RSS

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για το NBA...





Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι για το πρωτάθλημα που εξελίσσεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και αυτό όχι επί σκοπώ, αλλά γιατί είναι τόσο καταιγιστικός ο ρυθμός των παιχνιδιών, των αλλαγών και των εξελίξεων που τα δεδομένα αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Στην παρούσα ανάρτηση και φάση πιο πολύ θέλω να μοιραστώ μαζί σας διάφορες σκέψεις μου για παίχτες και ομάδες που, είτε για την θετική τους είτε για την αρνητική τους παρουσία, έχουν μέχρι τώρα αφήσει το στίγμα τους στο 1/2 περίπου της reqular seazon που πλησιάζουμε.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

72-10 doesn’t mean a thing without the ring

H αρκούδα που ξύπνησε

Πίσω στο 1996, λίγο πριν ξεκινήσουν τα playoffs ο Ron Harper μπαίνει στα αποδυτήρια του United Center. Ζητάει την προσοχή όλων των συμπαικτών του. Εκείνοι ανταποκρίνονται.
«72-10 doesn’t mean a thing without the ring».
Το συγκεκριμένο παράδειγμα μου έρχεται κάθε στο μυαλό κάθε φορά που μία ομάδα καλείται να συνεχίσει το επιτυχημένο της σερί.
Προφανώς  οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν γνωρίζουν την παραπάνω ιστορία.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Michael Jordan The invincible artistry


O δημιουργός του video γράφει: To make this video, I've watched about 600 games for the last 6 years. Απολαύστε:

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η πράσινη σαλάτα του...Σεφ???



Χθες βράδυ με δύο φιλαράκια συναντήθηκα συζητώντας διάφορα θέματα της καθημερινότητας που μας απασχολούν και ότάν ήρθε η ώρα της παραγγελίας, ο ένας διάλεξε σαλάτα του σεφ, κάνοντας και το σχετικό λογοπαίγνιο "Φτιάξε την καλή, όπως έχει κάνει ο Άρτζι τον φετινό ΠΑΟ!!!!". Η φράση αυτή μου "χτύπησε" τα μηνίγγια και μου έδωσε την έμπνευση να γράψω σήμερα για την έως τώρα φετινή εικόνα των πρωταθλητών Ελλάδος.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

RetroLegend: Julius Erving

I believe i can fly / i believe i can touch the sky

Πριν απ’ αυτόν το μπάσκετ ήταν «επίγειο».
Τα πόδια καρφωμένα στο παρκέ, jump shoots, layup, παράλληλο μπάσκετ (για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση που είναι της μόδας), με μία λέξη  «λευκό» μπάσκετ. Όμορφο αλλά όχι εντυπωσιακό. Μεθοδικό αλλά όχι «ηλεκτρικό».
Κάτι του έλειπε .
Ο E.Baylor, και o Connie Hawkins προσπάθησαν να το πασπαλείψουν με αστερόσκονη αλλά κάπου έμενε μισοτελειωμένο.
Προσπαθήστε να φανταστείτε πως ήταν το rockn roll πριν τον Έλβις.
Έτσι ήταν και το ΝΒΑ.
 «Έψαχνε» τον δικό του Έλβις. 
Αυτόν που θα το «απογειώσει».
Αυτόν που θα «τραγουδήσει» το Jailhouse rock.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η μεγαλύτερη παράσταση που είδα ποτέ....



Κάποια στιγμή ένιωσα κάποιες "χαρακιές" στο πρόσωπο, αλλά δεν κουνήθηκα. Προφανώς προέρχονταν από τις μικρές χαραμάδρες των παντζουριών που ήταν ερμητικά κλεισμένα δίπλα μου, καθώς το φως διαχέετο μέσα στο δωμάτιο. Ασυναίσθητα κοίταξα την ώρα, ήταν περίπου 06:15 το πρωί. Τα πόδια μου "γκρίνιαξαν" καθώς είχαν πιαστεί από την ακινησία επί πολλή ώρα στην ίδια θέση, ενώ και ο αυχένας μου διαμαρτυρόταν, καθώς θα έπρεπε να ξεκουράζεται πάνω σε ένα μαξιλάρι. Εγώ παρέμενα αταλάντευτος. Είχα πλήρη συναίσθηση του τι γινόταν γύρω μου, αισθανόμουν την κίνηση ή και την ακινησία και του πιο μικρού μυ στο σώμα μου Γνώριζα. Ήξερα ότι εκείνο το βράδυ ίσως παρακολουθούσα την μεγαλύτερη και ενδοξότερη παράσταση που θα έβλεπα στη ζωή μου. Γινόμουν μύστης μιας προσωπικής κορύφωσης σχεδόν χωρίς προηγούμενο, συμμετείχα στην ακροτελεύτια προσπάθεια για την εισαγωγή στο πάνθεον των μοναδικών, παρακολουθούσα την -στα μάτια μου μόνο??- τελείωση μιας προσωπικής διαδρομής χρόνων, ήδη απόλυτα επιτυχημένης, να διαστέλλεται και να λαμβάνει χαρακτήρα σχεδόν μυθικό. Αλήθεια σας λέω, το πίστευα. Ίσως για αυτό, περίπου 3 ώρες πριν σηκώθηκα και άνοιξα την τηλεόραση.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Giannakis (38 pts) vs Oscar Schmidt (36 pts) - Γιαννάκης vs Όσκαρ

Αφιερωμένο στο φίλο Drazen που δεν ''πάει'' τον  Γιαννάκη...Λίγοι παίχτες μπορούν να  κάνουν όσα έκανε στο παιχνίδι αυτό ο Δράκος..


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

RetroLegend: Grant Hill


Pass the torch
Ακούγοντας Grant Hill θυμόμαστε το σλόγκαν «ο Grant Hill πίνει sprite».
Η διαφήμιση είναι λάθος.
Θα έπρεπε να λέει  «ο Grant Hill πίνει redbull».
Γιατί μόνο αν έπινε redbull θα μπορούσε να εξηγηθεί το «υψηλών οκτανίων» παιχνίδι του.
Αλλά ας όψονται  οι τραυματισμοί.
Legend.
Interrupted.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ο πιο βαρετός Point-Guard στην ιστορία του μπάσκετ


Έχω καιρό να γράψω στο blog και η απουσία αυτή έχει διττή φύση: Από τη μία λόγω φόρτου εργασίας και από την άλλη γιατί δε μπορεί κανείς να "παραγγείλει" την έμπνευση ή το κίνητρο να γράψει για κάτι που τον εξιτάρει. Εκεί ακριβώς ανακάλυψα το λάθος μου!!! Ενώ έψαχνα να γράψω για κάτι που θα με γοήτευε και θα με ενέπνεε να ασχοληθώ μαζί του, αυτό που τελικά με ώθησε να γράψω το παρόν είναι ο τρόπος παιχνιδιού, η φύση αυτού αλλά και ο χαρακτήρας ενός εκ των καλύτερων αλλά και πιο "βαρετών" παιχτών που έπαιξαν ποτέ μπάσκετ και δη στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Για πολλούς ο παίχτης αυτός αποτελεί την πιο γνήσια και ειλικρινή "αποτύπωση" και ενσάρκωση στο παρκέ του προτύπου του point-guard. Για μένα ο τύπος για μια 20ετία έπαιξε το πιο βαρετά επιτυχημένο μπάσκετ που μπορώ να θυμηθώ. Ναι, ναι, για τον Τζον Στόκτον μιλάω.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Το μοναδικό στυλ του Φίλιππα Συρίγου




  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Καλό ταξίδι Φίλιππα...

Ο Φ. Συρίγος είχε φανατικούς υποστηρικτές. Ο Φ.Συρίγος είχε φανατικούς εχθρούς. Ένα είναι σίγουρο.  Η προσωπικότητά του δεν σε άφηνε να μην τον προσπεράσεις αδιάφορα.  Στη σημερινή εποχή που η λέξη αδιαφορία περιβάλλει κάθε πτυχή της ζωής μας, ο Φ.Συρίγος έδινε μάχη να αντισταθεί.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

3-ponto.blogspot.com Private League 2013-2014


Το 3-ponto.blogspot.com συμμετέχει και φέτος στο διαγωνισμό Euroleague Fantasy Challenge, που διοργανώνεται για μια ακόμη χρονιά στο επίσημο site της Ευρωλίγκας. Πολλοί από εσάς γνωρίζουν τη διαδικασία, αφού συμμετείχαν και σε παλαιότερους διαγωνισμούς. Για τους καινούριους της παρέας παραθέτουμε παλαιότερη αντίστοιχη ανάρτηση (http://3-ponto.blogspot.com/2010/11/3-pontoblogspotcom-private-league.html) που δίνει περισσότερες πληροφορίες για το διαγωνισμό αλλά και τη λίγκα του blog που έχει ίδιο όνομα και κωδικό πρόσβασης με τότε (3-ponto.blogspot.com password: triponto). Το μόνο που αλλάζει είναι το group στο οποίο θα βρείτε τη λίγκα το οποίο όμως είναι και πάλι το πρώτο από τα διαθέσιμα (αυτή τη στιγμή είναι το "From 0000006 to antu"). Σας προσκαλούμε να φτιάξετε την ομάδα σας και να μπείτε στη λίγκα 3-ponto.blogspot.com, έτσι ώστε να ανακηρύττουμε κάθε εβδομάδα - αλλά και στο τέλος συνολικά - τους καλύτερους. Θα πρέπει όμως να βιαστείτε γιατί απομένουν ακόμα 3 μέρες, 1 ώρα και 40 λεπτά περίπου για να φτιάξετε την ομάδα σας, αφού η πρώτη αγωνιστική της Ευρωλίγκας ξεκινάει την Τετάρτη. Καλή επιτυχία σε όλους!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Sam Bowie : Going Big


Tο "Going Big" τελειώνει με τον Sam Bowie να μας λέει: « Sam Bowie was drafted before Michael Jordan and you will have to accept it".

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Tελειοτητα και στα 45 του...χωρις σχολια..

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Σε χρειαζόμαστε, μας χρειάζεσαι. Γιατί να το σκεφτόμαστε;

Λίγο πριν μπούμε στα καθ’ ημάς και φάμε τα μουστάκια μας με τους μεν και τους δε, ας ρίξουμε μια τελευταία ματιά  στην «επίσημη αγαπημένη» που τόσο μας πονάει τα τελευταία καλοκαίρια…Έχοντας αφήσει τον χρόνο να γιατρέψει τις πληγές, είναι η κατάλληλη ώρα να συζητήσουμε για την γαλανόλευκη.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Quiz.... Μετά από καιρό..


Και έτσι ξαφνικά, μετά από πάρα πολύ καιρό, μου ήρθαν στο μυαλό μερικές ερωτήσεις. Τις συγκέντρωσα και τις παραθέτω:
 1. Ποια ομάδα στο NBA είχε για τουλάχιστον δύο χρόνια στο ρόστερ της ταυτόχρονα τον πρώτο "κλέφτη" και μπλοκέρ στο πρωτάθλημα?
 2. Ποιοί ήταν αυτοί?
 3. Παλιός σέντερ των Σιάτλ Σούπερσόνικς, αριστερόχειρας με έφεση στο τρίποντο και μια φάτσα μόνιμα κοιμισμένη?
 4. Δύο λευκοί power-forward που έπαιξαν στους Σανς μεταξύ 1987 -1997? Ο ένας εξαιρετικός παίχτης, ξανθός, ο άλλος πιο φέρελπις!!
 5. Περιφερειακός παίχτης, ονομαζόταν "the Brick (τούβλο)". Σε ποια ομάδα έπαιζε και ποιο νούμερο φορούσε?
 6. Ο επί χρόνια αναπληρωτής άσσος των Πέισερς, πίσω από τον Μαρκ Τζάκσον?
 7. Μεγάλη λευκή ελπίδα των Νετς?? Χρόνια πριν, που ποτέ δεν δικαίωσε τις προσδοκίες?
 8. Ποια ομάδα πρωτο-διάλεξε σε ντραφτ τον Ούκιτς??
 9. Μοναδικός Ευρωπαίος που έχει κερδίσει το Roukie of the Year Award?
 10. Έχει κερδίσει την ανώτατη ατομική διάκριση ως παίχτης και προπονητής? Ποιος και με ποιά ομάδα κάθε φορά??
 11. Ποια ομάδα είχε 4 παίχτες σε ένα All-Star Game, πότε και ποιοι ήταν?
 12. Πρώην παίχτης των Σιάτλ Σουπερσόνικς που έγινε μετέπειτα προπονητής?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

"The redemption", by T.Parker


 

Eλλάδα - Γαλλία συμμαχία;
Τουλάχιστον χθες το βράδυ πρέπει να υπήρχαν ελάχιστοι Έλληνες  που να ήθελαν να κερδίσουν οι Ισπανοί.
Είναι το απωθημένο βλέπετε..
ό,τι παθαίνε(ι) ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς απ'τον Ναβάρο και την παλιοπαρέα του, πάθαιναν ο Πάρκερ, ο Ντιό, ο Ζελαμπάλ.
Πάθαιναν, δεν παθαίνουν.
Μετά απο 8 χρόνια συνεχούς παρουσίας σε τελικούς οι Ισπανοί θα αγωνιστούν Κυριακή απόγευμα.
Ο Πάρκερ τους έριξε στο καναβάτσο.
Δεν ήταν μόνος (όπως φαινόταν στο παρκέ).
Τον βοηθήσαμε και εμείς εφοδιάζοντάς τον με την (χαμένη?) περηφάνια μας!

Η Γαλλία όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε το έμψυχο υλικό να πετύχει το απόλυτο. Τα κότσια της έλειπαν. 
Τα βρήκε στο δεύτερο ημίχρονο πετυχαίνοντας την απόλυτη ανατροπή (-14 στο ημίχρονο).

Θαυμάζοντάς τον με τα όσα (μύρια) έκανε, με την ηγεσία που εξέπεμπε, το πάθος και τη πίστη που μετέδιδε  σκεφτόμουν πόσο  τυχεροί είναι οι Γάλλοι. Αλλά και πόσο τυχεροί είναι οι Γερμανοί και οι Αργεντίνοι. Που έχουν την τιμή να υπηρετούν την πατρίδα τους τρεις πολύ μεγάλοι άνθρωποι.
Που δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, που αγωνιστικά κακό στον εαυτό τους κάνουν όταν δεν ξεκουράζουν το σώμα τους δίνοντάς στον εαυτό τους τον χρόνο που απαιτείται για τα +80 παιχνίδια που θα ακολουθήσουν.
"Τζινόμπιλι - Νοβίτσκι - Πάρκερ"  δεν γεννιούνται κάθε μέρα. Και, πιστέψτε με, δεν το γράφω σκεπτόμενος το μπάσκετ.
(Η παράγραφος αυτή είναι αφιερωμένη στον Δημήτρη Διαμαντίδη που αποφάσισε να μεγεθύνει τον χρόνο που παίζει ρακέτες στη παραλία παρά να δηλώνει παρών στο κάλεσμα της Εθνικής και να δίνει πρώτος το παράδειγμα στα νέα παιδιά).

Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι του Παο (για τους οπαδούς δεν με νοιάζει) αλλά αυτό ήταν το πρώτο που σκέφτηκα όταν είδα τον Παρκερ να κλαίει απο χαρά μετά το τέλος του ημιτελικού.

... σκόρπιες σκέψεις για τον ημιτελικό..

  • Οι Γάλλοι εκτός απο ψυχικά χαρίσματα έβγαλαν στο παρκέ και μία σεμιναριακή άμυνα στην αναχαίτιση του Ισπανικού πικ εν ρολ. Σπουδαία η συνεισφορά του 25χρονου Ajinca. Άψογος συνδυασμός χεριών-ποδιών. Έκρυβε τις πάσες, έβγαινε γρήγορα στο hedge out, γύριζε αστραπιαία πίσω. 
  • Πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να σταματήσουν τον ισπανικό αιφνιδιασμό. 
  • Στο 3ο οι Ισπανοί τα έσπασαν κυριολεκτικά (1/15σ).
  • Η side άμυνα πάνω στον Πάρκερ είχε μια σχετική επιτυχία. Ο Καζλάουσκας με τους Σεϊμπούτις-Βαλανσιούνας θα το δοκιμάσει κάποια στιγμή αύριο.
  • Με εξέπληξαν οι εγωιστικές αποφάσεις του Ροντρίγκεθ στο τέλος. Έπρεπε να το διαχειριστεί πολύ καλύτερα ο, κατ εμε, καλύτερος playmaker της Ευρώπης. Τους "κρέμασε".
  • Αυτόν τον Ντό τον είχα πρωτοδεί το 2009 όταν κέρδισε την Εθνική μας με Παπανικολάου-Σλούκα. Έκανε όργια και φαινόταν πιο έτοιμος απ' όλους τους συνομήλικές του. Πίστευω πως το ξεπέταγμά του άργησε λίγο αλλά την παιχνιδάρα που έκανε χθες, οι δικοί μας δεν την έχουν πραγματοποιήσει (ακόμη)  με τα χρώματα της Εθνικής.
  • Είδατε η ζωνούλα του Κολέ; Κάθε φορά που πετυχαίνει θυμάμαι τον Διαμαντόπουλο που με τη ζώνη στην άμυνα και τον Ουίγκινς στην επίθεση πήγε τον Σπόρτινγκ Κόρατς!

... η Λιθουανία...

Δεν την έχω παρακολουθήσει πολύ. Η γνώμη μου για τον Καζλάουσκας δεν αλλάζει αλλά πρέπει να τον παραδεχθώ στον τρόπο που διαχειρίζεται τον Καλνιέτις αλλά και γενικότερα στο σωστό μπάσκετ που παίζει η μεγάλη του Σαμπόνις σχολή.Άσε που έδωσε νέες ιδέες στον Πεδουλάκη όσον αφορά  τον τρόπο αξιοποίησης του "μονόπατου" (όπως τον λέμε με τον basketiko) Μασιούλις. 

Ο Κλέιζα ήταν μία απ'τις απογοητεύσεις του τουρνουά. Το μεγάλο  ατού που ήταν τα πατήματά του ήταν ξεχασμένη ανάμνηση, τα σουτ του ήταν κοντά, η ψυχολογία του εύθραυστη. Δεν κρύβω πως μπήκα στον πειρασμό να τον κατατάξω στη λίστα των "τελειωμένων" μπασκετικά. Και με μεγάλη μου χαρά με διέψευσε. Ήταν αυτός που θυμάμαι. Τα όσα έδειξε χθες ελπίζω να μην είναι μια απλή αναλαμπή. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ τον έχει ανάγκη. Τον έχουμε και όσοι απο εμάς γουστάρουμε να βλέπουμε παίκτες που παίζουν πολύ με το ένστικτο.


...η Ισπανία...

Κάπως έτσι πρέπει να ξημέρωσε η μέρα και για τους Γιουγκοσλάβους όταν πριν 14 χρόνια έχαναν στον ημιτελικό απ' την Ιταλία του Μάγιερς, του Φούτσκα, του Μενεγκίν. Ήταν το πρώτο χαστούκι που δέχθηκε ο Μποντιρόγκα, ο Ντανίλοβιτς, ο Βλάντε, ο Πέτζα. Και τώρα που το σκέφτομαι δεν θα απέχει πολύ απ' την πραγματικότητα αν πούμε πως δεν το ξεπέρασαν ποτέ. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές (δεν) πάτησαν κορυφή έκτοτε οι - καλομαθημένοι σε τίτλους- Γιουγκοσλάβοι...




Υ.Γ. Γελώ τώρα που το γράφω (για να αντιγράψω και λίγο τον Σκουντή που αφήνει στο απυρόβληπτο τον Βασιλακόπουλο) αλλά είναι τουλάχιστον αστεία η προσπάθεια που καταβάλουν οι δημοσιογράφοι να σηκώσουν ασπίδα προστασίας στον "πατερούλη". Η δικαιολογία που λέγεται δεξιά και αριστερά είναι το μπάτζετ που δεν χωρούσε μεγαλύτερο συμβόλαιο για προπονητή. Προβάλουν μάλιστα και σαν υπεράσπιση τα 400χιλ των Ρώσων στον Κατσικάρη. Και ερωτώ; Εμείς φταίμε που οι Ρώσοι ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν την υπεραξία του - απλά καλού και τίποτα παραπάνω- προπονητή Κατσικάρη; Ή οι Κινέζοι του - πολύ καλού για την Εθνική μας ομάδα (σε συλλόγους είναι μια διαφορετική ιστορία)- προπονητή Γιαννάκη; Είναι πραγματικά σοβαρή δικαιολογία;

Υ.Γ 2) Πάνε να μας πείσουν πως αν πάρουμε την wild card θα είναι μέγα κατόρθωμα. Συγνώμη αλλά ποιός ήταν χρόνια ολόκληρα πρόεδρος της FIBA Europe; Όχι δεν θα είναι κατόρθωμα. Κατόρθωμα θα είναι να την χάσουμε. 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Κρίμα ναι, άδικο όχι

Χάλασε το ξυπνητήρι, έσβησε το όνειρο...

Δεν έχω πρόβλημα με την ήττα. Αρκεί να καταλάβω πως η ομάδα που υποστηρίζω μπήκε στο παιχνίδι για να παλέψει. Να ματώσει. Να πονέσει. Να φτύσει αίμα. Να μην κοροϊδέψει. Να μην αδιαφορήσει. Να μην «γατέψει» (ο δημοσιογραφικός όρος είναι "έλλειψη ανταγωνιστικότητας").

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Μπορείτε και πολύ καλύτερα!




Προσοχή μην (παρα)χαρούμε.
Μην το παρακάνουμε.
Με μέτρο η χαρά.
Τα σπουδαία δεν ήρθαν (ακόμα).
Η χθεσινή νίκη έχει τεράστια βαθμολογική και ψυχολογική σημασία. Αγωνιστικά τα προβλήματα παραμένουν.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Φάνη παρ' τους ένα τηλέφωνο...


Όταν κολλάει ο υπολογιστής τι κάνουμε; Πατάμε έναρξη και μετά επανεκκίνηση. Και συνήθως "ξεκολλάει". 

Το απογευματινό ματς είναι η ευκαιρία για μια νέα αρχή, μία επανεκκίνηση,  για την αιώνια γκόμενά μας (δεν γράφω επίσημη αγαπημένη γιατί η συγκεκριμένη καψούρα διαρκεί πολλά χρόνια κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως σε "επίσημες" σχέσεις). 
Δεν είναι τόσο εύκολο όσο να πατήσεις ένα κουμπί αλλά, διάολε,  δεν είναι και ακατόρθωτο!


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Eλλαδα - Τουρκία 84-61

Σίγουρα ένα από τα καλύτερα επιθετικά παιχνίδια της Εθνικής Ελλάδος !Όλοι οι πάιχτες ήταν καταπληκτικοί  αλλα θέλω να σταθώ σε 2 παίχτες ιδιαίτερα:
Χωρίς Σπανουλη ο Ζησης έδειξε το πρόσωπο που είχαμε να δούμε από το 2005 με 11 ασσίστ!Εκπληκτικός και ο Περπερογλου σε θεση 2 , δεν ειναι τυχαίο που ο Ομπραντοβιτς τον επέλεξε για αντι Σισκάουσκας το 2008...
Το μπασκετ που επαιξε η Ελλάδα είναι ο καθρεπτης του μπασκετ που παιζει ο Παναθηναικός και ο Ολυμπιακός  που βασιζεται στην πολύ καλή άμυνα, το pick & roll  και την extra πασα στην επίθεση.Πραγματικά δίδαξε μπάσκετ η Εθνική και αυτή τη στιγμή είναι σίγουρα η πιο φορμαρισμένη ομαδα ! 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Παιδιά...Της Ελλάδος παιδιά....

Ξεκινάει λοιπόν σήμερα το φετινό ταξίδι της Εθνικής μας Ομάδος στα γήπεδα της Σλοβενίας ανοίγοντας την αυλαία της συμμετοχής της εναντίον των Σουηδών. Έχω διαβάσει με πολλή προσοχή όλες τις -εμβριθείς ή μη- αναλύσεις των τελευταίων βδομάδων σχετικά με τη στελέχωση του ρόστερ καθώς και τις απανταχού αντιρρήσεις, την αγαπημένη στη φυλή μας συνομωσιολογία, τα ευχολόγια, τις κρυμμένες φιλοδοξίες. Σε πολλά από αυτά συμφωνώ συνοψίζοντας τα στα εξής: Ο Ιταλός κόουτς παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο με τη συμμετοχή μόλις 3 γκαρντ και γεμίζοντας την ομάδα στις θέσεις 3-5 για πολλούς λόγους που έχουν ήδη εκφραστεί κατά κόρον. Η αίσθησή μου είναι ότι η συγκεκριμένη όμάδα με τον Νικ Καλάθη στη σύνθεσή της θα ήταν ένα από τα φαβορί για μετάλλιο, καθώς ο πολυδιάστατος τρόπος παιχνιδιού του Νικ λείπει φανερά και πολύ. Επειδή όμως, όπως έχουν πει σοφότεροι με ξεκάθαρα δηκτική διάθεση, πάντα οι απόντες είναι οι καλύτεροι παίχτες, ας δούμε τι θέλουμε και τι περιμένουμε από τους παρόντες προκειμένου η ομάδα μας να επιστρέψει στο βάθρο των μεταλλίων μετά από μια άγονη 4ετία. Έχουμε και λέμε...
 - Σλούκας: Στα 20-25 λεπτά που θα είναι στο παρκέ να "βγάλει" τον τσαμπουκά που κουβαλάει σαν παίχτης, να πάρει τα σουτ από μέση και μακρινή απόσταση που του αναλογούν, να οργανώσει με μεθοδικότητα και μυαλό την ομάδα και να δώσει τις απαραίτητες ανάσεις στους άλλους δύο της περιφέρειας. Δε θα ήταν άσχημο να παίξει και εκείνη τη σκυλίσια άμυνα που είχε εμφανίσει σε κάποια παιχνίδια πέρυσι νομίζω -στα ματς εναντίον του ΠΑΟ-, αν και αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του. Του δίνεται ευκαιρία να "συστηθεί" σε κορυφαίο επίπεδο. Την έχει??
 - Ζήσης: Στα 31 του είναι από τους παλιότερους της ομάδος. Έχει και θέλει ηγετικό ρόλο. Στην προκειμένη αυτό σημαίνει να παραμείνει η σταθερή αξία των 8-10 πόντων, να σκοράρει με συνέπεια με το midrange σουτάκι του μετά από σκριν ή δεχόμενος την έξτρα πάσα, να ηρεμήσει τον ρυθμό της ομάδος όταν αυτός ξεφεύγει, να βοηθήσει στην κυκλοφορία της μπάλας και να κάνει το ένα πολύ καλό παιχνίδι που του αναλογεί σε κάθε τουρνουά στους 20 συνήθως πόντους. Θα έλεγα και για την καλή του άμυνα, αλλά ισχύει ό, τι και για τον Σλούκα σε αυτό.
 - Σπανούλης: Να φαντασιώνεται ότι φοράει τη φανέλα του ΟΣΦΠ και ότι παίζει κάθε ματς της Ευρωλίγκα. Ο Βασίλης είναι ίσως ο καλύτερος περιφερειακός επιθετικός παίχτης του τουρνουά -μαζί με ΜαΚάλεμπ- και ξέρει ότι οι άμυνες θα είναι προσαρμοσμένες επάνω του. Τον χρειαζόμαστε να μας οδηγήσει στο σκοράρισμα, να αναλάβει την επίθεση όταν θα "καίει" η μπάλα, να "ταϊσει" τους ψηλούς μοιράζοντας αφειδώς ασσίστ ιδίως όταν θα κλείνουν οι άμυνες επάνω του, αλλά κυρίως να κρατήσει το μυαλό του καθαρό αποφεύγοντας την κατάχρηση ντρίπλας ή τις τραβηγμένες προσπάθεις. Δεν έχει δίπλα του τον Λό του ΟΣΦΠ και αυτό ίσως δυσχεραίνει το έργο του, αλλά από τον καλύτερο περιμένεις τα.. καλύτερα!!!
 - Μπράμος: Μάικ, φωτιά στα παπούτσια σου!!! Σίγουρο διδυμάκι με τον καλύτερο αντίπαλο περιφερειακο επιθετικο. Άμυνα, τρέξιμο, κυνηγητό πίσω από τα σκριν, τα χέρια στη μπάλα, hand-checking, rebound και 3-4 ελεύθερα σουτάκια από τις αγαπημένες του γωνίες μόλις του δοθεί η ευκαιρία. Παίχτης με κομμένη και ραμμένη τη στολή του ρόλου του στην ομάδα, όπως του την πρωτο-φόρεσε φέτος ο Άρτζι, "πουλέν" του Ιταλού ή αλλιώς..ο Σιγάλας του 2013!!!
 - Παπανικολάου: Στα φιλικά μέχρι τώρα υποτονικός. Οι εμφανίσεις του στους τελικούς και μετά άνευρες Έχει στο μυαλό του τη Μπάρτσα? Δεν έχει μπει καλά στο rotation του κόουτς? Η ενέργεια του Κωστάκη είναι απαραίτητη στη ομάδα μας!!! Τον βλέπω να σουτάρει τρίποντα με αυτοπεποίθηση του 50%, να πηδάει πάνω από τη στεφάνη και να μαζεύει τα ριμπάουντ, να βουτάει στο παρκέ για μια καλή άμυνα, να μας χαρίζει εντυπωσιακά στιγμιότυπα με καρφώματα και κοψίματα και να πανηγυρίζει μόνος του μετά από μεγάλα σουτ. Αλλά δε θέλω να τα βλέπω μόνο εγώ.. σε παλιότερα highlights στο youtube.... Πού είσαι Κώσταααααααα?!?!?!!?!?!!??
 -Περπέρογλου: Ο Τρινκιέρι τον πάει. Ο Στράτος μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης. Είναι σε καλή ηλικία, έχει πολλές εμπειρίες, ξέρει ακριβώς τι μπορεί να κάνει, δεν εκβιάζει προσπάθειες ή τη συμμετοχή του στο παιχνίδι, παίζει καλά το παιχνίδι των περιστροφών στην άμυνα, μπορεί να ποστάρει αντιπάλους, ενώ σουτάρει και από μακριά. Από την άλλη, η παρουσία του μπορεί να αποδειχθεί άνευρη, άοσμη, άγευστη, άχρωμη. Αν ξεκινήσει καλά το παιχνίδι θα το πάει καλά μέχρι τέλους. Αν όχι...
 - Καϊμακόγλου: Το άλλο "πουλέν" του Τρινκιέρι. Στον μασκοφορεμένο Κάι μάλλον να του ευχηθούμε να μην υποστεί άλλον τραυματισμό, ούτε ματιασμένος να ήταν!! Στη χειρότερη του βραδιά θα προσπαθήσει στην άμυνα, στις βοήθειες στα close-outs και στα ριμπάουντ. Στην καλύτερή του μπορεί και να είναι το καλύτερο 4άρι στην Ευρώπη. Μου φαίνεται πάντως ένα σκαλοπάτι κάτω από όταν έφυγε για το μακρινό Καζάν. Θα παίξει και στο 3, θα ρίξει και θα φάει πολύ ξύλο, θα βάλει πλάτη να σπρώξει με τα μούσκουλα, θα σουτάρει και τα τριποντάκια του, θετική αύρα μου βγάζει ο "Λεωνίδας". Από τους παίχτες που δε θα περάσουν απαρατήρητοι (και όχι λόγω μάσκας).
 -Πρίντεζης: Ρε Γιωργάκη άλλο ένα "πεταχτάρι" θέλουμε είτε στον ημιτελικό είτε στον τελικό. Να σου κάνει πάλι την πάσα ο Βασιλάκης... να φύγουν οι τηλεοράσεις από τα μπαλκόνια!!! Θα βάλει μπροστά είτε με το δεξί είτε με το αριστερό. Θα φεύγει πρώτος στον αιφνιδιασμό -ο πιο αποτελεσματικός "δεύτερος" ψηλός στο transition- και θα τελειώσει άμεσα όλες τις φάσεις που θα πάρει κοντά στο καλάθι. Αν πάρει μπάλες εκεί που πρέπει θα προσφέρει σκορ. Γοργοπόδαρος και εκρηκτικός...Ναι.. αλλά πού είσαι Γιώργο, εδώ δεν υπάρχει Χάινς να παίζει άμυνα και για σένα. Πρέπει να παίξει καλή άμυνα, πρέπει να μαζέψει ριμπάουντ, πρέπει να βάλει το κορμί του στη φωτιά.. γιατί αλλιώς όσα βάλει... μπορεί να φάει...
 - Φώτσης: Δεκαέξι (16) χρόνια στις εθνικές ομάδες!!!! Νομίζω η παραμονή στην Ιταλία αγωνιστικά του έκανε κακό. Σαν να βαριέται μου φαίνεται ή να μοιάζει ξενερωμένος, αλλά μήπως έτσι δεν ήταν ο Φώτσης πάντα? Από τον Τόνι εγώ περιμένω στις πραγματικά δύσκολες στιγμές να βάλει το μεγάλο σουτ. Έχει τη μεγαλύτερη άγνοια κινδύνου που κυκλοφορεί στην Ευρώπη, σουτάρει από παντού με την άνεση παιδιού που πετάει βότσαλα στη λίμνη!!! Δε ξέρω πόσο μπορεί πια να παίξει πάνω από τη στεφάνη σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά η εμπειρία του και η τακτική του παιδεία ίσως αποδειχθούν πολύτιμα και ιδίως στην άμυνα. Θα το βάλει λέτε?
 - Μπουρούσης: ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ. Έκανε την καλή μεταγραφή που ήθελε, θα ξεκινήσει πενταδάτος, άφησε πίσω του τον τραυματισμό στα πλευρά, άρα δεν έχει δικαιολογίες. Τον θυμάμαι πιο νεαρό στην ΑΕΚ να μοιράζει τάπες σε όποιον έμπαινε στη ρακέτα και να κατεβάζει 10-15 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Αυτά θέλω Γιαννάκη!!!!! Φόβητρο, σκιάχτρο, χέρια υψωμένα συνεχώς και πάνω στη μπάλα!!! Στην επίθεση θα πάρει μπάλες στο post και θα κάνει το κομμάτι του, αλλά εμένα με καίει πίσω!!!! -Μαυροκεφαλίδης: Σκορ. Διψήφιο αριθμό πόντων στη επίθεση. Να τελειώσει όλες τις μπάλες που θα πάρει κοντά στο καλάθι και να φθείρει τους αντίπαλους ψηλούς. Να βάλει το κορμί του στη φωτιά και να βγει νικητής από προσωπικές μονομαχίες. Να αποτελέσει την πιο σταθερή μας επιλογή σε "κλειστό" παιχνίδι. Δε μπορεί να παίξει άμυνα περιοπής το γνωρίζουμε, μπορεί τουλάχιστον να γίνει η επιθετική μας κολώνα κοντά στο καλάθι. Συνεχώς και συνεπώς, όχι 1-2 παιχνίδια. Φτάνει τα 30, πότε θα το κάνει.
 - Καββαδάς: Στα λεπτά που θα είναι στο παρκέ να "τρακάρουν" επάνω του όλοι οι αντίπαλοι περιφερειακοί που θα διεισδύσουν. Να ανοίξει τρύπα στο παρκέ κυνηγώντας μια χαμένη μπάλα. Τα χέρια του να γίνουν τανιάλες όταν θα πάει στη μπάλα. Να στήσει άπειρα σκριν για Σπανούλη-Ζήση-Σλούκα. Να βάλει καμιά βολή αν του κάνουν φάουλ. Να αντιληφθεί ότι το περιορισμένο της χρήσης του είναι ακριβώς αυτό που τον κάνει πολύτιμο!!!!
 -Τρινκιέρι: Στα μάτια μου είναι καλός προπονητής, έχει ξεκάθαρες ιδέες πολλές από τις οποίες, έστω σε υβριδικό βαθμό, προσπαθεί να τις εμφυσήσει στην ομάδα. Εξαιρετικά επικοινωνιακός, έχει "κερδίσει" τους παίχτες του. Είναι άπειρος σε επίπεδο εθνικών ομάδων και μικρών σε διάρκεια τουρνουά και αυτό στις δύσκολες στιγμές ίσως μετρήσει. Ζητούμενο δεν είναι να κάνει θαύματα, αλλά να παρουσιάσει μια ομάδα με σχέδιο στην άμυνα και στην επίθεση και με χαρακτήρα να παλεύει όλα τα παιχνίδια μέχρι το τέλος. Όσο γενικό και αόριστο και αν ακούγεται αυτό, άλλο τόσο περίπλοκο μπορεί να αποδειχθεί στην πορεία. Περιμένω να δω και τις όποιες "προσαρμογές" ή "τρικ" στο παιχνίδι της ομάδος μας, σε περίπτωση που χρειαστεί. Στοίχημα...

 Υ.Γ. Είμαστε σίγουροι ότι Βασιλειάδης-Βουγιούκας κόβονται κάθε χρόνο λόγω προπονητή?? Και είμαστε βέβαιοι ότι θα συνεχίσουν να απαντούν στις προσκλήσεις κάθε καλοκαίρι? Έτσι μια ερώτηση κάνω..
 Υ.Γ2. Θα ήθελα στο προπονητικό επιτελείο ανθρώπους ίσως πιο έμπειρους, μπαρουτοκαπνισμένους και τεχνικά καταρτισμένους να στηρίξουν τον Ιταλό. Βλέπω πολλούς μεν στον πάγκο, κανέναν όμως που να μου εμπνέει εμπιστοσύνη.

 ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΛΕΜΕ!!!!!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ποιος γουστάρει τον Κόμπι?

Σύμφωνα με τον αστικό μύθο πήρε το όνομά του από μια μπριζόλα (!!!) που έτρωγαν οι γονείς του σε ένα ιταλικό εστιατόριο. Go figure, που λένε και στο χωριό μου. Ίσως το πιο διάσημο όνομα μπριζόλας στην ιστορία της μαγειρικής και αναμφισβήτητα ένα από τα πιο γνωστά ονόματα αθλητών στην παγκόσμια ιστορία του μπάσκετ. Ο Κόμπι λοιπόν. Για πολλούς ο καλύτερος σύγχρονος παίχτης και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Για άλλους η πιο κοντινή και πιστή "απομίμηση" του στυλ και του παιχνιδιού του Jordan, με άλλα λόγια ο επικρατέστερος δελφίνος για να διαδεχτεί τον Air. Η στατιστική του είναι τόσο γεμάτη που κανονικά θα έπρεπε από μόνη της να μας δίνει αποστομωτική απάντση στην ερώτηση του τίτλου, ενώ η λάμψη των 5 δαχτυλιδιών θα έπρεπε να επισκιάζει και το παραμικρό ίχνος αμφισβήτησης της αξίας του. Εκείνο το παλικαράκι που σε ηλικία 18 ετών κατευθείαν από το σχολείο, επελέγη από τους Χόρνετς στο draft του 1996, έγινε ανταλλαγή στους Λέικερς, εμφανίστηκε με αφάνα μαλλί και που 16 ολόκληρα χρόνια μετά αποτελεί ακόμα έναν από τους πρωταγωνιστές του NBA, κανείς δε μπορεί να μην παραδεχτεί ότι περνάει απαρατήρητο. Όπως λένε και οι Αμερικανοί είτε τον λατρεύεις είτε λατρεύεις να τον μισείς. Η συζήτηση για τον αστέρα των Λέικερς και κυρίως για τη θέση που πρέπει να λάβει μεταξύ των κορυφαίων κρατάει πάρα πολλά χρόνια τώρα, σχεδόν άμα τη εμφανίσει του. Θυμάμαι στο πρώτο All-Star Game που πήρε μέρος, με αντίπαλο σε άμυνα και επίθεση τον MJ, οι αναλυτές να προσπαθούν να τον συγκρίνουν με τον μεγάλο του αντίπαλο. Θυμάμαι αργότερα, όταν έβαλε στο ρεπερτόριό του κινήσεις που προσομοιάζαν με αυτές του MJ, με έμφαση στο fadeway shoot, όλοι να αναφέρονται στην προσπάθειά του να μοιάζει στο -κατά δήλωσή του- είδωλό του. Θυμάμαι ακόμα διάφορες προκλητικές δηλώσεις του εναντίον του Σακίλ μετά τη φυγή του τελευταίου ή και αποθεωτικές για τον εαυτό του όταν κατακτούσε το πρωτάθλημα. Θυμάμαι πάρα πολλά περιστατικά από την καριέρα του, εντός και εκτός παρκέ, και ακόμα η ερώτηση του τίτλου ηχεί στα αυτιά μου. ΠΟΙΟΣ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΤΟΝ ΚΟΜΠΙ?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Καλοκαιρινές απόψεις παντός ύφους και τύπου...



Η αλήθεια είναι ότι η καλοκαιρινή ραστώνη δεν ευνοεί ιδιαίτερα μπασκετικές αναρτήσεις τέτοιες που να αφορούν είτε αφιερώματα βγαλμένα από το μακρινό παρελθόν είτε σε αντίστοιχα του παρόντος. Φαντάζομαι οι περισσότεροι από εμάς είναι -ή επιθυμούν να είναι- σε κάποια παραλία μακριά από την καθημερινότητα, απολαμβάνοντας το πολυθρύλητο ελληνικό καλοκαίρι (καφεδάκι-παρέα-μπανάκι κτλ). Κάτι αντίστοιχο δε συμβαίνει όμως και στην μπασκετική ειδησιογραφία καθώς κάτι οι μεταγραφές των ελληνικών και ξένων ομάδων, κάτι η προετοιμασία της Εθνικής μας ομάδος, εγείρουν συνεχώς ενδιαφέρουσες ειδήσεις, μερικές από τις οποίες θα προσπαθήσουμε να σχολιάσουμε στην παρούσα ανάρτηση. Έχουμε και λέμε:

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Μια χρωστούμενη ανάρτηση πολλών ετών για τον Larry Legend..

Σε όλες μου τις αναρτήσεις που κατά καιρούς έχω σηκώσει το στοιχείο του συναισθηματισμού είναι λιγότερο ή περισσότερο εμφανές, κυρίως δε, σε αυτές που απευθύνονται είτε σε αγαπημένους παίχτες (Φάνης-Μπάρκλεϋ-Σαμπόνις) είτε σε σημαίνοντα γεγονότα (η νίκη στη Σαϊτάμα επί των Αμερικανών). Εξάλλου, φαντάζομαι ότι όλοι αντιλαμβάνεστε ότι τα τελευταία τρία χρόνια κατά αποκλειστικό λόγο το χόμπι μου κάνω και την τρέλα μου σας κοινωνώ παρά οτιδήποτε άλλο που φέρει τον μανδύα της σοβαροφάνειας ή της αυθεντίας. Τη σημερινή ανάρτηση την φαντασιωνόμουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια και την παίδευα στο μυαλό μου από τότε που ξεκίνησε το blog. Πότε να έρθει η στιγμή να γράψω κάτι, έστω μερικές σκέψεις, για τον πιο αταίριαστο χρωματικά παίχτη που εμφανίστηκε ποτέ και έκανε τέτοια καριέρα στο παγκόσμιο μπάσκετ: ένα ψηλό παλικάρι με ξανθιά κόμμη, λευκό δέρμα και πράσινη αθλητική στολή. Κατά άλλους, εμού συμπεριλαμβανομένου, να γράψω μερικές λέξεις αποτίοντας φόρο τιμής στον πιο ευφυή παίχτη που έπαιξε ποτέ μπάσκετ

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

"Ο γύρος του θανάτου" ξεκινάει. Ποιος θα μείνει ζωντανός?

Αφού τελείωσαν τα διαδικαστικά (προημιτελικοί-ημιτελικοί) των play-off του υπέροχου πρωταθλήματός μας, φτάσαμε στο κυρίως πιάτο, ήτοι στους τελικούς. Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι μόνιμοι μονομάχοι την τελευταία 11ετία, αν δεν κάνω λάθος, ακονίζουν τα μαχαίρια τους, οργανώνουν τους οπαδούς τους, ξεσκονίζουν τα τεφτέρια τους, "βάζουν φωτιά" στα βίντεο, προσπαθούν να δώσουν ανάσες στους παίχτες τους, ετοιμάζουν ανακοινώσεις για τη διαιτησία (προβοκατόρικο το ξέρω) και αναμένουν την Παρασκευή διατρανώνοντας δεξιά και αριστερά την πίστη στην ομάδα τους και τις δυνατότητες αυτής. Για περίπου 2 βδομάδες το μπασκετάκι μέσω των τελικών θα επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο με την πλειονότητα των δημοσιογράφων -μπασκετικών και μη- να ασχολούνται με αυτό.

Σκέφτηκα να κάνω ένα πείραμα. Να προσπαθήσω να υποδυθώ για λίγο τον Μπαρτζώκα και τον Πεδουλάκη σχετικά με διάφορους τομείς του παιχνιδιού, που μπορούν να κρίνουν τον τελικό νικητή και να φανταστώ τον τρόπο με τον οποίο θα προετοίμαζα την ομάδα μου αλλά και θα προσέγγιζα τον αντίπαλό μου στη σειρά αυτή. Δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα ιδιαίτερα, εντούτοις κάποιες ιδέες που μπόρεσα να μαζέψω, τις παραθέτω ως "τροφή για σκέψη".

- Ρυθμός. Ο Μπαρτζώκας θέλει η ομάδα του, κυρίως εντός έδρας, να ανοίξει τον ρυθμό και να επιβάλλει το εξαιρετικά αποτελεσματικό transition παιχνίδι που έχει. Οι γοργοπόδαροι Σπανούλης-Λο-Σλούκας-Κατσίβελης με "φτερά" τους Παπανικολάου-Περπέρογλου και με trailer τον Πρίντεζη και τον Χάινς έχουν τη δυνατότητα να τρέξουν το παρκέ και να πληγώσουν άμεσα και αποτελεσματικά την άμυνα των πρασίνων. Ο κόουτς των πρωταθλητών Ευρώπης ξέρει ότι ο ΠΑΟ είναι ομάδα που στηρίζεται πολύ στην άμυνα με κύριο σκοπό τους 60-65 πόντους παθητικό, ομάδα που αρέσκεται στις "σκυλομαχίες" και το physical παιχνίδι, τις τακτικές προσαρμογές με τις πολλές αλλαγές στα σκριν και θα ήθελε όσο τίποτα να προλάβει να βρει τους πράσινους ανοργάνωτους. Εύκολοι, ξεκούραστοι, γρήγοροι πόντοι που θα δώσουν φυσικά και την απαραίτητη ψυχολογική τόνωση στους παίχτες του. Ξέρει ότι σε βάθος χρόνου και καθώς τα παιχνίδια θα προχωράνε η ομάδα του μπορεί ίσως να διαχειριστεί την κούραση σε μεγαλύτερο βαθμό από τους αντιπάλους της.

Από την άλλη ο Πεδουλάκης έχει ως βασική παράμετρο δομή του παιχνιδιού της ομάδος του τον έλεγχο του ρυθμού. Ξέρει ότι ακόμα και αν βρεθεί σε κακή βραδιά επιθετικά, η άμυνά του μπορεί να τον κρατήσει μέσα στο παιχνίδι (5ο ματς με Μπάρτσα) και δε θέλει με τίποτα ο ρυθμός να ανοίξει και το παιχνίδι να αποκτήσει ένα "allegro" χαρακτήρα. Το παιχνίδι 5 εναντίον 5 είναι η δική  του "ιερή οδός" και σε άμυνα και σε επίθεση και πάνω σε αυτή θα βαδίσει σε όλη τη σειρά. Στην επίθεση θα εμπιστευτεί τον Διαμαντίδη να διαβάσει την αντίπαλη άμυνα, το low-post παιχνίδι του Σόφο, θα περιμένει ο Κάρι να συνεχίσει τις καλές του εμφανίσεις και θα περιμένει το επιθετικό step up κάποιου εκ των υπολοίπων παιχτών του, κυρίως όσον αφορά το μακρινό του σουτ, που του είναι απαραίτητο, καθώς θα περιμένει τέτοιες ευκαιρίες να δοθούν στους παίχτες του και ιδίως από τη θέση "4" (λόγος απόκτησης του αξιόπιστου σουτέρ Γκουίν).

-  Ροτέισον. Σε -πιθανά- 5 παιχνίδια οι ανάσες, τα τρεξίματα, η κούραση, οι πρωταγωνιστές αλλά και οι ήρωες της μιας βραδιάς ίσως παίξουν σημαίνοντα ρόλο και αυτό νομίζω ότι το ξέρουν και οι δύο προπονητές. Ο Μπαρτζώκας από την αρχή της σαιζόν έχει ανοίξει το ροτέισον σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και νομίζω ότι κατά τη διάρκεια της σειράς θα δούμε αν όχι και τους 12 παίχτες -έχω μια αμφιβολία για τον Γκέτσε-, τουλάχιστον τους 11 στους αντίστοιχους ρόλους τους προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να κρατήσει φρέσκους τους παίχτες του καθ όλη τη διάρκεια των παιχνιδιών. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς ο ΟΣΦΠ αναγκάστηκε να ψάξει βαθιά στον πάγκο του και αυτό δεν το πρόδωσε, καθώς υπήρξαν παιχνίδια που παίχτες όπως ο Σλούκας, ο Κατσίβελης -αυτοί οι δύο ιδίως μετά τον τραυματισμό του Μάντζαρη- ή ο Σερμαντίνι αποδείχτηκαν λίρα εκατό και δικαίωσαν τον προπονητή τους. Φαντάζομαι ότι δε χρειάζεται να θυμίσω ότι η ανατροπή της διαφοράς των -19 στον τελικό με τη Ρεάλ ΔΕΝ συνετελέσθη με τους βασικούς παρόντες στο παρκέ. Οι παίχτες του ΟΣΦΠ φαίνονται και μοιάζουν να είναι απολύτως έτοιμοι ανά πάσα ώρα να βρεθούν στο παρκέ για να εξυπηρετήσουν το σχέδιο του προπονητή τους χωρίς να διαταράσσεται η χημεία της ομάδος.

Ο Άρτζι στα δύσκολα παιχνίδια (τελικό κυπέλλου-σειρά με Μπάρτσα) επιλέγει ένα πιο σφιχτό ροτέισον 7-8 παιχτών, το οποίο συνήθως τον φέρνει στην κόψη του ξυραφιού, άλλες φορές κερδισμένο και άλλες χαμένο. Νομίζω ότι αυτός ήταν και ένας ακόμα βασικός λόγος που οι Κάρι-Γκουίν αποκτήθηκαν, προκειμένου να ανοίξει και άλλο το ροτέισον και να έχει ο κόουτς των πρασίνων ακόμα περισσότερες επιλογές. Και πάλι όμως τα δεδομένα του είναι συγκεκριμένα με μια καλύτερη ίσως προοπτική στη θέση των γκαρντ, καθώς ο Κάρι φαίνεται να προσφέρει τα ποιοτικά λεπτά που τόσο έλλειψαν καθ όλη τη διάρκεια της χρονιάς σε Διαμαντίδη-Ούκιτς, για να μη πούμε ότι ίσως και να έχει υποσκελίσει τον Κροάτη σε ιεραρχία. Νομίζω ότι για άλλη μια φορά ο Πεδουλάκης θα ζητήσει από τους παίχτες του να προσαρμοστούν σε διάφορες τεχνικές που θα σκαρφιστεί (πχ Μασιούλις στο "4") και έχει δοκιμάσει, αλλά το ρόστερ που θα ιδρώσει εντός του παρκέ μάλλον δε θα περιλαμβάνει τα ονόματα των Ξανθόπουλου-Σκορδίλη-Γιαννόπουλου εκτός από 1-2 λεπτά για πολύ συγκεκριμένους λόγους (φάουλ).

-Πρωταγωνιστές. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα του ΟΣΦΠ κατά τη διάρκεια της σαιζόν είναι ότι προσπάθησε και σε κάποιο βαθμό έμαθε να κερδίζει χωρίς να είναι απολύτως εξαρτημένος από τον αρχηγό και πλέον εμβληματικό του παίχτη, τον Σπανούλη. Ο Μπαρτζώκας δειλά δειλά κατά τη διάρκεια της σαιζόν δοκίμαζε και σχήματα χωρίς τον αρχηγό του, ακόμα και όταν η ομάδα του ήταν πίσω στο σκορ -πολύ περισσότερο με τον Μάντζαρη παρόντα- ακούγοντας τότε τα "σχολιανά", αλλά σε βάθος χρόνου αυτό είχε διπλό θετικό αντίκτυπο: αφ ενός η όμαδα έμαθε πώς να διαχειρίζεται ιδιαίτερες καταστάσεις χωρίς τον Σπανούλη και αφ ετέρου ο ίδιος ο Σπανούλης βρήκε τον τρόπο να αποσυμπιέζεται από την πίεση του αντιπάλου, να διαβάζει το παιχνίδι καλύτερα και συνήθως να επιστρέφει καλύτερος. Η πίεση των πρασίνων θα είναι αναμφίβολα επικεντρωμένη πάνω στον Σπανούλη με τον Πεδουλάκη να δοκιμάζει σε κάθε αλλαγή σκριν να βάζει τον Γκιστ ή τον Λάσμε μπροστά του που -θεωρητικά- βάσει αθλητικών προσόντων μπορούν να τον ακολουθήσουν και στο σουτ και στη διείσδυση (βλ. παιχνίδια με Μπάρτσα). Ο Ούκιτς και ο Μπράμος και ίσως και ο Μήτσος θα κληθούν να κυνηγήσουν χωρίς έλεος τον πρώην πράσινο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου επιδιώκνοντας την απενεργοποίηση του βασικού επιθετικού όπλου των πρωταθλητών, αλλά αυτό ΟΥΤΕ εύκολο είναι ΟΥΤΕ εγγυάται νίκη των πρασίνων.

ΚΟΥΡΑΣΤΕ-ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΤΕ τον ΔΔ. Ο φετινός ΠΑΟ είναι χτισμένος πάνω στον αρχηγό του και ιδίως στην επίθεση ακόμα και η πιο ακίνδυνη πάσα γίνεται σημαντική όταν προέρχεται από αυτόν. Όλοι οι αντίπαλοι των πρασίνων κυκλώνουν τη φάτσα του Μήτσου και εστιάζουν στον τρόπο με τον οποίο θα διακόψουν την "επικοινωνία" του με τους λοιπούς συμπαίχτες του. Σε αυτό σχεδόν άθελά του βοηθάει και το γεγονός ότι σε όλα τα κρίσιμα παιχνίδια ο Μήτσος μετράει σχεδόν 35 λεπτά στο παρκέ με συνέπεια στο κλείσιμο των παιχνιδιών και με το κυνηγητό των αντιπάλων επάνω του να είναι τουλάχιστον κουρασμένος. Ο Πεδουλάκης ξέρει ότι σε μια σειρά ίσως 5 παιχνιδιών θα πρέπει να βρει τρόπο να προστατέψει τον αρχηγό του, να του χαρίσει ανάσες, πολύτιμα λεπτά ξεκούρασης ώστε στο τέλος των αγώνων να είναι όσο το δυνατόν πιο φρέσκος. Για παράδειγμα στο χθεσινό ματς με τον Πανιώνιο, ο Μήτσος έπαιξε απνευστί όλο το τελευταίο 10λεπτο και η κούραση του φάνηκε στις επιλογές του στο τέλος. Ο Λο με το δυνατό του κορμί και την έφεσή του στις επαφές, ο Κατσίβελης με τα μακριά άκρα, ο Σλούκας με την ένταση που δείχνει τελευταία στην άμυνα και ίσως και ο δυνατότερος και ψηλότερος Παπανικολάου θα σπρώξουν, θα τρέξουν, θα κυνηγήσουν, θα ενοχλήσουν, θα κάνουν φάουλ, θα εκνευρίσουν, θα επικεντρωθούν στο να βγάλουν εκτός ρυθμού τον Διαμαντίδη, στερώντας από τον ΠΑΟ το μεγαλύτερο ίσως όπλο του. Ακόμα και αν το κυνηγητό αυτό έχει σκοπό η κούραση να επέλθει σε βάθος χρόνου και όχι από το πρώτο ματς. Θέλει πολύ προσεχτική διαχείριση από τον Άρτζι που φέτος εγώ τουλάχιστον δεν την έχω δει.

- Άγνωστος Χ. Στην πρωταθλήτρια ομάδα του λιμανιού υπάρχουν πολλοί παίχτες που μπορούν να εμφανιστούν ως οι εκ τραγωδίας ορμώμενοι "από μηχανής θεοί" και να σώσουν την παρτίδα καθώς κάτι ανάλογο έχει συμβεί κατά τη διάρκεια της σαιζόν. Πότε ο Πρίντεζης, πότε ο Παπ, πότε ο σέντερ-τσέπης Χάινς, πότε ο Λο, έχουν κάνει το κομμάτι τους φορώντας το μανδύα της πριμαντόνας και αναλαμβάνοντας να οδηγήσουν το κόκκινο καράβι σε ασφαλή λιμάνια. Ο καθένας τους με τον τρόπο τους είναι πολύ σημαντικός στον τρόπο λειτουργίας του Ολυμπιακού, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω έναν αυτός θα ήταν ο Λο. Όσες φορές ο Αμερικανός έχει πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης, έχει παίξει την άμυνα που μπορεί, έχει σκοράρει, έχει οργανώσει, έχει πασάρει στο ρυθμό και με τη συνέπεια που τον διακρίνει, οι πρωταθλητές κερδίζουν. Αν σκεφτούμε επίσης ότι πίσω ή δίπλα από τον Σπανούλη υπάρχουν δυο ταλαντούχοι αλλά νεαροί συμπαίχτες, νομίζω ότι η επιδραση του Λο στο παιχνίδι των κόκκινων θα αποτελέσει πολύ βασικό κριτήριο ως προς την έκβαση της σειράς, καθώς εκτός των άλλων ο εξαιρετικός αυτός παίχτης λειτουργεί άψογα και μαζί με τον αρχηγό της ομάδος τους.

Για τους πράσινους η γνώμη μου είναι να κοιτάξουν το φεγγάρι. Ναι, το φεγγάρι. Αν η Σελήνη βρίσκεται στην ίδια τροχιά όπου βρισκόταν στη σειρά με την Μπαρτσελόνα, τότε οι πιθανότητές τους αυξάνονται γιατί αυτό σημαίνει ότι θα έχουν στις τάξεις τους ένα άγριο θηρίο, σε άμυνα και επίθεση. Έναν παίχτη που μπορεί να παίξει άμυνα τον αντίπαλο άσσο, να μαζέψει αμυντικά και επιθετικά ριμπάουντ από ψηλότερους αντιπάλους, να πηδήξει στο Θεό για να μπλοκάρει κάθε σουτ, να σουτάρει από το τρίποντο και φυσικά ευκαιρίας δοθείσης να κατεδαφίσει το αντίπαλο καλάθι με τα βροντερά του καρφώματα. Νομίζω οι εμφανίσεις του Γκιστ με την Μπάρτσα ήταν αυτές που έστρεψαν την περίοδο εκείνη το ενδιαφέρον της ισπανικής ομάδος στο πρόσωπό του. Στη σειρά εκείνη η ενέργεια του Αμερικανού πραγματικά ξεχείλιζε και στις δύο άκρες του παρκέ και ήταν αυτή η ένταση ακριβώς που βοήθησε τους πράσινους να βραχυκυκλώσουν τους αντιπάλους τους στην αρχή. Η πολυ-χρησιμότητα του Γκιστ, αν αποτυπωθεί εν τοις πράγμασι, στο παρκέ ίσως δώσει στον ΠΑΟ τον έξτρα παράγοντα που χρειάζεται για να επικρατήσει, καθώς το match-up με τον Πρίντεζη για πολλούς θεωρείται το σημείο-κλειδί των τελικών. Το ζήτημα στην προκειμένη είναι ότι το φεγγάρι τον τελευταίο καιρό φαίνεται να απέχει πόρρω από εκεί που θα ήθελε ο Πεδουλάκης..

- Ψυχολογία-Momentum. Ο κόουτς του Ολυμπιακού για σχεδόν 2 βδομάδες μετά την επική κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής δικαιολογόυσε τους παίχτες του που φάνηκαν εναντίον και του Απόλλωνα αλλά και σε δεκάλεπτα ολόκληρα εναντίον του Ρεθύμνου ασύνδετη, χωρίς όρεξη, χαλαρή και άνευ κινήτρου. Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι ένα τέτοιο θαυμαστό αγωνιστικό επίτευγμα έχει ως αποτέλεσμα να "αδειάσουν" σωματικά και ψυχολογικά οι παίχτες, να χαλαρώσουν και να επιδοθούν στην απόλαυση των θριάμβων. Ίσως και να ήταν ανακουφισμένος που οι τελικοί άργησαν λίγο να ξεκινήσουν προκειμένου να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος για την επαναφόρτιση των μπαταριών. Νομίζω ότι ακόμα και αν αυτό δεν έχει γίνει στον απόλυτο βαθμό,  η αναμενόμενη δυσκολία που θα συναντήσουν από το πρώτο κιόλας λεπτό θα είναι το καλύτερο κρύο ντους που θα τους συνεφέρει. Ο Ολυμπιακός είναι φαβορί και αυτό το ξέρουν και οι προπονητές του και οι παίχτες του και καλούνται να το διαχειριστούν, όπως έχουν κάνει στο παρελθόν. Σφύζουν από αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη και γνωρίζουν πως έχουν τη δυνατότητα να γράψουν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό πρωτάθλημα καθιδρύωντας την δική τους δυναστεία και ολοκληρώνοντας ιδανικά και τη φετινή χρονιά. Η παρουσία του Σπανούλη, αλλά και η δική τους περσινή εμπειρία, ίσως τους βοηθήσει να αποφύγουν τις κακοτοπιές της ευδαιμονίας.

Ο Πεδουλάκης πιστεύει ότι τα πάντα είναι δυνατά και είναι έτοιμος να "πεθάνει" μαζί με τους παίχτες του στο γήπεδο. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη σειρά με τη Μπαρτσελόνα δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει. Θα μιλήσει στους παίχτες του, θα διατρανώσει την πίστη του σε αυτούς, θα τους πορώσει, θα συζητήσει μαζί τους τα σχέδια του, κυρίως σε άμυνα, και θα ζήσει κάθε δευτερόλεπτο των αγώνων σαν να είναι το τελευταίο του. Το ξέρει ότι πέραν των μπαρουτο-καπνισμένων ΔΔ και Τσαρτσαρή και λιγότερο του Σόφο, κανείς άλλος εκ των παιχτών του δεν έχει παρόμοια εμπειρία σε μια τέτοια σειρά για αυτό και θα είναι με όλες του τις αισθήσεις παρών και δίπλα τους. Νομίζω ότι μετά το πέρας της σειράς με τους Καταλανούς το μυαλό του είχε ήδη εγκατασταθεί στους τελικούς "πιλατεύοντας" να βρει τεχνάσματα και λύσεις που θα επιτρέψουν στους πράσινους να διεκδικήσουν μέχρι τέλους τον τίτλο του πρωταθλητή. Δεν τον πειράζει η ταμπέλα του αουτσάιντερ, καθώς ίσως σκέφτεται ότι πιο εύκολα έτσι θα μπορέσει να πιάσει στον ύπνο τους αντιπάλους του. Δεν αντιλέγω σε αυτό, εξάλλου έπιασε το κόλπο με τη Μπάρτσα. Αυτό που δε ξέρω είναι το αν και κατά πόσο θα μπορέσει να διαχειριστεί την κατάσταση στην οποία το φαβορί και έχω τον πρώτο λόγο είναι αυτός και η ομάδα του...

Οψόμεθα...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ο Βασίλης ή ο Θοδωρής ή ο Μήτσος ή ο Σάρας?

Για αρχή να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες μας Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη και μακάρι και στους λοιπούς τομείς της καθημερινότητάς μας να απολαύσουμε αντίστοιχες χαρές με αυτές που ζήσαμε την προηγούμενη βδομάδα στο μικρόκοσμο του μπάσκετ με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού μπασκετικού Έβερεστ με τους κόκκινους. Σκέφτηκα να γράψω κάτι για την ομάδα, τον προπονητή, τη διοίκηση, για κάποιον ή όλους τους παίχτες των πρωταθλητών Ευρώπης, αλλά έχουν γραφτεί και γράφονται καθημερινά τόσα πολλά, που μάλλον θα πλατείαζα άνευ ουσιαστικού λόγου.

Αφορμής δοθείσης από τα όργια που έκανε ο Σπανούλης στο β' ημίχρονο του τελικού αλλά ΚΥΡΙΩΣ  από μια συζήτηση που αιωρείται, συνεχίζεται, εμπλουτίζεται και ανανεώνεται με ένα φίλο μου σχετικά με τον ποιον περιφερειακό παίχτη της τελευταίας δεκαετίας θα θέλαμε στην ομάδα μας, σκέφτηκα να θέσω προς συζήτηση το εν λόγω θέμα βάζοντας τις εξής βασικές παραμέτρους: (α) δεν υφίσταται θέμα σύγκρισης μεταξύ τους, (β) η χρηστικότητα του κάθε παίχτη και η συνεισφορά του στους τίτλους είναι το κύριο χαρακτηριστικό, (γ) η αναφορά γίνεται στα χρόνια της "κυριαρχίας" του καθενός, ήτοι στην καλύτερη δυνατή του αγωνιστική κατάσταση, (δ) μαζί με τους 3 Έλληνες αποφασίσαμε να αφήσουμε και τον Σάρας να εισχωρήσει ξέροντας ότι ίσως υπάρχουν και άλλοι. Έχουμε και λέμε...

- Σπανούλης: Το πιο hot όνομα τα τελευταία δύο χρόνια στο μπασκετικό στερέωμα. Η απόλυτη πριμαντόντα των ευρωπαϊκών γηπέδων ισοφάρισε το ρεκόρ του Κούκοτς με τρεις κατακτήσεις MVP σε Final-4. Ο Kill-Bill αποτελεί την επιτομή του franchise-player σε μια ομάδα και αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη τέτοιοι παίχτες είναι εξαιρετικά σπάνιοι. Χρόνο με το χρόνο γίνεται καλύτερος, πιο αποτελεσματικός και φαίνεται να διαβάζει το παιχνίδι τόσο των αντιπάλων όσο και της ομάδος του ακόμα καλύτερα, χαρακτηριστικό που τον κάνει νούμερο ένα κίνδυνο για τους αντιπάλους του. Έχει πολύ έντονο μέσα του το πνεύμα του ανταγωνισμού και της επικράτησης, κουβαλάει πολύ μεγάλο μπασκετικό εγωισμό, ενώ η εξέλιξη του, από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του στο Μαρούσι που γελούσαμε όταν σούταρε τρίποντα, σε ένα σουτέρ-δολοφόνο που στάζει 5 (!!!) σε ένα ημίχρονο καταδεικνύει αν μην τι άλλο "τόνους" δουλειάς, ιδρώτα και προσπάθειας. Δε φοβάται να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο της ομάδος του, ζητάει πάντα τη μπάλα στα δύσκολα, εμπιστεύεται τους συμπαίχτες του αλλά και τους εμπνέει, είναι σχεδόν ανίκητος στην επίθεση, αλλά το κυριότερό του χαρακτηριστικό είναι το πόσο πολύ πιστεύει στον εαυτό του. Νομίζω ότι είναι ο παίχτης που παίζει με τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, κάτι που μόνος του έχει κερδίσει. Ίσως το πιο ολοκληρωμένο επιθετικο "παλμαρέ κινήσεων" καθώς είτε με τη μπάλα στο παρκέ είτε σουτάροντας προκαλεί μέγιστη ζημιά. Ρίσκαρε πάρα πολλά με τη μετακίνησή του στον ΟΣΦΠ, πικράθηκε τον πρώτο καιρό αλλά τώρα είναι καβάλα στο άλογο από όλες τις απόψεις. Η -πιθανή- μετακίνησή του μακριά από το λιμάνι θα αλλάξει άρδην τις αγωνιστικές ισορροπίες στη γηραιά ήπειρο.

-Παπαλουκάς: Ίσως ό, τι πιο καθαρόαιμα εγκεφαλικό έχει να δείξει η θέση του άσσου -μαζί με τον Πριγκιόνι θα έλεγα- τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Ο Θοδωρής έπαιζε μπάσκετ πριν και πάνω από όλα με το μυαλό του, καθώς λειτουργούσε ως προπονητής μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και σε αυτόν τον ημιτελικό με τον ΟΣΦΠ είναι ίσως ο μόνος από τους περιφερειακούς της ΤΣΣΚΑ που προσπαθεί -έστω και με λανθασμένο τρόπο- να περάσει με το ζόρι τη μπάλα στους ψηλούς της ομάδος του για να εκμεταλλευτούν τη φυσική τους υπεροχή. Για χρόνια ολόκληρα ξεκινούσε τους αγώνες από τον πάγκο εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι είχε χρόνο να "διαβάσει" την αντίπαλη άμυνα, να οσφρησθεί τις αδυναμίες της, να "μετρήσει" τους αντιπάλους του, προκειμένου να ξέρει ακριβώς τι θα κάνει όταν θα πατήσει το παρκέ. Ισχυρή προσωπικότητα εντός γηπέδου και αποδυτηρίων, ο λόγος του πάντα ακουγόταν από όλους τους συμπαίχτες του και δεν είναι τυχαίο που ακόμα και στα "μπασκετικά" τελειώματά του ο Μεσίνα ζήτησε τη βοήθειά του. Παίχτης που είχε πάντα επιρροή στο παιχνίδι της ομάδος, εξαιρετικός στο transition, σχεδόν ασταμάτητος στη διείσδυση του, έψαχνε πάντα τον ελεύθερο συμπαίχτη του. Εξαιρετικός ριμπάουντερ για το ύψος, κατέχει το ρεκόρ στον τομέα των ασσίστ στην Ευρωλίγκα, ενώ μόλις πρόσφατα ξεπεράστηκε το ρεκόρ του στα κλεψίματα. Προπονητής εντός των 4 γραμμών, ίσως ο πιο ξεκάθαρος συνεκτικός δεσμός μεταξύ περιφερειακών και ψηλών σε μια ομάδα που λειτουργούσε σαν ελβετικό ρολόι. Άλλος Έλληνας παίχτης με τέτοια καριέρα σε αυτό το επίπεδο στο εξωτερικό??

- Διαμαντίδης: Ένα μείγμα μετέξελιξης του αγωνιστικού προσανατολισμού του Γιαννάκη και πληθωρικότητας ως προς την -αφανή συχνά- συμμετοχή στα δρώμενα του παιχνιδιού του Φάνη, ο Μήτσος άφησε το δικό του στίγμα στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Παίχτης γαλουχημένος μέσα από την ομάδα και τη λειτουργία της -άρα με σαφώς λιγότερο ταλέντο από τους προαναφερόμενους- τελειοποίησε το παιχνίδι του με βάση τις αρχές κυρίως του προπονητικού επιτελείου αυτής. Κυρίαρχο στοιχείο στο παιχνίδι του για χρόνια η αμυντική του προσήλωση σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, η οργάνωση του σετ κυρίως παιχνδιού στην επίθεση με σποραδικές επιθετικές εξάρσεις. Η φύση του επίσης ανταγωνιστική και ηγετική αλλά καθόλου εγωφανής καθώς προτιμάει την πάσα, τη βοήθεια στην άμυνα, το block-out, τις οδηγίες προς τους συμπαίχτες του από το να πάρει προσπάθειες στην επίθεση. "Ηγέτης από τη γωνία" θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κάποιος, αποτελεί εδώ και χρόνια τη συγκολλητική κόλλα των όποιων αλλαγών που συνέβησαν στην ομάδα του, σχεδόν επιβάλλοντας με την παρουσία του τον τρόπο παιχνιδιού του στους συμπαίχτες του. Παθιασμένος με τη νίκη, δε φοβάται να πάρει το τελευταίο σουτ, αναλαμβάνει την ευθύνη των αποφάσεων σχεδόν σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, ενώ τα τελευταία χρόνια αναλαμβάνει πλέον κατ' εξοχήν και το επιθετικό κομμάτι της ομάδος του είτε οργανώνοντας είτε σκοράροντας. Τα φυσικά του προσόντα τον βοήθησαν πολύ στα χρόνια της αγωνιστικής του ακμής, αλλά το μυαλό του και η κατανόηση όλων των λεπτομερειών του παιχνιδιού τον βοηθάει να διατηρείται σε τόσο υψηλό επίπεδο ακόμα και τώρα.

- Γιασκεβίτσιους: Ο απόλυτος ρέκορντμαν με 4 κατακτήσεις τροπαίων με 3 διαφορετικές ομάδες. Ίσως η πιο "φωτεινή" και εξωστρεφής προσωπικότητα των τελευταίων ετών, ποτέ στην καριέρα του δεν πέρασε απαρατήρητος. Αδιαπράγματευτη κλάση καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του ο Λιθουανός στα μάτια μου ο πρώτος που συνδύασε τόσο αποτελεσματικά την ουσία με το θέαμα σε όλες σχεδόν τις ομάδες με τις οποίες πρωταγωνίστησε. Νικητής από τους λίγους, με τεράστια καρύδια, δε φοβάται να τα βάλει και με τον ίδιο τον Θεό του μπάσκετ αν αισθάνεται ότι αδικείται ή δεν τον αναγνωρίζουν. Ακόμα και σε αυτόν τον αρτηριοσκληρωτικό Ζοτς σχεδόν επέβαλλε τον δικό του τρόπο παιχνδιού τα λεπτά που αγωνιζόταν. Η πιο εντυπωσιακή no-look πάσα που είδαμε εδώ και χρόνια, μια σχεδόν καρικαρτουνίστικη συμπεριφορά εντός του παρκέ, καθώς μιλάει με τους διαιτητές, τους αντιπάλους, τους συμπαίχτες, τους προπονητές, την εξέδρα, τη γραμματεία, τους ταξιτζήδες. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στην καριέρα του που δεν έχει κατακτήσει και όμως ακόμα και τώρα συνεχίζει με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος όταν πατάει στο παρκέ. Δε θυμάμαι άλλον παίχτη να έχει τελειοποιήσει στο δικό του βαθμό το σουτ μετά από p&r ή και ντρίπλα, χαρακτηριστικό που του δίνει ακόμα ψωμί σε ομάδες της κορυφογραμμής. Αν τον έχεις στην ομάδα σου, θα θέλεις να του δώσεις το τελευταίο σουτ, το οποίο θα το ζητήσει και ο ίδιος, θα το εκτελέσει με τρομερή σιγουριά και αυτοπεποίθηση αλλά και με την αίσθηση που εδώ και χρόνια τον περιβάλλει, όταν τον βλέπει κανείς στο γήπεδο, ότι πρόκειται απλά για ένα σουτ, πρόκειται απλά για ένα παιχνίδι και τίποτα περισσότερο. Δήλωσε ότι δεν τελείωσε από το μπάσκετ, προφανώς γιατί ένας γεννημένος νικητής σαν αυτόν δεν του καλόπεσε καθόλου η τέταρη θέση του Λονδίνου.

Καταλαβαίνω ότι θα υπάρξουν ενστάσεις ή και υποσημειώσεις σχετικά με την ομάδα στην οποία έπαιξε ο καθένας εξ αυτών, τους συμπαίχτες και τους προπονητές που είχε, την προβολή από τα ΜΜΕ καθώς φυσικά και τις όποιες προσωπικές συμπάθειες έχει ο καθένας μας. Σκοπίμως δεν αναφέρομαι στα όποια αγωνιστικά μειονεκτήματα των παραπάνω, όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί θέλω να μου μείνει η εικόνα τους, όπως μου έχει μείνει να κυριαρχούν στα γήπεδα. Και αυτή την εικόνα θέλω να έχετε και εσείς προκειμένου να επιλέξετε τον πλέον κατάλληλο για την ομάδα σας. Εγώ πάντως δυσκολεύομαι πολύ να διαλέξω... 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

....και ο "Άθλος" Επαναλήφθηκε - CSKA - OSFP: 52 - 69, Λονδίνο 2013



Όσο κι αν οι περισσότεροι από εμάς βλέπαμε 00:00:00, για κάποιους ο χρόνος μέτραγε ήδη. Το σύνολο της αρμάδας του Ολυμπιακού, πλήρως προσηλωμένοι και συγκεντρωμένοι στο σκοπό του ταξιδιού τους στο Λονδίνο, δεν άφηναν θέα και υποψία χώρου διεκδίκησης της πορτοκαλί Θεάς από τους αντιπάλους τους, ούτε την ώρα του jump-ball. Κάπως έτσι άρχισαν όλα....

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η ώρα των Ημιτελικών....Ένας Άθλος που Χρειάζεται Επανάληψη



Αγαπητοί μας αναγνώστες, κατ' αρχάς θα θέλαμε να ευχηθούμε σε όλους σας Χρόνια Πολλά για τις  ημέρες του Πάσχα και ξεχωριστά, φυσικά, σε καθέναν από τους εορτάζοντες των ημερών! Στους τελευταίους συγκαταλέγουμε τους Gangster και Βasketiko, από τη δομική ομάδα του blog μας, και τους ευχόμαστε πρωτίστως ευρωστία, πολλά χαμόγελα, δημιουργικότητα και κοντά πάντοτε σε ανθρώπους που αγαπούν και τους αγαπάνε. Το τελευταίο διάστημα, το ενδιαφέρον του απανταχού "μπασκετικού" φίλαθλου κοινού είχε επικεντρωθεί στα play-off του ΝΒΑ, με μοναδικό Ευρωπαϊκό, αλλά συγχρόνως, μεγαλειώδες και εξέχον γεγονός, τη βράβευση του Νικόλαου Γεωργαλή, Γκάλη, Gangster ή διαβόλου...όπως τον είχε χαρακτηρίσει στη μνημειώδη δήλωσή του ο...πλέον αρμόδιος... ο υιός του διαβόλου...Drazen Petrovic ("Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος"). Όπως είναι αναμενόμενο, το γεγονός, που ενδεχομένως με περισσότερη προσμονή και λιγότερη υπομονή ακόμα και από τον ίδιο το Γκάλη προσμέναμε για ~19 χρόνια (ενηλικιώθηκε και η αποχώρησή του, 18 Οκτωβρίου 1994) οι περισσότεροι εξ ημών - μια βραδυά απονομής τιμών προς το Νίκο Γκάλη, οργανωμένη από την ομάδα που αυτός εξύψωσε, τον Άρη, αλλά και αναγνώρισης της συνδρομής του όχι μόνο στο άθλημα εντός συνόρων, την Επίσημη Αγαπημένη και το Ευρωπαϊκό στερέωμα εν γένει,  αλλά και την αλλαγή ρότας προς τον αθλητισμό σωρείας παιδιών, που πέρα των κοινωνικών οφελών, κατέληξαν στη συστηματική ένταξη της χώρας μας σε μία από τις υπερδυνάμεις της Ευρωπαϊκής και όχι μόνο Καλαθοσφαίρισης - δεν θα την αφήσουμε να "πνιγεί" μέσα σε αυτές τις γραμμές. Θα υπάρξει ειδικό αφιέρωμα, στο οποίο θα προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε σε ένα άχαρο κείμενο με ελλιπέστατα δισδιάστατα και σίγουρα άχρωμα ντοκουμέντα, τη μεγαλειότητα του ανθρώπου που άλλαξε, θετικά, την Ελληνική αθλητική και κοινωνική πραγματικότητα, όσο ελάχιστοι στη σύγχρονη Ελλάδα και κατέστησε το πεδίο "ειδίκευσής" του ως σημείο αναφοράς για τη χώρα μας που έκανε περήφανο κάθε Έλληνα, ανά την υφήλιο. Σήμερα, όμως θα σταθούμε στο αποκύημα της συνδρομής του Γκάλη, 26 χρόνια μετά τον επικό άθλο του 1987, την 21η Ελληνική εκπροσώπηση, στις 28 διοργανώσεις της Euroleague, από το 1987 και ένθεν, σε final four....

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS