RSS

Ο φίλος μας ο Λευτεράκης



Φαντάζομαι θυμάστε όλοι το τραγούδι της Μαρινέλλας αφιερωμένο στην αγαπημένη της ομάδα, τον Άρη, που είχε γίνει σύνθημα στα χείλη όλων των απανταχού φίλων της κιτρινόμαυρης ομάδος, ήτοι "με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά". Τραγούδι που δονούσε όχι μόνο τις πίστες που εμφανιζόταν η πιο γνωστή τότε οπαδός του Άρη αλλά και τις κερκίδες του Αλεξάνδρειου όπου και αγωνιζόταν ο τότε αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ. Εντούτοις, και χωρίς να παραγνωρίζω την ανάγκη του στιχουργού να δημιουργήσει την κατάλληλη ομοιοκαταληξία, ο τρίτος πόλος εκείνης της ομάδος δεν ήταν ο Φιλίππου, αλλά ο Πίξι ή αλλιώς Σλόμπονταν ή Λευτέρης Σούμποτιτς. Ένας αγαπημένος μου παίχτης αλλά ταυτόχρονα και μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ. Περίεργο?? Για να δούμε...


Ο Σούμποτιτς ήρθε στον Άρη ως επιλογή του Ιωαννίδη από τη γειτονική Σλοβενία με έναν και αποκλειστικό σκοπό τον οποίο υπηρέτησε πιστά καθ' όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής του καριέρας: να προσφέρει την επιλογή του σταθερού και αξιόπιστου μακρινού σουτέρ τις λίγες φορές που οι επιθέσεις δε θα εκδηλώνονταν από τα χέρια των Γκάλη-Γιαννάκη. Πράγματι αυτό συνέβαινε. Ο Σλόμπονταν κατά κύριο λόγο περιφερόταν εκτός της γραμμής του τριπόντου -με ιδιαίτερη αδυναμία στις γωνίες- περιμένοντας σε κάποια διείσδυση ενός εκ των δύο αστέρων της ομάδος η μπάλα να φτάσει στα χέρια του για να σουτάρει. Η μηχανική του σουτ του ήταν εξαιρετική καθώς σούταρε κατακόρυφα και κάθετα και πάντα έδινε μεγάλη καμπύλη στα σουτ του. Συνυπολογίζοντας ότι ήταν περίπου 2,03 απέφευγε τα υψωμένα χέρια των αμυντικών με ευκολία. Παρόλο που τα στατιστικά εκείνων των χρόνων ήταν σχεδόν ανύπαρκτα, θυμάμαι να έχω διαβάσει στο ΤΡΙΠΟΝΤΟ ότι για τουλάχιστον 2 χρονιές το ποσοστό του Πίξι στα τρίποντα ήταν πάνω από 50%.

Κάτι άλλο ιδιαίτερο στο παιχνίδι του Άρη δε θυμάμαι να προσέφερε. Ήταν μέτριος αμυντικός και ριμπάουντερ, ενώ η μοναδική του επιθετική κίνηση συνίστατο σε μερικές ντρίπλες κατά μήκος της ρακέτας και σουτ σχεδόν από το κέντρο αυτής ρίχνοντας ελαφρώς το κορμί του προς τα πίσω. Ο Ξανθός τον ήθελε για τις περιπτώσεις εκείνες που οι άμυνες θα έκλειναν πολύ προς τα μέσα ή θα αντιμετώπιζε ζώνες προκειμένου να έχει μια σταθερή απειλή από μακριά. Αυτό, ο "μακρυχαίτης" Σούμποτιτς το προσέφερε με συνέπεια κάθε βράδυ σχεδόν τις περισσότερες φορές που δεχόταν τη μπάλα από τους συμπαίχτες του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος που ούτως ή άλλως κερδίζονταν εύκολα αλλά και σε δύσκολες έδρες όπως αυτές της Μακάμπι, της Μπαρτσελόνα, της Γιουγκοπλάστικα. Δεν ήταν λίγα τα παιχνίδια που το 3άρι του Άρη αποτελούσε τον δεύτερο σκόρερ της ομάδος του πίσω μόνο από τον Γκάλη και μπροστά και από τον Γιαννάκη, ιδίως τις βραδιές που ο τελευταίος δε σταματούσε να σουτάρει άστοχα.

Τον είχα ξεχωρίσει τότε γιατί δε θυμάμαι ακόμα και τώρα πολλούς παίχτες οι οποίοι να έβγαζαν το παντεσπάνι τους στηριζόμενοι μόνο στο καλό μακρινό τους σουτ. Παρόλο που οι τότε λεγόμενοι "small forward" ήταν σαφώς πιο μονοδιάστατοι από τους σύγχρονους και το μακρινό σουτ θεωρείτο απαραίτητο για τη θέση τους, η ικανότητα του Σούμποτιτς να σκοράρει σχεδόν αποκλειστικά με το "σπάσιμο" του καρπού του, μου φαινόταν πολύ σπάνια και άξια θαυμασμού. Θαυμασμός που αυξανόταν σε κάθε μεγάλο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ καθώς ο εν λόγω σχεδόν πάντα έκανε τα καλύτερα του παιχνίδια απέναντι στον τότε αιώνιο αντίπαλο. Δε νομίζω ότι ο κύριος λόγος που τόσα πρωταθλήματα εκείνα τα χρόνια χάθηκαν για τις ομάδες του ΠΑΟΚ ήταν μόνο ο Γκάλης, καθώς μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον 3-4 ματς που ο Σλόμπονταν έβαλε εύκολα και γρήγορα 20+ πόντους και η ομάδα του κέρδισε άνετα το παιχνίδι. Την χρονιά πριν ο ΠΑΟΚ πάρει τον Μάικ Τζόουνς σε ένα μεταξύ τους παιχνίδι είχε βάλει αν θυμάμαι καλά 7 (!!!!) τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο με αποτέλεσμα στο β' ο Μακαράς να τον μαρκάρει ακόμα και όταν ο ΠΑΟΚ έκανε επίθεση.

Πού εγκειται το αμφιλεγόμενο? Στην ερώτηση αν ο Σούμποτιτς ήταν ο παίχτης που χρειαζόταν ο Άρης να κάνει το παραπάνω βήμα και να κερδίσει το Πρωταθλητριών τι θα απαντούσατε? Γιατί στα 2 Final-Four που συμμετείχε δεν ήταν αυτός ο χειρότερος παίχτης της ομάδος του ασχέτως αν σε αυτό του Μονάχου -ίσως κάνω λάθος- ο Ιωαννίδης του είχε επιτεθεί επειδή τελείωσε τον ημιτελικό με 9/21 λέγοντας του περίπου "Δε μπορώ εγώ να σου ρυθμίσω το χέρι"!!! Και για να παίρνει αυτός 21 σουτ σε ένα ματς κάποιος άλλος ΔΕΝ τα πήρε. Επίσης τη χρονιά που ο Άρης παίρνει τον Μ. Τζόουνς υποβαθμίζοντας τρόπον τινά τον Πίξι, γιατί πάλι δεν κατάφερε να κάνει κάτι διαφορετικό? Μήπως δε χρησιμοποιείτο σωστά από τον προπονητή του ή πράγματι ο μονοδιάστατος τρόπος παιχνιδιού του δε βοηθούσε την ομάδα του να κάνει το παραπάνω βήμα, ενώ τη βοηθούσε να φτάσει στις 4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και να κυριαρχεί στην Ελλάδα? Μπορεί κανείς να δώσει μια ξεκάθαρη και απόλυτη απάντηση άραγε?

Όταν έβγαλε το σορτσάκι και τη φανέλα ο -στο μεταξύ "ελληνο-βαφτισθείς"- Λευτέρης δεν άργησε να φορέσει κουστούμι και γραβάτα και να ξανασυστηθεί στο ελληνικό μπασκετικό κοινό ως προπονητής. Έξυπνος άνθρωπος ο Πίξι, κατάλαβε ότι στο ελληνικό μπάσκετ επενδύονταν και θα συνεχίζονταν να επενδύονται χρήματα, νέος ήταν, όρεξη είχε, "κόπιαρε" πολλές ιδέες του Ιωαννίδη, όπως έχει παραδεχθεί, και ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα. Νομίζω ότι δεν αμφιβάλλει κανείς ότι η καριέρα του ως προπονητή ήταν από τις πιο επιτυχημένες των τελευταίων ετών. Αναλαμβάνει τον Ηρακλή και στήνει την ομάδα γύρω από Ζντοβτς-Μπέρι φτάνοντας μια ανάσα -ένα κάρφωμα- μακριά από το να αποκλείσει την πανίσχυρη Ταουγκρές, βγαίνει στο Πρωταθλητριών, ενώ από το Ιβανώφειο δεν περνά κανείς. Βασιζόμενος στους 2 σταρ και σε πολύ μικρό ροτέισον, ο Ηρακλής εκείνα τα χρόνια κατάφερε πολλούς άθλους που δεν ήταν στα χρονικά της μυθολογίας.

Η μεγάλη επιτυχία όμως ήρθε με την ομάδα της καρδιάς του. Με ένα ρόστερ γεμάτο αμφιβόλου αξίας παίχτες (Λιαδέλης-Σιούτης-Αγγελίδης-Μπόνι) και ξένους ελαφρώς "περίεργους" (Ορτίθ-Σάκλεφορντ) αποκλείει το απόλυτο φαβορί τότε Μπενετόν φτάνοντας το ματς στην παράταση στην Ιταλία και πηγαίνει για τον διπλό τελικό με την Τόφας μέσα σε κλίμα γενικευμένης ευφορίας. Χάνει το πρώτο ματς στο Αλεξάνδρειο με διψήφια διαφορά (11 πόντοι) και όλοι ετοιμάζονται να τον "κρεμάσουν". Το τι απογοήτευση είχα τραβήξει εκείνο το βράδυ δε θα το ξεχάσω ποτέ, σχεδόν έκλαιγα από τα νεύρα μου. Παρόλα αυτά ο Άρης με οδηγό τον Πίξι πηγαίνει στα βάθη της Ανατολίας και με ένα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ παιχνίδι από όλους τους παίχτες του ταπεινώνει τους Τούρκους μέσα στο σπίτι τους κερδίζοντας το ευρωπαϊκό και ενώ προηγουμένως είχαν αδειάσει οι εξέδρες λόγω επεισοδίων. Ίσως το πιο μάγκικο και αντρίκειο τρόπαιο που έχει κερδίσει ποτέ ελληνική ομάδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και σίγουρα μια από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του Άρη. Με προπονητή τον πρώην παίχτη του Λευτέρη Σούμποτιτς. Χρόνια πολλά όταν ρώτησαν παίχτες εκείνης της ομάδος, όλοι συμφώνησαν στο ότι ο προπονητής τους ήταν εξπέρ στον τομέα της επικοινωνίας και της ψυχολογίας και μπορούσε και "κέρδιζε" τον καθένα από αυτούς δείχνοντάς του πόσο πολύ τους πίστευε.

Η τρομερή επιτυχία έκανε τους αφούς Γιαννακόπουλους να του δώσουν τα ηνία της ομάδος τους ευελπιστώντας ότι αυτός θα την οδηγούσε στην κορυφή της Ελλάδος και της Ευρώπης. Όσον αφορά την Ελλάδα επαληθεύφτηκαν καθώς ο Σούμποτιτς οδήγησε τους πράσινους σε δύο πρωταθλήματα μετά από πολλά χρόνια, το ένα μάλιστα μέσα στο ΣΕΦ σε πέμπτο αγώνα, πανηγυρίζοντας με πούρο στο στόμα, στην Ευρώπη όμως απέτυχε παταγωδώς με φόντο γιαούρτια και αποδοκιμασίες έξω από το ΟΑΚΑ κατά την επιστροφή της ομάδος. Το προσωπικό του παλμαρέ γεμίζει με ένα ακόμα κύπελλο Ελλάδος με τον ΟΣΦΠ, το μοναδικό τρόπαιο που είχε κατακτήσει ο ΟΣΦΠ μέχρι το 2009 από το μακρινό 1995!!! Έκανε και μερικά περάσματα από Πανιώνιο και ΠΑΟΚ, από όπου έχω να θυμάμαι την αρμονική συνύπαρξη των Παπαλουκά-Διαμαντόπουλου για μια χρονιά, συνεργασία των οποίων θύμιζε σε πολλούς εκείνη των Γκάλη-Γιαννάκη. Παραδόξως όταν ήταν προπονητής στον Ολυμπιακό εισηγήθηκε την απομάκρυνση του Παπαλουκά θεωρώντας υπερβολικά τα λεφτά που τότε προβλέπονταν στο συμβόλαιό του. Μια κίνηση που ίσως άλλαξε τον ρου της ομάδος του λιμανιού, όπως αποδεινύεται από την μετέπειτα καριέρα του Θοδωρή.

Η αμφιλεγόμενη φύση του ίσως εμφανίζεται πιο έντονη στην παρουσία του ως προπονητή: Κανείς με σιγουριά δε μπορεί να πει ότι ο Πίξι ήταν εξαιρετικός προπονητής στο κομμάτι της ανάλυσης και της προετοιμασίας ενός παιχνιδιού, στα τεχνικά σημεία δηλαδή (τα αναλάμβανε ο Παπαχατζής κυρίως). Όλοι μιλάνε για την εξαιρετική επικοινωνική του σχέση με παίχτες, παράγοντες και δημοσιογράφους που του εξασφάλιζε μια σχετική ασυλία στις αποτυχίες, ενώ πάντα προσκαλείτο να δίνει συνεντεύξεις σε εφημερίδες, περιοδικά, εκπομπές. Ακόμα και το ALL-STAR από αυτόν ζήτησε να σχολιάσει τη σύγκριση Γκάλη-Διαμαντίδη. Σε όλες τις ομάδες του είχε παιχταράδες (Μπέρι-Ζντοβτς-Ράτζα-Σκοτ) με τους οποίους διατηρούσε άριστες σχέσεις υποκύπτοντας σχεδόν στις επιθυμίες τους (γνωστή η ειδική διαχείριση του Ράτζα που αποφάσιζε αυτός πότε θα κάνει προπόνηση) για να τις εξαργυρώσει στους αγώνες. Πολλοί μιλάνε ανοιχτά για έναν εξαιρετικό δημοσιοσχετίστα, διπλωμάτη και άλλοι ψιθυρίζουν διάφορες φήμες σχετικά με την εμπλοκή του σε διάφορες μεταγραφές που κατά καιρούς έκανε. Η δήλωση πάντως που έκανε στον εμβρόντητο Σκουντή αμέσως μετά την κατάκτηση του κυπέλου από τον ΟΣΦΠ "το χαίρομαι ιδίως γιατί όπως ξέρεις, η γιαγιά μου κατάγεται από την Κοκκινιά!!!!!", είχε προκαλέσει τότε πάμπολες αντιδράσεις. Οι Αρειανοί δεν του συγχώρεσαν ποτέ ότι ήταν προπονητής του ΠΑΟΚ και στο μεταξύ τους αγώνα του ανέμιζαν 5χίλιαρα θέλοντας να δείξουν την αδυναμία του στα χρήματα!!!! Αλλά ακόμα και την περσινή σαιζόν όταν επανήλθε στον Άρη μεσούσης της περιόδου, έφυγε με μάλλον άσχημο τρόπο και με πολλά ερωτηματικά σχετικά με την παρουσία του τα οποία ποτέ δεν εξήγησε, αν και το είχε υποσχεθεί.

Αξέχαστο το χρυσό ρολόι που σχεδόν πάντα φορούσε ως προπονητής, η τάση να αγγίζει τον κόμπο της γραβάτας, η γαλλική μύτη και κάποιες πολυ σκληρές εκφράσεις -αναφορά στις μανάδες- που είχε ανταλλάξει με τον Ίβκοβιτς που για λόγους ευνόητους δεν αναφέρω.

Το πιο αμφιλεγόμενο ίσως έρχεται όταν αναρωτιέσαι για κάποιον άνθρωπο και την αίσθηση που αποκομίζεις από αυτόν. Πολλά μπορώ να πω για τον φίλο μας τον Λευτεράκη αλλά δυσκολεύομαι να τον κατατάξω άμεσα και εύκολα στους "καλούς" ή στους "κακούς" με την πιο απλοϊκή έννοια του όρου καθώς ανέκαθεν εξέπεμπε μια μυστικοπάθεια και κριψύνεια που δεν τον άφηναν να γίνει συμπαθής στο ευρύ κοινό. Δε μπορεί κανείς όμως να αγνοήσει ότι ο Πίξι ήταν και είναι και θα είναι ένα μεγάλο ξεχωριστό -έστω αμφιλεγόμενο στα μάτια μου- κεφάλαιο του ελληνικού μπάσκετ.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό κειμενάκι!!Μια διαφωνία μεγάλη κ 2 διορθώσεις...
Καταρχάς,''παίχτες αμφιβόλου ποιότητος''παίχτες όπως οι Λιαδέλης,Αγγελίδης,Σιούτης,Μπόνι?????!!Κ ''ελαφρώς περίεργοι''Ορτίθ ,Σάκλεφορντ???Εδ.ω διαφωνούμε ΚΑΘΕΤΑ!!Θεωρώ ότι ήταν όλοι ΑΞΙΟΛΟΓΟΤΑΤΟΙ(Σιούτης,Μπόνι,Αγγελίδης)έως ΠΑΙΧΤΑΡΑΔΕΣ(Λιαδέλης,ΟΡΤΙΘ,Σάκλεφορντ)κ οι καλύτεροι που θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε ομάδα τότε πλην Ολυμπιακού κ Παναθηναικού!!
Επίσης ο ''Πίξι''έφαγε τα γιαούρτια την 1η χρονιά ειδικά γιατί ο Παο(1997-98)δεν κατάφερε να φτάσει ΕΣΤΩ στον τελικό του Κυπελλούχων χάνοντας από...τον Σιγάλα(Στεφανέλ)που ήταν για τιους οπαδούς του Παο το κόκκινο πανί(κυριολεκτικά...)!!Παράλληλα δεν είχε προλάβει να κατακτήσει ούτε ΚΑΝ το 1ο από τα 2 πρωταθλήματα(μεσούσης της χρονιάς αποκλείστηκε)οπότε οι-επι μια 5ετία-απογοητευμένοι φίλαθλοι του Παο δεν πίστευαν ότι θα πάρουν το πρωτάθλημα,αποκλείστηκαν κ απο το Κυπελλούχων με αποτέλεσμα τις γνωστές γιαουρτο-συνέπειες!!
Τέλος,απλά για την ιστορία,ο Ολυμπιακός το 2002 πήρε το κύπελλο με προηγούμενη κ τελευταία κατάκτηση τίτλου(κ δη τριπλ κραουν)το 199-7.
Πολύ καλό κείμενο ωστόσο!!
Κωνσταντίνος Μανωλάκος.

Μάκης είπε...

Φίλε Ανώνυμε κάνεις λάθος!!Γιαούρτια δεν έπεσαν στον ΠΑΟ την πρώτη χρονιά 1997-1998.Σίγουρα η απογοήτευση ήταν τεράστια μετά τον αποκλεισμό από την Στεφανέλ Μιλάνο του όντως μισητού Σιγάλα(Ήμουν 11 χρονών τότε,παρακολουθούσα το παιχνίδι live από ΕΤ-1 και ακόμα θυμάμαι τα κλάματα που είχα ρίξει αφού είχε προηγηθεί το +19 στο ΟΑΚΑ....Παρεπιμπτόντως θυμάμαι ότι μόνο ο Παταβούκας προσπαθούσε στο τέλος με κανά τρίποντο να ρίξει τη διαφορά αλλά μάταια....Και τραγικός ο Σκοτ...)
Επίσης αποκλειστήκαμε και στο κύπελλο στο Αλεξάνδρειο στον ημιτελικό από τον Άρη,αλλά αφού αποκλείστηκε και ο Ολυμπιακός στον έτερο ημιτελικό από την ΑΕΚ(μεγάλη νίλα ο Ιωαννίδης στην πρώην του ομάδα)δεν μας πείραξε και τόσο...(μεγάλο κατόρθωμα εκείνο το κύπελλο για τον Άρη μέσα στην έδρα τους με υπηρεσιακό προπονητή τον Χρήστο Μαγκώτσιο και τους απλήρωτους παίχτες του να πανηγυρίζουν σαν τρελοί....Ο τρελο-Μπόνι ο Ιταλός έδωσε παράσταση με το τύμπανο της Super-3 κι αμέσως μετά χάρισε τα λεφτά που του χρώσταγαν κι έφυγε για άλλες πολιτείες...)
Στο πρωτάθλημα όμως είμασταν εκπληκτικοί!!!Παίζαμε μακράν του δεύτερου το καλύτερο μπάσκετ,Ράτζα-Σκοτ έκαναν όργια σε κάθε ματς,είχαμε διαλύσει στον πρώτο γύρο τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ(69-49 αν θυμάμαι καλά),είχαμε πάρει το πλεονέκτημα έδρας για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια και φυσικά πιστεύαμε όσο ποτέ ότι είχε φτάσει η ώρα...Και πράγματι το πήραμε αν και ο ΠΑΟΚ του Στογιάκοβιτς αντιστάθηκε σθεναρά...
Τα γιαούρτια που λες ήρθαν τη δεύτερη χρονιά 1998-1999 στην Ευρωλίγκα!!Ο Μποντίρογκα έχει κάνει ένα τρομερό Μουντομπάσκετ στην Αθήνα και πλέον παίζει στην Πανάθα μας αντί του Σκοτ που βγήκε στη σύνταξη.Είμαστε και πάλι εκπληκτικοί,έχουμε 20 συνεχόμενες νίκες,είμαστε οι μόνοι αήττητοι στην Ευρώπη,μας έχουν σίγουρους για final-4 και ξαφνικά έρχεται η κατάρρευση με την ΤιμΣίστεμ Μπολόνια στα νοκ-άουτ.Ήττα με μικρή διαφορά στο ΟΑΚΑ,νέα ήττα στην Ιταλία και αποκλεισμός!!Στην επιστροφή στο αεροδρόμιο γιαούρτια,αποδοκιμασίες και τα άλλα γνωστά ελληνικά...Ο Ράτζα κόντεψε να παίξει μπουνιές με φιλάθλους μας και λέγεται ότι εκτός από τα πήλινα πλέον πόδια του,αυτός ήταν και ο λόγος που είχε αποφασίσει να αποχωρήσει στο τέλος της χρονιάς....Παρόλ'αυτά,αν και αποκλειστήκαμε και πάλι στο κύπελλο(το πήρε ο ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ)η χρονιά έκλεισε Ο-Ν-Ε-Ι-Ρ-Ι-Κ-Α!!!Οι παίχτες με τον προπονητή πλακωμένοι,Ο Ράτζα έπαιζε το τελευταίο του παιχνίδι κι ήταν κοινό μυστικό ότι θα αποχωρούσε και ο Σούμποτιτς.Κι όμως έγινε το θαύμα!!Διπλό στο ΣΕΦ αν και 13 πόντους πίσω στο ημίχρονο,το πιο μαγκιώρικο πρωτάθλημα και από κει όπως έχουν πει και οι Γιαννακόπουλοι σε συνέντευξη τους στο "GOAL" τον Μάιο του 2007 ξεκινάει η δυναστεία....Καλό το πρώτο ευρωπαϊκό το 1996,καλό το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 14 χρόνια το 1998,αλλά από κει ξεκίνησε η αυτοκρατορία μας!!!!
Μυθικές στιγμές!!!Και μυθικές εποχές για το μπάσκετ!!!

Μάκης είπε...

Αααα και κάτι τελευταίο έτσι για την ιστορία...
Την πρώτη χρονιά του Σούμποτιτς με τον αποκλεισμό από την Στεφανέλ Μιλάνο,η διοργάνωση λεγόταν για πρώτη και τελευταία φορά Ευρωκύπελλο!!!Είναι το πρώην Κύπελλο Κυπελλούχων(1967-1991),Ευρωπαϊκό Κύπελλο(1992-1997)και το μετέπειτα γνωστό Κύπελλο Σαπόρτα(1999-2002)προς τιμήν του Ραϊμούντο Σαπόρτα,πρώτου αντιπροέδρου της FIBA.
Πάντως κρίμα που δεν περάσαμε...Ήθελα να δω αν θα μπορούσε ο Ράτζα και ο Σκοτ να σταματήσουν την πυραυλοκίνητη εκείνη την εποχή Ζαλγκίρις του Καζλάουσκας που σάρωσε για 2 χρόνια 1998-1999 την Ευρώπη με Ευρωκύπελλο,Ευρωλίγκα...

LikeMike είπε...

Η δηλωση για τη "ρυθμιση του χεριου" εγινε το 1988 μετα την Γανδη....
Τωρα οσον αφορα το αν ο Σουμποτιτς ηταν ο καταλληλος παικτης η οχι,το θεμα δεν θελει και πολλη αναλυση.Στη νηπιακη κατασταση που ηταν ο επαγγελματισμος στο ελληνικο πρωταθλημα,αλλα και το γεγονος οτι Γκαλης-Γιαννακης κοστιζαν οσο ο μισος προυπολογισμος της Ελλαδας(!),αναγκασαν τον Αρη να εχει ψηλους οπως Γουιλτζερ η Βρανκοβιτς(πολυ ανωριμος τοτε που ηρθε στον Αρη-φορτωνοταν 4 φαουλ στο πιτς φυτιλι)....Τα Ευρωπαικα χαθηκαν γιατι ο Αρης δεν ειχε απαντησεις στην αμυντικη αντιμετωπιση παικτων οπως ο Μακαντου και ο Μαγκι,μιας και σαν τεσσαρι ειχε τον Φιλλιπου και τον Λυπηριδη....
Το προβλημα και η λυση του λοιπον,δεν ηταν να ερθει αλλος παικτης στη θεση του Σουμποτιτς(ο οποιος επιθετικα εδενε "κουτι" με Γκαλη-Γιαννακη οπως πολυ ευστοχα περιεγραψες),αλλα το γεγονος οτι ο Ιωαννιδης ηταν αγυριστο κεφαλι και δεν δοκιμαζε νεα πραγματα....Ειναι γνωστη πχ η εμμονη του εκεινα τα χρονια στην απορριψη της ζωνης ως τακτικης στην αμυνα...Αν δειτε τον ημιτελικο με την Τρεισερ χωρις να το παιζω προπονητης της εξεδρας και μετα Χριστον προφητης,ειναι εξοφθαλμη η αναγκη αλλαγης της αμυνας απεναντι σε μια ομαδα που δαγκωνε κατω απο τα καλαθια την ιδια ωρα που δεν ειχε ουτε εναν σκορερ απο την περιφερεια(Ντ Αντονι και Πιτις δεν πρεπει να ειχαν πανω απο 25% στα τριποντα)
Μας αρεσουν πολυ τα ρετρο συνεχισε ετσι

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Μάκη καλησπέρα!Συμφωνώ στα περισσότερα που λές(σωστή η επισήμανση για το Σαπόρτα,το γνωρίζω απλά το έγραψα γιατί έτσι έχει μείνει στον κόσμο ως τίτλος κ για να γίνει αντιληπτό για ποια διοργάνωση μιλάω.Από εκεί κ πέρα η κύρια διαφωνία μου είναι το πότε έπεσε περισσότερη γιούχα!!Είμαι 2-3 χρόνια μεγαλύτερος σου κ θυμάμαι πολύ καλά(άλλωστε έγραψα επί λέξει ότι''τα γιαούρτια ΕΙΔΙΚΑ(κ οχι ΜΟΝΟ)τα έφαγαν την 1η χρονιά''γιατί τότε ακόμα δεν υπήρχε εμπιστοσύνη στην ομάδα!!Ίσως είναι λανθασμένος ο χαρακτηρισμός με τα γιαούρτια γιατί ακόμα κ(ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ)τέτοια έπεσαν τη χρονιά λές!!ΟΜΩΣ η χρονιά ΕΞΕΛΙΧΤΗΚΕ σε ονειρική για τον Πάο κ όταν αποκλείστηκε δεν είχε προεξοφλήσει κανένας ότι θα κατακτήσει το πρωτάθλημα μετά από 5 συναπτά έτη κόκκινης κυριαρχίας!!!Όσο για το κύπελλο πρέπει να σου θυμίσω ότι δεν ήταν κ τόσο ευχαριστημένοι στον Παναθηναικό καθώς τότε αποκλείστηκε,μεν,κ ο Ολυμπιακός αλλά κέρδισε τον Παναθηναικό στο μικρό τελικό με 80-56!!!!Κατά τα άλλα,μιας κ το κείμενο έχει να κάνει με τον Σούμποτιτς κ την προσωπικότητά του,εγώ ως ΟΣΦΠ,δεν τον συμπαθώ γιατί το 2002 από τερτίπια(??),συμφέροντα(??)μας στέρησε το πρωτάθλημα καθώς προηγούμασταν με 2-0 νίκες εναντίον της ΑΕΚ κ προτίμησε να εξαντλήσει την αυστηρότητά του σε Φορντ κ Φόρεστ για κάποιο επεισόδιο που συνέβη(???)κ να του αφήσει εκτός ομάδος για 2 παιχνίδια....!!!!Η ΑΕΚ το γύρισε σε 2-2 κ στον 5ο τελικό στην έδρα της πια,κατέκτησε τον τίτλο!!Με δεδομένο ότι είχε αφήσει ΤΕΡΑΣΤΙΑ περιθώρια σε Ράτζα κ λοιπούς αστέρες κατα καιρούς(όπως γράφει κ ο συντάκτης του κειμένου)να κάνουν Ο,ΤΙ θέλουν(χαρακτηριστικά αναφέρω το ανωτέρω γεγονός ότι ο Ράτζα ρύθμιζε το πότε θα κάνει προπόνηση!!!!)δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά το ότι ΕΞΑΝΤΛΗΣΕ την αυστηρότητα του σε αυτους τους 2 παίχτες(Φορντ,Φόρεστ)ΑΥΤΗΝ την περίοδο(στους τελικούς!!)κ το καλοκαίρι του 2002 διέλυσε την ομάδα φτιάχνοντας την''καταπληκτική''ομάδα του 2003 με Έβανς κ.λ.π όπου δεν κάναμε ΤΙΠΟΤΑ!!!....
Κωνσταντίνος Μανωλάκος.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε LikeMike,για τις εμμονές του Ξανθού(τον οποίο θεωρώ κορυφαίο 'Ελληνα προπονητή)συμφωνώ,διότι αν ο Άρης είχε ενα καλό 5αρι θα έπαιρνε ευρωπαικό χαλαρά.

Ανώνυμος είπε...

1)liadelhs k mponi amfivolou aksias;astoxo...o men liadelhs htan apo tis kalyteres kalathomhxanes ths epoxhs sthn thesh 2(asxeta an meta to atyxes,ws kinhsh,perasma tou ap ton paok kynhghse ta lefta k oxi thn veltiwsh tou k tis diakriseis),o de mponi htan engnwsmenhs aksias arxiskorer k sthn 1h xronia ston arh ekane matsares,m apokoryfwma to mats sto trevizo k to mats sto oaka(nikh kontra se pao),opou synevh k to gnwsto peristatiko me ton "dhmosiografo" pretenterh...oi de ortiz k saklefornt htan ksenoi tetoias poiothtas k lampshs pou tetoious den synantas shmera oute stous 4 ths euroleague...oson afora siouth k aggelidh exw na pw pws htan kyriws paiktes psyxologias k proseferan se pollous tomeis(siouths,triponta k grhgoro katevasma,aggelidhs,pathos,rimpaount k skorarisma).h kontra tou me tous opadous den dhmiourghthhke apo kamia metakinhsh tou ston paok alla ston pao..pio sygkekrimena o piksi eixe symfwnhsei na synergastei me ton pao apo thn nea xronia,protou oloklhrwthei h tote trexousa sezon,k sto gnwsto pleon mats me ton peiraiko oi kinhseis tou htan tetoies pou edeixnan na yponomeyoun thn omada,h opoia en telei htththhke,k ayto ths stoixise thn symmetoxh sthn euroleague ths epomenhs periodou...thn opoia symmetoxh phre o pao...syggnwmh gia ta greeklish alla den yparxoun ellhnikoi xarakthres.

Δημοσίευση σχολίου