RSS

Ο πιο αντιπαθής "πιστολέρο"


Κάθε φορά που έβλεπα την αφεντομουτσουνάρα του στην τηλεόραση είτε σε περιοδικά θυμάμαι τον εαυτό μου να εκνευρίζεται όσο με κανέναν άλλο παίχτη. Η φυσιογνωμία του και μόνο μου ήταν εξαιρετικά αντιπαθητική, καθώς δε μπορούσα να ανεχθώ το υφάκι με το οποίο κυκλοφορούσε. Εγωπαθής,  εγωιστής και σε υπερβολικό βαθμό αλαζόνας κυκλοφορούσε σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης για καμιά δεκαετία με το πιο υπεροπτικό βλέμμα που θυμάμαι ποτέ να έχει παίχτης τόσο υψηλού επιπέδου. Σίγουρα ήμουν επηρεασμένος και από τις συνεχείς αποτυχίες της Εθνικής μας Ομάδος σε κρίσιμους αγώνες να νικήσει την ομάδα της χώρας του, την ασυλία που απολάμβανε από τους διαιτητές, τους προκλητικούς του πανηγυρισμούς, αλλά εν τέλει νομίζω ότι ήταν αυτή η αίσθηση ανωτερότητας που εξέπεμπε είτε εντός είτε εκτός παρκέ. "Είμαι ο καλύτερος, το ξέρετε και εσείς, το ξέρω και εγώ" ήταν το μήνυμα που θα μπορούσε κανείς να διαβάσει από τη γλώσσα του σώματος του και όλη του τη συμπεριφορά.

Μιλάμε όμως και για έναν πραγματικά εξαιρετικό παίχτη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη το καλύτερο 2άρι της δεκαετίας του ΄90 με διαφορά. Το όνομά του άρχισε σιγά σιγά να γίνεται γνωστό από το 1989 και μετά φορώντας τη φανέλα της Παρτιζάν, όταν και θυμάμαι αμυδρά να διαβάζω στο ΤΡΙΠΟΝΤΟ μικρά αφιερώματα για τη νέα μεγάλη γενιά των πλάβι που έβρισκε την κύρια έκφρασή της στο πρόσωπο των Σάσα Ντανίλοβιτς και Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς που τότε έκαναν τα πρώτα τους μπασκετικά βήματα. Ειδικά για τον πρώτο θυμάμαι ότι γινόταν λόγος για ένα ψηλό, για τα δεδομένα της εποχής, 2άρι με εξαιρετικό περιφερειακό σουτ, γρήγορο και καλό slasher προς το καλάθι από τον οποίο οι γείτονες περίμεναν πολλά. Κάτι αντίστοιχο αναφερόταν και για τον έτερο Καππαδόκη. Τα γραφόμενα αυτά τα θυμήθηκα όταν πρωτοείδα τον ωραίο Σάσα στην τηλεόραση, γιατί πραγματικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μέχρι τότε ήταν ο πιο "κλασσάτος" παίχτης που είχα παρακολουθήσει ποτέ, αίσθηση που μου έμεινε και τα υπόλοιπα χρόνια όσο τον έβλεπα να παίζει σε πολύ υψηλότερο επίπεδο.

Ο τρόπος του παιχνιδιού μου έβγαζε μια καλλιτεχνική σχεδόν αρτιότητα. Δεν ήταν ποτέ ο παίχτης που θα έπαιζε με πλάτη στο καλάθι, θα σπρωχνόταν για μια καλύτερη θέση, έπαιζε ξύλο για το ριμπάουντ, θα θυσιαζόταν για την άμυνα, θα καταδεχόταν να ασχοληθεί με χαμαλοδουλειές. Αυτό που έκανε όμως μέσα στο γήπεδο στα μάτια μου ήταν εξαίσιας ομορφιάς και δυστυχώς μέχρι τις μέρες μας σπάνιο. Η δουλειά του, το ταλέντο του ήταν να διαλέξει την πλευρά της ρακέτας που θέλει κάθε φορά, να πάρει το σκριν του συμπαίχτη του, να υποδεχτεί τη μπάλα και να εκτελέσει. Με σχεδόν στρατιωτική πειθαρχία και χειρουργική ακρίβεια κάθε φορά η ίδια επαναλαμβανόμενη κίνηση σε κάθε παιχνίδι. Ψηλό γκαρντ, κοντά στα 2 μέτρα, με πολύ μακριά άκρα, σούταρε πάντα από ψηλά με τα χέρια στην κατακόρυφο κάνοντας σχεδόν αδύνατη την αντιμετώπιση του. Το μυστικό όμως ήταν αλλού. Σχεδόν πάντα σούταρε με μια μικρή κλίση στο σώμα του, το οποίο ήταν ελαφρώς γερμένο είτε δεξιά είτε αριστερά είτε προς τα πίσω. Έχοντας πάντα και το χρονικό -έστω δευτερολέπτου- προβάδισμα του επιτιθέμενου, ο Ντανίλοβιτς για χρόνια παρέμενε μεγάλος μπελάς για τους αντίπαλους αμυντικούς.

Θυμάμαι τον Σιγάλα, τα χρόνια της "αμυντικής του παντοκρατορίας", να αναφέρει σε συνέντευξη ότι ο Ντανίλοβιτς, μαζί με τον Γιανγκ της Λιμόζ, ήταν οι πιο δύσκολοι αντίπαλοι εκείνα τα χρόνια ακριβώς γιατι το στυλ τους να σουτάρουν με κλίση τους έκανε εξαιρετικά δύσκολο στην αντιμετώπισή τους, για αυτό και προσπαθούσε, όπως έλεγε, το χέρι του να πηγαίνει στο πρόσωπό τους για να τους κρύψει τη θέα του καλαθιού και όχι υποχρεωτικά στη μπάλα. Αν δείτε στιγμιότυπα του Ντανίλοβιτς από διάφορους αγώνες του, ακόμα και όταν έχει ξεμαρκαριστεί και σουτάρει μόνος τους από τις αγαπημένες του γωνίες σχεδόν ανεπαίσθητα το σώμα του έχει μια ελαφρά κλίση. Η τεχνική όλου του σουτ του νομίζω πρέπει να διδάσκεται, καθώς τα πόδια του ήταν σχεδόν πάντα παράλληλα όταν δεχόταν τη μπάλα, το σώμα του ακόμα και σε κλίση σχημάτιζε μια αρμονική γωνία, σαν παρένθεση φανταστείτε, ενώ η μπάλα ελευθερωνόταν από τα χέρια του με πολλές στροφές και πάντα με υψηλή καμπύλη. Με τα χρόνια τελειοποίησε το παιχνίδι του "φτου ξελευθερία" πίσω από τα σκριν που έστηναν οι συμπαίχτες του χωρίς όμως να κάνει μόνο αυτό. Συχνά συνέχιζε την κίνηση του πίσω από το σκριν και δεχόταν τη μπάλα σχεδόν με πρόσωπο προς το καλάθι όταν κ τελείωνε με lay-up ή ακόμα και με κάρφωμα, το γνωστο "kerl" που όλοι οι μεγάλοι σουτέρ μαθαίνουν. Αν και αυτή η επιλογή δεν ήταν διαθέσιμη, τα πράγματα γίνονταν ακόμα πιο απλά. Αφού δεχόταν τη μπάλα, έκανε 1-2 πλάγια βήματα, παράλληλα με τη μπασκέτα και μετά ξαφνικά σταματούσε και σούταρε μπροστά στα απλωμένα χέρια του αντιπάλου. Πόσο μου έχει εντυπωθεί το jump-shoot από τα 4-5 μέτρα τραβώντας το σώμα του προς τα πίσω, δε μπορώ να σας πω. Αν ανατρέξετε στο διαδίκτυο και δείτε στιγμιότυπα υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνεις ότι ο αντίπαλος του ξέρει τι θα κάνει, ανασηκώνεται να τον κόψει ή να του περιορίσει το οπτικό πεδίο, αλλά η μπάλα πάλι καταλήγει στο καλάθι.

Έπαιζε με τρομερή αυτοπεποίθηση και αυτό φαινόταν από το ότι δεν είχε κανένα θέμα να σταθεί και να στάξει το τρίποντό του μέσα στα μούτρα οποιουδήποτε αντιπάλου, ακόμα και πολύ ψηλότερου, ιδίως μετά τις αλλαγές στα σκριν. Παίχτης-ηγέτης ζητούσε τη μπάλα στα δύσκολα και δε κρυβόταν. Σέρβος γαρ, ήταν πολύ παθιασμένος μέσα στο παιχνίδι και το ζούσε με σχεδόν 1000 σφιγμούς εξ ου και συχνά πανηγύριζε κάθε καλάθι που πετύχαινε σε μεγάλα -κυρίως ιταλικά- ντέρμπι, έκανε χειρονομίες στην εξέδρα, συνεχές trash-talking με αντιπάλους, κουβεντούλα με τους διαιτητές, ενώ αν θυμάμαι καλά σε ένα ντέρμπι με την τότε Τιμσίστεμ Μπολόνια των Ρίβερς-Ντομινίκ είχε ρίξει και κάτι μπουνίδια στον Κάρλτον Μάγιερς. Παιδί του πολέμου της Σερβίας, τι να περιμένει κανείς. Αφότου έγινε γνωστός με τα χρώματα της Παρτιζάν σοκάροντας όλη την Ευρώπη το 1992 με το ευρωπαϊκό που κατέκτησε χάρη στο τρίποντο του φίλου του -σκοράροντας σε εκείνο το παιχνίδι 25 αν θυμάμαι καλά- πήρε μεταγραφή για την μπασκετική του Ιθάκη όπως αποδείχτηκε η Ιταλία. Η αγωνιστική του καθιέρωση και εκτόξευση έγινε ως γνωστόν με τη φανέλα της αγαπημένης του Kinder Bologna (Knorr-Buckler εκείνα τα χρόνια), όταν και το νούμερο 5 στη φανέλα ήταν το πρώτο σε πωλήσεις και το πιο αγαπημένο μεταξύ των τιφόζι. Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα όντας το πρώτο βιολί στην επίθεση κατακτώντας μεταξύ άλλων 4 πρωταθλήματα Ιταλίας και ένα ευρωπαϊκό απέναντι στην ΑΕΚ το 1998. Τη δεκαετία του ΄90 το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν εξόχως ανταγωνιστικό και ίσως δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι το πιο λαμπρό του αστέρι ήταν ο Σέρβος με την αράχνη στο μπράτσο του. Εξάλλου και στο βιντεάκι που ανεβάσε ο Ντράζεν με τις 50 καλύτερες στιγμές του ευρωπαϊκού μπάσκετ, το τρίποντο και φάουλ μπορστά στο Ντομινίκ συμπεριλαμβάνεται εξ αρχής.

Τον θυμάμαι να χαμογελάει σχεδόν χαιρέκακα κάθε φορά που η Εθνική Σερβίας νικούσε την αντίστοιχη της Ελλάδος καθώς και όταν ανέβαινε στο πιο ψηλο σκαλί του βάθρου κυρίως σε επίπεδο Ευρωμπάσκετ όταν και κατέκτησε 4 χρυσά μετάλλια αν θυμάμαι καλά, ενώ στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 1996 πήρε τη δεύτερη θέση. Γέννημα-θρέμα του σέρβικου μπάσκετ έδινε πάντα το παρών κάθε καλοκαίρι στα κελεύσματα του Ντούντα και του Ζοτς και πανηγύριζε σα μικρό παιδί κάθε επιτυχία μαζί με τους συμπαίχτες του. Εκείνα τα χρόνια η Εθνική Σερβίας ήταν με διαφορά νομίζω και η πιο ταλαντούχα αλλά ίσως και η πιο μισητή εθνική ομάδα, κανένα εκ των οποίων δεν ήταν τυχαίο. Ξεχώριζε ακόμα και σε μια τέτοια ομάδα που είχε τόσο ταλέντο μαζεμένο, με συμπαίχτες τον Τζόρτζεβιτς, τον Σάβιτς, τον Μποντίρογκα, αποτελώντας αυτός το σημείο αναφοράς, τον παίχτη που κυρίως οι αντίπαλοι ήθελαν να σταματήσουν.  Τώρα που το σκέφτομαι, ο Ντανίλοβιτς είχε πάντα την τύχη σε όλη του την καριέρα να συνεργάζεται με εξαιρετικούς συμπαίχτες και κυρίως άσσους (Τζόρτζεβιτς-Μπρουναμόντι-Κολντεμπέλα), οι οποίοι με τον καιρό μάθαιναν το παιχνίδι του, τον τρόπο που ήθελε την μπάλα, το πότε την ήθελε, τα αγαπημένα του σημεία στο παρκέ και φρόντιζαν να τον "ταίζουν" με συνέπεια προκειμένου ο "Ντάνι" να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα και συνεπέστερα από κάθε άλλον εκείνα τα χρόνια.

Κάποια στιγμή ακούω ότι θα πάει στο NBA να παίξει με την ομάδα του Μαϊάμι δίπλα σε Τιμ Χαρνταγουέι και Αλόνζο Μούρνινγκ. "Εκεί να σε δω, απέναντι στα μαυράκια που είναι γρήγορα, αθλητικά, μυώδη και το μπάσκετ παίζεται ένας με έναν, θα σου κοπεί το υφάκι και η γλώσσα" σκέφτηκα αμέσως με σχεδόν σαρδόνεια ικανοποίηση. Αμ δε!!! Τα δύο χρόνια που έπαιξε με την φανέλα των Χιτς, υπό τις οδηγίες του Ράιλυ, έδωσε πολύ μεγάλη βοήθεια στον Αλόνζο κάνοντας του τη ζωή ευκολότερη. Γιατί? Το εξήγησε ο ίδιος ο "Zo" σε μια συνέντευξη του εκείνα τα χρόνια τονίζοντας ότι στην αρχή οι αντίπαλοι έστελναν επάνω του για βοήθεια και τον αμυντικό του Σάσα υποτιμώντας τον λευκό Ευρωπαίο σχεδόν προκλητικά. Όταν ο Ντανίλοβιτς κατάλαβε πώς παίζεται εκεί το παιχνίδι, κινείτο σχεδόν πάντα αντίθετα από τη γωνία πάσας στον σέντερ του. Τη στιγμή που ο αμυντικός του έφευγε για τη βοήθεια έκανε την ίδια ακριβώς κίνηση που έκανε από τις πρώτες του προπονήσεις στα εφηβικά του χρόνια στην Παρτιζάν, ήτοι μερικά πλάγια βήματα για να δεχθεί την πάσα από τον συμπαίχτη του και μετά γρήγορη εκτέλεση. Υπάρχει μάλιστα ένα παιχνίδι στο Madison Square Garden απέναντι στους μισητούς Νικς, όπου και ο Ντανίλοβιτς σουτάρει σχεδόν απροκάλυπτα μόνος του μετά τα double-team στον Μούρνινγκ σκοράροντας 30 αν θυμάμαι καλά εύκολα και ξεκούραστα. Κατά τη διάρκεια των δύο ετών στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, παίζοντας πράγματι απέναντι σε πιο αθλητικούς παίχτες, σε ένα τελείως διαφορετικό μπασκετικό περιβάλλον, στάθηκε στο ύψος του, σκόραρε με συνέπεια 12-13 πόντους κατά μέσο όρο και ξεκινώντας βασικός και πενταδάτος στα περισσότερα παιχνίδια του. Και με προπονητή τον Ράιλυ, μόνο άμα το κερδίσεις αυτό, το εισπράττεις. Το πιο αξιοσημείωτο ήταν όμως άλλο: Ακόμα και τα χρόνια του στην Αμερική το μόνο που "πείραξε" στο παιχνίδι του ήταν ότι έβαλε μερικά μυϊκά κιλά στο κορμί του απαραίτητα για να αντέξει στο physical game. Κατά τα άλλα συνέχιζε να πυροβολεί από μέση και μακρινή απόσταση, μόνο που αυτή τη φορά έπαιρνε τα σκριν από τον Μούρνινγκ ή τον P.J. Brown ή δεχόταν τις πάσες του Hardaway. Με τόση μεγάλη πίστη και αυτοπεποίθηση έπαιζε ο τύπος αυτός ακόμα και στο πιο ανταγωνιστικό και υψηλό επίπεδο. Γιατί για αυτόν όμως δεν είχε τόση σημασία τα ονόματα των συμπαιχτών του όσο ο εαυτός του και ο τρόπος παιχνιδιού του. Δεν το είπε ποτέ, εγώ όμως αυτό πιστεύω.

Την καριέρα του την τελείωσε σχετικά νωρίς, καθώς φαντάζομαι ότι θεωρούσε ότι είχε καλύτερα πράγματα να κάνει από το να κυνηγάει τους νεότερους, πιο γυμνασμένους αντιπάλους του που έβγαιναν κάθε χρόνο και ήθελαν να τον αποκαθηλώσουν. Εξάλλου με το πέρασμα του χρόνου το μπάσκετ εξελίχθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν να μάθει στα γεράματα καινούρια κόλπα. Και όμως, ο τρόπος παιχνιδιού του λείπει τόσο πολύ σήμερα. Πείτε μου έναν παίχτη που να παίζει στην περιφέρεια και να είναι τόσο καλός και συνεπής σκόρερ με σουτάκια από μέση και μακρινή απόσταση τη σήμερον ημέρα. Θεωρούμε το σουτ μετά το pick&roll κάτι εξαιρετικό πλέον και αποθεώνουμε για αυτό κυρίως τον Σάρας που μπορεί και το κάνει, αλλά και το δικό μας Ζήση, εντούτοις το "catch and shoot" μετά από το σκριν που έχει σχεδόν εκλείψει στις μέρες μας δεν το αναφέρουμε καν. Οι περισσότεροι είτε προσπαθούν με διεισδύσεις είτε από μια έξτρα πάσα να σκοράρουν είτε ακόμα παίζοντας και με πλάτη είτε φυσικά με το pick&roll και όταν αυτό γίνεται το αναφέρουμε σχεδόν με θαυμασμό σαν να πρόκειται για κάτι εξαιρετικό. Ο Ντανίλοβιτς έχτισε μια ολόκληρη καριέρα σε αυτόν τον κλασσάτο τρόπο παιχνιδιού που τον έκανε να φαίνεται ότι δεν προσπαθούσε καν, δεν ίδρωνε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ενώ η όλη του κίνηση ήταν συχνά σχεδόν χορογραφημένη και τέλεια συντονισμένη δίνοντας και οπτικά μια πολύ ωραία εικόνα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα καλό σκριν και τη μπάλα στα χέρια του την κατάλληλη στιγμή, χωρίς δαιδαλώδη συστήματα ή πολύπλοκα επιθετικά plays. Και αν κάτι τέτοιο σας φαίνεται υπερ-απλουστευμένο περάστε μια βόλτα από τις ακαδημίες μιας οποιασδήποτε ομάδος να δείτε τα μικρά παιδιά πως ΔΕ μαθαίνουν, ΔΕ γνωρίζουν, ΔΕ διδάσκονται σωστά κάθε λεπτομέρειας του σωστού τρεξίματος, ξεμαρκαρίσματος, υποδοχής της μπάλας και φυσικά της μηχανικής του σουτ. Μεγάλη σχολή οι Σέρβοι σε αυτό...

Τώρα νομίζω είναι πρόεδρος στην KK Partizan προσπαθώντας με τις διασυνδέσεις του και την επιρροή του να βοηθήσει την ομάδα της καρδιάς του να ορθοποδήσει και να παίξει πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμα και τώρα αν τον δείτε, παραμένει το ίδιο αγέρωχος, ατσαλάκωτος κοιτώντας με μια ελαφρά υπεροψία τον κάθε συνομιλητή του. Ακόμα και τώρα μου τη δίνει στα νεύρα η εικόνα του...

Ίσως τέτοια φυσιογνωμικά είναι η εικόνα που έχουν όλοι οι πιστολέρο...





  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

16 σχόλια:

Αντώνης είπε...

Ωραιο άρθρο. Μεγάλη παικτούρα ο Σάσα. Προσωπικά τον τοποθετώ στην κατηγορία "Σουπερ-παίκτη" (μαζί με Κούκοτς, Ντέγιαν, 3D, Σάρας κλπ) πίσω από την κατηγορία "Φαινόμενα" (Ντράζεν, Αρβυντας, Γκάλης - η κατηγορία αυτή έχει κλείσει..)

Όμως το παρακάτω βίντεο δείχνει πόσο "σχετική" είναι η αξία ενός παίκτη ανάλογα με το επίπεδο συμπαικτών και αντιπάλων. Δείτε στο βίντεο τον MJ να κονιορτοποιεί τον προσωπικό του αντίπαλο Σάσα και θα καταλάβετε.
http://www.youtube.com/watch?v=yTMoqRUjJLo

Ανώνυμος είπε...

Συγκίνηση με πιάνει..αγαπημένος παίκτης,φονιάς,ηγέτης με τρομερή αυτοπεποίθηση και θράσος.Κρίμα που δεν τον είδαμε στα μέρη μας αν και κατά καιρούς είχε ακουστεί για Ολυμπιακό και Άρη νομίζω.Ίσως γιατί θεωρούνταν λιγάκι "ανθέλληνας" με τις κηδείες που μας είχε κάνει και τα γαμοσταυρίδια που είχε ακούσει.
Σταμάτησε το μπάσκετ γύρω στα 30.Πολύ νωρίς όντως.Ξέρει κάποιος τον ακριβή λόγο;
keith

KANTHAR0S είπε...

Άριστο άρθρο.

Ο παίχτης ήταν απλά παιχταράς.

Λυπάμαι που δεν υπάρχουν πλεόν τέτοιοι καλαθοσφαιριστές.

stratos kalantzis είπε...

@Keith: Οι λόγοι που σταμάτησε το μπάσκετ, όσο και αν έψαξα στη μνήμη μου, δεν έχουν γίνει ποτέ γνωστοί, νομίζω όμως ότι έχει να κάνει με την αποτυχία της Εθνικής Σερβίας το 2000 όταν και κατέκτησε την 6η θέση και κάτι ψιθυριζόταν για κακές σχέσεις ανάμεσα στους παίχτες της ομάδος.

Ίσως σκέφτηκε ότι έχοντας κερδίσει τα πάντα, ότι το μπάσκετ εξελίσσετο σε κάτι πιο αθλητικό, το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να φύγει με το κεφάλι ψηλά..

Δράκος είπε...

Φίλε Στράτο...

Ακόμη μία (καταπληκτική) ανάρτηση σου, που «έρχεται» λίγες μέρες μετά από πολύωρη συζήτηση και εξίσου πολύωρη «βιντεοθεραπεία» που έκανα με φίλο (Sir Charles) για τον «αλήτη» Σέρβο – Γιουγκοσλάβο Σάσα Ντανίλοβιτς. Ούτε επίτηδες να το κανες..

Ο Σάσα ήταν ο πρώτος μπασκετμπολίστας στην ιστορία (μου), που παθιασμένα αγαπούσα να μισώ θανάσιμα!!! Κυρίως λόγω της, μεγάλης αδυναμίας μου, Εθνικής μας Ομάδας! Γούσταρα πολύ να τον βλέπω, παρόλο που κάθε φορά στο τέλος κατέληγα σχεδόν δυστυχισμένος.

Τρείς στιγμές - εικόνες μου έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη από τον Σάσα, μία εξ αυτών με πολύ-πολύ πόνο! Τις μοιράζομαι...

α/ Το φανελάκι του : τον θυμάμαι να φορά (πάντα) ένα φανελάκι - μέσα από την φανέλα της εκάστοτε ομάδας του - με κομμένα, νομίζω, τα μανίκια στο ύψος των ώμων. Ε ακόμη κι αυτό μου την έδινε αφάνταστα..
β/ Το κάρφωμα στο πρόσωπο του μεγάλου Σάμπας : Αλαζονεία, εγωισμός, αυτοπεποίθηση, υπεροψία (ή και ότι άλλο θέλετε), ο Σάσα τα είχε όλα και συνέφερε (Βερόπουλος ένα πράμα…). Η πλέον χαρακτηριστική φάση που τα συμπεριελάμβανε όλα αυτά μαζί, διαδραματίστηκε στον επικό τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1995 στην Αθήνα. Ο Ντανίλοβιτς φεύγει σφαίρα στον αιφνιδιασμό και καρφώνει με δύναμη πάνω από τον Σαμπόνις που έχει μόλις γυρίσει στην άμυνα. Το ύφος του αμέσως μετά, κοιτώντας πρώτα το Σάμπας και μετά το... υπερπέραν, τα λέει όλα! Δείτε το : http://www.youtube.com/watch?v=X12w-0Z7A8A

γ/ Ο μεγάλος πόνος – το πρώτο μίσος – ο «αλήτης» Σέρβος: Στο ίδιο Ευρωμπάσκετ, στον ημιτελικό, η Ελλαδάρα μας παίζει με τον κακό της δαίμονα (μετά το 1987 τους ξανακερδίσαμε σε επίσημο ματς πολλά χρόνια αργότερα, στο παιχνίδι που μας είχε καρφώσει στο τέλος της κανονικής διάρκειας το τρίποντο ένας άλλος «αλήτης» Σέρβος ο Μίλαν Γκούροβιτς, αν θυμάμαι καλά). Αφού μας έχει βγει λοιπόν το λάδι, χάνουμε όπως πάντα στο τέλος και λίγο πριν τη λήξη ο Σάσα, πάλι σε αιφνιδιασμό, καρφώνει την μπάλα στο καλάθι μας εντελώς μόνος. Καθώς όμως προσγειώνεται στο παρκέ, έχει υψώσει – με πάσα ευλάβεια και κοιτώντας «κατάματα» την εξέδρα με τους Έλληνες – τα μεσαία δαχτυλάκια και από τα δύο του τα χεράκια! Η πρώτη φορά που μίσησα άνθρωπο!!

Αυτά τα … ολίγα από τον μοναδικό Ντανίλοβιτς (ελπίζω να μην σας κούρασα) τον οποίο, σήμερα, έχω ανεβάσει πλέον σε ...θρόνο, καθώς ήταν ένας αυθεντικότατος Σέρβος παιχταράς, που έβαλε και το δικό του λιθαράκι (ή μάλλον ολόκληρο τσιμεντόλιθο έβαλε) στην δική μου αγάπη για το μπάσκετ.

Ανώνυμος είπε...

το οτι το μπασκετ εχει ατονησει το χω πει πολλακις..απλα δειτε την εθνικη γιουγκοσλαβιας απο την διαλυση εως κ την ιντιαναπολις τι υλικο ειχε("κλαιω"...) κ τι εχει απο τοτε εως σημερα...κριμα......

Ανώνυμος είπε...

Πραγματι ένας από τους κορυφαίους παικταράδες της δεκαετίας του '90 και ίσως ο καλύτερος γκαρντ στην Ευρώπη αυτή την εποχή. Παίκτης τον οποίο πραγματικά λατρεύαμε να μισούμε λόγω των αναμετρήσεων με την δική μας εθνική.

Ακόμα και σήμερα λατρεύεται σαν ήρωας και στο Βελιγράδι αλλά και στη Μπολόνια από τους οπαδούς της Παρτιζάν και της Βίρτους αντίστοιχα.

Αργύρης.

ΥΓ. Νομίζω ότι μόλις σταμάτησε το 2000 σε ηλικία μόλις 30 χρονών ανέλαβε αρχικά αντιπρόεδρος της Παρτιζάν.

Dimitris Sparti είπε...

Για μια ακόμα φορά συγχαρητήρια στο Στράτο για την ανάρτηση.

Το 1989 στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ ο Ίβκοβιτς πήρε το Ντανίλοβιτς στην Εθνική Γιουγκοσλαβίας αποκλείοντας τον Κόμαζετς (αμφότεροι 19 ετών) στενοχωρώντας τους Κροάτες. Η συμμετοχή του στη διοργάνωση αυτή, από όσο θυμάμαι, ήταν ελάχιστη.

Έπειτα στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής το 1990 δεν συμμετείχε λόγω τραυματισμού και αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη διοργάνωση που έχασε λόγω ανωτέρας βίας. Εν συνεχεία το 1991 στη Ρώμη ήταν μέλος της τελευταίας ενωμένης Εθνικής Γιουγκοσλαβίας έχοντας οπωσδήποτε μεγαλύτερη συμμετοχή από ό,τι το 1989.

Όμως το μεγάλο άλμα το έκανε την επόμενη χρονιά που οδήγησε την Παρτιζάν στην κορυφή της Ευρώπης μέσα στην Πόλη. Είχα παρακολουθήσει και τους δύο αγώνες της Παρτιζάν και είχα εντυπωσιαστεί από το φοβερό Ντανίλοβιτς. Ειδικά στον τελικό ήταν πολλές οι στιγμές που έπαιρνε το παιχνίδι πάνω του, αποδεικνύοντας ότι είναι μεγάλος ηγέτης, και ευστοχούσε, είτε με δίποντα είτε με τρίποντα, σε κρισιμότατα σημεία του αγώνα. Η ανάδειξή του σε MVP της διοργάνωσης ήταν πέρα για πέρα δίκαιη και ουσιαστικά τον κατέστησε μέλος της ελίτ των άσσων του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Από τότε συμπάθησα πάρα πολύ το Ντανίλοβιτς και έγινε ο αγαπημένος μου αλλοδαπός παίκτης στην Ευρώπη.

Στη συνέχεια παρακολούθησα όσο μπορούσα, με τα πενιχρά μέσα της εποχής, την πορεία του με τη Μπολόνια και χάρηκα ιδιαιτέρως για την επικράτησή του απέναντι στη Μπένετον του Κούκοτς στους τελικούς του ιταλικού πρωταθλήματος το 1993. Το 1994 και το 1995, παρακολουθώντας μέσα στο ΣΕΦ τους αγώνες Ολυμπιακού-Μπάκλερ, είχα την ευκαιρία να τον θαυμάσω από κοντά.

Όπως συνέβη και με τους περισσότερους θαυμαστές του, η σχέση αγάπης με τον εριστικό Πρέντραγκ τελείωσε στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Η συμπεριφορά του ήταν επιεικώς απαράδεκτη στον ημιτελικό και αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους που η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, μεταξύ των οποίων και η αφεντιά μου, υποστήριξε με πάθος τη μεγάλη Λιθουανία (Λιετουβά-Λιετουβά) στον τελικό. Δυστυχώς, όμως, ο Στάνκοβιτς μέσω των διαιτητών οδήγησε τη Σερβία στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου που δεν εδικαιούντο οι γείτονές μας (αλλά αυτό είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία).

Όταν πήγε στο ΝΒΑ, εκδηλώθηκε μέσα μου με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η έντονη σχέση μίσους και πάθους με το Ντανίλοβιτς. Από τη μία πλευρά ήθελα να δείξει στους υπερόπτες Αμερικάνους τι μπορούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι και από την άλλη ήθελα να βρεθούν μερικοί ΝΒΑers να τον τιμωρήσουν. Λένε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και αυτό συνέβη περίπου 16 μήνες μετά το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας όταν παρακολούθησα έναν από τους πρώτους αγώνες της περιόδου 1996-1997 στον οποίο ο θεϊκός Μάικλ Τζόρνταν με 50 πόντους διέλυσε τους Χιτ και τον άτυχο Ντανίλοβιτς (αυτό που αναφέρει ο Αντώνης στο πρώτο σχόλιο). Πραγματικά τότε χάρηκα το διασυρμό του Ντανίλοβιτς. Από την άλλη χάρηκα για μερικές σπουδαίες εμφανίσεις του στο ΝΒΑ γιατί επικρατούσε μέσα μου το αίσθημα υποστήριξης των Ευρωπαίων απέναντι στους υπερόπτες και αφιλόξενους Αμερικάνους.

Στο FF του 1998 παρόλο που νίκησε εύκολα η ομάδα του στον τελικό την ΑΕΚ, ο Ντανίλοβιτς δεν έκανε σπουδαία εμφάνιση και δεν θύμισε τον παικταρά του 1992. Στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας την ίδια χρονιά δεν συμμετείχε (νομίζω λόγω τραυματισμού) και έχασε για άλλη μια φορά την ευκαιρία να αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Η αποχώρησή του από τα γήπεδα σε ηλικία μόλις 30 ετών σίγουρα εξέπληξε αλλά ο Σάσα πρόλαβε να κάνει πάρα πολλά στη σχετικά σύντομη καριέρα του.


Νομίζω ότι είναι γενικό το συμπέρασμα πως ο Ντανίλοβιτς ήταν μεγάλος παίκτης αλλά από τους χειρότερους και αντιπαθέστερους χαρακτήρες. Προσωπικά αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο είναι η μεγαλειώδης εμφάνισή του στον τελικό της Πόλης το 1992 και η ανεκδιήγητη και ανεπίτρεπτη συμπεριφορά του στην Αθήνα το 1995.

Το σίγουρο είναι ότι ο Ντανίλοβιτς δεν περνούσε απαρατήρητος και αυτό σίγουρα ήταν επιθυμητό από τον εγωιστή Πρέντραγκ

stratos kalantzis είπε...

@Δράκο, Αργύρη και Δημήτρη Σπάρτη: Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια καθώς και για το χρόνο και την υπομονή σας να διαβάζετε ό,τι γράφουμε.

Να ξέρετε ότι ένας από τους λόγους που συνεχίζουμε αυτή εδώ την προσπάθεια είναι η δική σας συμμετοχή όπως και αν εκφράζετε για την οποία σας ευχαριστούμε.

Κατά συνέπεια, οποιεσδήποτε ιδέες έχετε, επιθυμίες για αφιερώματα ή σχόλια για τωρινές ή και παλαιότερες αναρτήσεις είναι πλήρως δεκτές και εκτιμητέες!!

Ανώνυμος είπε...

Στράτο διαβάζοντας εδώ για το παιχταρά τον Σάσα κατευθείαν στο μυαλό μου ήρθε ένα άλλο τρελόπαιδο παιχτρόνι της εποχής και αντίπαλο δέος.Μιλάω φυσικά για τον φοβερό και τρομερό Carlton Myers.Ένα αφιερωματάκι σε αυτόν και η βαθειά εκτίμηση για το site και τη δουλειά σας εδώ θα μετατραπεί σε αιώνιο έρωτα από μένα :-)
Συνεχίστε την υπέροχη προσπάθεια!!
keith

stratos kalantzis είπε...

@keith: Πολύ ενδιαφέρουσα η πρότασή σου. Θυμάμαι κάμποσα πράγματα για τρελό-Carlton, θα ψάξω ίσως και λίγο παραπάνω και επιφυλάσσομαι.

Τώρα κάτι μου έρχεται να γράψω για τον Ρεντζιά και την καριέρα που ΔΕΝ έκανε...Θα πάω για τρέξιμο σήμερα και ό, τι κατεβάσει η κούτρα μου.

Ανώνυμος είπε...

Φιλέ Στράτο και εγώ θα σου έλεγα να γράψεις για τον Ρεντζιά με αφορμή και μια συζήτηση που είχα πρόσφατα για την "χαμένη" γενιά του '95 την πιο ταλαντούχα φουρνιά στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ. Ίσως και ειδικότερα για κυριότερους παίκτες της (Ρεντζιάς, Παπανικολάου, Χατζής, Κακιούζης)μιάς και το θεμα το έχετε αναπτυξει γενικότερα σαν σύνολο.

Αργύρης.

Ανώνυμος είπε...

Πιστεύω πως μετά απο τους Γκάλη και Ντράζεν είναι ο καλύτερος γκαρντ που βγήκε στην Ευρώπη.Κατα τη γνώμη μου,μπορεί να χαρακτηριστεί και σπουδαίος ηγέτης,πάντως συμφωνώ για την αυτοπεποίθηση που τον διέκρινε.Το γεγονός πως στην μακρόχρονη καριέρα του στην Ιταλία νίκησε τις ομάδες του Κούκοτς(Μπενετόν),των Μποντιρόγκα-Τζεντιλε(Στεφανέλ) και των Ντομινίκ,Ρίβερς,Μάιερς(Τιμσιστέμ) είναι ένα μεγάλο συν για την αξία του,όπως και τα πολυ καλά στατιστικά του στο NBA.Εγω θεωρώ οτι κανένα απο τα σημερινά γκαρντ δεν είναι καλύτερο του Πρέντραγκ(καλοί οι Ναβάρο κλπ.,αλλα οχι σαν τον Ντανίλοβιτς).
Κωλόπαιδο μεν,αλλά μέσα στο παρκέ θεός!Θα τον αποκαλούσα μίνι-Ντράζεν,γιατι ώρες-ώρες μου θύμιζε στο στυλ παιχνιδιού τον Κροάτη σταρ.
Στράτο όπως και τα υπόλοιπα παιδιά του blog συνεχίστε την εξαιρετική δουλειά που κάνετε.
Θα ήθελα μια μέρα να κάνετε αφιέρωμα στον Ζάρκο!!!!!!!!!

stratos kalantzis είπε...

@ Αργύρη: Αργύρη για τον Ρεντζιά το δουλεύω στο μυαλό μου καιρό και θα το κάνω ίσως μέσα στις επόμενες δύο βδομάδες. Χθες μου πέρασαν αιφνιδίως από το μυαλό, και μετά από τα μάτια μου διάφορα σχετικά βιντεάκια, εικόνες από τον Ρέτζι Μίλλερ... Τι λες?

@Ανώνυμος: Ένα αφιέρωμα στον Ζάρκο, πραγματικά μου ακούγεται σαν πρόκληση.

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραίο άρθρο για έναν από τους καλύτερους παίκτες ever.
Μπράβο παιδιά, με συγκινήσατε!

Ένα σχόλιο μόνο: η αναφορά στο παιχνίδι με αντίπαλο τον Τζόρνταν είναι, νομίζω, άδικη. Ο Τζόρνταν τότε έβαζε πενηντάρες απέναντι σε όποιον έβρισκε. Ουδέποτε υπήρξε παίκτης που να καταφέρει να περιορίσει τον Τζόρνταν, γιατί να περιμένουμε οτι θα το κατάφερνε ο Ντανίλοβιτς;

Από την άλλη, βέβαια, το γεγονός και μόνο της σύγκρισης του Ντανίλοβιτς με τον Τζόρνταν (έστω και για να δείξουμε πόσο μικρός ήταν ο Σάσα μπροστά στον MJ), αποτυπώνει ανάγλυφα την τεράστια αξία αυτού του ανεπανάληπτου παίκτη.

Πάνος

Ανώνυμος είπε...

Ο παίχτης που λατρέψαμε να μισούμε...Τσιχλίτσα, ζελεδάκι και σουτ...Πόσοι δεν ζηλέψαμε αυτόν το παιχταρά
Τότε παιζόταν μπάσκετ ενστίκτου καμία σχέση με τις μπαρούφες που παίζεται σήμερα την σκοπιμότητα και την τακτική.
Συγχαρητήρια για το αφιέρωμα

Δημοσίευση σχολίου