Τρίποντο

Την πρώτη πενταετία των ‘90s η Μπανταλόνα ήταν η πιο επιτυχημένη Ισπανική ομάδα. Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα παρακολουθούσαν την ομάδα του Βιγιακάμπα να παίζει το καλύτερο μπάσκετ της Ευρώπης (ξεκάθαρα τη σεζόν 91-92) και να στέφεται Πρωταθλήτρια το ’94 (αυτοκτονία του Ξανθού).

Ο Νίκος Γκάλης επισκέπτεται τη Μπανταλόνα όχι για να κάνει τα μπάνια του αλλά για να μας θυμήσει ποιος ήταν ο μεγαλύτερος combo guard για μια δεκαετία.

Επειδή τα ματσάκια της Ευρωλίγκας δεν είναι ακόμη σημαντικά, φτιάξτε καφέ (ή ποτό αν το δείτε βράδυ) και πατήστε play…

“..“Aντε πες του για μπάσκετ αφού δε πρόλαβε τον Γκάλη, θα νομίζει τώρα η μπάλα ότι είναι πιο μεγάλη”…

Η «μουρμούρα» του ALPHA είναι ένα συμπαθητικό σήριαλ που παίρνει τα πάνω του όταν η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου απλά κινείται μπροστά στη κάμερα.

Η μουρμούρα των Ολυμπιακών πάλι μόνο συμπαθητική δεν είναι. Και δεν υπάρχει και  «Ιωάννα» να την βλέπεις και να ξεγελιέσαι…

Oι εξωγήινες εμφανίσεις του μύθου Γκάσολ παρακίνησαν τον basketiko και εμένα να θυμηθούμε πότε ένας μπασκετμπολίστας με παραστάσεις σαν του σταρ των Μπουλς σήκωσε Ευρωμπάσκετ.

Εδώ δεν μιλάμε για δύο ή τρία παιχνίδια που έπαιξε φοβερά κάποιος ή για ένα καταπληκτικό τελικό που έπαιξε (σαν τον Τζόρτζεβιτς το 1995). Μιλάμε για συνεχόμενους αγώνες από την αρχή έως το τέλος του τουρνουά. Και στο τέλος κέρδισε η ομάδα του (γι’αυτό αποκλείεται από την συζήτηση ο Ντιρκ το 2005).

Εμείς πήγαμε πολύ πίσω στα χρόνια του 1987 και στον Νίκο Γκάλη. Τότε που όλοι θυμόμαστε / μάθαμε τι πέτυχε.

Αν πάλι θέλουμε  να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας Έλληνας στιγμάτισε με τις εμφανίσεις του ένα τουρνουά (έστω και αν δεν ανέβηκε στο πρώτο βάθρο) πρέπει να πάμε – πάλι – πολύ πίσω.

Έχει εξήγηση γιατί πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στο μακρινό παρελθόν. Το μπάσκετ άλλαξε, ο ρυθμός ανέβηκε και ένα παιχνίδι που τελείωνε με 4 παίκτες να παίζουν πάνω από 30’ λεπτά μας τελείωσε.

(σημ. εκτός και αν είσαι Κατσικάρης και επιλέγεις να παίξεις προημιτελικό με τέσσερις να αγωνίζονται , το 2015, για παραπάνω από 30 λεπτά…)

Το 2007 ήταν η Ομάδα που πετύχαινε τις ανατροπές, το ’05 ο Παπαλουκάς μέχρι τον προημιτελικό δεν βλεπόταν και μετά ντύθηκε Jason Kidd, το ’98 ήταν πότε ο Κορωνιός πότε ο Αλβέρτης πότε ο Κορωνιός, το ’95 ο Φάνης με τον Οικονόμου.

Ταξιδεύουμε 25 χρόνια πίσω και φτάνουμε στην Αργεντινή. Τότε που ο Παναγιώτης Γιαννάκης έκανε σε κάθε του εμφάνιση όλο το γήπεδο να τον χειροκροτεί. Τότε που, απόντος του Γκάλη, άλλαξε ο ρόλος του και έγινε σουτινγκ γκαρντ – σκόρερ.

Στόχος αυτής της ανάρτησης είναι να ξαναθυμηθούμε τον τραυματισμό του Γκάλη, την απουσία του από το Παγκόσμιο αλλά και να ανοίξει μία παρελθοντολαγνική κουβέντα:

Με τον Γκάλη στη σύνθεσή μας πόσο μακρυά θα πηγαίναμε;

Θα φτάναμε στα μετάλλια;