Τρίποντο

Παρόλο που έχω γράψει ένα σχετικό άρθρο σχετικά με τους Έλληνες δημοσιογράφους, εντούτοις πολύ συχνά με απογοητεύει το γεγονός ότι προσπαθούν να αναδείξουν τα προσόντα και την αξία του κάθε παίχτη χρησιμοποιώντας κάθε φορά για να δικαιώσουν την επιλογή τους χαρκτηρισμούς ως "τον καλύτερο-τον πιο πετυχημένο-τον πιο πολυδιάστατο" ή άλλους τέτοιους συγγενείς επιθετικούς προσδιορισμούς. Νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό αδικούν και υποτιμούν τη συγκερκριμένη δυναμική και την επιρροή στο παιχνίδι του μπάσκετ ορισμένων παιχτών με το να τους αποδίδουν γενικούς τίτλους και εφήμερες τιμές. Καθώς έτρεχα σε ένα γήπεδο ένα βραδάκι σκέφτηκα τις εξής ερωτήσεις: "Ποιος παίχτης θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί και σήμερα αλλά και 2 δεκαετίες πίσω? Ποιανου ο τρόπος παιχνιδιού θα είχε την ίδια σημαντικότητα για την ομάδα του εν έτει 199....αλλά και 2011? Με άλλα λόγια ποιος είναι για μένα διαχρονικός παίχτης μπάσκετ??"

Tο Σαββατοκύριακο που μας πέρασε παρακολούθησα – ξανά- τα δεύτερα ημίχρονα των σημαντικότερων τελικών της μητέρας των μαχών (Celtics-Lakers) της δεκαετίας του Γαρδέλη και της Pola Abdul. Όσο μεγαλώνω παρατηρώ καταστάσεις και εικόνες που νεότερος δεν έδινα σημασία. Μία καλή άμυνα , ένα σωστό σκριν , ένα καλό μπλοκάουτ , είναι στοιχεία που δεν πρόσεχα πιτσιρικάς . Το μισό μπάσκετ έχανα αλλά είχα το νεαρό της ηλικίας για δικαιολογία.

Η χρονοκάψουλα που με «φιλοξένησε» το Σαβ/κο ξέρετε τι μου έμαθε;

Πόσο πραγματικά καλοί παίκτες ήταν οι Robert Parish και Dennis Johnson. Σήμερα θα ασχοληθώ με τον πρώτο για να τιμήσω και τον δικό μας Στράτο (που κρατάει ολομόναχος το μπλογκ) , του οποίο το παρατσούκλι είναι το όνομα του σέντερ των Celtics.

Φαντάζομαι θυμάστε όλοι το τραγούδι της Μαρινέλλας αφιερωμένο στην αγαπημένη της ομάδα, τον Άρη, που είχε γίνει σύνθημα στα χείλη όλων των απανταχού φίλων της κιτρινόμαυρης ομάδος, ήτοι "με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά". Τραγούδι που δονούσε όχι μόνο τις πίστες που εμφανιζόταν η πιο γνωστή τότε οπαδός του Άρη αλλά και τις κερκίδες του Αλεξάνδρειου όπου και αγωνιζόταν ο τότε αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ. Εντούτοις, και χωρίς να παραγνωρίζω την ανάγκη του στιχουργού να δημιουργήσει την κατάλληλη ομοιοκαταληξία, ο τρίτος πόλος εκείνης της ομάδος δεν ήταν ο Φιλίππου, αλλά ο Πίξι ή αλλιώς Σλόμπονταν ή Λευτέρης Σούμποτιτς. Ένας αγαπημένος μου παίχτης αλλά ταυτόχρονα και μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ. Περίεργο?? Για να δούμε...

Εδώ και πολυ καιρό ήθελα να ανεβάσω αυτό το βίντεο , το οποίο οι περισσότεροι θα το έχετε δει, αλλά σερφάροντας στο You Tube σήμερα, το ξαναείδα και θέλησα να το ανεβάσω για να το σχολιάσουμε.
Είναι δυνατόν να συμβεί στην πραγματικότητα ή είναι προϊόν πολυ καλού μονταζ?
Πέντε στα πέντε ευστοχα σουτ και μάλιστα με καρπό από τη μία μπασκέτα στην άλλη?Στην 3η προσπάθεια μάλιστα κάνει και fade away με καρπό και ευστοχεί? πόση δύναμη πρεπει να εχει ο τύπος ? Είναι δυνατόν ?To συγκεκριμένο στιγμιότυπο χρησιμοποιήθηκε και από την Powerade σαν διαφημιστικό οπότε υπάρχουν υποψίες για κοψε-ραψε...Eπιπλέον σε κανένα σουτ δε φαίνεται ολόκληρη η πορεία της μπάλας...

Εμπιστεύομαι πάρα πολύ τη μπασκετική κρίση όλων όσοι μας επισκέπτονται καθημερινά και διαβάζουν τις αναρτήσεις μας, κατά συνέπεια δε θα ήθελα να σας κουράσω με μακροσκελείς αναλύσεις από το πρώτο ντέρμπι της χρονιάς. Συνήθως, λένε, οι πρώτες εικόνες που εντυπώνονται αμέσως μετά την ολοκλήρωση ενός αγώνα, η αίσθηση που μένει στους θεατές είναι η πιο ειλικρινής καθώς κουβαλάει ακόμα την αγνή δυναμική αυτού που μόλις συντελέστηκε. Μετά εμφιλοχωρούν οι αναλύσεις, οι διαπιστώσεις και η λεγόμενη "δεύτερη ανάγνωση" που δεν είναι πάντα βέβαιο ότι δίνουν μια πιο σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων.

Είναι πολύς καιρός τώρα που θέλω να γράψω για τον Σπανούλη και να αναφερθώ στην κίνηση που έκανε πέρισυ το καλοκαίρι για αλλαγή "στρατοπέδου" και στην μέχρι τώρα πορεία του στην νέα του ομάδα. Δεν το έκανα εσκεμμένα γιατί ήθελα να δω πώς θα εξελισσόταν τουλάχιστον η πρώτη χρονιά -σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο- για να έχω κάποια πρώτα συμπεράσματα. Η δύσκολή χρονιά που -προβλέπεται ότι- θα έχει φέτος με ώθησε να μοιραστώ μαζί σας μερικές μου σκέψεις.

Για αρχή να πω ότι εγώ την κίνηση του Σπανούλη να πάει στον ΟΣΦΠ τη γούσταρα. Κυρίως γιατί από ότι κατάλαβα το ήθελε. Και προσπαθώ πάντα να σέβομαι τη βαθύτερη επιθυμία του καθενός. Ο Σπανούλης είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει πολύ στον εαυτό του και αυτό ίσως όχι άδικα.

Συνεχίζοντας από χθες και περιμένοντας και τις δικές σας προτάσεις:

7)Κορωνιός-Μυλωνάς: Για σχεδόν μια δεκαετία το Περιστέρι ζούσε μεγάλες στιγμές στα παρκέ της Α1 με μια ομάδα που είχε φτάσει μια ανάσα από τη συμμετοχή τους στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος. Με αρχηγό και οργανωτή τον Άγγελο Κορωνιό και συνοδοιπόρο τον Γιάννη Μυλωνά η ομάδα της Δυτικής Αθήνας είχε μετατραπεί στον τρίτο πόλο του ελληνικού μπάσκετ. Ο Κορωνιός κρατούσε τα ηνία της ομάδος, ήταν το πρώτο όνομα, το αστέρι, ο σκόρερ και η εμβληματική μορφή, ενώ ο Μυλωνάς σε έναν πιο δεύτερο ρόλο βοηθούσε με το καλό του σουτ από μακριά, την καλή του άμυνα και τη διάθεσή του παίξει σε περισσότερες από μια θέση. Up-tempo παιχνίδι με μεγάλα σκορ, πολλά τρίποντα, αιφνιδιασμοί και μια ομάδα που απέπνεε υγεία και έπαιζε θεαματικό μπάσκετ με κύριους γνώμονες τα δύο φιλαράκια. Έφτασαν και οι δύο αργά στην Εθνική ομάδα, ο Κορωνιός πήρε μεταγραφή και στην ΑΕΚ αλλά τα καλύτερα τους χρόνια τα πέρασαν στην ομάδα της καρδιάς τους. Λείπει πολύ ένα Περιστέρι από το ελληνικό πρωτάθλημα.