RSS

Ο κορυφαίος όλων των εποχών είναι...



Οι πιο ιντριγκαδόρικες συζητήσεις που ξεκινάνε από τα δημοσιογραφικά θεωρεία και καταλήγουν μέχρι τους "καβγάδες" των πιτσιρικάδων στο δημοτικό έχουν πάντα να κάνουν με την ανακάλυψη της "λυδίας λίθου" κάθε ανταγωνιστικού αθλήματος, όπως αποτυπώνεται στη διατύπωση της γνώμης του καθενός σχετικά με το ποιος ήταν/είναι/θα είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών στον τομέα του. Άρθρα, αναλύσεις, γνώμες, αναρτήσεις, συζητήσεις, κουβέντες, στατιστικά, παράθεση τίτλων είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο της αθλητικής -και όχι μόνο- δημοσιογραφίας. Μην πάμε μακριά, μια εξαιρετική ανάρτηση του Drazen σχετικά με την -αδόκιμη κατά εμέ- σύγκριση Γκάλη-Διαμαντίδη ήταν ικανή να πυροδοτήσει μια σχεδόν εκρηκτική σε ένταση και πλούσια σε ανάλυση λεκτική αντιπαράθεση. Ορμώμενος από αυτό το παράδειγμα, καταθέτω ταπεινά την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ μου γνώμη σχετικά με το ποιος είναι ο κορυφαίος παίχτης που αγωνίστηκε ποτέ στην Ευρώπη.


Ο Νικ για μένα, όπως και για ένα έθνος, συμβόλισε -αλλά δε δημιούργησε- μια ολόκληρη αθλητική επανάσταση και συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε η μέχρι τότε άσημη στον μπασκετικό χάρτη Ελλάδα να αποκτήσει οντότητα και δυναμική που κρατάει μέχρι τώρα. Έχει τον απόλυτο θαυμασμό μου και την αέναη ευγνωμοσύνη μου. Ο Drazen (ο..κανονικός όχι ο δικός μας) αποτέλεσε ΙΣΩΣ το υπέρτατο "δημιούργημα" της Γιουγκοσλαβικής σχολής, έφτασε μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού, άφησε και εκεί το έντονο στίγμα του και μας αποχαιρέτησε σαν ήρωας αρχαίας τραγωδίας ξαφνικά. Η ψήφος μου όμως πάει αλλού. Δε θα χρησιμοποιήσω στατιστικά, δε θα ανεβάσω βιντεάκια από το youtube, δε θα αναρτήσω εξώφυλλα. Τη γνώμη μου θα μοιραστώ μαζί σας, χρησιμοποιώντας ως "εργαλεία" ρήσεις ανθρώπων που έμειναν στην ιστορία, προκειμένου να προσπαθήσω να αποδώσω το μπασκετικό μεγαλείο του τελειότερου μπασκετικού επιτεύγματος της πιο παλιάς-παραδοσιακής- αθλητικής-παραγωγικής σχολής που υπήρξε ποτέ στην Ευρώπη. Κυρίες και κύριοι, το "φαινόμενο της φύσης" ή αλλιώς Arvydas Sambonis.

Από τη στιγμή που πρωοτεμφανίστηκε στα παρκέ της Ευρώπης το παιχνίδι άλλαξε σε μεγάλο βαθμό. Για πρώτη φορά στα χρονικά ένας σέντερ ύψους 2,22 μπορούσε να τρέξει το παρκέ σαν "3άρι", να μαζεύει ριμπάνουντ, να καρφώνει και να μοιράζει τάπες όντας κυρίαρχος σέντερ και να σκοράρει σαν περιφερειακός από τα 4-5 μέτρα. Μέχρι τότε περιφερειακοί παίχτες με εξαιρετική ικανότητα στο σκοράρισμα υπήρχαν αρκετοί, όχι όμως ένα τέτοιο πλήρες πακέτο και ειδικά στις θέσεις των ψηλών. Στους Ολυμπιακούς του 1984, όντας νέος και υγιής, έκανε σχεδόν πλάκα απέναντι στους μετέπειτα ψηλούς-θρύλους του ΝΒΑ (Pat Ewing) καρφώνοντας μετά μανίας στο καλάθι τους συμπαρασύροντας στο διάβα του τους πάντες . Από τότε ξεκίνησε το μακρύ φλερτ των Αμερικανών και η διαρκής προσπάθεια να τον πείσουν να διαβέι τον -τότε- μπασκετικό Ρουβίκωνα μετακομίζοντας στην άλλη όχθη της Αμερικής. Δεν πίστευαν στα μάτια τους από τον Σοβιετικο γίγαντα με τα απίστευτα φυσικά προσόντα και την βαθιά γνώση του αντικειμένου να κάνει σμπαράλια τους δικούς τους πολυδιαφημισμένους ψηλούς των κολεγίων της GeorgeTown (φημισμένο για παραγωγή εξαιρετικών ψηλών). Και τότε ακριβώς έπρεπε να πάει. Αλλά τα χρόνια τη δεκαετία του '80 ήταν πολύ διαφορετικά από σήμερα, τα υπολείμματα του "Ψυχρού Πολέμου" μεταξύ των δύο χωρών ήταν ακόμα νωπά. Η αθλητική ηγεσία της ΕΣΣΔ ουσιαστικά απαγόρευσε στον Σάμπας να κάνει το ταξίδι. Παράσημο? Η μετά από πολλά χρόνια δήλωση του David Robinson, ο οποίος αντιμετωπίζοντας τον είπε: "Αν αυτός ο τύπος ερχόταν εδώ στα νιάτα του, δεν θα μιλούσαμε αυτή τη στιγμή για μένα, τον Pat ή τον Hakeem. Θα μας είχε ξεπεράσει όλους."

Συνεχίζοντας την περιπλάνηση του στα γήπεδα της Ευρώπης με τη φανέλα της αγαπημένης του Ζαλγκίρις και της ΕΣΣΔ ο Σάμπας αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει την κακιά στιγμή εκείνη που σχεδόν πάντα εμφανίζεται στις ζωές όλων των ξεχωριστών, των κορυφαίων, των μοναδικών και που έχει σαν σκοπό να τους κάνει λίγο πιο ανθρώπινους, να τους φέρει λίγο πιο κοντά στα δικά μας μέτρα, πιο κοντά στο μέσο όρο των υπολοίπων (Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ronaldo του ποδοσφαίρου). Χρειάστηκε να κάνει εγχείρηση και στα δύο του γόνατα και να μείνει για σχεδόν 5-6 μήνες εκτός γηπέδων με συνέπεια κατά την επιστροφή του πέραν από το μόνιμο σουβενίρ των επιγοντίδων που θα τις φοράει έως το τέλος της καριέρας του, να έχει στερηθεί σε μεγάλο βαθμό πολλά από τα απλόχερα δώρα της φύσης. Δεν είχε πια έκρηξη, ταχύτητα, αντοχές όπως πριν και έπρεπε να προσέχει στις πολύ δυνατές επαφές καθώς τα γόνατά του δεν ήταν το ίδιο στιβαρά. Φανταστείτε για έναν άνθρωπο άνω των 2,20 και 130 κιλών μια τέτοια διπλή εγχείρηση τι αντίκτυπο είχε στα αθλητικά του προσόντα. Και όμως, εκείνη τη στιγμή ακριβώ ήταν που εμφανίστηκε ακόμα περισσότερο το μπασκετικό του μεγαλείο.

"Καμιά φορά του λέω να βάζει pause στον εγκέφαλό του, προκειμένου να μπορούν να τον καταλαβαίνουν οι συμπαίχτες του, που βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο κατανόησης του μπάσκετ". Τάδε έφη Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε συνέντευξή του όπως αναδημοσιεύτηκε στο ΤΡΙΠΟΝΤΟ. Μιλούσε φυσικά για τον Σάμπας έχοντας μόλις κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών με τον γίγαντα της Βαλτιμόρης να κάνει όργια μέσα στο παρκέ και να αποτελεί με τον Αρλάουκας ένα από τα καλύτερα δίδυμα ψηλών στην ιστορία του Ευρωπαικού μπάσκετ. Ο Σάμπας άφηνε τη σφραγίδα του με το διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού του και πάλι στην Ευρώπη. Μερικά χρόνια πριν παίζοντας για την Φόρουμ Βαγιαδολίδ (αντιμετωπίζοντας και τον Ηρακλή) έβαλε σε ένα ματς 60+ με 6-7 καρφώματα και καμιά 15 βολές. Τους λοιπούς πόντους του? Είτε με μακρινά hook και ραβέρσες από τα 3-4 μέτρα είτε με σουτάκια από την ίδια απόσταση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φάση στον τελικό απέναντι στον Φασούλα όταν με ένα jump-shoot, καθώς σε κάθε σουτ σχεδόν ξεκολούσε τα πόδια του από το έδαφος, από τη γωνία σκοράρει με τρίποντο και η "αράχνη" γυρίζει προς τον Ιωαννίδη με ένα ύφος πλήρους απόγνωσης, καθώς έπρεπε να κυνηγάει το θηρίο στις γωνίες για σουτάκια!!!

Το είχε καταλάβει. Η ασύγκριτη μπασκετική του ευφυία τον βοήθησε να φέρει το παιχνίδι και πάλι στα μέτρα του, τα μέτρα που η φύση του "έκοψε-μείωσε" με τους τραυματισμούς στα πόδια, αλλά που δεν πείραξε στο ελάχιστο τη σχεδόν υπεροπτική ως προς τον υψηλό της βαθμό αντίληψη του παιχνιδιού του μπάσκετ. Ο Σαμπόνις αποτέλεσε τον πρώτο "οικονομικό" παίχτη-πρωταγωνιστή στην Ευρώπη. Μετρούσε τις δυνάμεις του, τα τρεξίματά του, τις ανάσες του, απέφευγε τη φυσική φθορά των τραυματισμών και του χρόνου χρησιμοποιώντας τη δύναμη της σκέψης του που τον ώθησε στο να συνεχίζει να είναι η πιο αποτελεσματική επιθετική απειλή είτε σκοράροντας είτε πασάροντας. Εξάσκησε το έμφυτο ταλέντο του στο σουτ σε εξαιρετικό βαθμό με αποτέλεσμα τα πρώτα χρόνια που το pic&roll άρχισε να εφαρμόζεται να φορτώνει τα αντίπαλα καλάθια με σουτάκια σαν το παλιό παιχνίδι που παίζαμε όταν είμαστε μικροί, το "ρολόι"!! Και σιγά σιγά τα 4-5 μέτρα έγιναν 6,25 ή και μακρύτερα. Ανέπτυξε ακόμα περισσότερο την ικανότητά του να "βλέπει γήπεδο" (court vision) σε βαθμό που πλέον αυτός αποφάσιζε πως θα κινηθεί η επίθεση της ομάδος του. Μετατράπηκε στον ουσιαστικό play-maker καθώς σχεδόν επιθυμούσε και επιδίωκε το double team προκειμένου να βρει τον ελεύθερο συμπαίχτη του. Φυσικά, η σωματική του δύναμη και το τεράστιο άνοιγμα των χεριών αποτελούσαν κύρια χαρακτηριστικά του παιχνιδιού και σε άμυνα και σε επίθεση και αν κάποιος θεωρούσε ότι μπορούσε να......... καρφώσει μπροστά στα μούτρα του, συχνά άλλαζε γνώμη με κορυφαία στιγμή τις 3 σερί τάπες το 1992 στο παιχνίδι της Λιθουανίας εναντίον της Dream Team!!!

"Ότι και αν κάναμε δεν μπορούσαμε να τον σταματήσουμε. Πρέπει να αντιμετωπίσεις μια τρομερή φυσική δύναμη που καθοδηγείται από ένα μυαλό που ούτε οι play-maker δεν έχουν στην Ευρώπη". Τα λόγια αυτά, σαν τώρα θυμάμαι να τα διαβάζω, ανήκουν στον Ιωαννίδη, όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν για την αποτυχία να μαρκάρει τον Σάμπας στον τελικό του 1995. Τόσα χρόνια ΠΟΤΕ δε θυμάμαι τον εγωιστή προπονητή να υποκλίνεται με τέτοιο τρόπο σε έναν αντίπαλο και την ανωτερότητά του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να κάνει διαφορετικά? Ποτέ μέχρι τότε η Ευρώπη δεν είχε συναντήσει έναν σέντερ με τα χαρακτηριστικά του Arvydas. Πείτε με υπερβολικό, αλλά ειλικρινά νομίζω ότι ο συγκεκριμένος ήταν ο πιονέρος των μετέπειτα ολοκληρωμένων σέντερ που είδαμε στην Ευρώπη (Radja-Vouicic-Divac), καθώς πρώτος αυτός παρουσίασε στο μπασκετικό κοινό πτυχές του παιχνιδιού που μέχρι εκείνη την εποχή κανείς δε φανταζόταν. Ας θυμηθούμε μόνο ότι το σχεδόν ελλειπτικό παιχνίδι των Φασούλα-Βράνκοβιτς εκείνη την εποχή ήταν αρκετό για να τους κατατάσσει ανάμεσα στους κορυφαίους.

"Δεν είμαι εγώ ο άσσος της ομάδος. Είναι ένας τύπος, 2,22 που αποφασίζει τι θα κάνουμε στην επίθεση". Ρηθέντα από τον τότε All-Star Damon Stoudemire, ο οποίος όταν ρωτήθηκε για το πόσο σημαντικός είναι ο ρούκι Σαμπόνις στην ομάδα, απάντησε καταλλήλως. Στα 30 του και έχοντας κατακτήσει τα πάντα σχεδόν, ο Λιθουανός γίγαντας αποφασίζει να ρισκάρει και να πάει στο ΝΒΑ. Σκεφτείτε το λίγο. Πήγαινε σε ξένη χώρα, διαφορετική κουλτούρα, αλλοτινός τρόπος μπάσκετ, με τον τίτλου του πρωτοεμφανιζόμενου και όχι του φτασμένου super-star που είχε στην Ευρώπη και φυσικά όχι στην πρώτη νιότη του. Και όμως πήγε. Γνώμη μου? Το μπάσκετ όπως και αν παίζεται παραμένει το ίδιο άθλημα με τις ίδιες βασικές αρχές και τα ίδια ζητούμενα. Και σε αυτά ο Σαμπόνις είχε τίτλο "διδάκτορα". Ναι πράγματι θα αντιμετώπιζε αντιπάλους πραγματικά θηρία με τρομερά σωματικά προσόντα με κορυφαίο σε αυτόν τον νεόκοπο τότε Σακίλ. Ναι πράγματι η ταχυδύναμη στο ΝΒΑ ήταν αρκετά σκαλιά πιο πάνω, τα ταξίδια πολύ περισσότερα, η κούραση μεγαλύτερη, τα λεπτά συμμετοχής περισσότερα, η πολυπλοκότητα των συστημάτων διαφορετική και η αντιμετώπισή του από τους συμπαίχτες του, τους αντιπάλους, τους διαιτητές σαφέστατα πιο "ασεβής". Ε και?

Αυτό που θα γράψω μπορεί για μερικούς να αποτελεί υπερβολή ή και προσβολή απέναντι σε άλλους εξαιρετικούς παίχτες που και εγώ με τη σειρά μου έχω επιδοκιμάσει. Το δέχομαι. Νομίζω ότι το παιχνίδι του Σάμπας και κυρίως η παρά φύσιν ικανότητά του να πασάρει στο double-team μαζί με το μακρινό του σουτ (7,25 πλέον στην Αμερική) δημιούργησαν ένα είδος σχολής στο ΝΒΑ που μέχρι τότε στερείτο τέτοιου είδους σέντερ. Ο Λιθουανός γίγαντας τους απέδειξε πόσα πολλά περισσότερα πράγματα από το σπρώξιμο και το κάρφωμα ή το ριμπάουντ μπορεί να κάνει ένας σέντερ. Αποτέλεσε την ζωντανή απόδειξη του πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ο σέντερ στην επιθετική λειτουργία της ομάδος του όχι μόνο σαν σκόρερ αλλά και σαν πασέρ, αφού μέχρι σήμερα αυτός είναι ο καλύτερος, πιο εντυπωσιακός και πιο ταλαντούχος ψηλός-πασέρ στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ!!! Τον τρόπο παιχνιδιού που δημιούργησε ο Σάμπας, στη θέση "5", προσπαθούν να μιμηθούν πλέον η πλειονότητα των παιχτών που παίζουν κοντά στο καλάθι με το να προσπαθούν να βρουν τον ελεύθερο συμπαίχτη στις γωνίες ή στο κόψιμο στη ρακέτα ή να σουτάρουν με πρόσωπο στο καλάθι από τα 4-5 μέτρα. Κανείς όμως δε νομίζω ότι ποτέ πλησίασε...

Γιατί κανείς δεν είχε την ευστροφία του απρόσιτου αυτού γίγαντα. Απόσπασμα, όπως το θυμάμαι περίπου, από ΤΡΙΠΟΝΤΟ της εποχής. Την πρώτη χρονιά στο ΝΒΑ ο Σάμπας, όντας ρούκι, ήταν σχετικα απομονωμένος από τους συμπαίχτες του, οι οποίοι στα ταξίδια με το αεροπλάνο έπαιζαν διάφορα παιχνίδια με χαρτιά στοιχηματίζοντας μικροποσά. Ο Λιθουανός δε συμμετείχε, αλλά πάντα κοιτούσε. Όταν κάποια στιγμή τον κάλεσαν να παίξει μαζί τους περιμένοντας ότι θα του πάρουν εύκολα τα χρήματα, ο βλοσυρός Σάμπας αφού δέχτηκε σε μια-δύο παρτίδες μάζεψε όλα τα χρήματα των συμπαιχτών του!!! Ο τότε σταρ της ομάδος Steve Smith τον ρώτησε πως διάολο τα κατάφερε και μισο-χαμογελώντας ο Σαμπόνις του απάντησε αφοπλιστικά ότι όλο τον προηγούμενο καιρο τους παρακολουθούσε, κατάλαβε πως παίζεται το παιχνίδι, πώς παίζει ο κάθε συμπαίχτης του, τις αδυναμίες του, οπότε ήταν εύκολο να κερδίσει....Είπε κανείς τίποτα?

"He is the best European player ever played that game". Skottie Pipen. Πρώην αντίπαλος και μετέπειτα συμπαίχτης του.

Ειλικρινά μετά από αυτό, τι άλλο να πει κανείς? Μην έχοντας κάτι άλλο να αποδείξει ή να κερδίσει στην Αμερική, αποφάσισε να γυρίσει στην αγαπημένη του Ζαλγκίρις, έπαιξε μια χρονιά στην Ευρωλίγκα κερδίζοντας τον τίτλου του MVP σε ηλικία κοντά 40 και κάνοντας 2 προπονήσεις την βδομάδα και έκτοτε έχει αναλάβει πρόεδρος πανηγυρίζοντας πριν από λίγες μέρες τον τίτλο της πρωταθλήτριας της χώρας του.

Με κάθε σεβασμό σε κάθε γνώμη οποιουδήποτε έχει δει 1 ώρα μπάσκετ 100 χρόνια, το φυσικό ταλέντο, τα φυσικά χαρίσματα, η μπασκετική αντίληψη και η επιρροή στο παιχνίδι που είχε ο Σαμπόνις στα χρόνια που αγωνιζόταν, κρατώντας πάντα υπόψη τους φοβερούς τραυματισμούς του, για μένα τον κατατάσσουν ένα σκαλί πιο πάνω, στους παίχτες εκείνους οι οποίοι κατάλαβαν βαθιά το παιχνίδι, το σμίλεψαν στο μυαλό τους και τελικά το εξέλιξαν, αποτελώντας άτυπα τους βοηθούς-συνεχιστές του κυρίου Νέισμιθ...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το "γίγαντας της Βαλτιμόρης" πολύ πολύ καλό για δύο ολόκληρα λεπτά προσπαθούσα να βρω τι σχέση έχει ο Σάμπας με τη Βαλτιμόρη!!! χα χα χα Φιλικά,ε

Ανώνυμος είπε...

πάντως, συμφωνώ, πράγματι ο καλύτερος ever, ούτε Πέτροβιτς, ούτε Κούκοτς, ούτε Μπέλοφ, ούτε Μενεγκίν, ούτε Γκάλης, ούτε κανένας μπορεί να βγει μπροστά του. πραγματικό θαύμα της φύσης 100%

Antonis είπε...

"Στους Ολυμπιακούς του 1984, όντας νέος και υγιής, έκανε σχεδόν πλάκα απέναντι στους μετέπειτα ψηλούς-θρύλους του ΝΒΑ (Pat Ewing) ..."

Στράτο, η ΕΣΣΔ δεν πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς του '84 .....

stratos kalantzis είπε...

Σωστό για την Βαλτιμόρη!!! Ο δαίμων του τυπογραφείου. Βαλτικής ήθελα να πω. Mea culpa.

Ίσως δε θυμάμαι καλά για το '84 φίλε Αντώνη. Και νομίζω ότι τον D. Robinson κατανίκησε και όχι τον Ewing όπως γράφω. Κάπου το αδύναμο μυαλό μου μπερεδεύτηκε. Ευχαριστώ

giorgiospapadopoulos είπε...

Το 1986 παίξαν στον τελικό του παγκόσμιου πρωταθλήματος στην Ισπανία Η.Π.Α-Ε.Σ.Σ.Δ.Σε αυτό το παιχνίδι βρέθηκε ο Σαμπόνις αντίπαλος με τον D. Robinson.Νίκησε η Αμερική για ένα καλάθι αν θυμάμαι καλά.

stratos kalantzis είπε...

@Γιώργος. Ευχαριστώ πολύ για τη διόρθωση. Νομίζω στο youtube υπάρχει βιντεάκι που καρφώνει 1-2 φορές μπροστά στον Ναύαρχο. Η δική σου γνώμη για τον κορυφαίο?

Β.Α. είπε...

Στράτο μία μικρή διόρθωση μόνο. Τη rookie χρονιά του Sabonis στο NBA ο Damon Stoudamire έπαιζε στους Raptors και επίσης ποτέ δεν υπήρξε all-star, μάλλον rookie of the year εννοείς. Άσχετα με αυτό, όμως, συγχαρητήρια για ένα πολύ καλό άρθρο.

stratos kalantzis είπε...

@βαγγέλη. Επουδενί δε θα διαφωνήσω μαζί σου, είμαι βέβαιος ότι έχεις δίκιο. Τα λόγια αυτά τα είπε ο "κοντός", αλλά μάλλον σε μεταγενέστερη χρονιά που ήταν συμπαίχτες. Περιμένω δική σου ανάρτηση, σου έστειλα και mail.

giorgiospapadopoulos είπε...

Φίλε Στράτο, ξαναβρεθήκαν αντιμέτωποι ο Σαμπόνις με τον D. Robinson στον ημιτελικό των ολυμπιακών αγώνων της Σεούλ. Αυτήν τη φορά νίκησε η ΕΣΣΔ,στο τελευταίο χρυσό που πήρε πριν να διαλυθεί.

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλος ο Σάμπας, κρίμα που λόγω συνθηκών δεν μπόρεσε να αγωνιστεί από πιο νέα ηλικία στο NBA, αλλά ο κορυφαίος Ευρωπαίος όλων των εποχών ασχέτως με το πού αγωνίστηκε είναι ένα ψηλό παιδί από τη Γερμανία που κάνει αυτή τη στιγμή που μιλάμε, όρρρρργιαααααααα!

giorgiospapadopoulos είπε...

O Σαμπόνις πρόλαβε δύο μπασκετικές εποχές, ήταν παρών και πρωταγωνιστής την εποχή που το παιχνίδι στηριζόταν κυρίως στον αυτοσχεδιασμό, το ταλέντο και τον αυθορμητισμό των παικτών και διατήρησε τον εξέχοντα ρόλο του και όταν το μπάσκετ έγινε περισσότερο παιχνίδι των προπονητών και των συστημάτων τους. Ο Γκάλης δεν πρόλαβε τη δεύτερη εποχή, σταμάτησε το φθινόπωρο του 1994, ομοίως και ο Πέτροβιτς που σκοτώθηκε το καλοκαίρι του 1993.
Ο Σαμπόνις επηρέασε περισσότερο τον τρόπο παιχνιδιού σε σχέση με τους άλλους δύο, ο ψηλός που έχει καλή τεχνική κατάρτιση, που δεν κάνει μόνο pivot αλλά σουτάρει και από μέση ή μακρινή απόσταση με εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας, που σουτάρει τρίποντο καλύτερα και από περιφερειακό, που είναι καταπληκτικός passer , είναι πράγματα που τα πρωτοείδαμε από τον Σαμπόνις. Βέβαια αν και για μας ο Γκάλης είναι αυτός που είναι, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε τη γνώμη του μπασκετικού κόσμου της Ευρώπης για το αν και πόσο διαμόρφωσε την εξέλιξη του αθλήματος ο βιρτουόζικος τρόπος παιχνιδιού του Γκάλη. Αποφεύγω τις συγκρίσεις, επειδή για μένα πρέπει να υπάρχει πάντα μια στρουκτουραλιστική αντιμετώπιση όλων των πραγμάτων που όταν λείπει, εύκολα οι όποιες συγκρίσεις, ανυπόστατες, καταλήγουν στο φανατισμό και στη μισαλλοδοξία. Ο Γκάλης και ο Πέτροβιτς, ο Mozart του μπάσκετ, έπαιξαν το βιολί τους με δεξιοτεχνία σε μια εποχή σολιστών. Σίγουρα θα είχαν επηρεάσει περισσότερο το μπάσκετ αν έπαιζαν και στην εποχή των συμφωνικών συνόλων του μπάσκετ όπως ο Σαμπόνις, αν συνέβαινε αυτό, από τη θέση που θα τους έδινε ο προπονητής-μαέστρος μέσα στην ομάδα, θα φρόντιζαν να έχει η ορχήστρα την πρέπουσα αρμονία και τον τέλειο συγχρονισμό.

badanaman είπε...

Δυστυχώς δεν έχω δει τον Σάμπας προ τραυματισμού. Ανέκαθεν τον θεωρούσα έναν εγκεφαλικό παίκτη με πολύπλευρο παιχνίδι. Αλλά τον Νοβίτσκι δύσκολα θα βρεθεί παίκτης να τον φτάσει.
Παίκτης τέτοιος με 2,15 ύψος, με άλμα, ταχύτητα, πάσα, ντρίπλα, σουτ, άμυνα από γκαρντ μέχρι σέντερ και μπασκετική ευφεία απίστευτη δεν υπάρχει.
Απλά δεν αντιμετωπίζεται.
Δεν θέλω να τον μειώσω τον Λιθουανό και ίσως αν δεν είχε τραυματιστεί να ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Αλλά θα σας βάλω μία ιδέα, αν ο Dirk είχε ένα συμπαίκτη επιπέδου Pipen, Wade, Shaquile θα έκανε τρελά πράγματα.

Dimitris Sparti είπε...

Έστω και πολύ καθυστερημένα ανακαλύπτω τους θησαυρούς του ιστολογίου. Άλλωστε μόλις πριν από ένα μήνα περίπου είχα την τύχη να γνωρίσω το ιστολόγιο αυτό που είναι, μακράν του δευτέρου, το κορυφαίο στο χώρο της πορτοκαλί στρογγυλής θεάς. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που σε μερικά άρθρα απαντώ από λίγο έως πολύ ετεροχρονισμένα και ζητώ συγγνώμη γι' αυτό. Εξάλλου τώρα που είναι καλοκαιράκι υπάρχει παραπάνω χρόνος για κάτι τέτοιο.

Εννοείται ότι το άρθρο του Στράτου βαθμολογείται με άριστα και τον συγχαίρω εκ βαθέως γι' αυτό αλλά δεν συμφωνώ απόλυτα με την ανάδειξη του Σαμπόνις ως κορυφαίου Ευρωπαίου όλων των εποχών αφού υπάρχουν κι άλλοι παίκτες που μπορούν να διεκδικήσουν αυτόν τον αξιοζήλευτο τίτλο. Θεωρώ ότι δεν είναι απαγορευτικό να τοποθετούμε στην κορυφή 4-5 παίκτες (π.χ. Ντράζεν, Γκάλη, Νοβίτσκι, Κούκοτς και, φυσικά, Σαμπόνις).

Το θέμα είναι ότι για το Σαμπόνις πάντοτε θα λέμε τι θα γινόταν "αν δεν είχε τραυματιστεί, αν είχε πάει νωρίτερα στο ΝΒΑ, κλπ" και αυτό είναι πραγματικά κρίμα. Το σίγουρο είναι ο "φοβερός Άρβιντας" (έτσι ετιτλοφορείτο το αφιέρωμα του περιοδικού Τρίποντο το 1992 για τους αγώνες μπάσκετ στους Ολυμπιακούς της Σεούλ) έγραψε μοναδική ιστορία και είναι σίγουρα μέσα στην ιδανική πεντάδα του παγκόσμιου, εκτός ΝΒΑ, μπάσκετ.

Είχα την ιδιαίτερη τύχη να παρακολουθήσω αρκετούς αγώνες του Σαμπόνις πριν τον τραυματισμό του. Ήταν πραγματικά απίστευτες, στο βαθμό του εξωπραγματικού, οι ικανότητές του. Ακόμα και τότε όμως, λόγω πιθανόν της έλλειψης ενός σωστού δασκάλου του μπάσκετ, ο Σαμπόνις δεν αξιοποιούσε πλήρως τα προσόντα του. Π.χ πολλές φορές αναλωνόταν σε σουτ τριών πόντων ενώ θα μπορούσε να κάνει πάρτυ κάτω από τα καλάθια με την τεχνική του και την ευκινησία του. Προσωπική μου άποψη είναι ότι το παιχνίδι του, εκείνη την εποχή (πριν το 1987) διακρινόταν από αλαζονεία σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι έπρεπε. Αυτό βέβαια οφειλόταν στη συνειδητοποίηση της ανωτερότητάς του αλλά δεν του επέτρεπε να κάνει αυτά που θα μπορούσε. Αξιοσημείωτη είναι μια δήλωση που είχε κάνει ο θρυλικός Μπόμπι Νάιτ (κόουτς του Ιντιάνα και της εθνικής ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες)περίπου τo 1981. Ο Νάιτ είχε πει λοιπόν ότι ο Σαμπόνις είναι ο καλύτερος νέος παίκτης στον κόσμο και ποτέ δεν είχε δει τέτοια προοπτική σε παίκτη.

Μετά τον τρυματισμό του είδαμε έναν άλλο Σαμπόνις, που περιγράφεται πολύ ωραία στο άρθρο.

Σχετικά με τις μάχες σε εθνικό επίπεδο απέναντι στο Ντέηβιντ Ρόμπινσον έχω να αναφέρω τα εξής: η πρώτη μεγάλη σύγκρουση ήταν στον τελικό του Μουντομπάσκετ 1986 όταν ο Αρβιντας ήταν πολύ καλύτερος από το Ναύαρχο αλλά, δυστυχώς, δεν εκμεταλλεύτηκε τα προσόντα του στο έπακρο για να νικήσει τους Αμερικάνους. Η δεύτερη ήταν στη Σεούλ το 1988 όταν ο Σαμπόνις είχε επιστρέψει από τον τραυματισμό. Στον αγώνα αυτό ο Ρόμπινσον δεν ήταν κακός αλλά οι Αμερικάνοι δεν υπολόγιζαν ότι ο Σαμπόνις θα ήταν ένας ογκόλιθος που θα εμπόδιζε το μεγάλο τους αστέρι να κάνει πάρτυ στα καλάθια. Τελικός νικητής ήταν βέβαια ο φοβερός Άρβιντας.
Τελευταία μάχη με τις εθνικές ήταν το 1992 όταν πια ο Ναύαρχος ήταν αρκετά πιο πάνω από το Σαμπόνις.

Εν κατακλείδι, ο Άρβιντας ήταν ένα φαινόμενο που, δυστυχώς, λόγω των τραυματισμών δεν έδειξε αυτά που μπορούσε να κάνει. Κρίμα για το παγκόσμιο μπάσκετ.

Ανώνυμος είπε...

@ Dimitris Sparti

Νομίζω πρέπει να βρέθηκαν αντίπαλοι και στην Ατλάντα το '96 όταν ο Ρόμπινσον ήταν ξανά στην Ντρημ Τημ και έπαιξαν στους ομίλους της διοργάνωσης.

Αργύρης.

Dimitris Sparti είπε...

Αργύρη, έχεις απόλυτο δίκιο. Ευχαριστώ για την εύστοχη παρατήρηση. Είχε νικήσει η ομάδα των ΗΠΑ με 104-82 σε έναν αγώνα όπου οι ήρωές μας είχαν μικρή συμμετοχή με 6 πόντους έκαστος. Απλώς δεν είχα παρακολουθήσει τότε τον αγώνα και δεν είχε εντυπωθεί καλά στη μνήμη μου

stratos kalantzis είπε...

@ Δημήτρη Σπάρτη: Πρωτίστως σε ευχαριστούμε για το χρόνο που αφιερώνεις να μας διαβάζεις και φυσικά για όλα σου τα σχόλια τα οποία καταδεικνύουν άνθρωπο που όχι μόνο αγαπάει το μπάσκετ, αλλά και το γνωρίζει και το έχει παρακαλουθήσει επισταμένως.

@ Αργύρη: Έχεις εξελιχθεί σε έναν πολύτιμο εξωτερικό μας συνεργάτη με τη συμμετοχή σου και σε ευχαριστώ και εγώ και ο Ντράζεν για αυτό.

Δημοσίευση σχολίου