Για αρχή να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες μας Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη και μακάρι και στους λοιπούς τομείς της καθημερινότητάς μας να απολαύσουμε αντίστοιχες χαρές με αυτές που ζήσαμε την προηγούμενη βδομάδα στο μικρόκοσμο του μπάσκετ με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού μπασκετικού Έβερεστ με τους κόκκινους. Σκέφτηκα να γράψω κάτι για την ομάδα, τον προπονητή, τη διοίκηση, για κάποιον ή όλους τους παίχτες των πρωταθλητών Ευρώπης, αλλά έχουν γραφτεί και γράφονται καθημερινά τόσα πολλά, που μάλλον θα πλατείαζα άνευ ουσιαστικού λόγου.
Αφορμής δοθείσης από τα όργια που έκανε ο Σπανούλης στο β' ημίχρονο του τελικού αλλά ΚΥΡΙΩΣ από μια συζήτηση που αιωρείται, συνεχίζεται, εμπλουτίζεται και ανανεώνεται με ένα φίλο μου σχετικά με τον ποιον περιφερειακό παίχτη της τελευταίας δεκαετίας θα θέλαμε στην ομάδα μας, σκέφτηκα να θέσω προς συζήτηση το εν λόγω θέμα βάζοντας τις εξής βασικές παραμέτρους: (α) δεν υφίσταται θέμα σύγκρισης μεταξύ τους, (β) η χρηστικότητα του κάθε παίχτη και η συνεισφορά του στους τίτλους είναι το κύριο χαρακτηριστικό, (γ) η αναφορά γίνεται στα χρόνια της "κυριαρχίας" του καθενός, ήτοι στην καλύτερη δυνατή του αγωνιστική κατάσταση, (δ) μαζί με τους 3 Έλληνες αποφασίσαμε να αφήσουμε και τον Σάρας να εισχωρήσει ξέροντας ότι ίσως υπάρχουν και άλλοι. Έχουμε και λέμε...
- Σπανούλης: Το πιο hot όνομα τα τελευταία δύο χρόνια στο μπασκετικό στερέωμα. Η απόλυτη πριμαντόντα των ευρωπαϊκών γηπέδων ισοφάρισε το ρεκόρ του Κούκοτς με τρεις κατακτήσεις MVP σε Final-4. Ο Kill-Bill αποτελεί την επιτομή του franchise-player σε μια ομάδα και αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη τέτοιοι παίχτες είναι εξαιρετικά σπάνιοι. Χρόνο με το χρόνο γίνεται καλύτερος, πιο αποτελεσματικός και φαίνεται να διαβάζει το παιχνίδι τόσο των αντιπάλων όσο και της ομάδος του ακόμα καλύτερα, χαρακτηριστικό που τον κάνει νούμερο ένα κίνδυνο για τους αντιπάλους του. Έχει πολύ έντονο μέσα του το πνεύμα του ανταγωνισμού και της επικράτησης, κουβαλάει πολύ μεγάλο μπασκετικό εγωισμό, ενώ η εξέλιξη του, από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του στο Μαρούσι που γελούσαμε όταν σούταρε τρίποντα, σε ένα σουτέρ-δολοφόνο που στάζει 5 (!!!) σε ένα ημίχρονο καταδεικνύει αν μην τι άλλο "τόνους" δουλειάς, ιδρώτα και προσπάθειας. Δε φοβάται να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο της ομάδος του, ζητάει πάντα τη μπάλα στα δύσκολα, εμπιστεύεται τους συμπαίχτες του αλλά και τους εμπνέει, είναι σχεδόν ανίκητος στην επίθεση, αλλά το κυριότερό του χαρακτηριστικό είναι το πόσο πολύ πιστεύει στον εαυτό του. Νομίζω ότι είναι ο παίχτης που παίζει με τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, κάτι που μόνος του έχει κερδίσει. Ίσως το πιο ολοκληρωμένο επιθετικο "παλμαρέ κινήσεων" καθώς είτε με τη μπάλα στο παρκέ είτε σουτάροντας προκαλεί μέγιστη ζημιά. Ρίσκαρε πάρα πολλά με τη μετακίνησή του στον ΟΣΦΠ, πικράθηκε τον πρώτο καιρό αλλά τώρα είναι καβάλα στο άλογο από όλες τις απόψεις. Η -πιθανή- μετακίνησή του μακριά από το λιμάνι θα αλλάξει άρδην τις αγωνιστικές ισορροπίες στη γηραιά ήπειρο.
-Παπαλουκάς: Ίσως ό, τι πιο καθαρόαιμα εγκεφαλικό έχει να δείξει η θέση του άσσου -μαζί με τον Πριγκιόνι θα έλεγα- τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Ο Θοδωρής έπαιζε μπάσκετ πριν και πάνω από όλα με το μυαλό του, καθώς λειτουργούσε ως προπονητής μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και σε αυτόν τον ημιτελικό με τον ΟΣΦΠ είναι ίσως ο μόνος από τους περιφερειακούς της ΤΣΣΚΑ που προσπαθεί -έστω και με λανθασμένο τρόπο- να περάσει με το ζόρι τη μπάλα στους ψηλούς της ομάδος του για να εκμεταλλευτούν τη φυσική τους υπεροχή. Για χρόνια ολόκληρα ξεκινούσε τους αγώνες από τον πάγκο εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι είχε χρόνο να "διαβάσει" την αντίπαλη άμυνα, να οσφρησθεί τις αδυναμίες της, να "μετρήσει" τους αντιπάλους του, προκειμένου να ξέρει ακριβώς τι θα κάνει όταν θα πατήσει το παρκέ. Ισχυρή προσωπικότητα εντός γηπέδου και αποδυτηρίων, ο λόγος του πάντα ακουγόταν από όλους τους συμπαίχτες του και δεν είναι τυχαίο που ακόμα και στα "μπασκετικά" τελειώματά του ο Μεσίνα ζήτησε τη βοήθειά του. Παίχτης που είχε πάντα επιρροή στο παιχνίδι της ομάδος, εξαιρετικός στο transition, σχεδόν ασταμάτητος στη διείσδυση του, έψαχνε πάντα τον ελεύθερο συμπαίχτη του. Εξαιρετικός ριμπάουντερ για το ύψος, κατέχει το ρεκόρ στον τομέα των ασσίστ στην Ευρωλίγκα, ενώ μόλις πρόσφατα ξεπεράστηκε το ρεκόρ του στα κλεψίματα. Προπονητής εντός των 4 γραμμών, ίσως ο πιο ξεκάθαρος συνεκτικός δεσμός μεταξύ περιφερειακών και ψηλών σε μια ομάδα που λειτουργούσε σαν ελβετικό ρολόι. Άλλος Έλληνας παίχτης με τέτοια καριέρα σε αυτό το επίπεδο στο εξωτερικό??
- Διαμαντίδης: Ένα μείγμα μετέξελιξης του αγωνιστικού προσανατολισμού του Γιαννάκη και πληθωρικότητας ως προς την -αφανή συχνά- συμμετοχή στα δρώμενα του παιχνιδιού του Φάνη, ο Μήτσος άφησε το δικό του στίγμα στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Παίχτης γαλουχημένος μέσα από την ομάδα και τη λειτουργία της -άρα με σαφώς λιγότερο ταλέντο από τους προαναφερόμενους- τελειοποίησε το παιχνίδι του με βάση τις αρχές κυρίως του προπονητικού επιτελείου αυτής. Κυρίαρχο στοιχείο στο παιχνίδι του για χρόνια η αμυντική του προσήλωση σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, η οργάνωση του σετ κυρίως παιχνδιού στην επίθεση με σποραδικές επιθετικές εξάρσεις. Η φύση του επίσης ανταγωνιστική και ηγετική αλλά καθόλου εγωφανής καθώς προτιμάει την πάσα, τη βοήθεια στην άμυνα, το block-out, τις οδηγίες προς τους συμπαίχτες του από το να πάρει προσπάθειες στην επίθεση. "Ηγέτης από τη γωνία" θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κάποιος, αποτελεί εδώ και χρόνια τη συγκολλητική κόλλα των όποιων αλλαγών που συνέβησαν στην ομάδα του, σχεδόν επιβάλλοντας με την παρουσία του τον τρόπο παιχνιδιού του στους συμπαίχτες του. Παθιασμένος με τη νίκη, δε φοβάται να πάρει το τελευταίο σουτ, αναλαμβάνει την ευθύνη των αποφάσεων σχεδόν σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, ενώ τα τελευταία χρόνια αναλαμβάνει πλέον κατ' εξοχήν και το επιθετικό κομμάτι της ομάδος του είτε οργανώνοντας είτε σκοράροντας. Τα φυσικά του προσόντα τον βοήθησαν πολύ στα χρόνια της αγωνιστικής του ακμής, αλλά το μυαλό του και η κατανόηση όλων των λεπτομερειών του παιχνιδιού τον βοηθάει να διατηρείται σε τόσο υψηλό επίπεδο ακόμα και τώρα.
- Γιασκεβίτσιους: Ο απόλυτος ρέκορντμαν με 4 κατακτήσεις τροπαίων με 3 διαφορετικές ομάδες. Ίσως η πιο "φωτεινή" και εξωστρεφής προσωπικότητα των τελευταίων ετών, ποτέ στην καριέρα του δεν πέρασε απαρατήρητος. Αδιαπράγματευτη κλάση καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του ο Λιθουανός στα μάτια μου ο πρώτος που συνδύασε τόσο αποτελεσματικά την ουσία με το θέαμα σε όλες σχεδόν τις ομάδες με τις οποίες πρωταγωνίστησε. Νικητής από τους λίγους, με τεράστια καρύδια, δε φοβάται να τα βάλει και με τον ίδιο τον Θεό του μπάσκετ αν αισθάνεται ότι αδικείται ή δεν τον αναγνωρίζουν. Ακόμα και σε αυτόν τον αρτηριοσκληρωτικό Ζοτς σχεδόν επέβαλλε τον δικό του τρόπο παιχνδιού τα λεπτά που αγωνιζόταν. Η πιο εντυπωσιακή no-look πάσα που είδαμε εδώ και χρόνια, μια σχεδόν καρικαρτουνίστικη συμπεριφορά εντός του παρκέ, καθώς μιλάει με τους διαιτητές, τους αντιπάλους, τους συμπαίχτες, τους προπονητές, την εξέδρα, τη γραμματεία, τους ταξιτζήδες. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στην καριέρα του που δεν έχει κατακτήσει και όμως ακόμα και τώρα συνεχίζει με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος όταν πατάει στο παρκέ. Δε θυμάμαι άλλον παίχτη να έχει τελειοποιήσει στο δικό του βαθμό το σουτ μετά από p&r ή και ντρίπλα, χαρακτηριστικό που του δίνει ακόμα ψωμί σε ομάδες της κορυφογραμμής. Αν τον έχεις στην ομάδα σου, θα θέλεις να του δώσεις το τελευταίο σουτ, το οποίο θα το ζητήσει και ο ίδιος, θα το εκτελέσει με τρομερή σιγουριά και αυτοπεποίθηση αλλά και με την αίσθηση που εδώ και χρόνια τον περιβάλλει, όταν τον βλέπει κανείς στο γήπεδο, ότι πρόκειται απλά για ένα σουτ, πρόκειται απλά για ένα παιχνίδι και τίποτα περισσότερο. Δήλωσε ότι δεν τελείωσε από το μπάσκετ, προφανώς γιατί ένας γεννημένος νικητής σαν αυτόν δεν του καλόπεσε καθόλου η τέταρη θέση του Λονδίνου.
Καταλαβαίνω ότι θα υπάρξουν ενστάσεις ή και υποσημειώσεις σχετικά με την ομάδα στην οποία έπαιξε ο καθένας εξ αυτών, τους συμπαίχτες και τους προπονητές που είχε, την προβολή από τα ΜΜΕ καθώς φυσικά και τις όποιες προσωπικές συμπάθειες έχει ο καθένας μας. Σκοπίμως δεν αναφέρομαι στα όποια αγωνιστικά μειονεκτήματα των παραπάνω, όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί θέλω να μου μείνει η εικόνα τους, όπως μου έχει μείνει να κυριαρχούν στα γήπεδα. Και αυτή την εικόνα θέλω να έχετε και εσείς προκειμένου να επιλέξετε τον πλέον κατάλληλο για την ομάδα σας. Εγώ πάντως δυσκολεύομαι πολύ να διαλέξω...
