτσης διάλεξε να
αμυνθεί με μία παθητική άμυνα όπως η ζώνη 2-3 (ή 2 μαν του μαν και 3 σε ζώνη) ,
σχέδιο που δεν μπορούμε να πούμε πως του βγήκε όπως στο προηγούμενο τελικό
(μπορεί να κέρδισε αλλά το οφείλει αποκλειστικά στην εξωπραγματική απόδοση του Γιαννάκη). Ο
ΠΑΟΚ δεν έκανε το λάθος του προηγουμένου τελικού να στηριχθεί στα περιφερειακά σουτ. Έστελνε τον εκάστοτε ψηλό (Φασούλα / Μπάρλοου) να ανεβαίνει στο high post είτε για να διαβάσει τα κενά της άμυνας (σπάνια αφού κανένας του δεν ήταν σπουδαίος πασέρ) είτε για να κάνει σκριν ώστε να διεισδύουν οι περιφερειακοί.
Πετύχαινε να
διατηρεί τις ισορροπίες στην επίθεση και το προβάδισμα. Βέβαια χρειάστηκαν 3 τρίποντα
του Μπάνε πάνω σε ζώνη στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου για να βάλει σε προβλήματα τον ΑΡΗ και να διευρύνει τη διαφορά. Στο β’ συνεχίστηκε
στο ίδιο μοτίβο αλλά όπως γράψαμε και πιο πάνω με τα κίτρινα έπαιζε ο
Γιαννάκης…
Ο ΠΑΟΚ σταμάτησε να
σκέφτεται τον αγώνα και επικεντρώθηκε στον απαράδεκτο Κορομηλά και στα
σφυρίγματά του. Καλά έκανε και είχε παράπονα για ορισμένα αδιανόητα φάουλ που
σφύριζε (πχ το 5ο στον Μπάρλοου) αλλά όφειλε να διαχειριστεί τα
συναισθήματά του καλύτερα. Η διαιτησία τον αδίκησε αλλά ο ίδιος αδίκησε περισσότερο
τον εαυτό του.
MVP: Ο Γιαννάκης στη μάλλον καλύτερη εμφάνισή του με τα
χρώματα του ΑΡΗ (και στο 1ο ημιτελικό με τη Σαραγόσα το ‘93 έκανε
πάλι κάτι «φοβερά και τρομερά» αλλά η
ισπανική ομάδα ήταν σαφώς χειρότερη απ΄τον δικέφαλο). Απίθανα πράγματα έκανε ο
δράκος που σήμερα – έτσι όπως μεταλλάχθηκε η φύση του αθλήματος – σπάνια τα
βλέπουμε σε τόσο μεγάλη χρονική έκταση.
Πήγε στράφι: σίγουρα ο Μπάνε και τα 6/10τρ , σίγουρα η ωριμότητα του δικεφάλου στη
διάσπαση της ζώνης του ΑΡΗ αλλά περισσότερο απ’ όλα η καταπληκτική εμφάνιση του
hustler Παπαχρόνη.
Φόρεσε τα παπούτσια του «παρόντα – απόντα» Φασούλα.
Άφαντος:
Φασούλα Φασούλα είσαι εδώ;
(αν κέρδιζε ο ΠΑΟΚ θα
βάζαμε τον Γκάλη όχι μόνο για τα 3/11 FG αλλά για τη γενικότερη
αναιμική του εμφάνιση σε εκτέλεση και δημιουργία. Βέβαια όσον αφορά το
επιθετικό κομμάτι έτσι όπως ήταν δομημένη η άμυνα , με τον αντίπαλο ψηλό να μην
ασχολείται με τον δικό του αλλά να ελέγχει τις διεισδύσεις του Γκάλη , είναι σε
μεγάλο βαθμό δικαιολογημένος. Έστω και έτσι όμως καταντούσε σχεδόν εκνευριστική η απροθυμία του
να πιέσει , έστω λίγο τον αντίπαλο
χειριστή να του δυσκολέψει τη
ντρίμπλα, δίνοντας τις απαραίτητες
ανάσες στους συμπαίκτες του που μάρκαραν και για αυτόν.
Ενώ το παράκανε με τις
διαμαρτυρίες σε διαιτητές και αντιπάλους).
Αφανής ήρωας: Ντίνος
Αγγελίδης. Όπως και στο 5ο αγώνα ανταποκρίθηκε απόλυτα ως αποδέκτης
των ασσίστ του θρυλικού διδύμου.
Key
point: Ο Γιαννάκης στο β’ ημίχρονο πετυχαίνει 24 πόντους
(7/8β , 4/4δ , 3/4τρ). Η χρόνια αδυναμία του παντοτινού αρχηγού της
Εθνικής ήταν οι λεγόμενες «ακατανόητες
αποφάσεις» που έπαιρνε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού (εμείς τις ονομάσαμε
χειρόφρενα , οι Αμερικανοί shot
selection) αλλά ο συγκεκριμένος τελικός δείχνει τι ήταν
ικανός να κάνει αν αυτή του η αδυναμία ήταν , για ένα παιχνίδι , προτέρημα.
Special
situation: Ο Λυπηρίδης πετυχαίνει τους μοναδικούς πόντους του
ΑΡΗ από επιθετικά ριμπάουντ (78-80) .
Ο Φασούλας χρίζεται «Anthony Mason του
N.Y. – Pacers» και πετάει στα σκουπίδια την κατοχή.
Ο Γιαννάκης περνάει στο
ένας με έναν τον Ιωάννου (ο Μπουντούρης επιβαλλόταν να μπει έστω και φορτωμένος
με 4φ) , ο Φασούλας πηγαίνει για βοήθεια , πάσα στον Σέλερς … καλάθι και φάουλ
(η κάμερα δεν βοηθάει για να πεις αν είναι ή όχι).
81-80
Πρωταθλητής για 7η
σερί χρονιά ο ΑΡΗΣ.
Υ.Γ. 1) οι γροθιές Γκάλη - Μπάνε είναι ανάξιες σχολιασμού
Υ.Γ. 2) Την συνδυασμένη άμυνα του Σάκοτα πάνω στον Νίκο Γκάλη την τελειοποίησε ο Ιωαννίδης στον Ολυμπιακό. Θα είχε ενδιαφέρον να γραφεί ένα "Galis Rules" κατά το πρότυπο του "Jordan Rules". Οι Μπουντούρης / Σιγάλας / Σταμάτης στους ρόλους των Ντουμάρς και Ρόντμαν....
7 σχόλια:
Νταξ, τι να λέμε τώρα;
Σε αντίθεση με τον αγαπητό Drazen πιστευω ότι οι γροθιές Μπάνε Γκάλη τον Θέλουν το σχολιασμό τους
Για όσους δεν ξέρουν, τον καυγά τον προκάλεσε ο Γκάλης ο οποίος με το σφυριγμα της λήξης έφυγε σφαίρα προς τον πάγκο του ΠΑΟΚ και τους έκανε άσεμνη χειρονομία (ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες).
Ο Μπάνε τα πήρε κρανίο και του χύμηξε...
Δεν είναι τυχαίο που ο Γιαννάκης έσπευσε να αγκαλιάσει και να ηρεμήσει τον Μπάνε και όχι τον Γκάλη. Ως γνωστό, ο Δράκος όταν έβλεπε προκλητικότητα και προσβολή από αντίπαλο δεν μασούσε (ρωτήστε τον Αζα Πετροβιτς πόσες μάζεψε στην Ολλανδία στο Προολυμπιακό του '88). Στην περίπτωση αυτή επειδή ο θύτης ήταν ο συμπαίκτης του, ο Γιαννάκης ζήτησε την συγγνωμη και την επιείκεια του Μπάνε με τον οποίο υπήρχε τεράστιος αλληλοσεβασμός και εκτίμηση.
Σε δηλώσεις του ο Μπάνε μετά το ματς όταν ρωτήθηκε αν θα αποδεχτεί τη συγγνώμη του Γκάλη (αν ποτέ του την προσφέρει) απάντησε ότι δεν τον ενδιαφέρει η συγγνώμη του Γκαλη γιατι δεν τον σέβεται ουτε σαν αθλητή ούτε σαν άνθρώπο. Στη συνέχεια εκθείασε τόσο σαν αθλήτη όσο και σαν άνθρωπο τον Γιαννάκη τον οποίο συνεχάρη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. ΜΕΓΑΛΕΙΑ!
Για την ιστορία ο Γκάλης ουδέποτε ζήτησε συγγνώμη και μήνες αργότερα στην απολογία του στον αθλητικό διακαστή - που τους τιμώρησε και τους δύο με μία αγωνιστική, νομίζω- απάντησε σε ΟΛΕΣ τις ερωτήσεις με το απίστευτο: " Το μόνο που έχω να πω είναι ότι δεν πρέπει να γίνονται τέτοια πράγματα στα γήπεδα" .
Πάντα φιλικά
&lavrian
Δύο σχόλια
1) Ίσως το πιο "αρνητικό" παιχνίδι του Γκάλη εναντίων του Πάοκ
2) Σχετικά με τον καυγα. Μετά από λίγο καιρό αποκαταστήθηκαν οι σχέσεις τους. Το πιο ομορφο όμως είναι πως στην εκδήλωση το καλοκαίρι στη Ρόδο προς τιμή του Γκάλη έγινε ένα φιλικό παλαιμάχων που το παρακολούθησε ο Νικ.
Σε αυτο ο Μπάνε ήταν ο παίκτης που του προσφερε (εκπροσωπόντας όλους τους παλαίμαχους) μια φανέλα με τις υπογραφές τους.
Ο ΠΑΟΚ εν έτει 1990 παίζει συστήματα υπερφόρτωσης-τον είχα δει τον αγώνα και παραξενεύομαι που ακούω τον Μπατή να μιλάει για υπερφόρτωση-, συνεργασίες high-low και τον επόμενο χρόνο με τον Λέβινγκστον να παίζει συστηματικά το πικ εν ρολ. Οφείλουμε πολλά στους , πολλά περισσότερα από ότι σε κάτι Έλληνες προπονητές που κοιτάζουν να κάνουν ομάδες που βασίζονται στην επιθετική δεινότητα των Αμερικανών
στους Γιούγκο
lavrian πόσο απολαμβάνουμε τις ιστορίες που μοιράζεσαι μαζί μας δεν μπορείς να φανταστείς.
Γιώργο πόσο συμφωνώ μαζί σου. Σε πιάνουν γέλια αν σκεφτείς ποιος θεωρούνταν τότε ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής και ποιος Γιουγκοσλάβος...
Επίσης θεωρώ τον Σάκοτα αρκετά υποτιμημένο στα μάτια μας όσον αφορά την παιδεία του στο άθλημα.
όσον αφορά τον Μπατή είναι λιγάκι θλιβερό το πόσα λίγα απ' όσα συνέβαιναν τακτικά στο γήπεδο μετέφερε σε εμάς τους τηλεθεατές. Κρίμα γιατί ήταν χρόνια στα γήπεδα και θα περίμενε κανείς πως θα έχει την διάθεση / γνώση να μας διαφωτίσει λίγο παραπάνω στο μπάσκετ.
Μια ακόμα απόδειξη για το πόσο πίσω ήταν οι Έλληνες προπονητές και πόσο καλό έκαναν οι Γιούγκο στο μπάσκετ μας είναι και τούτο, όταν κάποτε ο Πανιώνιος του Τζούροβιτς έπαιζε figuration-έτσι κερδίσαμε την Αμερική το 2006- ο Πολίτης που ήταν τότε προπονητής στον ΠΑΟΚ ειρωνευόταν λέγοντας ότι ο Πανιώνιος παίζει μπάσκετ γύρω-γύρω όλοι. Εδώ θα που πείτε εν έτει 2003 η εθνική του Ιωαννίδη δεν έπαιζε πικ εν ρολ στο ευρωμπάσκετ και γενικώς έπαιζε χωρίς ούτε ένα ξεκάθαρο επιθετικό σύστημα, εμ το μπάσκετ δεν είναι μόνο πίεση προς τους παίκτες και σφίξιμο
Δημοσίευση σχολίου