RSS

"Δε μπορούσα να αφήσω τους συμπαίχτες μου εκεί έξω μόνους τους"

 

Η χρονοκάψουλα του blog σήμερα μας ταξιδεύει στο μακρινό 1991 στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, για να αναφερθεί στον 5ο αγώνα της σειράς των play-off της Ανατολικής Περιφέρειας μεταξύ των Boston Celtics και των Indiana Pacers, που έλαβε χώρα στο θρυλικό Boston Garden. Η αιτία για αυτό το ταξίδι πίσω στο χρόνο είναι γιατί κάθε φορά που βλέπω το παιχνίδι αυτό από ένα συγκεκριμένο σημείο και μετά, για το οποίο θα γίνει λόγος, με πιάνει μια γλυκιά ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα και αισθάνομαι δέος. Ίσως καταλάβετε λίγο παρακάτω το γιατί.

Οι δύο ομάδες ήταν ισόπαλες στο 2-2 και η σειρά προμηνυόταν αμφίρροπη αν και οι Κέλτες θεωρούνταν το λογικό φαβορί έχοντας στις τάξεις τους τους Big Three να συνεπικουρούνται και από τον ανερχόμενο τότε και αδικοχαμένο μετά Lewis. Οι Pacers από την άλλη με μια μάλλον νεανική ομάδα με πρωταγωνιστές τους Μίλλερ και Πέρσον αποδεικνύονταν σκληρά καρύδια εκμεταλλευόμενοι κυρίως τα νιάτα τους και την ορμή τους απέναντι στην ελαφρώς γερασμένη ομάδα της Βοστόνης. Σχεδόν 4 λεπτά πριν το τέλος του ημιχρόνου το σκορ ήταν στο 46-48 υπέρ των Σέλτικς, συνέβη η φάση, η εξέλιξη της οποίας έμελλε να χαράξει το συγκεκριμένο παιχνίδι στο μυαλό μου για πάντα. Ο Λάρι παίρνει τη μπάλα από την κορυφή της ρακέτας, προσποιείται και καθώς ξεκινάει την προσπάθειά του, το χέρι του αμυνομένου πέφτει στη μπάλα, τη διώχνει από τα χέρια του και την κάνει διεκδικήσιμη. Ο ηγέτης των Σέλτικς τότε βουτάει στο παρκέ να την πιάσει, καταφέρνει να τη "σκαμπιλίσει", αλλά κυριολεκτικά γκρεμίζεται με δύναμη πάνω στο παρκέ και μένει ακίνητος με το πρόσωπο προς τα κάτω. Το τράνταγμα του σώματός του είναι τόσο εμφατικό, η ελαφρά αναπήδηση του κορμιού του τόσο αισθητή, που σχεδόν ορκίζομαι ότι ακόμα και μέσω από το βίντεο το ακούω. Το χειρότερο? Ο τρόπος που έπεσε είχε ως αποτέλεσμα να χτυπήσει και το κεφάλι του στο παρκέ.

Η φάση στην εξέλιξή της οδηγεί σε αιφνιδιασμό των Pacers που κερδίζουν φάουλ. Όλο αυτό το διάστημα ο Μπερντ βρίσκεται ξαπλωμένος μπρούμυτα με το ξανθό του κεφάλι ακίνητο πάνω στο χέρι του. Μετά τον καταλογισμό του φάουλ υπέρ του Τσακ Πέρσον, η κάμερα εστιάζει στον Λάρι. Έχει ανασηκώσει το μισό του κορμί και κοιτάει το παρκέ. Δείτε τα μάτια του πώς κοιτάνε το παρκέ. Δε μιλάει με το στόμα, αλλά όλη του η ύπαρξη εκείνη τη στιγμή, φωνάζει "Πόνος". Με αργές κινήσεις σηκώνεται. Δεν αισθάνεται καλά, δεν είναι άνετος, η "γλώσσα του σώματος" του το φωνάζει. Λίγα λεπτά αργότερα κατευθύνεται προς τα αποδυτήρια, ενώ το γήπεδο όρθιο τον χειροκροτεί. Τον αποχαιρετά? Του συμπαραστέκεται με τον τρόπο του? Ή με τον τρόπο αυτό θέλει να τον ενθαρρύνει να επανέλθει άμεσα, καθώς η ομάδα τους χρειάζεται τον ηγέτη της? Χειροκρότημα απόγωνσης, αγωνίας? Ίσως όλα αυτά μαζί ίσως και τίποτα από αυτά. Ο χρόνος κυλάει. Το παιχνίδι κρέμεται από μια κλωστή, καθώς οι Σέλτικς παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν το προβάδισμα, ενώ το momentum μάλλον έχει αλλάξει υπέρ των πιο νεανικών αντιπάλων τους. Βλέποντας το παιχνίδι ακόμα και από το βίντεο, το αισθάνεσαι ότι υπάρχει μια αμήχανη "παγωμάρα" , ένα μούδιασμα που προσπαθεί μια ολόκληρη ομάδα να το ξεπεράσει και σε αυτό συμμετέχουν έστω σποραδικά οι θεατές. Θυμηθείτε τον εαυτό σας σε κάποια στιγμή όταν αισθανθήκατε εντελώς μόνοι σας, χωρίς πυξίδα και οδηγό, όταν ο ηγέτης, ο σύντροφός σας εγκατέλειψε και έπρεπε εσείς να σηκώσετε το βάρος της απουσίας του απέναντι στην πρόκληση που ήταν μπροστά σας. Δεν ήταν μόνο οι 15 πόντοι που μέχρι τότε είχε πετύχει ο Λάρι. Ούτε τα ριμπάουντ, οι ασσίστ. Έλειπε αυτός. Η παρουσία του. Ο ηγέτης. Η έμπνευση. Ο φόβος των αντιπάλων και το κουράγιο μιας ολόκληρης πόλης. Πώς διαχειρίζεσαι μια τέτοια απουσία? 

Ακόμα και τώρα που ξαναβλέπω τον αγώνα και το γράφω, ανατριχιάζω. Απομένουν 6:46 για το τέλος του τρίτου δεκαλέπτου, όταν ξαφνικά το γήπεδο σείεται. Όλοι, μα όλοι, σηκώνονται από τις θέσεις τους. Δεν παρακολουθεί κανείς το παιχνίδι. Ακόμα και οι παίχτες που παίζουν εκείνη τη στιγμή άμυνα και επίθεση το κάνουν έχοντας την προσοχή τους αλλού. Ένας ψηλός, ξανθός τύπος μπαίνει στο γήπεδο από τα αποδυτήρια. Έχει το νούμερο 33 στην πλάτη και γράφει "Bird" στο πίσω μέρος της φόρμας. Η κάμερα εστιάζει σε διάφορες γωνίες στο γήπεδο, "ζουμάρει" σε πρόσωπα των θεατών και είναι σαν όλοι να έχουν μετατραπεί σε μικρές ψηφίδες ενός μεγάλου παζλ που όταν ολοκληρώνεται γράφει τη λέξη "Γύρισε"!!! Δείτε τα πρόσωπά τους, ανακουφισμένα, ήσυχα, λυτρωμένα από το άγχος και την αγωνία. Γύρισε και τώρα όλα θα γίνουν όπως πρέπει, πλέον δεν υπάρχει φόβος, ο ηγέτης είναι εδώ έτοιμος να συμπαρασύρει τους πάντες. Για μια στιγμή εκεί μονάχα, για μερικά δευτερόλεπτα, αυτός ο λευκός παίχτης με μερικά βήματα που έκανε από τα αποδυτήρια μέχρι τον πάγκο του, κατήργησε ένα από τα πιο διάσημα "moto" που υπάρχουν στην ιστορία του NBA: "Nobody is bigger than the game". Ξαφνικά το παιχνίδι δεν είχε σημασία, το σημαντικό ήταν ότι γύρισε εκείνος. Γυναίκες, έφηβοι, μεσήλικες, γηραιότεροι σηκώθηκαν από τα καθίσματά τους για να καλοδεχτούν πίσω την ασφάλειά τους, την εμπιστοσύνη τους και να διώξουν μακριά τον φόβο.

Ο Λάρι με το που φτάνει στον πάγκο, δεν κάθεται. Λυγίζει τα πόδια και περιμένει. Γύρισε για να μπει και να παίξει. Οι συμπαίχτες του όλο αυτό το διάστημα έπαιζαν χωρίς αυτόν. Έλειπε και τους είχε αφήσει μόνους του. Σε αγώνα play-off!!! Δεν καταλάβαινε κάτι άλλο, είχε γυρίσει για να πάρει τη θέση του και να παλέψει για την ομάδα του. Το βλέμμα του, το μυαλό του, το σώμα του, η ενέργειά του, η σκέψη του είναι ήδη μέσα στο γήπεδο, στο φυσικό του χώρο. Πονούσε? Είχε κάνει ένεση στα αποδυτήρια? Φυσιοθεραπευτικές Ασκήσεις? Παυσίπονα φάρμακα? Κανείς δε ξέρει. Και κανέναν δεν ένοιαζε εδώ που τα λέμε, φτάνει που ο "Larry Legend" ήταν εδώ. Σακατεμένος, τραυματισμένος, με πόνους, με δυσκολία κινήσεων, δεν έχει σημασία. Πλέον ήταν στο γήπεδο και τον έβλεπαν όχι μόνο οι συμπαίχτες αλλά και οι αντίπαλοι. Και αυτό ήταν από μόνο του υπέρ-αρκετό για να αλλάξει και η ψυχολογία αλλά και η ροή ενός αγώνα.

Στην πρώτη του φάση, αρπάζει το ριμπάουντ, αμέσως μακρινή πάσα στον Lewis που τελειώνει στον αιφνιδιασμό. Η Ιντιάνα είναι μπροστά στο σκορ. Ο Λάρι το ξέρει, το βλέπει στο ταμπλώ. Αρχίζει και "ζεσταίνεται" σιγά σιγά, δίνοντας άλλη μια πάσα στον Lewis που σκοράρει με ένα σουτάκι. Στην επόμενη φάση έρχεται η πρώτη δήλωση από το νούμερο 33. Παίρνει τη μπάλα από την κορυφή της ρακέτας και με ένα σουτάκι γράφει 2 πόντους. Ζεστάθηκε, οι αρθρώσεις αιματώθηκαν, ο ιδρώτας άρχισε πάλι να τρέχει, τα πόδια και τα χέρια του, τον υπακούουν. Ο Ρέτζι αστοχεί σε τρίποντο, ο Λάρι ανάμεσα από 3 αρπάζει το ριμπάουντ και πριν καν προλάβει να ανασάνει έχει κάνει μια 20άρα πάσα που διασχίζει το γήπεδο πάνω από χέρια αμυνομένων και βγάζει πάλι τον Lewis μόνο του στην αντίπαλη ρακέτα για να καρφώσει. Με μια του κίνηση!! Φαίνεται να ψιθυρίζει κάτι που μάλλον μοιάζει να είναι του στυλ "Άντε να τελειώνουμε με τις μ@@@@@ες"!!! Οι Πέισερς όμως δεν είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν, αλλά πλέον ο Λάρι είναι εκεί. Δείτε το υπόλοιπο παιχνίδι του. Τελειώνει τις φάσεις με κανονικά ή και ανάποδα lay-up μπορστά σε αντιπάλους, παίζει άμυνα και πηδάει στα ριμπάουντ, σκοράρει με fadeaway shoot  από τις γωνίες, βάζει χέρι στους συμπαίχτες του όταν δεν του δίνουν τη μπάλα σωστά και όλα αυτά έχοντας ως παράσημο ένα καρούμπαλο στο πρόσωπό του.  Υπάρχει χαρακτηριστικά μια φάση που δε παίρνει τη μπάλα όπως θέλει και αφού βάζει τις φωνές στο συμπαίχτη του, το βλέμμα που του ρίχνει είναι από αυστηρό έως απαξιωτικό!!! "Δώσε μου τη μπάλα σωστά, μόνο αυτό σου ζητάω, τα άλλα θα τα κάνω εγώ".  Στοιχηματίζω ότι ο συμπαίχτης του, παρόλες τις φωνές,  θα ένιωσε χαρά, ακριβώς γιατί πλέον ο ηγέτης του ήταν μαζί τους.

Καθώς σκοράρει το γήπεδο δονείται αφού όλοι οι θεατές είναι όρθιοι πανηγυρίζοντας. Κάνουν λες και με αυτόν τον τρόπο θέλουν να επιβεβαιώσουν ότι αυτός που πριν μερικά λεπτά κείτονταν ξαπλωμένος και ανήμπορος στο παρκέ είναι κοντά τους, μαζί τους, οδηγός τους προς τη νίκη. Με την παραμικρή αφορμή θέλουν να το βιώσουν, να το γευτούν. Οι συμπαίχτες του παίζουν άμυνα, κλέβουν μπάλες, βάζουν δύσκολα καλάθια. Οι στρατιώτες είναι όλοι στη θέση τους και ακολουθούν το πρόσταγμα του αρχηγού τους. Η διαφορά εκτοξεύεται στους 10 πόντους και η πορεία προς τη νίκη έχει πλέον καθαρογραφεί από τον MVP 3 συνεχόμενων σαιζόν του NBA και κανείς και τίποτα δε μπορεί να του αλλάξει πορεία. Και τότε έρχεται η στιγμή του απόλυτου μεγαλείου του στα δικά μου μάτια. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές που θυμάμαι τα 25 χρόνια που βλέπω μπάσκετ που νομίζω θα έχω για πάντα μαζί μου. Γυρίζοντας με πίσω βήματα στην άμυνα δέχεται ένα δυνατό, ξαφνικό και απροσδόκητο χτύπημα στη μέση από τον Πέρσον. Στο ίδιο ακριβώς σημείο που είχε χτυπήσει όταν έπεσε στο παρκέ. Εντελώς αιφνίδια -όποιος έχει δεχτεί τέτοιο χτύπημα καταλαβαίνει τι λέω- βρίσκεται πάλι μπρούμυτα στο παρκέ. Ο χρόνος παγώνει. Οι τόσο πρόσφατες αναμνήσεις ξαναγυρίζουν.

ΟΧΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ. Ο Λάρι ένα δευτερόλεπτο μετά, κινείται, σηκώνεται και πηγαίνει προς την επίθεση. Ξεφυσάει ελαφρώς, αλλά δε λυγίζει. Νιώθεις εκείνη τη στιγμή ότι πλέον τίποτα δε μπορεί να τον βγάλει από το γήπεδο προτού ολοκληρώσει την αποστολή του. Λες και είναι ένα κομμάτι σίδερο, λες και απέκτησε ανοσία στον πόνο, λες και τον απορροφά στο σώμα του και συνεχίζει, δε κοίταξε καν προς τον πάγκο, δε διαμαρτύρηθηκε, στύλωσε το βλέμμα στο παρκέ, σκλήρυνε το πρόσωπό του και άρχισε να περπατάει. Αν δείτε σε επανάληψη τη φάση, το χτύπημα είναι ακριβώς στη μέση του, για την οποία ανέκαθεν παραπονιόταν για πόνους, είναι από πίσω και είναι αρκετά ισχυρό για να το ρίξει στο παρκέ. Οποιονδήποτε άλλο ίσως. Όχι όμως αυτόν. Όχι εκείνη τη στιγμή. Όχι σε εκείνο το παιχνίδι. Από τη στιγμή που γύρισε στο παιχνίδι, θα έφευγε μόνο νικητής ή τουλάχιστον γνωρίζοντας ότι είχε καταθέσει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του. Δε θυμάμαι ξανά να έχω δει τόσο προσωποποιημένη την αποστασιοποίηση ενός αθλητή απέναντι στον πόνο, την αφοσίωση και τη συγκέντρωσή του στον αγώνα και τους συμπαίχτες του.

Όταν τον ρώτησαν μετά, γιατί  διακινδύνεψε και γύρισε στον αγώνα μια πρόταση από τον συνήθη λιγόλογο Λάρι συμπύκνωσε την ουσία και το νόημα όλων όσων έπραξε εκείνο το βράδυ: "I can't leave these guys out there all by themselves". Τελειώσε το παιχνίδι με 32 πόντους, 9 ριμπάουντ, 7 ασσίστ αλλά αυτόν που τον ένοιαζε ήταν οι συμπαίχτες του που πάλευαν μόνοι τους όσο αυτός απείχε. Ενώ αυτός πονούσε, τραυματίστηκε, είχε όλες τις -ιατρικές ακόμα- δικαιολογίες του κόσμου να επικαλεστεί, η έγνοια του ήταν το παιχνίδι που παιζόταν, η νίκη της ομάδος του, οι συμπαίχτες του που πάλευαν μόνοι τους, οι ενοχές που ένιωθε που, αυτός ο ηγέτης τους, τους είχε αφήσει να παλεύουν μόνοι τους. Τα έλεγε αυτά με μώλωπες στο πρόσωπο και στα χέρια του. Αν και μεταξύ μας, ίσως οι μώλωπες να πονούσαν πιο πολύ που βρέθηκαν στο σώμα του Λάρι, παρά το αντίθετο.

Θα το θυμάμαι το παιχνίδι αυτό για πάντα... http://www.youtube.com/watch?v=0zKZQ8VWT9Y&feature=g-vrec

Γιατί για εμένα ο Λάρι είναι ο καλύτερος όλων...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τεράστιο κείμενο! Αγαπητέ κύριε Καλαντζή είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν γράφετε απο μνήμης και αυτό λειτούργησε άψογα κατα τη γνώμη μου!
Ξεχάσατε μόνο να αναφερθείτε στην κορυφαία φάση του αγώνα.. Στην διπλή προσποίηση για πάσα σε συμπαίκτες στην κορυφή της ρακέτας πριν ευστοχήσει σε τρίποντο -τωρα γράφω εγώ από μνήμης :-)
Φιλικά
&lavrian

Gangster είπε...

πραγματικά ιστορικό παιχνιδι..
Προσωπικα το εχω ξαναγραψει οτι για μένα ο Jordan ο Bird και ο Petrovic ειναι οι 3 κορυφαιοι παίχτες όλων των εποχων ...
πολλοι θα αναρωτηθουν για τον Petrovic , αλλα βλέποντας τωρα τόσα χρονια μετα τι έκανε ο drazen τοτε και στο ΝΒΑ και στην Ευρώπη , νομιζω θα συμφωνησουν μαζί μου...

LikeMike είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=Z0gy74HO85o&feature=related
Απο το 10:40 και μετά ο γιατρός του Μπέρντ περιγράφει με γλαφυρό τρόπο πόσο πόνο υπέμενε ο Λάρρυ και παρόλα αυτά συνέχιζε να παίζει.Και να παίζει τρομερά

Δημήτρης Σπάρτη είπε...

Φοβερό κείμενο!! Πραγματικά συγκλονιστικές στιγμές! Κρατώ την τελευταία φράση του Στράτου: "Γιατί για εμένα ο Λάρι είναι ο καλύτερος όλων...". Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Λάρι είναι ο μεγαλύτερος γήινος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών (ο Τζόρνταν είναι σε άλλο επίπεδο και μάλλον είναι εξωγήινος) αλλά σίγουρα αυτή η άποψη μπορεί να θεωρηθεί υποκειμενική (και φυσικά επιδέχεται οποιονδήποτε σχολιασμό).

Το σίγουρο είναι ότι οι τρεις μεγάλοι (Λάρι, Μάτζικ, Τζόρνταν) επηρέασαν το ΝΒΑ όσο κανείς άλλος και είναι με μεγάλη διαφορά η σπουδαιότερη τριάδα στην ιστορία. Αν δεν ήταν αυτοί οι τρεις πιθανότατα αυτή τη στιγμή θα αντιμετωπίζαμε το ΝΒΑ ως το κορυφαίο και θεαματικότερο πρωτάθλημα μπάσκετ μεν αλλά η φήμη του δεν θα είχε εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα και δεν θα ασχολείτο όλος ο κόσμος μαζί του.

stratos kalantzis είπε...

@lavrian: ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και για το χρόνο σας να διαβάσετε την ανάρτησή μου. Καταλαβαίνω απολύτως τι λέτε, καθώς πολλά από τα κείμενά μου, επειδή ακριβώς βασίζονται στην -μάλλον ασθενή- μνήμη μου βρίθουν λαθών, ενώ στην προκειμένη περίπτωση ήταν πιο εύκολο να μιλήσω για κάτι που εξελισσόταν στο βίντεο τη στιγμή που έγραφα.

Αλλά έτσι όπως είναι η θεματολογία του εν λόγω blog, "βουτηγμένη" στο παρελθόν σας ζητώ να ανεχτείτε και τις λοιπές γεμάτες λάθη συχνά αναρτήσεις μου που αναφέρονται σε παρελθοντικά γεγονότα. Θα μπορούσα να έκανα έρευνα, να ανατρέξω σε περιοδικά ή το διαδίκτυο, αλλά επιθυμώ να μοιράζομαι μαζί σας την πρωτόλεια αίσθησή μου και μνήμη από το κάθετι.

Έρχεται νέο επεισόδιο Μάτζικ-Μπερντ από Ντράζεν και εγώ κάτι σκέφτομαι για τους έρωτες του Ιωαννίδη...

@Δημήτρη Σπάρτη: Σε ευχαριστούμε πολύ για όλη σου τη συμμετοχή και τα σχόλιά σου, μας βοηθάνε σημαντικά. Συμφωνώ απολύτως για όσα γράφεις για την αγία τριάδα, αλλά δε μας λες ποιος είναι ο δικός σου αγαπημένος παίχτης από τους 3...

Δράκος είπε...

Τα θερμότερα συγχαρητήρια μου!!!
Όντας άρρωστος μπασκετικός, από την μέρα που ανακάλυψα το blog σας (εδώ και κανα χρόνο έχω την αίσθηση..) αναμένω αγωνιωδώς κάθε νέα ανάρτηση, παντός περιεχομένου.

Πρώτη φορά θα συμμετάσχω κι εγώ στις συζητήσεις σας ... και πολύ το άργησα!

Το πρώτο μου σχόλιο θα είναι κάπως «σόκιν» (όπως λέμε εις την άπταιστην ελληνικήν), αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το συμπέρασμα που βγάλαμε με έναν άλλο «άρρωστο» για το μεγάλο Larry Legend, ακριβώς όπως αυτό γεννήθηκε.

Καταλήξαμε λοιπόν στο εξής :
Ότι ο καλύτερος λευκός που έπαιξε ποτέ μπάσκετ, τα είχε (όπως λέμε και για τον Σπαρτιάτη Βασιλιά Λεωνίδα) πιο ... μπρούτζινα από όλους!!!(συγχωρέστε με για το αγοραίον την εκφρασης).

Δεν πηδούσε, δεν έτρεχε, δεν είχε καν ... «σουλούπι» αθλητή, αλλά η μπασκετική του ευφυΐα, η θέληση του για επικράτηση και φυσικά η κλάση του, δεν έχουν προηγούμενο. Ο Air ήταν όντως εξωγήινος, όπως λέει και ο φίλος παραπάνω. O Magic ήταν ... 2,5 μέτρα playmaker και είχε και το λεγόμενο «magic touch». Ε ο Larry ήταν ... ο πιο μπρούτζινος!!

Συνεχίστε την καταπληκτική δουλειά (ή καλύτερα το καταπληκτικό χόμπι) που κάνετε, για να μας δίνετε κι εμάς τους «άρρωστους» λίγη γιατρειά…

Μετά τιμής,
"Δράκος"

stratos kalantzis είπε...

@Δράκος: Χαρά μας να σε έχουμε στην παρέα μας και ειλικρινά εκτιμούμε το παραμικρό σχόλιο που θες να μοιραστείς μαζί μας είτε για πρόσφατη είτε για παλαιότερη ανάρτηση.

Δε θα μπορούσες να το θέσεις γλαφυρότερα για τον Λάρι. Προς επίρρωση των όσων λες, ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους του, ο Πατ Ράιλυ είπε κάποτε το εξής: "Αν διάλεγα έναν παίχτη για το σουτ που θα έκρινε τον αγώνα, αυτός θα ήταν ο MJ...Αν διάλεγα όμως έναν παίχτη για το σουτ που θα έκρινε την ίδια μου τη ζωή, αυτός θα ήταν ο Λάρυ Μπερντ".

Μπρούτζινα και λίγα λες!!!!!

Δημήτρης Σπάρτη είπε...

Στράτο, ευχαριστώ για την ερώτηση που αφορά τον αγαπημένο μου παίκτη από την ιστορική τριάδα Μάτζικ-Μπερντ-Τζόρνταν.

Καταρχάς θα ήθελα να τονίσω ότι σέβομαι απεριόριστα τον τεράστιο Μάτζικ όχι μόνο για το μοναδικό παιχνίδι του αλλά και για τη συγκλονιστική προσωπικότητά του. Εν συνεχεία θα ήθελα να εκφράσω ξανά την άποψή μου για το Τζόρνταν λέγοντας ότι είναι ο κορυφαίος που έχουμε δει. Η Αυτού Μεγαλειότης (ή σούπερμαν ή Αιρ) δεν έχει προηγούμενο και, από ό,τι φαίνεται, ούτε επόμενο.

Όμως, ο αγαπημένος μου είναι ο Λάρι. Αυτό οφείλεται στην παρακολούθηση των τελικών Σέλτικς-Ρόκετς το 1986. Η Ελληνική τηλεόραση είχε προβάλει τους τελικούς το Σεπτέμβριο και έτσι είχα την ευκαιρία για πρώτη φορά να δω ολόκληρη σειρά τελικών.

Σε αυτούς τους αγώνες απόλαυσα για πρώτη φορά τον εκπληκτικό Κέβιν Μακ Χέιλ με το απίστευτο ρεπερτόριο κινήσεων. Γνώρισα το μεγάλο Ρόμπερτ Πάρις.. Εντυπωσιάστηκα από το τρομερό δίδυμο Ολάζουον-Σάμπσον, το οποίο στους τελικούς της Δύσης είχε διαλύσει τους πρωταθλητές Λέικερς. Το προαναφερόμενο δίδυμο θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε κορυφαίο δίδυμο ψηλών στην ιστορία αλλά η μοίρα είχε διαφορετικά σχέδια. Μπορεί όλοι μας να γνωρίσαμε, λιγότερο ή περισσότερο, το Χακίμ αλλά, δυστυχώς, ο Ραλφ Σάμπσον(2,23) δεν έγινε ευρύτερα γνωστός λόγω σοβαρών τραυματισμών που τον ανάγκασαν να σταματήσει σε σχετικά μικρή ηλικία (περίπου 32) το μπάσκετ. Το nba.sport24.gr έχει κάνει ένα αρκετά κατατοπιστικό αφιέρωμα στον Σάμπσον με αφορμή την είσοδό του στο Hall of Fame πριν από δύο ημέρες.

Όμως, ο παίκτης που με εντυπωσίασε περισσότερο από όλους δεν είναι άλλος από το φοβερό και τρομερό Λάρι Μπερντ. Απίστευτος σουτέρ, σπουδαίος ριμπάουντερ, καταπληκτικός πασέρ, μέγας ηγέτης. Πραγματικά τρελάθηκα από το Μπερντ από τις εμφανίσεις του στους τελικούς. Εννοείται ότι δικαίως αναδείχθηκε MVP των τελικών αφού οδήγησε την ομάδα της Βοστώνης στον 16ο τίτλο της. Από εκείνο το σημείο και μετά, ο Λάρι θα ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης στο ΝΒΑ και θα τον υποστήριζα μέχρι το τέλος της καριέρας του...

Δημοσίευση σχολίου