Ο πιο βαρετός Point-Guard στην ιστορία του μπάσκετ

Έχω καιρό να γράψω στο blog και η απουσία αυτή έχει διττή φύση: Από τη μία λόγω φόρτου εργασίας και από την άλλη γιατί δε μπορεί κανείς να "παραγγείλει" την έμπνευση ή το κίνητρο να γράψει για κάτι που τον εξιτάρει. Εκεί ακριβώς ανακάλυψα το λάθος μου!!! Ενώ έψαχνα να γράψω για κάτι που θα με γοήτευε και θα με ενέπνεε να ασχοληθώ μαζί του, αυτό που τελικά με ώθησε να γράψω το παρόν είναι ο τρόπος παιχνιδιού, η φύση αυτού αλλά και ο χαρακτήρας ενός εκ των καλύτερων αλλά και πιο "βαρετών" παιχτών που έπαιξαν ποτέ μπάσκετ και δη στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Για πολλούς ο παίχτης αυτός αποτελεί την πιο γνήσια και ειλικρινή "αποτύπωση" και ενσάρκωση στο παρκέ του προτύπου του point-guard. Για μένα ο τύπος για μια 20ετία έπαιξε το πιο βαρετά επιτυχημένο μπάσκετ που μπορώ να θυμηθώ. Ναι, ναι, για τον Τζον Στόκτον μιλάω.



 Όσο και αν προσπαθούσα να ανασύρω από τη μνήμη πολλά και διαφορετικά κομμάτια του τρόπου παιχνιδιού και της ζωής του που να εμπεριείχαν έστω ένα σημείο υπεβολής ή έκπληξης ή θεαματικής αλλαγής, τόσο απογοητευόμουν. Ο τύπος έμεινε για 20 χρόνια στην ίδια ομάδα, φορούσε το ίδιο νούμερο φανέλας, έμεινε στην ίδια πόλη, ήταν παντρεμένος με την ίδια γυναίκα και έπαιζε το ίδιο μπάσκετ!!! Ειλικρινά πόσο πιο βαρετός μπορεί να είναι κάποιος είτε στην προσωπική του ζωή είτε στην επαγγελματική. Και όμως, ο τύπος αυτός έχει γράψει με ανεξίτηλα γράμματα τη δική του μοναδική ιστορία στο πρωτάθλημα των "γρήγορων-δυνατών-αθλητικών" κοντών και ψηλών στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Αν το καλοσκεφτείτε, το έργο του συμπαθούς Τζόνι εξ ορισμού ήταν πολύ δύσκολο. Play-maker με ύψος γύρω στο 1.85 και βάρος περί τα 80 κιλά πόσες πιθανότητες είχε να επιβιώσει -ούτε λόγος για κάτι παραπάνω- τη δεκαετία του '90 και του '00 σε ένα πρωτάθλημα που σχεδόν όλες οι ομάδες είχαν εξαιρετικούς point-guards προσωπικότητες (Μάτζικ-Τόμας-Ντούμαρς-Πέιτον-Κέβιν Τζόνσον-Τ. Χάρνταγουέι), ενώ συνεχώς νέα ταλέντα εμφανίζονταν στο προσκήνιο που άλλαζαν τις προδιαγραφές της συγκεκριμένης θέσης (π.χ Α. Χάρνταγουέι). Για έναν λευκό με τις προαναφερθείσες παραμέτρους, η αποστολή έμοιαζε εξ ορισμού mission impossible. Και όμως δεν ήταν. Το νούμερο 12 των Τζαζ ίσως κατάλαβε ότι ο μοναδικός τρόπος να καταφέρει να πετύχει θα ήταν να έβρισκε και ίσως να εγκαθιδρούσε έναν τρόπο παιχνιδιού προσωπικό του -και μεταγενέστερα και της ομάδος του- βάσει του οποίου θα μπορούσε να ξεπεράσει τις όποιες αθλητικές-φυσικές δυσκολίες. Όταν τον βρήκε δε, τον δούλεψε και τον τελειοποίησε σε τέτοιο βαθμό, που μερικά χρόνια μετά ένας ερασιτέχνης λάτρης του μπάσκετ έχει το θράσσος -για αυτό πρόκειται μην έχετε αμφιβολία- να τον χαρακτηρίσει "βαρετό"!!!!! Τα αποτελέσματα της σκληρής δουλειάς του Στόκτον και της αέναης επανάληψης των ίδιων βασικών δομών στον τρόπο παιχνιδιού του είναι πέρα για πέρα εντυπωσιακά, καθώς αναφερόμαστε στον κάτοχο του ρεκόρ με τις περισσότερες ασσίστ στην ιστορία του NBA (πάνω από 15,000 νομίζω) καθώς και πρώτο "κλέφτη" (πάνω από 3,000) μέχρι και σήμερα και ίσως για πολλά χρόνια νομίζω. Ο κοντοπίθαρος αυτός κάτοικος της πόλης των Μορμόνων εμφανιζόταν κάθε βράδυ με το νούμερο 12 στην άσπρη/μωβ μπλούζα των Τζαζ με μοναδικό σκοπό -για να μην πω αποστολή- να οργανώσει το επιθετικό παιχνίδι της ομάδος του κατά τρόπο τέτοιον ώστε η μπάλα να καταλήξει στο καλάθι, συνήθως από δικές του πάσες. Δε ξέρω καν πόσες σαιζόν στην καριέρα του έχει ολοκληρώσει με διψήφιο νούμερο μέσο όρο στις ασσίστ, αυτό που γνωρίζω είναι ότι μια από τις παραδοσιακές δυνάμεις του NBA, πάντα παρούσα στα play-off, πρωταθλήτρια Δύσης και με παρουσία στους τελικούς είχε στο τιμόνι της μέχρι τα 40 του τον Τζόνι. Και νομίζω ότι εκεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού δεν κάνουν χάρες όταν σου δίνουν φανέλα για να παίξεις και δη βασικού ανεξαρτήτως ονόματος ή συμβολαίου. Ή τουλάχιστον δεν το έκαναν τα προηγούμενα χρόνια. Το εξωπραγματικό νούμερο όμως του "βαρετού" είναι ότι στη σχεδον 20άχρονη καριέρα του, εκτός αν κάνω μεγάλο λάθος, πρέπει να έχασε εν συνόλω κοντά στα 30-35 παιχνίδια!!!!!!

Επαναλαμβάνω ότι μιλάμε για έναν -κατά φύση- μάλλον αδύνατο/αδύναμο παίχτη με μέσο όρο λεπτών ανά παιχνίδι άνω των 30', επιφορτισμένο σε κάθε κατοχή να κατεβάζει τη μπάλα υπό την επίβλεψη του αντιπάλου και που έπαιξε 20 χρόνια στο πιο απαιτητικό και δύσκολο πρωτάθλημα του κόσμου. Είμαι πολύ περίεργος κάποια στιγμή να διαβάσω για το μυϊκό του σύστημα αν και θυμάμαι δύο συνεντεύξεις που είχα διαβάσει στο ΤΡΙΠΟΝΤΟ -το μυαλό μου είναι γεμάτο από τέτοιου είδους πληροφορίες ρε γαμώτο- σχετικά με τον Στόκτον, μία από τον Σλόαν και μία από τον Σκότι Πίπεν. Στη μεν πρώτη ο προπονητής του εξεθείαζε τον άσσο του λέγοντας ότι ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα διατροφής, προπόνησης, αποθεραπείας λες και είναι κομπιούτερ, στη δε δεύτερη ο Σκότι ανέφερε ότι ένας από τους πιο σκληρούς παίχτες που έχει αντιμετωπίσει είναι ο Στόκτον, καθώς φαίνεται να έχει ανία στα χτυπήματα και τη φθορά που του προκαλούν πιο μεγαλόσωμοι αντίπαλοι. Υπάρχουν φυσικά και πλείστες άλλες αναφορές βάσει των οποίων ο Διόσκουρος του Καρλ Μαλόουν δεν ήταν και το καλύτερο παιδί του κόσμου κατά τη διάρκεια του αγώνα, καθώς σε κάθε σκριν έβαζε τους αγκώνες στα στομάχια των αντιπάλων, τα χέρια του έπεφταν με δύναμη σε αυτά των αντιπάλων, ενώ θυμάμαι και αναφορές για πονηρές τρικλοποδιές ιδίως στα διάφορα p&r που αντιμετώπιζε. Αν υπάρχει κάποιος που πρέπει να ξυπνάει και να κοιμάται με την εικόνα του Στόκτον κάτω από το μαξιλάρι του, αυτός θα πρέπει αναμφισβήτητα να είναι ο Καρλ Μαλόουν. Συνοδοιπόρος τους για σχεδόν 15 χρόνια στη Γιούτα έφτασαν μαζί ένα σουτ από το να κατακτήσουν την κορυφή και μοιράστηκαν τα πάντα σε όλη αυτή τη διαδρομή. Ακόμα και το βραβείο του MVP σε All Star Game μοιράστηκαν, δίνοντας την εντύπωση κάποιες φορές ότι λειτουργούσαν εν σάρκα μία!!! Για μια δεκαετία το πιο ανίκητο όπλο που ενεφάνισε ομάδα σε όλα σχεδόν τα παρκέ ήταν το διάσημο pick and roll μεταξύ των δύο. Διάλεγε μια πλεύρα ο Στόκτον, έφερνε τον αντίπαλό του ακριβώς στη γώνία του παρκέ που ήθελε, καλούσε τον Καρλ, έβαζαν στη μέση τον άμοιρο τον αμυντικό και η φάση τελείωνε είτε με κάρφωμα του Μαλόουν είτε με σουτάκι του από τα 4-5 μέτρα.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, πρώτος σκόρερ στην ιστορία του NBA ίσως δεν πρέπει να θεωρείται ο Τζαμπάρ, αλλά ο Στόκτον καθώς με 15,000+ ασσίστ μαζί με τους δικούς του πόντους, νομίζω ξεπερνάει κάθε άλλον. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι από τους 30,000+ πόντους που έχει πετύχει στην καριέρα του ο Μαλόουν τους χρωστάει στο φίλο του. Φανταστείτε τον, σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα, σε κάθε διπλό, σε κάθε φιλικό, να στήνει αυτό το 2vs2 παιχνιδάκι του και να το εκτελεί με συνεχή, αποτελεσματική, βαρετή επιτυχία. Η ίδια ιστορία για σχεδόν 20 χρόνια. Δε χρειάζεται νομίζω να υπερθεματίσω εδώ ή εγώ σχετικά με την αντίληψη του παιχνιδιού που είχε ο εν λόγω ή για το court-vision του, καθώς καμιά φορά τα στατιστικά μιλάνε σχεδόν αποστομωτικά από μόνα τους. Νομίζω θα είναι εκ του περισσού να προσπαθήσεις να χαρακτηρίσεις "καλό παίχτη" τον πρώτο σε ασσίστ και κλεψίματα όλων των εποχών ή να εξάρεις τον τρόπο παιχνιδιού του. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση σχετικά πρόσφατα είναι η ομιλία του Γκάρι Πέιτον προτού εισαχθεί στο Hall of Fame, όταν και μίλησε απολογιστικά για την καριέρα του. Σε μια αποστροφή του λόγου του, χαρακτήρισε τον Στόκτον ως τον πιο δύσκολο αντίπαλο που είχε ποτέ και όταν του επισημάνθηκε ότι είχε αντιμετωπίσει και τον Τζόρνταν στην καριέρα του, είπε τα εξής grosso mondo: "Τον Τζόρνταν μπορούσα να τον εκνευρίσω μιλώντας του και προκαλώντας την ανταγωνιστική του φύση κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και έτσι κάποιες φορές να τον κάνω να χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του. Τον επηρέαζα με αυτόν τον τρόπο. Αντιθέτως ποτέ στην καριέρα μου δεν άκουσα μια λέξη από τον στόμα του Στόκτον, παρόλο που έχω παίξει άπειρες φορές απέναντί του και του έχω πει τα μύρια όσα. Τις περισσότερες φορές ούτε καν με κοίταζε ή μου έδινε σημασία. Δεν είχα απολύτως καμία επιρροή στο παιχνίδι του και στο τέλος εκνευριζόμουν εγώ. Αδιαμφισβήτητα ο Τζον Στόκτον ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος στην καριέρα μου". Πώς να εκνευρίσεις ή να τσιτώσεις τον πιο βαρετό άνθρωπο, θα συμπληρωνα με ύφος ελαφρώς προβοκατόρικο εγώ?? Αυτό που θυμάμαι κυρίως από τον Στόκτον είναι το πρόσωπό του. Σκληρό, παγωμένο σαν τα βουνά της Γιούτα. Καμία σύσπαση, καμία χαλαρότητα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι το πρόσωπό του είχε μια έκφραση σχεδόν απρόσωπη, λες και φορούσε μάσκα. Η συγκέντρωση του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού στον ύψιστο βαθμό, η αφοσίωσή του στο πλάνο παιχνιδιού της ομάδος του πιστή και η εκτέλεση κάθε play άψογη. Οτιδήποτε και αν γινόταν γύρω του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ήταν λες και δε μπορούσε να τον επηρεάσει ή να τον αποσπάσει από το καθήκον του, όπως το αντιλαμβανόταν σε κάθε φάση. Το πολύ πολύ να έκανε ένα high-five με κάποιον από τους συμπαίχτες του που είχε ταϊσει και κανει μάγκες σε κάποια φάση. Μόνο όταν πέτυχε το νικητηριο τρίποντο εναντίον των Ρόκετς στον τελικό της Δύσης (1996-1997 δε θυμάμαι) μου έρχεται η εικόνα του να πανηγυρίζει και να σηκώνεται στην αγκαλιά των συμπαιχτών του. Μετά τον περίμενε ο Μιχάλης. Και δυστυχώς για αυτόν -όπως και πολλοί άλλοι ακόμα εξαιρετικοί παίχτες- έπεσαν θύματα του MJ και δεν κατάφεραν να αποκτήσουν τον πολυπόθητο τίτλο που τόσο άξιζαν.

 Αυτή μπορεί να είναι μια άδικη και μικρή σύνοψη της καριέρας ενός από τους καλύτερους point-guards που ενεφανίστηκαν στο παγκόσμιο στερέωμα φορώντας κάτι στενά και κοντά σορτς, έχοντας τα χείλη του σφιγμένα και το βλέμμα του μάλλον βλοσυρό να κοιτάζει όλο το γήπεδο. Ενός παίχτη που ποτέ δε θυμάμαι να προκάλεσε κανένα άλλο σχόλιο παρά μόνο για την "εσωγηπεδική" του ζωή, που δεν έγινε αρεστός στα ΜΜΕ, που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να αλλάξει ομάδα, που ίσως δεν πήρε τα λεφτά που άξιζε και που έφυγε από τα παρκέ με το ίδιο ακριβώς "βαρετό" τρόπο που εμφανίστηκε και ίσως αποτέλεσε το δικό του trademark καθ' όλη την καριέρα του, ήτοι η απλή, καθημερινή, πιστή και αέναη αφοσίωση και επανάληψη της ρουτίνας του τον οδήγησε τελικά μεταξύ των κορυφαίων. Βαρετός μεν.. κορυφαίος δε..