Τρίποντο

Δεν είναι επίτηδες ιντριγκαδόρικος ο τίτλος για να προσελκύσω το ενδιαφέρον σας. Είναι αυτό ακριβώς που αισθάνθηκα χθες βράδυ όταν έκατσα και χάζεψα στην τηλεόραση στιγμιότυπα από αγώνες κυρίως της Ευρωλίγκα αλλά και του ελληνικού πρωταθλήματος και μετά έριξα μια ματιά στα στατιστικά τους. Πώς προέκυψε θα αναρωτηθεί κάποιος και θα έχει δίκιο. Φαντάζομαι ότι θα πρέπει να μοιάζει με εκείνες τις στιγμές που ο Μπιλ Γκέιτς ή ο αποβιώσας Στιβ Τζομπς θα κάθονταν μπροστά στο τελευταίας τεχνολογίας δημιούργημά τους με τις αναρίθμητες δυνατότητες και για μια στιγμή θα αναπολούσαν εκείνο τον πρώτο μαγικό υπολογιστή που είχαν πρωτοφτιάξει. Θέλετε να το πείτε συγκίνηση, σύνδεση με το παρελθόν, φόρο τιμής προς την αρχή κάθε ιστορίας, πείτε το. Κάπως έτσι και εγώ χθες βλέποντας πώς παίζεται το μπάσκετ πλέον καθώς και ποιοι το παίζουν, έκλεισα την τηλεόραση και προτού κλείσω τα μάτια μου ήρθε στο μυαλό: Μου λείπει ο Γκάλης...