Τρίποντο

Πόσες φορές σας έχει τύχει να παρακαλουθήσετε έναν αγώνα μπάσκετ -live ή μέσω τηλεόρασης- και να μείνατε εκστασιασμένοι από την ατομική απόδοση κάποιου εκ των παιχτών που συμμετείχαν σε αυτόν? Πόσους αγώνες άραγε θυμάται ο καθένας μας που να σημαδεύτηκαν από ένα ανεπανάληπτο "one man show" σε βαθμό που να θυμάστε μέχρι και τα ατομικά στατιστικά αλλά όχι το αποτέλεσμα του αγώνα? Πόσο συχνότερο ήταν το φαινόμενο αυτό τα προηγούμενα χρόνια όταν και οι προικισμένοι σκόρερ ήταν περισσότεροι και όταν οι άμυνες δεν είχαν εξελιχθεί και τελειοποιηθεί σε βαθμό που να στραγγαλίζουν τα επιθετικά ταλέντα των παιχτών?

Σκέφτηκα να αναφέρω μερικές από τις πιο αξέχαστες μπασκετικές παραστάσεις που έχουν καταγραφεί στα κατάστιχα του παγκόσμιου μπάσκετ μνημονεύοντας τους "σολίστ" που έστω για μια βραδιά κατάφεραν να αγγίξουν τον "ουρανό" των δυνατοτήτων τους, να βρεθούν στη "ζώνη του λυκόφωτος"  και σαν αλλοτινοί συγγραφείς να γράψουν το τέλειο μυθιστόρημα, σαν πιανίστες να παίξουν στο πιάνο Τσαϊκόφσκι χωρίς λάθος, σα ζωγράφοι να εμπνευστούν και να ζωγραφίσουν το ωραίοτερο των δημιουργημάτων τους. Το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι ότι δεν κατάφερα ρε γαμώτο να βρεθώ ή να δω τα περισσότερα από αυτά τα παιχνίδια.

- 100 game by Wilt Chamberlain. Η κορωνίδα του σημερινού αφιερώματος ξεκινάει από τις 2 Μαρτίου 1962 όταν οι Philadelfia Warriors New York Knicks όταν και ο Wilt the Stilt έμεινε για πάντα στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ σκοράροντας 100 από τους 169 πόντους της ομάδος του!!! Μπορείτε να το φανταστείτε, έναν παίχτη να σκοράρει 100 πόντους σε ένα παιχνίδι? Δυστυχώς το μόνο που έχει διασωθεί είναι η ραδιοφωνική μετάδοση του τελευταίου τετάρτου και τα στατιστικά του Wilt που έγραψαν στο τέλος του παιχνιδιού 28/32 βολές και 36/63 δίποντα!!! Μπορεί πράγματι τότε ο σέντερ των Warriors να φάνταζε σα γίγαντας έχοντας να αντιμετωπίσει παιδάκια, μπορεί όλη εκείνη τη χρονιά να τελείωσε με μέσο όρο πόντων 50,4, αλλά αυτή την 100άρα την ακούω από τότε που άρχισα να διαβάζω για το μπάσκετ!!! Θρύλος!!

- 81 από Κόμπι. Αν θυμάμαι καλά ήταν η χρονιά, 2006, που οι Λέικερς δεν έπαιζαν καλό μπάσκετ, καθώς όλη η ομάδα είχε επικεντρωθεί γύρω από τον εγωισμό του Κόμπε που πίστευε ότι μπορούσε μόνος του να την οδηγήσει στο πρωτάθλημα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν σε κάθε παιχνίδι πρώτα να σουτάρει και μετά να κοιτάει και το πού σούταρε και αν είχε δίπλα του συμπαίχτες. Σε ένα παιχνίδι εναντίον των Ράπτορς, όλα έμπαιναν!! Στο ματς έπαιξε 42 λεπτά και κάποιοι υποστηρίζουν ότι αν έμενε όλο το 48λεπτο θα μπορούσε ίσως να απειλήσει το από πάνω ρεκόρ. Οι περισσότεροι πόντοι του μπήκαν στο δεύτερο ημίχρονο (45 νομίζω!!!!) και κάποιοι εξ αυτών είναι πραγματικά εκπληκτικοί καθώς σουτάρει υπό ασφυκτική πίεση χρόνου και με τα χέρια των αντιπάλων σχεδόν να χτυπάνε τα δικά του. Σε κατάσταση Ζεν εκείνο το βράδυ ο Κόμπι... 

- 63 από MJ. Ο Μιχάλης κατά καιρούς έχει φιλοδωρήσει τις αντίπαλες άμυνες με 40άρες, 50άρες τόσες φορές που μάλλον θα είναι ιεροσυλία να προσπαθήσει κανείς να ξεχωρίσει κάποιον από τους αγώνες αυτούς. Υπάρχει για παράδειγμα ένα παιχνίδι του εναντίον των αγαπημένων του Cavs όπου έβαλε 69 και μάζεψε και 18 ριμπάουντ αλλά δεν είναι αυτό για το οποίο κάνω λόγο εδώ. Ο "Air" έχει επιστρέψει από σοβαρό τραυματισμό [σπασμένο πόδι] για να ενισχύσει τους αγαπημένους του Ταύρους σε παιχνίδι play-off εναντίον των παντοδύναμων εκείνη την εποχή Celtics μέσα στη Βοστόνη και "βάζει τα καλά του" δίνοντας μια αξέχαστη παράσταστη μπροστά στο κοινό των Κελτών αναγκάζοντας τον μέγιστο Λάρι να πει μετά το τέλος του παιχνιδιού την πασίγνωστη φράση "Αυτός σήμερα δεν ήταν ο Michael Jordan. Αυτός σήμερα ήταν ο Θεός μεταμορφωμένος σε Michael Jordan". Υπάρχουν καλάθια που πετυχαίνει ο αθεόφοβος μπροστά σε Λάρι-ΜακΧέιλ-Πάρις!!!

- 55 από MJ at MSG. Δε μου άρεσε ο Μιχάλης όταν επέστρεψε για μισή χρονιά στους Bulls, καθώς μου φαινόταν ανέτοιμος, εκτός φυσικής κατάστασης και δε μπορούσα με τίποτα να τον δεχθώ με το 45. Εκείνο το βράδυ έκατσα σχεδόν με το ζόρι να παρακολουθήσω την επιστροφή του στο αγαπημένο του γήπεδο όπως συνήθιζε να λέει περιμένοντας ακόμα μια μάλλον μέτρια εμφάνιση. Εκείνο το ίδιο βράδυ κατάπια τη γλώσσα μου και αντιλήφθηκα πόσο τυχερός είμαι που είχα την ευκαιρία να απολαύσω έστω και δια τηλεόρασης ίσως τον καλύτερο και σίγουρα τον πιο ανταγωνιστικό και νικητή παίχτη που έπαιξε ποτέ μπάσκετ. Ήταν 1 1/2 χρόνο μακριά από το επαγγελματικό μπάσκετ, είχε μόλις γυρίσει και έβαλε 55. Γιατί ήταν αυτός και έπαιζε στο αγαπημένο του γήπεδο. Respect.

-62 από Ντράζεν. Ένας πολύ καλός μου φίλος που ενίοτε διαβάζει τις αναρτήσεις μου, μου εκμυστηρεύθηκε πρόσφατα ότι σαν πιτσιρικάς είχε πάει στο ΣΕΦ το 1989 για να δει τον τελικό του Ευρωπαϊκου Κυπέλλου μεταξύ Ρεάλ και Καζέρτα. Και ότι από εκείνο το ματς και μετά "ερωτεύτηκε" τον αείμνηστο Ντράζεν για πάντα τον οποίο και θεωρεί ως τον καλύτερο παίχτη που έπαιξε ποτέ μπάσκετ στην Ευρώπη. Εγώ το ματς το είδα στην τηλεόραση αλλά θυμάμαι ακόμα τον Ντράζεν με το 5 στη φανέλα και το φουντωτό μαλλί να βάζει 62 πόντους με σουτάκια από μακριά (8/16 τρίποντα) λες και έπαιζε διπλό προπόνησης!! Από την άλλη, ο μεγαλύτερος σκόρερ όλων των εποχών του παγκόσμιου μπάσκετ, Όσκαρ Σμιντ να προσπαθεί να απαντήσει σε κάθε καλάθι του "γιου του διαβόλου" στα 31 του τελειώνοντας τον αγώνα με 44 πόντους. Λες και ξαφνικά έπαιζαν οι δύο τους σε μια μονομαχία της Άγριας Δύσης αδειάζοντας τα "εξάσφαιρά" τους με τρομερή ταχύτητα και απίστευτη ακρίβεια. Όποιος από τους δύο έπαιρνε τη μπάλα σκόραρε!!! Υπήρχαν στιγμές που οι συμπαίχτες τους, τους έδιναν την μπάλα και κοίταζαν το καλάθι πότε αυτή θα μπει μέσα!!!

-60 από Λάρι. Δύο βδομάδες πριν ο ΜακΧέιλ είχε βάλει 58-59 νομίζω σε έναν αγώνα και όλοι, δημοσιογράφοι και συμπαίχτες, είχαν πέσει επάνω του για να τον αποθεώσουν. Μόνο ο Λάρι του είχε πει, το αποκάλυψε σε συνέντευξη αργότερα ο ΜακΧέιλ, να το χαρεί όσο θα κρατούσε γιατί γρήγορα θα το ξεπερνούσε. Και το ξεπέρασε. Εναντίον των Xawks το "πουλί" βάζει 60 πόντους με μερικά από τα πιο απίθανα σουτ που έχουν μπει ποτέ σε αγώνα μπάσκετ. Αν ψάξετε το βίντεο, δείτε σας παρακαλώ σε ένα από τα τελευταία του καλάθια, που είναι ένα τρίποντο από τα 8 μέτρα, πλάγια, με φάουλ του αντιπάλου του, που από τα νεύρα του τον σπρώχνει με το σώμα του εκτός γηπέδου (!!!!!), πώς πανηγυρίζουν οι παγκίτες των Hawks!!!! Μερικοί πέφτουν στο δάπεδο καθώς δε πιστεύουν το σουτ που μπήκε και το οποίο ήταν εμφανές ότι το ήθελε!!!!! Ο Λάρι μετά έβαλε και τη βολή και στα αποδυτήρια γύρισε προς τον φίλο του και του είπε "I told you so...". Αξεπέραστος!!!! 

- 71 από D. Robinson. Αν θυμάμαι καλά ήταν το τελευταίο παιχνίδι της περιόδου και μαινόταν η θέση του πρώτου σκόρερ μεταξύ του Ναύαρχου και του Σακ με τη διαφορά να παίζεται οριακά στα ποσοστά. Νομίζω κιόλας ότι οι ίδιοι οι συμπαίχτες του Robinson είχαν συννενοηθεί στα αποδυτήρια πριν να προσπαθήσουν να βοηθήσουν τον συμπαίχτη τους να κερδίσει την πρωτιά στο σκοράρισμα δίνοντάς του συνεχώς τη μπάλα. Οι κακές φήμες λένε ότι στο κόλπο ήταν και οι αντίπαλο Clippers ή τουλάχιστον έτσι τους κατηγόρησε μετά ο χαμένος Σακίλ που έβαλε στο τελευταίο δικό του ματς γύρω στους 40 και έτσι έχασε στο νήμα την πρωτιά. Αλήθεια, ψέμματα, κανείς δε ξέρει, πάντως ο Ναύαρχος έγραψε ιστορία με τους 71 καθώς, πριν τον ξεπεράσει ο Κόμπι, ήταν ο μόνος παίχτης που είχε περάσει τους 70 σε ένα παιχνίδι μετά τον Ουίλτ. Εγώ γιατί..πιστεύω τον Σακ πάντως?

- 135 από Γκάλη-Γιαννάκη. Τι δε θά έδινα εκείνο το απόγευμα της 24ης Ιανουαρίου του 1981 να βρίσκομαι στη Νίκαια, προκειμένου να παρακολουθήσω δύο από τους μεγαλύτερους παίχτες που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό μπάσκετ σε ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο "mano a mano" που λίγοι και εκλεκτοί κατάφεραν να παρακολουθήσουν. Ένας συμπαίχτης του Νικ, που ανεβοκατέβαινε το γήπεδο χωρίς καν να αγγίξει την μπάλα, γύρισε και είπε στον κόουτς Ντούντα να βγούνε από το γήπεδο όλοι οι υπόλοιποι και να μείνουν οι δύο τους να παίξουν, καθώς οι υπόλοιποι ανεβοκατέβαιναν σαν τρένα!!!! Η προσωπική τους μονομαχία έληξε με νικητή τον Δράκο που σκόραρε 73 ενώ ο μετέπειτα συμπαίχτης του Νικ μόλις 62!!! Ο Γιαννάκης έβαλε τα περισσότερα καλάθια του με διεισδύσεις ή χρησιμοποιώντας το αγαπημένο του ταμπλώ, που σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής "ρουφούσαν" τη μπάλα πιο εύκολα, ενώ ο Νικ με τον ίδιο αποτελεσματικό τρόπο που κυριάρχησε όλα τα χρόνια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και μετά έγιναν συμπαίχτες... και η χρυσή εποχή του ελληνικού μπάσκετ μόλις είχε ξεκινήσει.

- 45άρια του Γκάλη. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε δισκάκια που έβγαζε εκείνη την εποχή αλλά στα "σκαλπ" που μάζευε αφειδώς ο γκάγκστερ εκείνη την εποχή έχοντας ως κύριους πελάτες τους αγαπημένους Σοβιετικούς. Το θρυλικό σπάσιμο της μέσης του στον αλησμόνητο τελικό του 1987 -αλήθεια πόση ώρα έμεινε στον αέρα- μπροστά στους εμβρόντητους αντιπάλους είναι από τα στιγμιότυπα που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου, ενώ και το τελευταίο του καλάθι ανάμεσα από δύο Σοβιετικούς βγάζοντας σχεδόν τη μπάλα από το πουθενά είναι από τα πιο δύσκολα που έχω δει. Δύο χρονιά μετά τους ξανακάλεσε σε μια του ακόμα παράσταση στο Ζάγκρεπ όταν τους βάζει πάλι 45 με ποσοστό στα δίποντα κοντά στο 60% με τα περισσότερα καλάθια του να είναι αυτή τη φορά μπροστά στον Άρβιντας Σαμπόνις κάνοντας τον στρατηγό Γκομέλσκι να τον ανακηρύξει ως τον "παίχτη μπάσκετ του επόμενου αιώνα"!!! Bonus material φυσικά η τρομερή του εμφάνιση εναντίον της Μπάρτσα στο Παλάου Μπλαουγκράνα όταν ο Άρης κερδίζει τους Καταλανούς με ένα πόντο και ο ίδιος έχει γράψει άλλη μια 45άρα από τις πολλές που εν τέλει κατεγράφησαν στο ενεργητικό του. Μηχανή σκοραρίσματος...

- 44 πόντοι και 24 ριμπάουντ από τον Σερ. Έχω σηκώσει ολόκληρη ανάρτηση για τον Charles Barkley και το πόσο εξαιρετικός παίχτης ήταν στα νιάτα και πόσο τον θαύμαζα για όσα κατάφερε σε όλη του την καριέρα. Στους τελικούς του 1993 αν θυμάμαι καλά απέναντι σε έναν άλλο κορυφαίο power-forward της εποχής, τον ιπτάμενο Sawn Kemp, στον έβδομο και τελευταίο αγώνα της σειρά των play-off, όταν και κρινόταν η πρόκριση στους τελικούς του NBA και η μπάλα ζύγιζε 100 τόνους σε κάθε κατοχή, ο σερ Τσαρλς παίζει όλον τον αγώνα και δίνει μια αποστομωτική απάντηση σχετικά με το ποιος άξιζει να περάσει στον τελικό και ποιος ήταν ο καλύτερος παίχτης εκείνο τον καιρό στη θέση του!! Βάζει στα καλάθια τους αντιπάλους του είτε καρφώνοντας με μανία είτε σκοράροντας με τρίποντα, μαζεύει όλα τα σκουπίδια σε άμυνα και επίθεση, παίζει άμυνα του θανάτου και βουτάει για κάθε χαμένη μπαλιά!!! Άλλως ειπείν, ένας χοντρός τύπος με ύψος μόλις 1,96 βάζει πάνω από 40 πόντους και μαζεύει πάνω από 20 ριμπάουντ στον πιο κρίσιμο αγώνα της χρονιάς. Φτάνει αυτό?

- 42-15-7 από τον Μάτζικ. Ήταν η πρώτη του χρονιά στο μαγικό κόσμο του NBA. Είχε χάσει μόλις τον τίτλο του καλύτερου ρούκι από έναν λευκό τύπο με μουστάκι, παρόλο που αυτός ήταν στα τελικά. Ο καλύτερος παίχτης της ομάδος του, η κολώνα τους, ο ψηλός τους δε μπορούσε να κατέβει να παίξει καθώς υπέφερε από τραυματισμό. Ξαφνικά το momentum φαινόταν να αλλάζει χέρια καθώς στο στρατόπεδο των Λέικερς η ηρεμία και η σιγουριά για τον τίτλο φαινόταν να είχε χαθεί. Και ξαφνικά εμφανίζεται ένα παλικαράκι και με το λαμπερό του χαμόγελο αναφωνεί "Have no fear, E.J is here!!!". Τελικά φόβο απέκτησαν οι αντίπαλοι Σίξερς οι οποίοι δεν περίμεναν τη μεγαλειώδη παράσταση του ρούκι Μάτζικ ο οποίος έπαιξε στη θέση του σέντερ, μέχρι και στο τζάμπολ πήδηξε, και τελείωσε το παιχνίδι σκοράροντας 42 πόντους, κατεβάζοντας 15 ριμπάουντ και μοιράζοντας 7 ασσίστ δίνοντας μια πρόγευση του τι επρόκειτο να ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια. Ρούκι ήταν ο τύπος και έπαιζε σε θέση άγνωστη για αυτόν....

-63 από Αρλάουκας. Δε θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά, θυμάμαι όμως ότι ήταν αγώνας της Ευρωλίγκα ενάντια στην Buckler Bologna και ότι για πρώτη φορά είδα από έναν power-forward να παίζει το μπάσκετ που πλέον όλοι οι "συνάδελφοί του" παίζουν την τελευταία δεκαετία. Στα δικά μου μάτια ο ωραίος Τζο -που έκανε και ένα πέρασμα από τα μέρη μας με τη φανέλα της ΑΕΚ- ήταν ο προπομπός των μεταγενέστερων 4αριών, καθώς ο δικός του τρόπος παιχνιδιού άνοιξε τον δρόμο. Δυνατός στο πάνω μέρος του σώματός του να αντέχει τις επαφές, γρήγορος στα πόδια να φεύγει στον αιφνιδιασμό σαν trailer και με ένα εξαιρετικό -παρέπεμπε σε περιφερειακό σουτέρ- catch and shoot ability από τα 4-5 μέτρα που έκανε την αντιμετώπισή του πραγματικό πονοκέφαλο!!! Την εποχή που έπαιζε τα 4άρια ήταν παίχτες πιο κοντά στη θέση σέντερ, ήτοι βαρείς, δυσκίνητοι με κινήσεις κοντά στο καλάθι, παρά αέρινοι ψηλοί με δύναμη και ταχύτητα που μπορούσαν να σουτάρουν από παντού. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι ο Αργεντινοισπανός σκοράρει με συνεχόμενα σουτάκια και από τις δύο πλευρές της ρακέτας με τους αντίπαλους ψηλούς να αδυνατούν να τον ακολουθήσουν.

Υπάρχουν πάμπολλες ακόμα εμφανίσεις που μπορεί να έχω ξεχάσει να αναφέρω ή να μην έχω δει, για παράδειγμα νομίζω ότι ο Κάρλτον Μάγιερς κάποια στιγμή σε έναν αγώνα ιταλικού πρωταθλήματος είχε βάλει πάνω από 80 πόντους, ενώ και ο Όσκαρ έχει στην καριέρα του ολόκληρες σαιζόν με μέσο όρο πόντων κοντά στου 40. Ακόμα και ο δικός μας Γκάλης σε αγώνα εναντίον του Παναμά είχε ξεπεράσει τους 50 ενώ θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω τις συνεχείς 40άρες ή και παραπάνω του Ίνγκραμ τα χρόνια του στο Ιβανώφειο!!!!

Αλήθεια... μετά το τέλος των αγώνων αυτών, δεν το σκεφτήκατε? ΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...