Τρίποντο

 

Η χρονοκάψουλα του blog σήμερα μας ταξιδεύει στο μακρινό 1991 στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, για να αναφερθεί στον 5ο αγώνα της σειράς των play-off της Ανατολικής Περιφέρειας μεταξύ των Boston Celtics και των Indiana Pacers, που έλαβε χώρα στο θρυλικό Boston Garden. Η αιτία για αυτό το ταξίδι πίσω στο χρόνο είναι γιατί κάθε φορά που βλέπω το παιχνίδι αυτό από ένα συγκεκριμένο σημείο και μετά, για το οποίο θα γίνει λόγος, με πιάνει μια γλυκιά ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα και αισθάνομαι δέος. Ίσως καταλάβετε λίγο παρακάτω το γιατί.

Για πρώτη φορά μετά από δε ξέρω και εγώ πόσα χρόνια, παρελαύνουν καθημερινά από τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εφημερίδων ονόματα Ελλήνων παιχτών ως πιθανοί μεταγραφικοί στόχοι. Ξάφνου παίχτες όχι μόνο πρωτοκλασσάτοι, βλ. Μαυροειδής, Περπέρογλου, Ζήσης, Μαυροκεφαλίδης, Φώτσης, αλλά και οι λεγόμενοι "βοηθητικοί", υποψήφιοι για τον "β' αντρικό ρόλο", όπως οι Τσάμης, Μπράμος, Καλαμπόκης, Ντικούδης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Χαρίσης, αποτελούν το επίκεντρο των μεταγραφικών στόχων σχεδόν όλων των Ελληνικών ομάδων, από τους αιωνίους μέχρι τους νεοφώτιστους. Ακόμα ακόμα και παίχτες που μόλις τώρα διαγράφουν την πορεία τους στο χώρο, όπως οι Καββάδας, Σκορδίλης, Μπόγρης, Παππάς βλέπουν στα τηλέφωνά τους εισερχόμενες κλήσεις από ομάδες της επαρχίας και της Αθήνας. "Τι έγινε ρε παιδιά" σκέφτηκα αναπολώντας τη γνωστή ατάκα του Σπύρου Παπαδόπουλου στους Απαράδεκτους. Η οικονομική στενότητα και η ένδεια χρημάτων προφανώς και αποτελούν τον κυριότερο λόγο της "ελληνόστροφης" αυτής μετατόπισης ενδιαφέροντος, από την οποία το ελληνικό μπάσκετ μόνο να καρπωθεί έχει.

 

 

Από μικρός που διάβαζα τις αθλητικές σελίδες των πολιτικών εφημερίδων, έψαχνα να βρω την "κρυμμένη" είδηση, συνήθεια που μου έχει μείνει μέχρι και τώρα που οι αθλητικές πλέον εφημερίδες έχουν πολλαπλασιαστεί και το διαδίκτυο προσφέρει ίσως την πληρέστερη και σχολαστικότερη πληροφόρηση γύρω από το κάθετι. Εξέλιξη που, ιδίως μέσα στον κυκεώνα των πληροφοριών που μας βομβαρδίζουν, δυσχεραίνουν την έρευνά μου ακόμα περισσότερο. Τι ήταν -και ακόμα παραμένει- για μένα η κρυμμένη είδηση? Μια μεταγραφή που πέρασε "στα ψιλά", μια πρόσληψη προπονητή ή ακόμα και βοηθού του σε μια ομάδα που δεν τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας, ένας τραυματισμός που θα σήμαινε πολύμηνη αποχή, πρώιμες διαπραγματεύσεις για την αγορά ή πώληση παιχτών, οτιδήποτε κέρδιζε ένα ή δύο μονόστηλα, συνήθως στις γωνίες των εφημερίδων ή στο κάτω μέρος τους και φαινόταν ότι απλώς συμπλήρωνε την αθλητική τους ύλη. Καθώς λοιπόν "περιδιάβαινα" μεταξύ των πηχαίων τίτλων των τελευταίων ημερών μεταξύ Ολυμπιακών Αγώνων, μεταγραφικών νέων των αιωνίων, αλίευσα μια πληροφορία που μου έκανε αίφνης εντύπωση.

Παρακολούθησα αρκετά παιχνίδια της ομάδος των ΗΠΑ στην τελευταία Ολυμπιάδα εστιάζοντας κυρίως στη συμπεριφορά εντός και εκτός παρκέ όλων των παιχτών που την απάρτιζαν. Νομίζω έχει πολύ μεγάλη σημασία το πώς κανείς διαχειρίζεται το γεγονός ότι είναι κορυφαίος, ότι είναι ο καλύτερος με διαφορά -έστω όχι πολύ μεγάλη όπως αποδείχτηκε- από τον δεύτερο. Η προσπάθεια να κατακτήσεις κάτι όταν δεν είσαι το αναμενόμενο φαβορί συχνά συντροφεύεται από πείσμα, σκληρή δουλειά και πίστη στις δυνατότητες έχοντας φυσικά πάντα στραμμένο το βλέμμα στο αποκαλούμενο φαβορί. Τι γίνεται όμως όταν είσαι το αδιαφιλονίκητο φαβορί, όταν όλοι σου έχουν ήδη απονείμει την πρώτη θέση, όταν οι θεωρητικώς καλύτεροι μαζεύονται για να επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις? Ποια η στάση τους και η συμπεριφορά τους?

Παρακαλώ όποιος δεν έχει μείνει μόνος του με την μπάλα του στα χέρια μπροστά σε ένα ή και σε δύο καλάθια και δεν έχει φτιάξει ένα ολόκληρο σενάριο στο μυαλό του ότι αντιμετωπίζει είτε σε μονό είτε σε κανονικό αγώνα οποιονδήποτε από τους ήρωές του, να σηκώσει το χέρι αμέσως και να σταματήσει να διαβάζει την παρούσα ανάρτηση!!! Περιττό να ρωτήσω στο τέλος ποιος κέρδιζε. Εγώ το έκανα συνεχώς είτε σε κανονικό καλάθι είτε σε αυτό το πρόχειρο που είχα στη βεράντα μου. Αντίπαλοί μου ήταν πάντα ο Γκάλης και ο Γιαννάκης με την κίτρινη φανέλα, ο αγαπημένος μου Φάνης με την κυανέρυθρη, αν και αυτόν τον προτιμούσα για συμπαίχτη, ενώ κατάφερνα πάντα και έβαζα καλάθια μπροστά στον Φασούλα με τον Δικέφαλο στο στήθος. Όταν βίωνα στιγμές εξαιρετικής έμπνευσης, τα έβαζα με τον Μάτζικ των Λέικερς, κάρφωνα μπροστά στα μούτρα του Τζαμαϊκανού σέντερ των Νικς, έκανα πλάκα στο σκληρό "πιστόνι" Αζάια και φυσικά κέρδιζα πάντα τον καλύτερο όλων, έναν τύπο με την κόκκινα φανέλα με το 23 και ένα ταύρο να με κοιτάει ίσια στα μάτια.

Λίγο ιστορία να έχει διαβάσει κάποιος εξ υμών φαντάζομαι γνωρίζει το όνομα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, των επιτυχιών του αλλά και του τέλος του στο Βατερλώ. Γνωστός για τις μεγάλες του κατακτήσεις και μάλιστα με πολύ σκληρό τρόπο ο Μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν, γνωστός και ο Λύκος της Στέππας, συνεχιστής των σφαγών του Αττίλα του Ούνου μερικούς αιώνες πριν. Φυσικά θα ήταν μέγιστη παράλειψη να μην αναφέρουμε τον δικό μας Μ. Αλέξανδρο που έφτασε σχεδόν μέχρι τα όρια του τότε γνωστού κόσμου κατακτώντας ό, τι βρισκόταν στο διάβα του.Το όνομα του Χίτλερ είναι επίσης ένα όνομα που νομίζω θα μείνει χαραγμένο για πάντα στο μυαλό όσων έμαθαν τι απόηχο κουβαλάει. Δυστυχώς ή και ευτυχώς κάποιες φορές, η ανθρώπινη ιστορία μας είναι διανθισμένη από ονόματα κατακτητών, στρατηγών ή απλά επικεφαλής στρατιωτικών επιχειρήσεων που άφησαν το -ζοφερό τις περισσότερες φορές- στίγμα τους σε διάφορες εποχές που αυτοί εμφανίστηκαν.