RSS

Ποιος ΔΕΝ είναι Άρης....

 
Ποιος δε θυμάται την πρώτη φορά που έπαιξε σε αγώνα παιδικό σε κάποια γειτονική ομάδα? Που φόρεσε μια σχεδόν ξεφτισμένη φανέλα με ένα νούμερο και προσπάθησε να μιμηθεί τις κινήσεις των αγαπημένων του ηρώων όπως τις έβλεπε στην τηλεόραση? Ή μήπως ξεχνιέται η πρώτη φορά που κάποιος εξ ημών παρακολούθησε από κοντά έναν αγώνα μπάσκετ βλέποντας από απόσταση αναπνοής τα μέχρι τότε αφισοκολλημένα στο δωμάτιό του είδωλα? Ποιος δε θυμάται το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκε και όταν την έβλεπε τον έπιανε ένα σύγκρυο και μια ταχυκαρδία που δε συγκρινόταν ούτε καν όταν ο δάσκαλος των μαθηματικών έβαζε ξαφνικά πρόχειρο διαγώνισμα? Ακόμα και η πολύ γνωστή διαφήμιση εταιρείας σοκολάτας μιλάει για "την πρώτη αγάπη και παντοτινή". Για μια τέτοια αγάπη θα σας μιλήσω και εγώ σήμερα και έχω μια αίσθηση ότι θα με καταλάβετε.

Στα 25+ χρόνια που βλέπω και παίζω μπάσκετ έχω υποστηρίξει διάφορες ομάδες κυρίως λόγω του μπάσκετ που έπαιζαν αλλά και φυσικά λόγω συγκεκριμένων παιχτών και προπονητών που θαύμαζα και παρακολουθούσα και ευτυχώς που υπάρχει αυτό το blog και μπορώ μαζί σας να μοιράζομαι διάφορες σχετικές σκέψεις ή και αναμνήσεις μου μακριά από φανατισμούς και μισαλλοδοξίες. Η ομάδα της καρδιάς μου όμως ήταν, είναι και πάντα θα είναι ο Άρης. Όπως για κάποιους άλλους θα είναι ο ΠΑΟΚ φαντάζομαι. Νομίζω ότι όλοι όσοι βρισκόμαστε στη δεκαετία των 30, ακόμα και αν τώρα είμαστε ενταγμένοι στο γνωστό και ίσως βαρετό δίπολο κόκκινων-πράσινων, στον πυρήνα μας, στην πρώτη αγνή μας επαφή με την σπυριάρα μπάλα, στις πρώτες εικόνες που έχουν καταχωρηθεί στο "τσιπάκι" του εγκεφάλου μας, τα κυρίαρχα χρώματα είναι άλλα. Και ίσως, λίγο περισσότερο το κίτρινο.

Άρης είμαι....

- Λόγω Γκάλη-Γιαννάκη. Γιατί το νούμερο 5 και το νούμερο 6 στην κίτρινη φανέλα συνδέθηκαν τόσο πολύ μαζί της, προσωποποίησαν την καθολική αποδοχή της ομάδος ακόμα και από μη οπαδούς της όσο ίσως κανείς άλλος παίχτης όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί έγιναν τραγουδι στα χείλη της Μαρινέλλας. Γιατί για μια 7ετία σκόρπισαν τον τρόμο σε Ελλάδα και Ευρώπη χαρίζοντας μας πανέμορφα στιγμιότυπα που θα μας ακολουθούνε ολόκληρη ζωή. Γιατί αυτοί πρωτο-εισήγαγαν το back-door με τον Δράκο να πασάρει και τον Νικ να χορεύει στον αέρα. Γιατί τα ονόματά τους κοσμούσαν πρωτοσέλιδα αθλητικών και πολιτικών εφημερίδων εντός και εκτός Ελλάδος. Γιατί όλοι στα μονά που έχουμε παίξει έχουμε σουτάρει "τρίποντο-χειρόφρενο" όπως ο Παναγιώτης ή έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε σπάσιμο της μέσης στον αέρα όπως ο Νικ. Γιατί για πρώτη φορά οι δύο τύποι αυτοί έκαναν εμάς να είμαστε το φαβορί, να νιώθουμε σιγουριά, να αισθανόμαστε οι νικητές και όχι οι απέναντοι, οι ξένοι, οι μέχρι πρότινος θεωρούμενοι ως καλύτεροι, από όποια χώρα και αν προέρχονταν. Γιατί τους θαυμάζαμε, τους αποθεώναμε, τους παρακολουθούσαμε και μας πλήγωσαν όταν έβγαλαν την κίτρινη φανέλα από πάνω τους.

-Λόγω Ξανθού.  Το γνωστό σακάκι με το ανοιχτό πουκάμισο, το κεφάλι μονίμως στραβωμένο, οι βρισιές να ακολουθούν η μία την άλλη ακόμα και όταν το καλάθι μπαίνει ή η άμυνα είναι σωστή, γκρίνια προς διαιτητές, οι ατάκες στις συνεντεύξεις τύπου, το σέρβικο λόμπι που είναι παντού,  το τσιγάρο πριν από την έναρξη κάθε ματς, τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα εναντίον του ασπρόμαυρου αντίπαλου δέους, τα αποτυχημένα Final-Four, ο Δοξάκης που δεν έμπαινε ούτε σε προπονητικό διπλό, η απουσία αυτοκριτικής, οι θρυλικές προλήψεις. Ο Γιάννης Ιωαννίδης όπως τον ζήσαμε στα πρώτα και πιο "αθώα" χρόνιας της προπονητικής του καριέρας, φιγούρα με σχεδόν καρτουνίστικες λόγω θυμικού προδιαγραφές, θα είναι για πάντα ένας λόγος να είμαι Άρης. Δεν αφήνει τα βουλευτιλίκια λέω εγώ να γυρίσει να αναλάβει πρόεδρος.

- Λόγω της Πέμπτης. Εστιάτορες και μαγαζάτορες κάθε Πέμπτη ήξεραν ότι ο τζίρος τους θα "έγραφε" το πολύ μέχρι τις 9. Από εκεί και μετά  τα πάντα ερήμωναν, οι πελάτες έφευγαν άρον άρον καθώς στις 21:45 ξεκινούσε το ταξίδι του Άρη στο Ισραήλ, στη Γιουγκοσλαβία, στην Ισπανία, στη Γαλλία ή όπου αλλού έπαιζε. Αν θυμάμαι καλά, κάποιοι είχαν διαμαρτυρηθεί και επίσημα στη διοίκηση της ομάδος αλλά και στην ΕΡΤ μήπως άλλαζαν την ώρα ή τη μέρα καθώς το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν ήταν σοβαρό. Καμιά άλλη ελληνική ομάδα δεν έχει καταφέρει σε σταθερή εβδομαδιαία βάση να μαζεύει τόσο κόσμο στα σπίτια του για να την παρακολουθήσει. Θυμάμαι γνωστούς μου, μεγαλύτερους από μένα να συζητάνε για βόλτες το βράδυ αποκλείοντας πάντα την πιθανότητα της Πέμπτης ως ημέρας. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη δεν κυκλοφορούσε ψυχή ζώσα ούτε στο κέντρο ούτε στα περίχωρα. Κάθε βδομάδα το βράδυ της Πέμπτης ήταν σχεδόν μυσταγωγικό...

- Λόγω Αλεξάνδρειου. Όποιος έχει βρεθεί στο γήπεδο έστω και τώρα, θα πει ψέμματα αν δεν ομολογήσει ότι κάποιες στιγμές θα ένιωσε δέος κοιτώντας το. Αν μπορούσαν οι μπασκέτες και τα τσιμέντα να μιλήσουν, τι θα έλεγαν άραγε? Έχουν κρατήσει τον συνολικό χρόνο που ο Γκάλης βρισκόταν στον αέρα και όχι στο έδαφος? Έχουν μετρήσει τους πόντους που έβαλε συνολικά σε αγώνες και προπονήσεις? Τα τρίποντα που πετύχαιναν ο Γιαννάκης και ο Σούμποτιτς και πριν αυτών, και ας μην υπήρχε ακόμα τρίποντο, ο Χάρης Παπαγεωργίου? Θα μας ψιθύριζαν τα μυστικά των σχέσεων των αθλητών μεταξύ τους που δε μάθαμε ποτέ? Το Αλεξάνδρειο ήταν τότε το χωροταξικό φόντο που φιλοξένησε μερικούς από τους μεγαλύτερους παίχτες που έπαιξαν μπάσκετ στην Ευρώπη, Κούκοτς, Ράτζα, Τζάμσι, Ρίβα, Έπι,Μάκαντου, η αρένα όπου θαυμάσαμε επικές μονομαχίες ανάμεσα σε μεγάλες ομάδες και παίχτες που έπαιζαν κυρίως με το ταλέντο τους, η σκηνή πάνω στην οποία τους θαυμάσαμε. Πόσο οικείο το ένιωθα όταν το έβλεπα από την τηλεόραση, και ας μην είχα πάει ποτέ.

- Λόγω κόσμου. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι φωνές των φιλάθλων του Άρη μετά από κάθε δύσκολο καλάθι που πετύχαινε ο μέγιστος Νικ, το "μπιζάρισμα" της εξέδρας επί 40 λεπτά, η δική της ασταμάτητη συμμετοχή στα δρώμενα του αγώνα. Δεν περνούσε κανείς τότε από την έδρα του θεού του πολέμου, γιατί πάντα έπαιζε και ο 6ος παίχτης. Σχεδόν ένιωθες μέσα από την οθόνη την ενέργεια που μετέδιδαν στους παίχτες, την πίστη και την αυτοπεποίθηση με την οποία τους περιέβαλλαν. Ακόμα και όταν γυρνουσαν την πλάτη και τραγουδούσαν εν χορώ ενώ το παιχνίδι εξελισσόταν. Κυρίως, όμως το χειροκρότημα που ξεκινούσε αργά και σιγά σιγά επιτάχυνε για να σηκωθεί όλο το γήπεδο στο πόδι χειροκροτώντας με απίστευτη ένταση, δε θα το ξεχάσω ποτέ. Τα χιλιάδες χαρτάκια που πετάγονταν μόλις οι ομάδες στήνονταν για το τζάμπολ και το βλέμμα απορίας, θαυμασμού, δέους στα μάτια των αντιπάλων όταν έβλεπαν το σκηνικό που είχαν στήσει οι φίλαθλοι του Άρη γύρω τους. Τα χρόνια εκείνα ο κόσμος του Άρη και αυτός της Μακάμπι ήταν το πιο δύσκολα κοινά στα οποία θα μπορούσε κανείς να παίξει μπάσκετ.

- Λόγω των ξένων. Έχετε ποτέ κάτσει να σκεφτεί τι παιχταράδες έχουν φορέσει τη φανέλα του Άρη και τότε αλλά και τα μεθεπόμενα χρόνια? Γουίλτζερ, Στόγιαν, Σόμπιν, Τζόουνς, Σέλλερς, Μπέρι, Τάρπλεϋ, Πάσπαλιε, Ορτίθ, Σάκλεφορντ, Σόλομον, Στακ και πόσοι ακόμα. Μπορεί όλες οι επιλογές να μη βγήκαν σε καλό, εντούτοις όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν highlights από πολύ όμορφες μπασκετικές στιγμές που χάρισαν σε όλους τους φιλάθλους και τα κοψίματα του Στόγιαν, η προσποίηση πριν από τις βολές του Γκρεγκ, το winning goal-foul του Σέλλερς εναντίον του ΠΑΟΚ, το "κάτι σαν σουτ" του Γουώλτερ, τα "όργια" του Ρόι, το γεμάτο ζελέ μαλλί του Πικουλίν, τα ριμπάουντ του Τσαρλς, το περιβραχιόνιο του αρχηγού που φόρεσε ο καλός στρατιώτης Ράιαν και άλλες πολλές που ο καθένας μπορεί να μνημονεύσει.

-Λόγω του διπλού στην Τουρκία. Χάνει από την Τόφας στην έδρα του και πάει στα βάθη της Ανατολίας και πετυχαίνει ίσως την πιο μάγκικη νίκη που έχει πετύχει ποτέ ελληνική ομάδα. Ανατρέπει μια διαφορά 9 πόντων, αν θυμάμαι καλά, αναγκάζει τους Τούρκους να βγουν εκτός εαυτού και να εκκενώσουν το γήπεδο και σηκώνει τη δεύτερο ελληνικό του τρόπαιο μέσα στο σπίτι τους. Κανείς εκτός από τον προπονητή και τους παίχτες δεν το πίστευε, κανείς δεν τον περίμενε και όμως ο Άρης τα κατάφερε. Με τον Λιαδέλλη, τον Σιούτη, τους δίδυμους Ορτίθ-Σάκλεφορντ έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στο ευρωπαϊκό στερέωμα άλλη μια φορά έχοντας ως προπονητή τον πρώην παίχτη και γαλουχημένο με τα μεγαλεία του παρελθόντος Σούμποτις να ανάβει πούρο. Και εγώ πάνω στον καναπέ να χοροπηδάω.

- Λόγω του Μπόνι. Σας φαίνεται περίεργο? Να είμαι Άρης εξαιτίας ενός κοινοτικού Ιταλού που έπαιξε στην ομάδα για λίγο και έφυγε? Και όμως. Γιατί ο τρελό-Μάριο, ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ της προηγούμενης δεκαετίας του ιταλικού μπάσκετ, ήρθε στην Ελλάδα για τον Άρη στα μπασκετικά του γεράματα και μπολιάστηκε τόσο από την δυναμική και νοοτροπία της ομάδος που έγινε φίλαθλός της, αναγκάζοντας ένα Αλεξάνδρειο να τραγουδάει "Είναι τρελός ο Ιταλός" σε κάθε παιχνίδι. Υπήρχαν ματς που ο πλατυπόδαρος Ιταλός τα γύριζε σχεδόν μόνος του συνεπικουρούμενος από την εξέδρα, στην οποία ανέβαινε μετά χωρίς μπλούζα για να πανηγυρίσει μαζί τους σαν μικρό παιδί. Ιδίως το ματς που κάνει στο Τρεβίζο στο δρόμο για το Κόρατς του 1997, είναι απίστευτο. Γιατί κατάλαβε και σεβάστηκε τη φανέλα που φόρεσε και την τιμούσε σε κάθε παιχνίδι όσο λίγοι όντας αγνός και εκδηλωτικός στα συναισθήματά του. 

- Λόγω των Κακιούζη, Ντικούδη, Χατζηβρέττα, Λιαδέλη, Γαλακτερό, Σιγάλα, Ιωάννου, Γάσπαρη, Ρωμανίδη, Γιαννούλη, Αγγελίδη, Λυπηρίδη, Φιλίππου,  Καλαϊτζή, Σταυρακόπουλο, Φλώρο, Σιούτη, Βουρτζούμη, Μισούνοφ, Πετσάρσκι, Σούμποτιτς, Γιατζόγλου, Μαρκόπουλος, Σερφ, Αλεξανδρής, Ματσόν και πόσων ακόμα? Παίχτες και προπονητές άλλοι καλύτεροι άλλοι χειρότεροι, που έμειναν μήνες ή και χρόνια και έγραψαν τη δική τους συμμετοχή είτε παίζοντας είτε κοουτσάροντας σε Ελλάδα και Ευρώπη την αγαπημένη μου ομάδα.

Τώρα που το ξαναδιαβάζω, ποιος ΔΕΝ είναι Άρης?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

11 σχόλια:

myst είπε...

"Τα χιλιάδες χαρτάκια που πετάγονταν μόλις οι ομάδες στήνονταν για το τζάμπολ"

Μια "διόρθωση". Εκείνη την εποχή τα χαρτάκια τα πετούσαν όταν η ομάδα τελείωνε το πρώτο ζέσταμα στο βοηθητικό και έμπαινει για το κυρίως ζέσταμα στο παρκέ.

Τώρα τα πετάνε στο jumpball

Unknown είπε...

τα ειπες σχεδον ολα για το μπασκετ εκτος του οτι ειναι η πρωτη ομαδα εκτος Αθηνων που πηρε το πρωτθλημα το 79-χωρις το νικ- στο μπασκετ, αλλα ειμαστε και ΑΡΗΣ γιατι αντεξαμε να χασουμε σε μια εβδομαδα κυπελλο και πρωταθλημα -με σφαγη απο τον ανεκδιηγητο Πανταζη στο κυπελλ και με τα 3(!!!) ταϊμ αουτ που πηρε ο Παναθηναϊκος στην Κερκυρα- και μετα να τα σαρωσουμε ολα για 7 χρονια.
ειμαστε ΑΡΗΣ γιατι γεμιζε το παλε να δει την ομαδα να παιζει με σεντερ το Σαμιρ Γκουντα(!!) και αν δε μπουκετωνε ο Ελις τον Αγγελιδη παραμονες πλαιη οφ δε ξερουμε που θα φτανε η ομαδα. Για τον πρασινοματη μαυρο(!!!) Ρετζι Θιους που ηρθε να παιξει μονο στον τελικο της μεγαλης σφαγης στο ΣΕΦ το 93.
Για το κυππελο του 98 με απληρωτους τους παντες και το Μπονι να ακυρωνει το εισητηρο της φυγης του για να παιξει και εντελει να σηκωσει το κυπελλο. Για αυτα και παρα πολλα ακομα που ο καθενας εχει παντα βαθεια χαραγμενα στη μνημη του.
Εξαιρετικο το αρθρο σου.

Panagos είπε...

Άν και γάβρος, πρέπει να παραδεχθώ πως μια συμπάθεια (ενδόμυχα ίσως και κάτι παραπάνω) την έχω για τον Άρη, την αλφαβήτα του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ.

LikeMike είπε...

"Μια σεζόν στον Άρη,είναι σαν να έχεις κάνει δέκα σεζόν σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα"
Τάδε έφη Στηβ Γιατζόγλου
(Έχω και κάτι που άφησα στην μέση και τώρα που γύρισα Θεσσαλονικη θα το ολοκληρώσω και θ ασας το στείλω:)

Ανώνυμος είπε...

στην αναφορα στον μπονι(το 3ο μπασκετικο τοτεμ του συλλογου πισω απο τον θεο κ τον δρακο για μενα) λειπει μια λεπτομερεια..εκεινη την χρονια κερδιζουμε την κουπα με: την ομαδα απληρωτη,με το μισο ροστερ,με προπονητη μαγκωτσιο,με φ4 με αεκ,παο,οσφπ,με τραυματιες παικτες κ επειτα δυστυχως ο ιταλος φευγει κ υπογραφει στην ρομα..η οποια ρομα ειναι ο αντιπαλος μας στον προημιτελικο του κορατς(τον τιτλο που υπερασπιζομασταν)..τεσπα, θυμαμαι στον αγωνα μεσα στην ιταλια, που παρα την τιτανια προσπαθεια αποκλειστηκαμε, ο μπονι η αρνηθηκε να παιξει εναντιον μας η δεν ειχε δικαιωμα συμμετοχης..το μονο σιγουρο ειναι πως η καμερα τον επιασε να βλεπει τον αγωνα απο τις εξεδρες κ να δειχνει εμφανως στεναχωρημενος για την νικη της ομαδος του εναντιον μας.

Ανώνυμος είπε...

τα 2 πρωτα μπασκετικα παιχνιδια που θυμαμαι να χω δει ειναι ο ιστορικος τελικος στο τορινο κ ο χαμενος τελικος με παο την ιδια χρονια.απο τοτε μεχρι κ σημερα εχουν περασει ξενοι υπερπαικτες απο την ομαδα:ταρπλει,τζ.τζ. αντερσον,ορτιθ,μπερι,μπονι,σακλφορντ,πασπαλι,σοκ,μιουρσεπ,(εκ των πουλεν μου)γκαρι γκραντ,μιχαιλοφ,αρλαουκας..κ πολλοι ακομα απο 2000 κ επειτα.

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορεις να λες οτι ενδιαφερεσαι για το μπασκετ στην Ελλαδα εαν δεν περασες τη περιοδο οπου ολοι ηταν με τον Αρη. Θυμαμαι το πατερα μου που δεν ηξερε τι ειναι μπασκετ καθε Πεμπτη στημενος στη τηλεοραση και εγω μαζι του. Ο Αρης ηταν η καλυτερη εισαγωγη στον μπασκετικο κοσμο για τους Ελληνες. Εδειξε οτι μπορουμε να πετυχουμε καπου και γεμισε με αυτοπεποιηθηση τον αθλητικο κοσμο στην Ελλαδα. Ημουν Αρης επισης γιατι ειχα και τη πικρα΄τη ποναγα την ομαδα , που θα ηταν αυτη η ομαδα αν ηταν ακομα πιο ενισχυμενη με καλυτερους Ελληνες παικτες και οχι ρολιστες γυρω απο το ιερο διδυμο. Τι θα ειχε κανει ο Αρης αν ειχε ενα Φανη στη μηχανη του? Παντως συμφωνω οτι το κυπελλο στη Προυσα ηταν περα για περα το πιο δυσκολο που κατεκτησε ελληνικος συλλογος στην Ευρωπη... Αρειαναρα!!!!Αντε να γυρισεις πισω στα σαλονια να ξαναθυμηθουμε τα παλια. Μανος

Ανώνυμος είπε...

Το 1997 πετύχαμε την πιο μάγκικη νίκη στα χρονικά!! Το 1998 πηραμε το κυπελο με διαλυμμενη ομαδα απεναντι σε ΠΑΟ Ολυμπιακο και ΑΕΚ!!! Το θυμαστε; Τους ΝΙΚΗΣΑΜΕ ολους!!

Ανώνυμος είπε...

Είμαστε ΑΡΗΣ διότι είναι η όμαδα που ένωσε ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες στα μέσα της δεκαετίας του '80 και αρχές της δεκαετίας του '90

Ανώνυμος είπε...

Κωνσταντίνε εσύ σαι?

Ολακίτρινα....

Ανώνυμος είπε...

Και μόνο οτι απο την φυγή ΄΄ξανθού΄΄,Γκαλη,Γιαννάκη εφτιαξαν ομαδα της Αθηνας οι σύλλογοι στα τελειώματα τους λεει πολλα.Χωρις αυτους τους 3 το ελληνικο μπασκετ δεν θα ηταν αυτο που εγραψε ιστορία τα τελευταία 30 χρόνια

Δημοσίευση σχολίου