Εδώ και χρόνια κάποιο μυστικό πρέπει να βρίσκεται καλά κρυμμένο στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Σμύρνης, δεν εξηγείται αλλιώς. Οι άνθρωποι του Πανιωνίου είτε πρέπει να διατηρούν μυστικές επαφές με τους καλύτερους ατζέντηδες και σκάουτερ όχι μόνο στην εδώ αλλά και στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού είτε πρέπει να είναι εξαιρετικά "τυχεροί" και να έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδος όσον αφορά την επιλογή ξένων παιχτών είτε κάποια αστρονομική ανωμαλία επηρεάζει τα μεταγραφικά σχέδια του Πανιωνίου, διαλέξτε και πάρτε. Με αφορμή το φιλικό των παλαιμάχων ξένων που έγινε στο Αλεξάνδρειο πριν καμιά 20αριά μέρες όπου και είχαμε την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε μερικούς εξαιρετικούς ξένους παίχτες που έπαιξαν στα μέρη μας από τη δεκαετία του '90 και μετά, αναρωτήθηκα ποια είναι η ελληνική ομάδα αυτή που ανέκαθεν είχε καλή παράδοση στην επιλογή των ξένων παιχτών. Η απάντηση προέκυψε σχεδόν αβίαστα και με προσγείωσε κατευθείαν σε μια από τις μπασκετικές γειτονιές της Ελλάδος. Ξαφνικά ένα σωρό ονόματα παρέλασαν από μπροστά μου, διάλεξα τα -κατά τη γνώμη μου πάντα- πιο ενδεικτικά και σας τα παρουσιάζω προς επίρρωση των προαναφερθέντων:
- Μαρκ Λάντσμπεργκερ. Πρωταθλητής στο NBA δις με την ένδοξη φανέλα των Λέικερς εμφανίστηκε στα μέρη μας για ένα μόλις χρόνο (1988-989) προς τα μπασκετικά του γεράματα αλλά κατάφερε να γράψει ιστορία. Μέχρι τώρα κανείς δεν έχει καταφέρει να πλησιάσει τον σχεδόν ασύλληπτο μέσο όρο ριμπάουντ που είχε σε κάθε παιχνίδι του πρωταθλήματος ο τότε σέντερ του Πανιωνίου κατεβάζοντας 18,3 σκουπίδια!!! Αν θυμάμαι καλά σε ένα παιχνίδι πρέπει να πήρε κάτι μεταξύ 25-30 ριμπάουντ, σχεδόν όσα ολόκληρη η αντίπαλη ομάδα. Δεν τον θυμάμαι πολύ καθαρά, αλλά μου έχει μείνει ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός, είχε πολύ μεγάλο άνοιγμα χεριών, εξαιρετικό timing στο ριμπάουντ και ένα πολύ καλό σουτ από μέση απόσταση. Κατάφερε και σκόραρε πάνω από 15 πόντους σε κάθε παιχνίδι προσφέροντας έτσι μια σίγουρη λύση στον Πανιώνιο και επιθετικά αλλά ακόμα και τώρα η ικανότητά του στη συλλογή ριμπάουντ μνημονεύεται στην Νέα Σμύρνη. Μάλιστα, μετά τη χρονιά που έκανε, πήρε μεταγραφή στην Ιταλία όπου συνέχισε την ίδια "ασχολία" κάνοντας προσωπικό ρεκόρ με 34 νομίζω σε ένα ματς!!!
- Πέτρανγκ Μπένατσεκ. Ο "Πάσπαλιε των φτωχών" θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς και νομίζω θα είχε δίκιο. Με ύψος σχεδόν 2,06 και σουτάροντας με το αριστερό χέρι ο Πέτραγκ ήταν το πρώτο υβρίδιο των μεγάλων σκόρερ που θα τον ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα και νομίζω σε στύλ παιχνιδιού και αποτελεσματικότητα ό, τι πιο κοντά στον Ζάρκο. Εξαιρετικός σκόρερ, μπορούσε να σουτάρει από κάθε απόσταση και υπό οποιαδήποτε πίεση καθώς το ύψος του έκανε σχεδόν αδύνατη την αντιμετώπισή του από τους αντιπάλους. Συνήθως ξεκινούσε τις επιθέσεις από έξω προς τα μέσα και από την αγαπημένη του αριστερή γωνία, χρησιμοποιούσε πολύ καλά το σώμα του και πήγαινε συχνά στις βολές, ενώ ήταν και συνεπής ριμπάουντερ. Παρόλο το ύψος του σπάνια έπαιζε με πλάτη ακόμα και όταν τον μάρκαραν κοντύτεροι αντίπαλοι, ενώ είχε έναν από τους πιο γλυκούς καρπούς που θυμάμαι εκείνα τα χρόνια. Εξαιρετικός και στον αιφνδιασμό και το transition παιχνίδι, νομίζω τελείωσε όλες του τις χρονιές με πάνω από 20 πόντους μέσο όρο και αποτέλεσε με τον Φάνη τότε ένα από τα καλύτερα δίδυμα της κατηγορίας. Χαρακτηριστικό το νούμερο 8 και το μπλε μπλουζάκι που φορούσε μέσα από τη φανέλα (σαν πολύ δε μοιάζε με τον Ζάρκο ή εγώ κάνω λάθος)?
- Τζον Χάτσον. Η απόλυτη αφάνα που παρέπεμπε σε κουρέματα των τότε σταρ της ροκ και της ποπ σκηνής. Ίσως ο καλύτερος undersized σέντερ εκείνης της εποχής, ο μυστακοφόρος Τζον αποτέλεσε μια από τις καλύτερες επιλογές ξένου παίχτη στην ιστορία του Πανιωνίου. Με ύψος μόλις 2,04 σχεδόν κυριάρχησε στις ρακέτες χάρη στις εξαιρετικές αλτικές του ικανότητες, το απόλυτα συγχρονισμένο timing που τον διέκρινε, την ταχύτητα στην εκτέλεση. Σούταρε πάντα στην κατακόρυφο, ορθώνοντας το κορμί του και κοιτώντας πάντα το καλάθι, ενώ όταν έπαιρνε τη μπάλα μέσα στη ρακέτα, επίκειτο πάντα βροντερό κάρφωμα. Εξαιρετικός ριμπάουντερ, ακολουθούσε σχεδόν πάντα τα άστοχα σουτ των συμπαιχτών του για follow-dunks ενώ ήταν και πολύ καλός μπλοκέρ. Παίχτης που είχε να αντιμετωπίσει δεινοσαύρους τύπους Φασούλα-Βράνκοβιτς και δε λέγεται και όμως ήταν πάντα μέσα στους πρώτους στις στατιστικές κατηγορίες πόντων-ριμπάουντ. Συνεπής κάθε βράδυ, καλός χαρακτήρας θα τον θυμόμαστε πάντα για το διαλυμένο ταμπλώ στο ΣΕΦ κατά τη διάρκεια ενός All-Star Game. Α, και για την τρομερή του αφάνα.
Π.Τ.Μπράουν. Οτιδήποτε και να γράψω εγώ για την αξία του εν λόγω μάλλον ωχριά μπροστά στα πεπραγμένα της καριέρας του Πι Τζέι όπως τον έλεγαν τότε στη πλατεία, καθώς η καθιέρωσή του στον δύσκολο κόσμο του NBA αποτελεί αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο. Έπαιξε για τους Νετς, τους Χιτ, τους Χόρνετς, τους Μπουλς ακόμα και τη φανέλα της Βοστόνης για πάνω από μια δεκαετία. Την χρονιά που έμεινε στον Πανιώνιο έκανε κυριολεκτικά θραύση από τις πρώτες του εμφανίσεις. Καθαρό 5άρι (2,11) με κορμί λαμπάδα, τεράστια άκρα, τρομερή έφεση σε ριμπάουντ και κόψιμο δημιούργησε ένα τοιχος στην ρακέτα του Πανιωνίου. Εξαιρετικός στα τελειώματα στην επίθεση είτε με μακρινά hook είτε με σουτάκι από τα 4-5 μέτρα, έγινε σχεδόν αμέσως μήλον της έριδος για τους αιώνιους τότε που δε μπορούσαν να πιστέψουν την επιλογή που είχε κάνει τότε ο Πανιώνιος. Αν σε αυτά προσθέσετε και το νεαρό της ηλικίας του, την ένταση και τον ενθουσιασμό που έβαζε στο παιχνίδι του έχετε ένα εξαιρετικό πακέτο. Ακόμα και άλλες ομάδες από την Ευρώπη είχαν ενδιαφερθεί για τον Πι Τζέι και φυσικά ο Πανιώνιος έσπευσε να του κάνει πρόταση ανανέωσης, αλλά όλοι ήξεραν πού άνηκε. Τελείωνε κάθε βράδυ με double double, δε δημιούργησε ποτέ πρόβλημα στην ομάδα του, "λείανε" το παιχνίδι του για μια χρονιά και έφυγε να παίξει από 3άρι έως 5άρι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Τόσο μπάσκετ ήξερε ο τύπος.
- Χένρι Τέρνερ. Η αίσθησή μου είναι ότι ο ιπτάμενος ΧΡ δεν έλαβε ούτε τότε αλλά ούτε και μετά την αναγνώριση που του αναλογούσε βάσει των πεπραγμένων του. Ίσως το πιο εκρηκτικό πρώτο βήμα που είδαμε εκείνα τα χρόνια ακινητοποιούσε κάθε αμυντικό αφήνοντάς τον μια φάση πίσω. Πολύ δυνατός στα πόδια και στο πάνω μέρος του σώματός σου με τις αλτικές του ικανότητες να φτάνουν στα όρια του θρυλικού μετά την εντυπωσιακή τάπα στον Νικ στον αιφνιδιασμό. Έβαζε στοίχημα ότι μπορούσε να αγγίξει το πάνω μέρος του τετράγωνου που υπάρχει στο ταμπλώ. Ανίκητος στο ένας εναντίον ενός, τρομέρός slasher, όταν υποδεχόταν τη μπάλα από σκριν και εφορμούσε στη ρακέτα το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κάρφωνε "αρειμανίως" μπροστά σε κάθε αντίπαλο, έφευγε σα σφαίρα στον αιφνιδιασμό να υποδεχτεί τις baseball πάσες του Γιαννάκη ή του Φάνη, ενώ αν τον άφηνες να σουτάρει δεν είχε πρόβλημα να σκοράρει από μέση και μακρινή απόσταση χωρίς να κουράζεται ιδιαίτερα. Στους 2 αγώνες εναντίον του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη κάνει μαγικά πράγματα, καθώς σκοράρει σχεδόν 30 πόντους σε ένα ημίχρονο με όλη την άμυνα επάνω του!!! Παίχτης γεννημένος σκόρερ που προσέφερε σχεδόν σε κάθε του παιχνίδι του φάσεις για highlights όχι μόνο στην επίθεση αλλά και στην άμυνα. Τι διάολο, ελατήρια είχε στις κάλτσες του?
- Έντι Στόουκς. Να σας πω την μαύρη μου αλήθεια όταν τον πρωτοείδα τον Έντι εντυπωσιάστηκα καθώς το παρουσιαστικό του ήταν σχεδόν τρομακτικό και περίμενα παιχνίδι και νούμερα αντίστοιχα με αυτά του Μπράουν. Η αλήθεια είναι ότι ο συμπαθής Έντι ήταν διαφορετικός παίχτης. Πολύ δυνατό και αθλητικό κορμί, εκπροσωπούσε αυτό που λέμε βαρύς σέντερ, το παλιό κλασσικό 5άρι. Αποτελεσματικός με τη μπάλα στο low-pst, άντεχε και επιδίωκε τις επαφές με τους αντίπαλους ψηλούς και συχνά τελείωνε με εντυπωσιακά καρφώματα την ενέργειά του. Πολύ καλός στην προσωπική άμυνα αν και συχνά λόγω δύναμης φορτωνόταν με φάουλ, ενώ δούλευε πολύ στο θέμα των ριμπάουντ ιδίως αμυντικά. Παίχτης της ομάδος, μπολιασμένος με νοοτροπία κολλεγίου ταίριαξε γάντι στον Πανιώνιο προσφέροντάς του μια σταθερή και συνεπή παρουσία κάθε βράδυ. Το αξιοπερίεργο ήταν ότι ενώ μπορούσε να σκοράρει με πρόσωπο στο καλάθι από τα 3-4 μέτρα, κάθε φορά που πήγαινε για βολές περνούσε ένα μαρτύριο. Value for money επιλογή, φόρεσε στη συνέχεια και την φανέλα του Άρη αν θυμάμαι καλά.
- Μπάυρον Ντίνκινς. Η πιο θανατηφόρα σταυρωτή που έχω δει από ξένο παίχτη που έπαιξε στην Ελλάδα. Ο "ποντικομούρης" Βύρωνας ήταν εξαιρετική πάστα παίχτη και τη σαιζόν που έμεινε στον Πανιώνιο μετά από ένα πρώτο υποτονικό τρίμηνο, ξεσάλωσε. Τον θυμάμαι από την κορυφή της ρακέτας να ξεκινάει με ράθυμες κινήσεις την επίθεση, να κάνει την αγαπημένη του σταυρωτή ζαλίζοντας τον αντίπαλο και "σπάζοντας" τους αστραγάλους του και μετά να εξαπολύει το αγαπημένο του τρίποντο. Εξαιρετικός σουτέρ 3 πόντων ιδίως από την κορυφή, είχε κλείσει πολλά σπίτια με τα μακρινά του σουτ. Απέναντι στον ΠΑΟ του Μάλκοβιτς στην Νέα Σμύρνη βάζει 7 τρίποντα στα πρώτα 30 λεπτά αναγκάζοντας τον Μπόζα να στέλνει 2 παίχτες επάνω του αμέσως μόλις περνούσε τη σέντρα για να πάρει την μπάλα από τα χέρια του. Μακριά άκρα του επέτρεπαν να έχει άριστο χειρισμό της μπάλας την οποία κρατούσε με το ένα χέρι μακριά από τον αντίπαλο. Πολύ καλός πασέρ, έψαχνε πάντα να βρει τον ελεύθερο συμπαίχτη του, ενώ συχνά έφτανε με διείσδυση μέχρι το καλάθι. Πολλά και δύσκολα καλάθια υπό ασφυκτική πίεση και χωρίς να έχει πάντα καλή ισορροπία. Συνεπής και στην άμυνα, πήρε μεταγραφή για τον ΠΑΟ αλλά δεν κατάφερει να επαναλάβει τα θαύματα που έκανε με τον Ιστορικό. Και φυσικά είναι γνωστός ο αστικός μύθος για αυτόν, τον Ντομινίκ και κάποιες κυρίες ένα βράδυ...
- Τράβις Μέις. Σκόρερ. Αυτό ήταν ο Τράβις καθ΄ όλη τη διάρκεια της παρουσίας του στον Πανιώνιο. Κέρδισε αν δεν κάνω λάθος και τον σχετικό διαγωνισμό τριπόντων στο All-Star Game που έγινε τότε. Κοντός, γεμάτος μυς, περίμενες την έκρηξή του μόλις θα έπαιρνε τη μπάλα στα χέρια του. Επιθετικά άγγιζε σχεδόν το τέλειο πακέτο, καθώς ήταν εξαιρετικός σουτέρ τριών πόντων σε σημείο που πολλούς αιφνιδιασμούς τους τελείωνε έξω από την άρκτο των 6,25, ενώ μπορούσε και με την ίδια άνεση να διεισδύσει μέχρι το καλάθι. Το πιο σημαντικό ήταν ότι παρόλο που επωμιζόταν το μεγαλύτερο φορτίο των επιθέσεων της ομάδος του, τα ποσοστά του ήταν αξιοζήλευτα δείγμα του μεγάλου του ταλέντου. Δε σου γέμιζε το μάτι εκ πρώτης όψεως και αν θυμάμαι καλά υπήρχαν αρκετές αντιδράσεις και απορίες στο άκουσμα της μεταγραφής του, αλλά όταν άρχισαν να πέφτουν βροχή οι 30άρες ή ακόμα και οι 40άρες όλα αυτά σταμάτησαν. Σοβαρός κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και συγκεντρωμένος είχε πάντα ως κύριο στόχο την επίθεση στο αντίπαλο καλάθι στην πρώτη ευκαιρία. Χαρακτηριστικό του η πολύ γρήγορη εκτέλεση που του επέτρεπε να προλαβαίνει τα χέρια των αντίπαλων αμυντικών. Δεν έκανε θραύση μόνο στο Ελληνικό πρωτάθλημα αλλα και στην Ευρώπη όπου οι μέσοι όροι του ξεπερνούσαν τους 25 ανά παιχνίδι. Πραγματικός σκόρερ ολκής.
- Τράβις Γουάτσον. Όταν πρωτο-εμφανίστηκε για να καλύψει τη θέση στο 4 οι περισσότεροι τον αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό και αμφισβήτηση, καθώς ούτε ιδιαίτερος ψηλός ήταν ούτε κανένα ιδιαίτερο χτιστό κορμί είχε. Και όμως ο συμπαθής Τράβις έμεινε δύο χρόνια στην πλατεία κερδίζοντάς τους όλους με το παιχνίδι του. Παίχτης που γνώριζε καλά τα βασικά του αθλήματος και κυρίως τα μυστικά της θέσης του απεδείχθη λίρα εκατό καθώς η έφεση του ιδίως στα ριμπάουντ ήταν παροιμοιώδης και στις δύο άκρες του παρκέ. Ήταν εξαιρετικός στο να παίρνει τις κατάλληλες θέσεις κοντά στη ρακέτα, "διάβαζε" τη φάση προτού αυτή συμβεί, το timing ιδίως των χεριών του πάνω στη διεκδικούμενη μπάλα ήταν εντυπωσιακό με συνέπεια να έχει μέσο όρο ριμπάουντ σχεδόν διψήφιο. Το πιο χαρακτηριστικό όμως που θυμάμαι είναι ότι κατά τη διάρκεια των δύο ετών που έπαιξε στον Πανιώνιο βελτίωσε το παιχνίδι του κυρίως στην επίθεση. Έβαλε και το σουτ στο ρεπερτόριο του και μάλιστα από το τρίποντο, ενώ και στο low-post δούλευε πολύ καλά πάνω στο σώμα του αντιπάλου. Παίχτης μαχητής και ακούραστος εργάτης, ξεκίνησε να κάνει πολύ καλά τα μικρά πράγματα που είναι απαραίτητα σε κάθε ομάδα, χαμαλοδουλειά, για να μετατραπεί μέσα από την παρουσία του σε αυτή, σε πρωταγωνιστή. Πραγματική κλοπή για τον Πανιώνιο, εξαργύρωσε τις καλές του χρονιές με καλά συμβόλαια σε Ιταλία και Τουρκία αν θυμάμαι καλά.
- Ρούμπεν Ντάγκλας. Κάτι ξέρουν εκεί στην πλατεία και "μυρίζονται" τους καλούς σκόρερ, δεν εξηγείται αλλιώς. Ο γενειοφόρος Ρούμπεν ήταν αυτό που λέμε "εκτελεστής" χωρίς οίκτο. Παίχτης μάλλον παλαιάς κοπής, έπρεπε να δουλεύει η ομάδα για αυτόν και αυτός την αντάμοιβε με το συνεπές του σκοράρισμα. Η πιο συνήθης κίνηση ήταν να βγει από το σκριν, να υποδεχτεί τη μπάλα και να την στείλει στο καλάθι χωρίς καθυστέρηση. Δυνατό κορμί μπορούσε και πήγαινε μέχρι μέσα αν και η μεγαλύτερη απειλή ήταν το σταθερό σουτ κυρίως από μέση απόσταση. Μπορούσε πολύ εύκολα να τελειώσει ένα παιχνίδι με 20 πόντους χωρίς πολλές προσπάθειες και ήταν σχεδόν πάντα ο κύριος εκφραστής των επιθέσεων της ομάδος του. Παίχτης ρυθμού, έπρεπε να ζεσταθεί από νωρίς και μετά θα βομβάρδιζε όλο το βράδυ. Η ικανότητά του στο σκοράρισμα εκτιμήθηκε δεόντως από τους διοικούντες του Πανιωνίου για αυτό και νομίζω πριν από 2 χρόνια του έκαναν πρόταση να γυρίσε για ένα εξάμηνο και να φορέσει τη φανέλα της ομάδος τους πάλι, ενώ στο μεταξύ έπαιξε και σε Ιταλία και Ρωσία και μάλιστα σε καλές ομάδες (Φορντιτούτο- Ντιναμό) ενώ έμεινε και αρκετά χρόνια στη Ρωσία. Ελαφρώς μονοδιάστατος ώς παίχτης, αλλά το μονοδιάστατο του παιχνιδιού του ήταν αυτό ακριβώς που τόσα χρόνια τον συνοδεύει σε όλη του την καριέρα.
Υπάρχουν και άλλοι που θυμάμαι και αξίζουν μνεία αναφοράς, όπως για παράδειγμα ο Θερλ Μπέιλι ή ο τρελλός Τζεφ ΜαΚίνις αλλά και αρκετοί κοινοτικοί παίχτες που τίμησαν τη φανέλα του Πανιωνίου και άφησαν το στίγμα τους στην ομάδα της Νέας Σμύρνης (Μάρκοβιτς-Νιούλεϊ-Εφθίμοθ) με κορυφαίο όλων φυσικά τον αξέχαστον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, για τον οποίο δεν έγραψα κάτι ξεχωριστό γιατί είναι μια ιστορία που με στεναχωρεί πάρα πολύ. Τουλάχιστον θαυμάζουμε τον γιό του με την ίδια φανέλα που αγωνίστηκε ο πατέρας του.
Με διαφορά οι πιο πετυχημένοι παράγοντες σε επίπεδο επιλογής ξένων παιχτών οι του Πανιωνίου. Κάποιο μυστικό υπάρχει, το ξαναλέω...
.jpg)
