RSS

Η μεγάλη αδικία στον LBJ. (... πως άλλαξε ο κόσμος και βρέθηκα να τον υποστηρίζω...)


Νιώθω πως τις τελευταίες ημέρες όλοι εμείς οι μασόνοι έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας. Καλά κάνουμε και εκθειάζουμε τους νέους πρωταθλητές ΝΒΑ, ίσως την πρώτη τόσο ξεκάθαρα jump shoot team που φοράει δαχτυλίδι, αλλά πάντα νόμιζα πως βλέπαμε και κάτι παραπάνω. Κάτι που με γυμνό μάτι ίσως δεν φαίνεται. Αλλά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό που θέλω να γράψω βγάζει μάτια! Γιατί δεν το βλέπετε;

Να μπω κατευθείαν στο θέμα; 
Μα MVP o Ιγκουοντάλα; 
Πως γίνεται;

Βλέποντας την σειρά αντιλήφθηκα αυτό που και εσείς είδατε. Το small ball του Κερ με τον Ιγκουοντάλα αντι του Μπόγκουτ ήταν το turning point της σειράς. Ξεκάθαρα. Αλλά αυτό δεν τον κάνει και MVP στα δικά μου μάτια. Χρειάζονται πολλά ακόμα.

Γιατί αν έφτανε μόνο αυτό τότε εξηγήστε μου παρακαλώ γιατί ο Barea στους τελικούς του ’11 δεν βγήκε MVP; Μήπως ξεχάσατε πως αν ο Καρλάιλ δεν του αναβάθμιζε τον ρόλο και τις πρωτοβουλίες, η mafia-Heat θα κέρδιζε; Σίγουρα τα νούμερα του Ιγκουοντάλα δεν τα έκανε αλλά ήταν το ίδιο σημαντικός στην ανατροπή της σειράς και τελικά στο δαχτυλίδι.

Η posteseason που τελείωσε είχε να μας προσφέρει τρία πράγματα: Το 7ο παιχνίδι Σπερς-Κλίπερς, το παιχνίδι των Γουόριορς και last but not least τον LeBron James. Θα έπρεπε να γράψω αντί για το τελευταίο κάτι σαν «τον MVP των τελικών LeBron James».

Δεν είμαι φαν του. Τουναντίον. Οι πιο παλιοί του μπλογκ θα θυμάστε τι έγραφα για εκείνον. Φυσικά και στα μπασκετικά του προσόντα υποκλινόμουν. Αλλά δεν μου έφτανε για να τον κατατάξω στο μυαλό μου στους πραγματικά μεγάλους. Εκεί που στρογυλοκάθωνται τύποι σαν τον MJ, τον Magic, τον Βird, τον Duncan, τον Jabbar, τον Hakeem. Τα φετινά playoffs, και ειδικά οι τελικοί, με έκαναν να τρίβω τα μάτια μου. Μάλλον κάτι καλύτερο. Να τον συμπαθώ! Το συζήταγα με ένα φίλο απ’ τη δουλειά που είχε τα ίδια αισθήματα για τον James. Στο τέλος βρεθήκαμε να «χαλιόμαστε» που δεν το πήρε!

Φυσικά δεν γίνεται να ξεχάσεις πολλά απ’ το «αμαρτωλό» του παρελθόν: το «decision / takemy talents…», το πάρτι – παρωδία «not 6,not 7…», το cramp-game πέρισυ, το quit game το ’10 με τους Σέλτικς.

Όμως ο προηγούμενος μήνας ήταν η κορύφωσή του. Το γράφω χωρίς να ξεχνώ τα 2 του δαχτυλίδια και όσα θαυμαστά έκανε: Το αποφασιστικό βλέμμα πριν απο κάθε τελικό με έκανε να κολλάω στην οθόνη. Ο τρόπος που καθοδηγούσε τους συμπαίκτες του, που διαχειριζόταν την κάθε αναποδιά (Λαβ, Ίρβινγκ), που «αρνιόταν να χάσει». Λες και είχε στόχο να τα βάλει με τον Θεό του μπάσκετ και να τον κερδίσει. Παραλίγο…

Έπρεπε να του το δώσουν. Αυτό περίμενα απ ‘το ΝΒΑ. Να τιμήσουν την ομάδα που έπαιζε με το γκάζι κολλημένο όλη τη χρονιά ( +83 νίκες έκαναν μόνο οι '96 Bulls, '97 Bulls) αλλά και τον άνθρωπο που παρ’ ολίγο να κερδίσει μ-ό-ν-ο-ς του την καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ. 

Ο παρακάτω πίνακας δείχνει τις συγκλονιστικότερες παραστάσεις σε τελικούς :
LBJ ‘15 MJ ‘93 Duncan ‘03 Magic ‘87 Bird ‘86 Shaq ‘01 Wade ‘06
45.7 min 45.7 min 43.8 min 39.3 min 44.8 min 45 min 43.5 min
35.8 ppg 41ppg 24.2 ppg 26.2 ppg 24 ppg 33 ppg 34.7 ppg
13.3 reb 8.5 reb 17reb 8 reb 9.5 as 15.8 reb 7.8 reb
8.8 as 6.3 as 5.3 as 13 as 9.7 reb 4.8 as 3.8 as
1.3 stl 1.7 stl 1 stl 2.3 stl 2.7 stl 0.4 stl 2.7 stl
0.5 blk 0.7 blk 5.3 blk

0.3 blk 3.4 blk 1 blk
40.8 usg 38.9 usg 27.8 usg 26.3 usg 22 usg 33.5 usg 36.9 usg
39,5 fg 50.7 fg 49.5 fg 54.1 fg 48.2 fg 57.3 fg 46,8 fg
30yrs 29yrs 26yrs 27yrs 29yrs 28yrs 24yrs














(σημ. η επιλογή ήταν να ψάξω τα στατιστικά απ’ το 1984 και μετά όταν και το μπάσκετ πήρε την σύγχρονη μορφή του)
  • Όλοι πλην του LBJ πήραν πρωτάθλημα. Με τέτοιες εμφανίσεις πως θα γινόταν διαφορετικά θα μου πείτε. Σύμφωνοι, αλλά ας δούμε τους υπαρχηγούς: J.R. Smith, Pippen, Robinson, Worthy, McHale, Kobe, Shaq. Ποιά η παραφωνία;

Υ.Γ. 1) Ο NBA logo είναι ο μοναδικός που βγήκε MVP αν και έχασε τον τίτλο.
(43.9min
37.9ppg
4.7reb
7.4as)



Υ.Γ 2). Η ανάρτηση γράφτηκε γιατί θεωρώ πως ο LeBron δεν θα ξανακατακτήσει τίτλο. Ήταν η τελευταία του ευκαιρία, το κύκνειο άσμα του. Τα 43.330 αγωνιστικά λεπτά που έχει φορτωθεί το σώμα του είναι πολλά για να μην βγάλει τραυματισμούς. Για τον Kobe (ίδια ιστορία με απευθείας είσοδο απο γυμνάσιο) ξεκίνησαν στα 35. Αλλά ο Laker Legend έβγαλε την 1η χρονιά σαν αναπληρωματικός και για τα πρώτα χρόνια είχε δίπλα του τον Shaq. Απ' το 2005 κουβαλούσε την ομάδα σε τελικούς σαν ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Ο LBJ το κάνει απ' το 1ο δευτερόλεπτο της παρουσίας του στο ΝΒΑ. "Ξεκουράστηκε" λιγάκι την 1η του χρονιά στο Miami αλλά όταν τα γόνατα του Wade άρχιζαν να διαλύονται, φούλαρε τις μηχανές.

Υ.Γ 3)... εκτός και αν οι Cavs του φέρουν κάποιον υπερταλαντούχο νεαρό (είχαν την ευκαιρία με τον Wiggins...) που μαζί με τον Irving θα τον κρατάνε φρέσκο και για τα δύσκολα. Δηλαδή ο,τι κάνει ο μέγας Popovic....



  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καμία αδικία.
Ο Lebron μπορεί να είχε καλά νούμερα (μιας και το εύθραυστο roster του Cleveland κατέρρευσε από τραυματισμούς και ο Lebron είχε συνέχεια τη μπάλα στα χέρια του) στο σύνολο αλλά τα ποσοστά του (39% FG, 31% 3P και 68% FT) ήτανε κάτι παραπάνω από άθλια.
Επίσης όταν ο Iggy τον μάρκαρε τον εξαφάνιζε συνέχεια και τον έκανε να μοιάζει 2 ταχύτητες πιο αργός και πολύ πιο άκαμπτος, ενώ στην επίθεση ο Iggy έκανε ότι ήθελε αφού ο Lebron δεν μπορούσε να τον μαρκάρει.

Και τέλος να πω πως όταν ο Westbrook έκανε πραγματικά όργια φέτος χωρίς τον Durant, κανείς δεν τον ήθελε για MVP μιας και η ομάδα του δεν κέρδιζε αρκετά, άρα το να καθόμαστε και να μιλάμε για τον Lebron σαν MVP είναι υποκριτικό. Αν δεν κερδίσεις δεν έχεις δικαίωμα να είσαι στη κουβέντα για MVP, ειδικά με τα απαράδεκτα ποσοστά του Lebron, όσο μεγάλα και να είναι τα νούμερα σου επειδή τραυματίστηκε ο Kyrie και ο Love και βρέθηκες να έχεις παραπάνω τη μπάλα στα χέρια σου.

Κατά τ΄άλλα εξαιρετικό blog και είμαι longtime fan (παρόλο που διαφωνώ κάθετα με το συγκεκριμένο post)

Δημοσίευση σχολίου