Η πιο περίεργη φάτσα...Ο πιο περίεργος παίχτης...

Μια ανάρτηση, όσο λεπτομερής και μακροσκελής και αν είναι, δεν μπορεί να καλύψει ούτε καν στο μισό βαθμό το τι μπορεί να γραφτεί για τα γηπεδικά κατορθώματα αλλά και τις εξωγηπεδικές συμπεριφορές της πιο περίεργης φάτσας που έπαιξε ποτέ μπάσκετ στα ελληνικά γήπεδα κατά τη γνώμη μου. Αν ανατρέξει κανείς σε παλιά τεύχη του ΤΡΙΠΟΝΤΟΥ, ρωτήσει δημοσιογράφους, προπονητές συμπαίχτες και αντιπάλους, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι όλοι θα έχουν και μια διαφορετική ιστορία να ανακαλέσουν από τη μνήμη τους, κάποιο περιστατικό που θα τους έχει μείνει. Κοινός τόπος νομίζω θα είναι η αδιαμφισβήτητη αγωνιστική αξία, όπως αυτή θεμελιώθηκε από τα χρόνια παρουσίας του στην Ελλάδα με τις ομάδες που έπαιξε, και ΙΣΩΣ η χαρακτηριστική του φάτσα όλα αυτά τα χρόνια που έμεινε αναλλοίωτη από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα έως την τελευταία. Μια φάτσα μονίμως "στραβωμένη", ξινισμένη, λες και μόλις είχε φάει λεμόνι, με μια έκφραση κούρασης και ραθυμίας απολύτως συμπληρούμενη από τα δύο του χέρια μονίμως στη μέση, στάση ανθρώπου που έκανε αγγαρεία. Όχι πείτε μου, πόσοι από εσάς έχουν ξεχάσει την φάτσα του Ουώλτερ Μπέρυ?

Με τον που τον έφερα στο μυαλό μου, άρχισαν να ξεπηδάνε ιστορίες σχεδόν "ανεκδοτικές" με πρωταγωνιστή τον συμπαθή Αμερικανό, οι περισσότερες από τις οποίες είναι γνωστές, φαντάζομαι,σε όλους μας. Ο τότε πρόεδρος του ΟΣΦΠ, Σ. Κόκκαλης, σε ένα ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η αποστολή της ομάδος για εκτός έδρας αγώνα τον είδε να παρουσιάζεται μπροστά του τυλιγμένος μόνο με μια πετσέτα στη μέση για να του ζητήσει συγνώμη που είχε απειλήσει ότι δε θα κατέβαινε να παίξει, γιατί έλειπαν από τον λογαριασμό του 10 δολάρια!!! Γνωστό και το περιστάτικό με τη Μερσεντές που κατέστρεψε, καθώς της έβαζε την πιο φθηνή βενζίνη, αντί για για αμόλυβδη, λόγω τσιγκουνιάς. Απαραίτητο αξεσουάρ όλα αυτά τα χρόνια ένα μαύρο τσαντάκι που κρατούσε πάντα στα χέρια του, μέσα στο οποίο κανείς ποτέ δεν έμαθε τι περιείχε!! Όταν έπαιζε στον Ηρακλή, έδωσε συνέντευξη σε ιταλικό περιοδικό λέγοντάς του με απόλυτη φυσικότητα ότι ήταν πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ του ελληνικού πρωταθλήματος -σωστό έως εδώ- με μέσους όρους 35 πόντους και 25 ριμπάουντ σε κάθε παιχνίδι!!! Θυμάμαι επίσης να διαβάζω σε ένα τεύχος του ΤΡΙΠΟΝΤΟΥ ότι πήρε το φύλλο της στατιστικής στα χέρια του μετά το τέλος του αγώνα και "κυνηγούσε" τους ανθρώπους της στατιστικής υπηρεσίας γιατί -κατά τη γνώμη του- δεν είχαν μετρήσει σωστά τα ριμπάουντ που είχε μαζέψει, του είχαν χρεώσει λιγότερα και αυτό θα του στερούσε ένα μπόνους από το συμβόλαιό του!!! Αλησμόνητη ερώτηση προς τους φιλάθλους του ΟΣΦΠ γυρίζοντας από από Γαλλία για το αν το επόμενο παιχνίδι εναντίον του Απόλλωνα, αν δεν κάνω λάθος, ήταν σημαντικό για την πρόκριση στο Final Four!!! Φυσικά σε κάθε αφιέρωμα για τον Μπέρι η μόνιμη επωδός αφορούσε το αγαπημένο χόμπυ του που ήταν ο ύπνος, καθώς ο τύπος όταν δεν έκανε προπόνηση ή δεν έπαιζε μπάσκετ κοιμόταν παντού και σε οποιαδήποτε στάση, ενώ στον ΟΣΦΠ ο Ιωαννίδης είχε επιφορτίσει σε έναν νεαρό συμπαίχτη του το καθήκον να ξυπνάει τον Ουώλτερ είτε για προπόνηση είτε για φαγητό!!

Ήταν όμως και εξαιρετικός παίχτης. Αν θέλετε τη γνώμη μου, ο ίδιος ο Μπέρυ αδίκησε τον εαυτό του ως προς τις αγωνιστικές του δυνατότητες και ήρθε στην Ευρώπη, καθώς δεν επένδυσε ο ίδιος ποτέ πάνω στο θεόσταλτο ταλέντο του με σκληρή δουλειά και πειθαρχία προκειμένου να κάνει καριέρα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Ενώ προσήλθε στο ΝΒΑ με τις δάφνες του ίσως "καλύτερου παίχτη κολλεγίων στη χώρα" και μερικά βραβεία στα χέρια του, αν εξαιρέσει κανείς μια τρομερή χρονιά που έκανε στα Σπηρούνια -δεύτερος σκόρερ της ομάδος με σχεδόν 17 + πόντους ανά παιχνίδι- δεν κατάφερε ποτέ να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που υπήρχαν από αυτόν. Δεν κατάφερε ποτέ να βρει μια ξεκάθαρη θέση ανάμεσα στο "3" και στο "4", καθώς ήταν αργός για την περιφέρεια και κοντός για κοντά στο καλάθι. Συνέχιζε να είναι εξαιρετικός στο 1 εναντίον ενός αλλά δεν παρουσίασε καμία άλλη βελτίωση στο παιχνίδι του, ιδίως στον τομέα της άμυνας όπου ήταν πολύ ευάλωτος και δεχόταν εύκολα όσα έβαζε μπροστά. Τελείωσε μάλλον άδοξα την καριέρα του στους Ρόκετς έπειτα από ένα περίεργο περιστατικό που αναφέρθηκε στα αποδυτήρια και ενέπλεκε τον Μπέρι, ένα συμπαίχτη του και ένα μαχαίρι, αλλά δε θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες.

Για την Ευρώπη όμως το ταλέντο του έφτανε και περίσσευε. Στις πρώτες του εμφανίσεις με τον Άρη δε μου γέμισε καθόλου το μάτι. Αυτό που θυμάμαι είναι το πρώτο παιχνίδι του ΟΣΦΠ στο Πρωταθλητριών στο ΣΕΦ εναντίον της Εστουτιάντες με τον Ιωαννίδη να έχει μόλις αποπέμψει τον Ροντ Χίγκινς. Ο Ουώλτερ ήταν δεν ήταν μια βδομάδα στην ομάδα και δε ξεκίνησε στη βασική πεντάδα. Παρόλα αυτά στο τέλος του αγώνα είχα μείνει έκπληκτος βλέποντας να βάζει 22 πόντους αν θυμάμαι, εύκολα και άνετα, και να οδηγεί την ομάδα του στην πρώτη νίκη της. Η διαδρομή του στα "σοκάκια" του ευρωπαϊκού μπάσκετ, φορώντας φανέλες ελληνικών ομάδων, είχε μόλις ξεκινήσει. Όλόκληρη τη χρονιά με οδηγό τον Ιωαννίδη και συνοδοιπόρο τον Πάσπαλι ο "Truth" συστήνεται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ως ένα ανίκητο 4άρι με τρομερή έφεση στο σκοράρισμα και στη συλλογή των ριμπάουντ. Οι αντίπαλοι προπονητές αδυνατούν να τον περιορίσουν καθώς η πιο χαρακτηριστική -και ίσως μοναδική του- επιθετική του κίνηση είναι σχεδόν αδύνατο να προβλεφθεί και να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Πώς μαρκάρεις κάποιον που...σχεδόν σουτάρει και που, τις περισσότερες φορές, φαίνεται σαν να "πετάει" τη μπάλα στο καλάθι? Από τότε το "κάτι σαν σουτ" του Μπέρι έγινε σχεδόν άλυτος γόρδιος δεσμός για κάθε άμυνα όχι μόνο εκείνα τα χρόνια, αλλά και τα επόμενα.

Η ερυθρόλευκη -πρωταθλήτρια- φανέλα βγήκε και ο Μπέρι ανηφόρισε προς Θεσσαλονίκη για να συνδράμει τον Μπάνε στην προσπάθειά του να επαναφέρει τον ΠΑΟΚ στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος. Παρόλο που δεν το κατάφερε -λόγω των γνωστών γεγονότων στον 5ο τελικό με τους αναπληρωματικούς του ΠΑΟΚ να κατεβαίνουν χωρίς κάλτσες και με λυμένα τα κορδόνια στα τελευταία λεπτά- το προσωπικό του highlight είναι οι αγώνες για το κύπελο Κόρατς εναντίον της Στεφανέλ. Και στα δύο παιχνίδια αυτά, ο Αμερικανός οργίασε στο παρκέ και σε σκορ και σε ριμπάουντ καταστρέφοντας κάθε αμυντικό πλάνο των Ιταλών κερδίζοντάς του εντός και εκτός. Αν ανατρέξετε στο youtube θα βρείτε εκτεταμένα στιγμιότυπα της εκτός έδρας νίκης με 91-100 με τον Μπέρι να βάζει 26 πόντους και κυριολεκτικά να κάνει πλάκα απέναντι στον Φούτσκα, στον Λάμπλεϊ και τους άλλους άτυχους που βρέθηκαν απέναντί του.

Στον ΠΑΟΚ πρωτο-λανσάρει και ένα επιεικώς υποφερτό σουτάκι από τα 4-5 μέτρα -για το στυλ να μη το συζητήσουμε καλύτερα- με σχετικώς καλά αποτέλεσματα βάζοντας έναν επιπλέον πονοκέφαλο στους αμυντικούς του. Τη χρονιά εκείνη ο Γουώλτερ φαίνεται ότι γούσταρε που έπαιζε στον ΠΑΟΚ καθώς τον θυμάμαι να είναι ενεργητικός και στην άμυνα, ιδίως στα μπλοκ, αλλά και στον τομέα των ριμπάουντ, επιθετικών και αμυντικών. Είχε βρει μια καλή χημεία με τον Ζόραν Σάβιτς και λειτουργούσαν πολύ αποτελεσματικά κοντά στο καλάθι, εξ ου και η καλή πορεία του ΠΑΟΚ εκείνη τη χρονιά. Φαντάζομαι ότι αυτός ίσως ήταν ένας λόγος που επέστρεψε στον δικέφαλο του Βορρά μετά από μερικά χρόνια.

Η εκτόξευση όμως ήρθε στον Ηρακλή. Δε θυμάμαι άλλον παίχτη να κυριαρχεί τόσο πολύ σε διάστημα μιας χρονιάς στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια. Με εξωπραγματικούς μέσους όρους -σχεδόν 30 πόντοι και 13 ριμπάουντ- σε κάθε παιχνίδι δίνει κάθε εβδομάδα μια ξεχωριστή παράσταση σε κάθε γήπεδο και φυσικά στο Ιβανώφειο. Μετά τον Γκάλη και πριν τον Μποντιρόγκα, ο Σούμποτιτς εφαρμόζει στην ομάδα το isolation game είτε από την κορυφή της ρακέτας είτε από τα δεξιά αυτής αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια του Γουώλτερ γνωρίζοντας ότι αυτή θα καταλήξει στο καλάθι. Και έτσι γινόταν. Μια ντρίπλα, μια δεύτερη κάτω από τα πόδια, ένας στιγμιαίος δισταγμός και το ταξίδι ξεκινούσε. Είτε ρολάροντας στο σώμα του αντιπάλου, είτε "πετώντας" τη μπάλα στο πρώτο βήμα, είτε με σπάσιμο μέσης, είτε με το περίεργο hook, είτε από τη δεξιά πλευρά στηριζόμενος στο άλμα του στον αντίπαλο, είτε χρησιμοποιώντας προσποίηση, η μπάλα έφτανε σχεδόν πάντα και με ακρίβεια στην Ιθάκη της αργά και βασανιστικά τις περισσότερες φορές με τους αμυντικούς να κοιτάνε απορημένοι και απογοητευμένοι. Τη χρονιά εκείνη ο Μπέρυ ένιωθε, ή τουλάχιστον έπαιζε σαν να ένιωθε, ότι κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει και κατά συνέπεια ξεδίπλωσε όλες του τις αρετές στο παρκέ. Χωρίς να κάνει ΤΙΠΟΤΑ διαφορετικό από ότι έκανε στην καριέρα του μέχρι τότε, (βάρη-άμυνα-μακρινό σουτ), αντιθέτως επανλαμβάνοντας την ίδια, βαρετή κίνηση κάθε βράδυ με το αριστερό του χέρι, αυτός ο 2,03 forward-center πήρε μια μικρή ομάδα από το χέρι και την έφτασε στην τρίτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος και στους ημιτελικούς του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Αν εξαιρέσει κανείς τον Ζντοβτς, για θυμηθείτε μερικούς από τους συμπαίχτες του εκείνη τη χρονιά στον "γηραιό" για να αντιληφθούμε όλοι το μέγεθος του κατορθώματός του.

Πραγματικά ασταμάτητος στην επίθεση, πολύ σπάνια δε βρισκόταν σε καλή μέρα επιθετικά για να κάνει το κομμάτι του. Εντύπωση μου είχε κάνει τότε μια δήλωση του Στόγιαν σε μια του συνέντευξη που σχεδόν είχε θυμώσει με τον Μπέρυ, καθώς ήταν για αυτός ο πιο δύσκολος αντίπαλος όλα εκείνα τα χρόνια σε σχετική ερώτηση. Μάλιστα είχε δηλώσει -grosso mondo- ότι ίσως ούτε ο ίδιος ο Μπέρι δε γνωρίζει τι θέλει να κάνει και πώς θα το κάνει προτού ξεκινήσει την προσπάθειά του και κατά συνέπεια ακόμα και για τον γίγαντα των 2,20 (2,17 δήλωνε από ντροπή) ήταν σχεδόν αδύνατον να τον αντιμετωπίσει κοντά στο καλάθι και να του αλλοιώσει έστω τα σουτ, όπως έκανε κατά κόρον εκείνα τα χρόνια. Λίγα χρόνια αργότερα το κοπλιμέντο επεστράφη από τον θύτη χαρακτηρίζοντας τον Στόγιαν ως τον αντίπαλο που τον δυσκόλεψε περισσότερο κατά τη θητεία του στην Ελλάδα. Αν ο Βράνκοβιτς έλεγε τέτοιες κουβέντες, φανταστείτε μόνο τι θα έλεγαν οι λοιποί αντίπαλοι του, καθώς ΙΣΩΣ το πιο εκνευριστικό ήταν ότι όλη η παρουσία του Μπέρυ στο παρκέ δεν ενέπνεε τίποτα από όσα ακολουθούσαν. Ο Ουώλτερ είτε στην αρχή του παιχνιδιού είτε στο τέλος κουβαλούσε την ίδια κουρασμένη φάτσα, με τα χέρια στη μέση ή λυγισμένα να κρέμονται καθώς έτρεχε στο παρκέ, μυώδης, αλτικός ή γρήγορος δεν ήταν ποτέ, φορούσε φανελάκια μέσα από τις φανέλες, επιγοντατίδες, σούταρε βολές λες και έχυνε καμιά κανάτα με νερά, το δεξί χέρι το είχε για τις ταχύτητες του αυτοκινήτου και από τη δεξιά πλευρά του γηπέδου πήγαινε μόνο κατ' ανάγκη. Πόσο δύσκολο να ήταν να τον περιορίσεις???

Επιστρέφει για άλλη μια χρονιά στον ΠΑΟΚ στην τρυφερή ηλικία των 34-35 και ενώ όλοι τον είχαν για ξεπερασμένο χαρίζει στην ομάδα του και στον προπονητή του Κώστα Φλεβαράκη ένα ακόμα κύπελο Ελλάδα σκοράροντας πάλι με συνέπεια και θυμίζοντας τον παλιό, γνωστό καλό "μάγο με τα δώρα" που κανείς δε μπορούσε να σταματήσει. Πριν από αυτό είχε ανιχνευθεί στο αίμα του και ο ιός της Ηπατίτιδας Β με συνέπεια για κάποιους μήνες να απέχει από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα έως ότου η περίεργη αυτή φάτσα εμφανιστεί ξανά στα μέρη μας. Περιττό να πει κανείς ότι για το διάστημα της απουσίας του τίποτα δεν είναι γνωστό. Μέχρι το τέλος παρέμεινε αντι-τουριστικός, με το ίδιο κούρεμα και σχεδόν ντύσιμο, αντιδημοσιογραφικός -μια πρωτοσέλιδη συνέντευξη θυμάμαι σε ένα χριστουγεννιάτικο τεύχος του ΤΡΙΠΟΝΤΟΥ-, φιλίες δεν έκανε με κανέναν, μονόχνωτος και απόμακρος εξαφανίστηκε από τα μέρη μας όπως ακριβώς εμφανίστηκε μια ωραία πρωία χωρίς να έχει μάθει κάποιος με σιγουριά μέχρι σήμερα που μπορεί να βρίσκεται ή με τι ακριβώς να ασχολείται.

Σε καμιά παραλία αραγμένος να κοιμάται σε ξαπλώστρα με το τσαντάκι του αγκαλιά? Δε θα με ξάφνιαζε τίποτα από όσα και αν άκουγα για την πιο περίεργη φάτσα που κυκλοφόρησε τις προηγούμενες δεκαετίες στη μπασκετική γειτονιά μας.