Στο Mortal Kombat όταν βγάζαμε κάποιον νοκάουτ χωρίς να δεχθούμε κανένα χτύπημα
, θυμάστε τι μήνυμα μας έβγαζε;
Mε
τον λατρεμένο Sub-zero το
πρωτοτερμάτισα και από τότε δεν εγκατέλειψα ποτέ τον μαχητή μου. Μετά από άπειρες ώρες (και
άπειρες φουσκάλες στο χέρι) ο στόχος ήταν να ολοκληρώσω το παιχνίδι με διαδοχικές
«flawless victory».
Ο Suz-zero ήταν ο τέλειος
μαχητής για τέτοιους στόχους!
Αλλά θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Sub-zero με το μπάσκετ;
Έχει και παραέχει…
Σας ερωτώ: «Ποιος ήταν ο Sub-zero»
του μπάσκετ;
Ο LBJ μέχρι πέρσι δεν ήξερε πώς να κινηθεί στη ρακέτα.
Ο Magic δεν μπορούσε να μαρκάρει κανέναν γοργοπόδαρο πόιντ (Sleepy Floyd…)
O Βird πηδούσε μονάχα μέχρι … έφημερίδα.
Ο Kobe δεν ξέρει πως παίζουν και άλλοι τέσσερις συμπαίκτες του.
Ο Kareem αντιπαθούσε τα ριμπάουντ.
Ο Κ.Malone έτρεμε στα τελευταία 2 λεπτά
Μέχρι και η Αυτού Εξοχότης ένα προβληματάκι (μικρό έστω) στο σουτ το είχε.
Μόνο ο σημερινός προσκαλεσμένος της στήλης δεν είχε κανένα ελλάτωμα..
Διαφωνείτε;
Καριέρα: Γεννήθηκε στη πόλη Λάγος της Νιγηρίας και τα νεανικά του απογεύματα τα περνούσε κάτω απ’ τα γκολπόστ των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο του έκανε μεγάλο καλό βοηθώντας τον να αποκτήσει ισοροπία , ευκινησία , ευλυγισία και εξαιρετικές κινήσεις με τα πόδια (footwork). Μετά τα 15 γνώρισε το μπάσκετ και έστρεψε τη προσοχή του σε αυτό.
Το Πανεπιστήμιο του Χιούστον και συγκεκριμένα ο προπονητής Guy Lewis τον κάλεσαν να μετακομίσει στην Αμερική. Μαζί με τον συμπαίκτη του Clyde Drexler σκορπούσαν θέαμα και ενθουσιασμό στους θεατές . Λόγω των πολλών καρφωμάτων που έκαναν σε κάθε αγώνα τους κόλλησαν το παρατσούκλι “Phi Slama Jama” Στα τρία χρόνια που φοίτησε εκεί έφτασε ισάριθμες φορές σε final four αλλά πότε ο Τζόρνταν και πότε ο Ewing , τον έστελναν απ’ την πλευρά των ηττημένων.
Το 1984 ήταν η τελευταία χρονιά που η επιλογή του Νο1 θα κρινόταν απ’ το στρίψιμο ενός νομίσματος. Οι δύο χειρότερες ομάδες του ΝΒΑ , το Πόρτλαντ και το Χιούστον , ήταν οι υποψηφιες για το Νο1. Ο Χακίμ αν και μπορούσε να παραμείνει για ακόμη ένα χρόνο στο κολέγιο , προτίμησε να ρισκάρει και να δηλώσει διαθεσιμότητα στο ντραφτ , διότι οι Ροκετς ( η ομάδα που έδρευε στη πόλη του) είχαν σοβαρές πιθανότητες να τον επιλέξουν
.
.
Με την ένταξή του στην ομάδα ήρθαν αμέσως και οι επιτυχίες. Το 29-53 έγινε 48-34 και μαζί τον Ραλφ Σίμπσον συνέθεσαν το αυθεντικό “Twin Towers”.
Tην επόμενη χρονιά σόκαραν τους Λέικερς αποκλείοντάς τους και φτάνοντας μέχρι τους τελικούς, για να χάσουν τελικά απ’ τους Σέλτικς. Και ενώ όλα έδειχναν πως τα καλύτερα έπονταν , ο σοβαρός τραυματισμός του Σάμπσον και η αναγκαστική μεταγραφή του στους Γουόριορς είχε σαν αποτέλεσμα να περάσουν 5 χρόνια χωρίς ουσιαστική πρόοδο των Ρόκετς. Ο Χακίμ γέμιζε τα συρτάρια του με προσωπικές διακρίσεις αλλά οι Ρόκετς δεν έλεγαν να ξεφύγουν απ’ τη μετριότητα.
Απογοητευμένος απ’ την όλη κατάσταση κατηγόρησε τον ιδιοκτήτη Charlie Thomas για αδιαφορία και με την πρόφαση ενός καλύτερου συμβολαίου απαίτησε να μετεγραφεί σε άλλη ομάδα. Η απέναντι πλευρά τον κατηγόρησε πως προσποιόταν τον τραυματία για να μην κατεβαίνει στους αγώνες!
Οι σχέσεις τους έφτασαν σε οριακό σημείο.
Η σεζόν ’92-’93 ήταν σίγουρο πως δεν θα έβρισκε τον Χακίμ στο Χιούστον. Η έλευση του Τομζάνοβιτς όμως άλλαξε άρδην το περιβάλλον και ο Χακίμ πείστηκε να συνεχίσει. Πραγματοποιώντας την καλύτερη χρονιά της καριέρας του τερμάτισε δεύτερος στη ψηφοφορία ανάδειξης του ΜVP (μετά τον Μπάρκλι) .
Απογοητευμένος απ’ την όλη κατάσταση κατηγόρησε τον ιδιοκτήτη Charlie Thomas για αδιαφορία και με την πρόφαση ενός καλύτερου συμβολαίου απαίτησε να μετεγραφεί σε άλλη ομάδα. Η απέναντι πλευρά τον κατηγόρησε πως προσποιόταν τον τραυματία για να μην κατεβαίνει στους αγώνες!
Οι σχέσεις τους έφτασαν σε οριακό σημείο.
Η σεζόν ’92-’93 ήταν σίγουρο πως δεν θα έβρισκε τον Χακίμ στο Χιούστον. Η έλευση του Τομζάνοβιτς όμως άλλαξε άρδην το περιβάλλον και ο Χακίμ πείστηκε να συνεχίσει. Πραγματοποιώντας την καλύτερη χρονιά της καριέρας του τερμάτισε δεύτερος στη ψηφοφορία ανάδειξης του ΜVP (μετά τον Μπάρκλι) .
Ένας πυρήνας βετεράνων (Κ.Smith, Thorpe και αργότερα Drexler, Ellie ) και νεαρών (Maxwell , Cassell, Horry) αποτέλεσε τη βάση αξιόποιησης των καλύτερων χρόνων της καριέρας του Χακίμ.
Το ’94 ο Γιούιν και το ’95 ο Σακίλ νικήθηκαν κατά κράτος απ’ τον "Hakeem the Dream" και το repeat των Ρόκετς του έδωσε μία θέση στην αιωνιότητα του παγκοσμίου μπάσκετ.
Τη σεζόν ’96-’97 προστέθηκε στη παρέα τους και ο Μπάρκλι και η κανονική περίοδος ξεκίνησε με το Χιούστον να πατάει το γκάζι και να ξεκινάει με ρεκόρ 21-2. Το απόλυτο match up με τους Μπουλς του Τζόρνταν ήταν η ονείρωξη κάθε μπασκετόφιλου.
Αλλά... το buzzer beater του Στόκτον διέλυσε αυτή την 'ονειρική' αναμέτρηση και οι δύο καλύτερες ομάδες των ‘90s δεν διασταύρωσαν ποτέ τα ξίφη τους σε τελικούς.
Η έλευση του Πίππεν 2 χρόνια αργότερα δεν καλυτέρευσε τα πράγματα (οι καυγάδες του με τον Μπάρκλι ήταν σε ημερήσια διάταξη) και ο Χακίμ τερμάτισε τη καριέρα του στον Καναδά αγωνιζόμενος για τους Ράπτορς , το 2002 σε ηλικία 39 ετών.
Διακρίσεις:
- 2x ΝΒΑ champions (1994, 1995)
- 2x Finals MVP
- Top 5 (1987-1989, 1993,1994,1997)
- Defensive Player of the year (1993, 1994)
- 12x Αll Star games
- 1oς στα κοψίματα στο ΝΒΑ
- 8ος στα κλεψίματα
- 9ος σκόρερ
Οι αρετές του
Πολυτάλαντος , πολυδιάστατος και γενικά "πολύ" σε όλα του. Είχε συμμετοχή σε όλα τα "κομμάτια" ενός αγώνα:Άμυνα; 3ος μπλογκέρ σε μ.ο. με 3,07 (πίσω από τους δεινόσαυρους και εξαιρετικά μονοδιάστατους Eaton και Boll). Mε 1,75 κλεψίματα κατά μ.ο. ήταν με διαφορά ο καλύτερος σέντερ σε αυτή τη κατηγορία (ο Ρόμπινσον είναι αρκετά πίσω του). Σε αυτή τη σπαζοκεφαλιά που λέγεται Defensive win shares (= Defensive Rating is an estimate of the player's points allowed per 100 defensive possessions) είναι δεύτερος μαζί με τον Jabbar (αλλά αρκετά πίσω απ' τον Russell). Στα ριμπάουντ δεν ήταν αυτό που λέμε Chamberlain ή Rodman αλλά με 11,1 σε κάθε αγώνα , δεν τον λες και αδιάφορο...
Επίθεση; Αν και δεν του άρεσε να εκβιάζει επιθέσεις (17 σουτ εντός παιδειάς / 21.8 π) κατέχει τη 4η θέση όλων των εποχών ανάμεσα στους σέντερ. Πρώτος είναι ο Chamberlain (22,5 fg/ 30.2pts) , δεύτερος ο Jabbar (18,1 fg/ 24.6 pts) , τρίτος ο O'Νeal (16,1 fg/ 23,7 pts).
Το %ποσοστό του ήταν 51,1% και τον κατατάσει στην ίδια θέση με τον Robinson και πιο ψηλά απ' τον Ewing.
Πνεύμα νικητή; Στατιστικά ο Hollinger και οι ομοίοι του κοιτούν τα win shares / 48 minutes (= με απλά λόγια και χωρίς περίεργα μαθηματικά μετράται πόσο "κομμάτι" ή μερίδιο επιτυχίας της κάθε νίκης αντιστοιχεί σε κάθε παίκτη) και βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Εκεί ο Χακίμ τα πάει καλούτσικα εβρισκόμενος στη 46η θέση με 17,7% της κάθε νίκης. Δηλαδή τα "στατιστικά φρικιά" δεν τον τοποθετούν στους μεγαλύτερους νικητές που έβγαλε ποτέ το παιχνίδι.
Έχω μια εντελώς αντίθετη άποψη επ' αυτού.
Προσωπικά εμπιστεύομαι τι βλέπουν τα ματάκια μου στα τέταρτα δωδεκάλεπτα των playoffs. Αν το συγκεκριμένο στατιστικό στοιχείο το έπαιρνα τόσο σοβαρά τότε θα έπρεπε να κάνω τη παραδοχή οτι ο LBJ είναι "περισσότερο νικητής" απ' τους Jabbar , Magic, Duncan μιας και το δικό του win share είναι καλύτερο...
(τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτό δε σημαίνει απαραίτητα τη παραδοχή που γράφω παραπάνω αλλά μάλλον οτι ο LeBron είχε χειρότερους συμπαίκτες και άρα οι νίκες της ομάδας του χρεώνονται - φυσιολογικά- περισσότερο σε αυτόν. Δε ξέρω, μπερδεύτηκα με όλα αυτά. Πάμε παρακάτω.)
Το έχω γράψει ουκ ολίγες φορές στα χρόνια (σχεδόν 2!) που βρισκόμαστε στο διαδίκτυο αλλά δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω: Πείτε μου εσείς απ' το 1980 και μετά πόσες ομάδες του μαγικού κόσμου ξέρετε που να στέφθηκαν πρωταθλήτριες με έναν super star στις τάξεις τους και από εκεί και μετά μόνο καλούς ρολίστες;Aν νομίζετε πως υπερβάλλω θα σας θυμίσω τους υπόλοιπους της πεντάδας των Ρόκετς του πρώτου πρωταθλήματος: Kenny Smith , Maxwell, Horry, Thorpe. Απ' τον πάγκο βοηθούσαν οι Cassell - M.Ellie. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο μεν Cassell ήταν ρούκι ο δε Horry κουβαλούσε στη πλάτη του μόλις μία σεζόν. Δεν είχαν , με λίγα λόγια, φτάσει να θεωρούνται φτασμένοι μπασκετμπολίστες.
Ο Χακίμ ήταν ολομόναχος.
(το παράδειγμα των '04 Pistons δεν μπορεί να συγκριθεί μιας και μπορεί κανένας τους να μην ήταν στο επίππεδο του Χακίμ αλλά και οι τέσσερις (Wallace (2) / Bilups, Hamilton) ήταν πολύ καλοί παίκτες. Ίσως ο Dirk με τους '11 Mavs να μπορεί να μπει στην εξίσωση αλλά και πάλι ο 4rth quarter Jason Terry είναι μια χαρά λύση για δεύτερο ρόλο για διεκδικήτρια τίτλου. Ενώ οι Rockets είχαν για 2ο τον Maxwell!)
Unstoppable low post moves. Μόνο ο McHale τον ξεπερνούσε σε αυτό. Ο Bill Simmons έκατσε και τις μέτρησε: the up and under , the double clutch jump hook, the deadly fall -away, the deadly over the backboard fall away, the fake fall away, fake up and under, the step back jumper,
......και φυσικά "the Dream Shake".
Aν κλείσετε τα μάτια, δεν μπορείτε να φανταστείτε τον Χακίμ σε κορμί shooting guard;
Τα χαρίσματά τού το επιτρέπουν.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλον center που να μπορεί να μεταμορφωθεί σε περιφερειακό.
Ρέπλικα του Τζόρνταν είδαμε (πχ Kobe , Wade). Του Hakeem όχι. Γιατί;;;;
Toυς 3 μεγαλύτερους διεκδικητές (Ewing , Robinson, Shaq) για τον τίτλο του κορυφαίου center των 90's τους κέρδισε όλους σε μόλις ένα χρόνο (Ιούνιος '94- Ιούνιος '95).
Τέτοια καθηλωτική - σοκαριστική επικράτηση το ΝΒΑ δεν είχε ξαναδεί.
Τέτοια καθηλωτική - σοκαριστική επικράτηση το ΝΒΑ δεν είχε ξαναδεί.
Ξαναθυμηθείτε λιγάκι πόσο ντρόπιασε τον MVP εκείνης της χρονιάς David Robinson. Aνάλογο χουνέρι μπορώ να θυμηθώ μόνο σε μία άλλη περιπτώση.
Το 1997 MVP ήταν ο Karl Malone και θύτης ο ...... (ξέρετε ποιός).
Το άθροισμα των κλεψιμάτων και των κοψιμάτων δείχνουν πολύ καθαρά πόσο καλός είσαι αμυντικά και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Συνολικά είχε 5992 κλ+κοψ σε 1238 αγώνες. Δηλαδή περίπου 8 ανά αγώνα! Οι Robinson , Ewing, Kareem, Mutombo, Jordan δεν είχαν ούτε 4500...
Συνεπώς μπορούμε να πούμε πως είναι επάξια ο πιο ολοκληρωμένος αμυντικός όλων των εποχών.
Σε έναν αγώνα είχε 49 πόντους και 25 ριμπάουντ. Ναι καλά διάβασετε. Στον ίδιο αγώνα!
Μικρές , ελάχιστες μελανιές της καριέρας του
Οι centers συνηθίζεται να έχουν μια πτωτική πορεία στα τελευταία χρόνια της καριέρας τους. Tα πόδια τούς εγκαταλείπουν , το κορμί δεν αντέχει τις δυνάμεις που δέχεται σε κάθε επαφή.
Γίνονται αργοί , αδύναμοι , παλαίμαχοι.
(σημ. Ο Ewing είχε τα 2 τελευταία χρόνια της καριέρας του 9,6 pts, 7,4 reb / 6pts, 4reb. O Robinson 12,2 pts, 8.2 reb/ 8.5 pts, 7.9 reb. O Shaq 12pts, 6.7 reb/ 9.2 pts, 4.8 reb. O Moses Malone 5.3 pts, 4.1 reb / 2.9 pts , 2.7 reb )
Ο Τζαμαϊκανός δεν ξέφυγε από αυτή τη κατηγορία. Τα τελευταία 2 χρόνια ίδρωσε τη φανέλα μόλις 92 φορές και οι αριθμοί του ήταν μετρίως μέτριοι (για τη κλάση του) : 11,9 pts, 7.4 reb / 7,1 pts, 6 reb.
Δεν είναι μυστικό πως ήταν αρκετά "χρονοβόρος" με τη μπάλα.
Ball stopper.
Ήθελε το χρόνο του: Έπαιρνε τη πάσα στο low post , το σκεφτόταν λίγο , τσέκαρε την άμυνα, το σκεφτόταν ακόμα περισσότερο, βεβαιωνόταν πως δεν ερχόταν βοήθεια, το σκεφτόταν ακόμα λίγο, διάβαζε προς τα που έγερνε το σώμα του αμυντικού και στο τέλος επέλεγε την κατάλληλη κίνηση που άρμοζε στη περίσταση. Έπαιρνε λίγο παραπάνω χρόνο αλλά άξιζε....
Ball stopper.
Ήθελε το χρόνο του: Έπαιρνε τη πάσα στο low post , το σκεφτόταν λίγο , τσέκαρε την άμυνα, το σκεφτόταν ακόμα περισσότερο, βεβαιωνόταν πως δεν ερχόταν βοήθεια, το σκεφτόταν ακόμα λίγο, διάβαζε προς τα που έγερνε το σώμα του αμυντικού και στο τέλος επέλεγε την κατάλληλη κίνηση που άρμοζε στη περίσταση. Έπαιρνε λίγο παραπάνω χρόνο αλλά άξιζε....
επίλογος
Δεν ξέρω γιατί αλλά όποτε θυμάμαι τον Χακίμ μου έρχεται από μόνη της η λέξη "smooth".
Tα έκανε όλα να φαίνονται τόσο εύκολα , τόσο απλά.
Ήταν σαν να τα "μαλάκωνε".
Έβλεπα το dream shake και νόμιζα πως έμπαινα σε ένα δικό μου χωροχρόνο όπου όλα ήταν εξελίσονταν αργά.
Ομάλα.
Smooth....
Tα έκανε όλα να φαίνονται τόσο εύκολα , τόσο απλά.
Ήταν σαν να τα "μαλάκωνε".
Έβλεπα το dream shake και νόμιζα πως έμπαινα σε ένα δικό μου χωροχρόνο όπου όλα ήταν εξελίσονταν αργά.
Ομάλα.
Smooth....
Man its a hot one
Like seven inches from the midday sun
I hear you whisper and the words melt everyone
But you stay so cool
My mu equita my Spanish Harlem Mona Lisa
Your my reason for reason
The step in my groove
Βοnus material
SLAM: Walk us through a lesson on the Dream Shake.
HO: When the point guard throws me the ball, I jump to get the ball. But this jump is the set-up for the second move, the baseline move. I call it the “touch landing.” The defender is waiting for me to come down because I jumped but I’m gone before I land. Defenders say “Wow, he’s quick,” but they don’t know that where I’m going is predetermined. He’s basing it on quickness, but the jump is to set him up. Before I come down, I make my move. When you jump, you turn as you land. Boom! The defender can’t react because he’s waiting for you to come down to defend you. Now, the first time when you showed that quickness, he has to react to that quickness, so you can fake baseline and go the other way with your jump hook. All this is part of the Dream Shake. The Dream Shake is you dribble and then you jump; now you don’t have a pivot foot. When I dribble I move it so when I come here, I jump. By jumping, I don’t have a pivot foot now. I dribble so now I can use either foot. I can go this way or this way. So he’s frozen, he doesn’t know which way I’m going to go. That is the shake. You put him in the mix and you jump stop and now you have choice of pivot foot. He doesn’t know where you’re gonna turn and when.
5 σχόλια:
Εξαιρετικό Ντράζεν!!! Κυρίως επειδή αναδεικνύει το ότι ο Χακίμ ήταν ο μόνος που κέρδισε 2 φορές τα πάντα σχεδόν μόνος του.
Όταν έγραφα για τους "Υπασπιστές" σκέφτηκα την ομάδα των Ρόκετς και έψαξα να βρω έναν παίχτη δίπλα στον Νιγηριανό αλλά δε βρήκα κανέναν. Ομάδα γεμάτη ρολίστες δις πρωταθλήτρια NBA!!
Η επιτομή του σέντερ...
Ο Hakim ήταν,είναι και θα είναι ο καλύτερος center που έπαιξε ποτέ το άθλημα.Είναι αυτός που ορίζει την θέση,αυτός που όλοι όσοι έχουν πρόβλημα με τα postαρίσματα ζητούν την βοήθεια του(KB,LBJ,DH κτλ).Νομίζω όμως πως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Dream δεν ήταν οι κινήσεις του άλλα η αισθηση χώρου που είχε.Αυτην την αντίληψη την συναντάς μόνο σε "κοντούς" παίχτες.Μετά τον LJ(στα καλά του πριν τον τραυματισμο) ο αγαπημένος μου παίχτης...
Θα διαφωνήσω, δεν τον θεωρώ ως τον καλύτερο σέντερ όλων των εποχών. Είναι όμως σίγουρα, ο σέντερ με τις αρμονικότερες κινήσεις, που χαίρεσαι να τον παρακολουθείς ακόμα και τώρα κοντά στα 50 του, να διδάσκει τον Howard πως να παίζει τη θέση.
http://www.youtube.com/watch?v=mArHU1ewSog
Παρα πολυ καλος σεντερ!Κατα την ταπεινη μου αποψη αν και εχω δει και τα play off του 1995 θεωρω τον Robinson τον καλυτερο σεντερ των 90!Σε αυτο το συμπερασμα εφθασα παρακολουθωντας παρα πολλα παιχνιδια NBA,ολα τα παιχνιδια της TEAM USA στην Ολυμπιαδα του 1996,αλλα και ολα τα φιλικα.Eιδα τον Shaq,τον Hakeem και τον Robinson απεναντι σε ολων των ειδων σεντερ,κανονισμους και συστηματα!Αυτο που μου ειχε κανει την μεγαλυτερη εντυπωση ηταν η αδυναμια των Shaq και Hakeem στο pick and roll!
Για μια ακόμα φορά αξίζουν συγχαρητήρια στον Drazen για το αφιέρωμα στον Χακίμ. Πάντως δεν θα μπω στη διαδικασία σύγκρισης με τους ψηλούς του 60 και του 70. Προτιμώ να μείνω στις δεκαετίες του 80 και του 90 στις οποίες υπήρξε σίγουρα ο καλύτερος. Ήταν πολύ ανώτερος του σπουδαίου Πάτρικ Γιούιν, άλλωστε το απέδειξε περίτρανα αυτό στους τελικούς του 1994. Αν και είμαι θαυμαστής του Ντέηβιντ Ρόμπινσον, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την πασιφανή ανωτερότητα του Χακίμ, ειδικά στους τελικούς της Δύσης το 95. Ακόμα και ο ογκόλιθος Σακίλ λύγισε από τον απίστευτο Ολάζουον στους τελικούς της ίδιας χρονιάς.
Θεωρώ ότι η παράσταση που έδωσε στα play-off του 1995 είναι, μακράν της δεύτερης,η κορυφαία που έχουμε δει από σέντερ τα τελευταία 25 (και όχι μόνο ) χρόνια. Σίγουρα είχε τις καλύτερες κινήσεις και γι΄αυτό η παρακολούθησή του είναι μια απόλαυση.
Δημοσίευση σχολίου