RSS

Γιατί κέρδισαν οι Mavs

Το απολαύσαμε και θα μας λείψει! Και οι 6 τελικοί είχαν όλοι τους σασπένς και δράμα. Σαν μία καλογυρισμένη δραματική ταινία ή καλύτερα σαν μία δραματική μίνι σειρά. Σαν τα «τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας». Στο ρόλο του ιερέα , ο Νοβίτσκι. Από μικρός ήθελε να ζήσει (και να πεθάνει) χωρίς να καταπατήσει τις αρχές του. Στη σειρά ο Chamberlain λίγο πριν τον θάνατό του κατάλαβε πως όλα όσα πρέσβευε στη ζωή του ήταν λάθος. Ευτυχώς , φέτος, είναι απ’ τις λίγες φορές που η ζωή ξεπέρασε την τέχνη. Ο Νοβίτσκι , στη τελευταία ευκαιρία της καριέρας του δηλαδή λίγο πριν το μπασκετικό του τέλος , επιβεβαιώθηκε για τις αρχές που ακολούθησε στη ζωή του. Δεν πήγε σε καλύτερη ομάδα παρά επέλεξε να μείνει στο Dallas , ακούγοντας πάρα πολλά τα τελευταία πέντε χρόνια .Soft , χωρίς καρδιά , καμία ομάδα δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα με αυτόν σαν go to guy. Ο Γερμανός νίκησε , ο ιερέας έχασε…


Σας μπέρδεψα; Φυσικά , εδώ μπερδεύτηκα και εγώ. Στο μυαλό μου τα έχω όλα συγκεχυμένα και το να τα βάλω σε μια τάξη για να τα γράψω , μου φαίνεται εξαιρετικά απίθανο. Κουράγιο σε όσους συνεχίζουν το διάβασμα.

Καταρχήν μιλώντας με τον basketiko του είχα πει πως σκόπευα να γράψω ανάλυση σε κάθε έναν τελικό. Ξέρετε : ρυθμός , άμυνα ,επίθεση , ριμπάουντ , ειδικές καταστάσεις . Έλα όμως που μετά το τέλος κάθε τελικού δεν είχα καμία όρεξη να ασχοληθώ. Όχι γιατί ήμουν στενοχωρημένος , το αντίθετο! Το είχα τόσο απολαύσει που δεν ήθελα να το χαλάσω , να το αναλύσω περισσότερο στο μυαλό μου.

(σημ. τους είδα και τους έξι αλλά με καθυστέρηση 20 ωρών! Δεν άνοιγα τηλεόραση , δεν έμπαινα στο internet παρά μόνο αν το απαιτούσε η δουλειά, απλά το βραδάκι – χαλαρός – έβαζα το ματσάκι στο laptop και το απολάμβανα. Παρεμπιπτόντως αν ακούγατε κάποιον παλαβό να ζητωκραυγάζει υπέρ του Νοβίτσκι και του Peja, μία ημέρα ΜΕΤΑ τον αγώνα , εγώ ήμουν)

Τώρα όμως που πέρασαν οι μέρες , καιρός είναι να αποκρυπτογραφήσουμε το ζευγάρι MavsHeat.

Στο post http://3-ponto.blogspot.com/2011/05/mavs-vs-heat-nba-finals-2011.html#more

έγραφα πως για να κερδίσουν οι Mavs έπρεπε α) ο Κιντ να ελέγξει τον ρυθμό β) ο πάγκος τους να συνεχίζει να συνεισφέρει γ) ο Νοβίτσκι να συνεχίσει τις εξωγήινες εμφανίσεις του. Έπεσα μέσα αλλά συνέβησαν και πολλά ακόμη…

Οι Mavs κέρδισαν διότι :

- Βελτίωσαν κατακόρυφα απ’ το 4ο παιχνίδι και μετά τις επιστροφές τους. Η Heat είναι μία super αθλητική ομάδα με το πιο γρήγορο επιθετικό transition που έχω δει. Οι JamesWade είναι πραγματικοί σίφουνες! Oύτε με λάσο δεν πιάνονται. Το Dallas όμως πρόσεξε την αμυντική του ισορροπία και δεν διεκδίκησε το επιθετικό ριμπάουντ. Προτίμησε να έχουν παίκτες πίσω απ’ την μπάλα (τα επιθ ήταν 45-64 κατά). Δέχθηκαν κατά σειρά 6 , 11 , 13 πόντους σε αιφνιδιασμούς στους τελευταίους αγώνες , αριθμός μικρότερος απ’ ότι το Μiami συνήθιζε να πετυχαίνει.

- Αν και υπολείπονταν 10 πόντους στα λάθη που έκαναν (99 πόντους από λάθη αντιπάλου το Dallas , 109 πόντους το Miami) η παρουσία στην τέταρτη περίοδο της μπασκετικής διάνοιας που ονομάζεται Jason Kidd επέτρεψε στους Mavs να εφαρμόζουν τα σωστά plays που η περίσταση απαιτούσε . Ο άνθρωπος αυτός έχει μηδέν παλμούς!!

- Η πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας ήταν κάτι που το Miami δεν μπορούσε να αντέξει. Το Dallas σούταρε υπό καλές προϋποθέσεις και στα τελευταία 2 παιχνίδια τα τρίποντα μπήκαν (24/45)

- Η φετινή βελτίωση του Terry στη πάσα μετά από pickn roll δημιουργούσε πονοκεφάλους στον Σποέλστρα. Ο Καρλάιλ έβαζε τον Ντιρκ στην δυνατή πλευρά και έλεγε στους Terry και Chadler να ξεκινήσουν ένα high pickn roll. Ο master σε αυτήν την κίνηση Terry είτε τελείωνε με pull up shot απ’ τα 5μ , είτε αν ερχόταν βοήθεια την πάσαρε στον Ντιρκ. Όταν έβλεπε πως ο Chadler είχε φτάσει βαθιά στη ρακέτα του την πέταγε για Alley Oop κάρφωμα. Αν στο όνομα του Terry βάλετε τον Barea (μόνο που εκείνος έκανε δυναμική – ατρόμητη – διείσδυση) , το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σπαζοκεφαλιά απ’ τις λίγες ε;

- O Kαρλάιλ δεν φοβήθηκε να κάνει προσαρμογές στη μέση της σειράς των τελικών. Έξω ο Stevenson απ’ την πεντάδα , έξω απ’ το rotation o Peja , μέσα οι Barea και Cardinal.

- Η ζώνη. Οι Mavericks ήταν η καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ στην άμυνα ζώνης στη regular season. Τα εύσημα ανήκουν στον βοηθό προπονητή Dwane Casey. Έκρυψαν τους διαδρόμους για διείσδυση απ’ τους Wade και LeΒron καθυστερώντας παράλληλα την επίθεση των Heat. Ρίσκαραν με τα ελεύθερα σουτ αλλά απ’ την στιγμή που ο Bibby ήταν σκιά του εαυτού του , το πήραν εύκολα το ρίσκο. Όταν δεν ο LeBron έπαψε να τα βάζει με την συχνότητα που τα έβαζε με τους Celtics και τους Bulls (20/39 έως τον 1ο τελικό / 5/23τριπ έκτοτε) , η ζώνη μεταμορφώθηκε στον κακό τους δαίμονα.

Αλλά οι πρωταγωνιστές είναι οι πάντοτε οι παίκτες και όχι η τακτική.

Nowitzki: Ο μύθος του ξεπέρασε τους BarkleyMalone. Όπως αυτός έτσι και εκείνοι άκουσαν πολλά. Είχαν την ευκαιρία αλλά… they came short. O Γερμανός με χειρότερη ομάδα και απ’ τους ’93 Suns και απ’ τους ’97 Jazz , έφτασε μέχρι την πηγή και ήπιε και το νερό που εκείνοι δεν ήπιαν. Είναι απ’ τους καλύτερος closer όλων των εποχών. Στον 6ο τελικό πραγματοποιεί ένα πρώτο ημίχρονο αλλά John Starks” (1/12 σουτ) άλλα στο δεύτερο ημίχρονο , εκεί που παίζεται ένα πρωτάθλημα , έχει 8/15.

Kidd: Στην τρίτη του προσπάθεια επιβραβεύτηκε. Το αξίζει. Σε μία εποχή όπου η θέση του playmaker αλλάζει , με τα προσόντα των Rose και Westbrook να είναι το μέλλον της θέσης , ο Kidd είναι απ’ τους τελευταίους των Μοϊκανών. Όταν αποσυρθεί (μάλλον το καλοκαίρι) ο Νash θα μείνει μόνος του.

ΤerryBarea: Xωρίς την επιθετική τους συνεισφορά , το πρωτάθλημα δεν θα ερχόταν στο Dallas. Η πλάκα είναι πως στην άμυνα ήταν λιγότερο κακοί απ’ ότι και οι ίδιοι περίμεναν. Άξιοι για τον δεύτερο ρόλο που έπαιξαν.

MarionChadler: Και οι δύο έφεραν στο Dallas αυτό που τους έλειπε. Αμυντική στιβαρότητα. Μάλιστα ο Marion δεν περιορίστηκε σε αυτό αλλά βοήθησε και στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Θύμισε Marion από Suns. Αλλά πλέον και με ένα κόσμημα στο χέρι του …

StevensonPeja: Ο πρώτος με 13/23 τρίπ έκανε την δουλειά του Γιουγκοσλάβου. Έπαιξε και καλούτσικη άμυνα στον Wade. Δεν γκρίνιαξε όταν έχασε την θέση του απ’ την πεντάδα. Έδειξε ωριμότητα μπροστά στο μεγάλο στόχο. Όσο για τον Peja , του το γράφω έναν χρόνο τώρα. Γύρνα στον ΠΑΟΚ. Τώρα που παίζει και Ευρωλίγκα είναι κουτί για σένα. Γύρνα …..

Cardinal: O «Custodian» όπως τον λένε οι Αμερικάνοι. Δεν τον ήξερα. Πίστεψα ότι τα είχα δει όλα με τον Scalabrine του ’09. Έκανα λάθος.

Carlisle: Λένε πως είναι πλέον ο καλύτερος προπονητής του «μαγικού κόσμου». Με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την ομάδα , εμένα προσωπικά με κατέπληξε. Φοβερό κοουτσάρισμα.

Υ.Γ. 1) Το να παρακολουθείς τους αγώνες σε High Definition είναι απλά μαγεία. Δεν θα κουραστώ να το γράφω. Όταν δε συνδυάζονται με super slow motion replays, τακτικές αναλύσεις από μετρ του είδους όπως ο Van Gundy και άρθρα σαν του Bill Simmons , τότε τα λόγια περισσεύουν. Εδώ στην Ελλάδα, από όλα αυτά, έναν είχαμε που μπορούσε να σταθεί επάξια απέναντι στον Van Gundy και τον διώξαμε….

Υ.Γ 2) Την τελευταία εικοσαετία οι ομάδες που έχουν κατακτήσει το πρωτάθλημα με μόνο έναν super star ήταν οι ’94 Rockets και oι ’03 Spurs . Έφτασαν κοντά οι ’00 Blazers και οι ’02 Kings. Ποια ομάδα το κατέκτησε χωρίς κανέναν superstar στη σύνθεσή της; Οι Pistons το 2004.

(αν δεν έγραφα κάτι για τα Πιστόνια , θα έσκαγα)

Μεθαύριο: σειρά παίρνουν οι Miami Heat και οι λόγοι που δεν το κατέκτησαν.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτή η ομάδα έχει μερικούς παίχτες που πραγματικά άξιζαν ένα τίτλο στην καριέρα τους, έστω και στο τέλος...
Dirk, Peja & Jason και όλοι οι υπόλοιποι μπράβο σας

Αλέξης είπε...

Mαθημα μπασκετικής τακτικής. Μία διαφωνία έχω. Οι Σπερς του 2003 είχαν εκτός του Ντάνκαν , Τζινόμπιλι , Πάρκερ και τον Ναύαρχο.

p@p@donk είπε...

Κατ' αρχάς μπράβο για το άρθρο και την απόδοση ευσήμων στον πάγκο του Ντάλλας για την τακτική τους προσέγγιση, που την ανέλυσες πολύ σωστά. Είχα σκοπό να γράψω στο blog μου ένα άρθο αλλά μόλις διάβασα την ανάρτησή σου αποφάσισα να το γράψω εδώ ως σχόλιο. Ήταν πραγματικά η δικαίωση μιας ολόκληρης γενιάς. Της γενιάς του Ντιρκ, του Τέρυ, του Πέτζα μα πάνω από όλους του Τζέισον Κιντ. Όλοι τους έγιναν ντραφτ την προ-προηγούμενη δεκαετία!!!! και κανείς τους δεν είχε κερίσει τίτλο αν και όλοι είχαν συμμετάσχει σε τελικούς. Κυρίως όμως για τον Ντρικ και τον Κιντ που ξεκινήσαν την καριέρα τους από τους Μαβς μαζί με τον Στηβ Νας. Αυτή την τριάδα ο Κιούμπαν δεν τη στήριξε και το μετάνιωσε. Ο Κιντ οδήγησε τους Νετς στους τελικούς, ο Νας κέρδισε δύο MVP αλλά κανείς τους το πολυπόθητο δαχτυλίδι. Την ίδια μοίρα είχε και ο Γερμανός μόνο που σε αυτόν έμεινε η ρετσινιά του λούσερ καθώς στους τελικούς με το Μαϊαμι του Σακ και του Γουέιντ οι Μαβς από 2-0 και +17 μπροστά στο 3ο παιχνίδι χάσαν τον τίτλο με 4-2. Μερικά χρόνια άργοτερα οδηγεί τους Μαβς στο καλύτερο ρεκόρ του ΝΒΑ και εαυτόν στον τίτλο του MVP. Όμως το Γκολντεν Στειτ στέλνει τους στέλνει για διακοπές στον 1ο γύρο και τον Ντιρκ σε απόγνωση καθώς πλέον αμφισβητούν μέχρι και τις ηγετικές του ικανότητες. Το πάθος του όμως - όπως το ζήσαμε από κοντά στο Προολυμπιακό Τουρνουά των Αθηνών - τον οδήγησε σε αυτή τη μαγική ανατροπή, καθώς ελάχιστοι τους δίναν πιθανότητες νίκης απέναντι στους πυρηνοκίνητους Χιτ. Η ταχήτυτα, τα αθλητικά προσόντα και οι ατομικές διακρίσεις όμως δεν καταφέραν να υπερνικήσουν την τακτική, τη καλή κυκλοφορία, τη σωστή αμυντική τακτική μα πάνω απ' όλα την μπασκετική ευφυία. Τα Fundementals που λένε και οι Αμερικανοί ήταν αυτά που καθόρισαν τους τελικούς, αυτά και το πάθος και η δίψα για νίκη των μεν (Ντιρκ-Κιντ-Τέρι) απέναντι στο glamour και στο αμερικάνικο Star System των δε (Λεμπρόν-Μπος-Γουέιντ). Ο Κιντ μπορεί πλέον να αποσυρθεί ολοκληρωμένος και όπως του αρμόζει από την ενεργό δράση, ο Τέρι μπορεί να κοιτάζει με υπερηφάνει το Τατου στο μπράτσο του και ο Ντιρκ μπορεί με ήσυχη την συνείδησή του ότι δεν απογοήτευσε κανέναν να συνεχίσει να μας προσφέρει στιγμές μπασκετικής αριστείας. Όσο για τους Χιτ το ταλέντο χωρίς σωστή τακτική καθοδήγηση αποδείχτηκε ότι δεν είναι πανάκεια. Έχει όμως άλλα δυο χρόνια μπροστά του για να δικαιώσει και τη δική του γενιά αυτή του 2004.

p@p@donk είπε...

Στους παραπάνω ξέχασα να αναφέρω και των Σον Μάριον που η τυχη τα έφερε έτσι ώστε μέσω μιας ανταλλαγής που δεν επιθυμούσε να φήγει από το Τορόντο και να κερδίσει αυτό το δαχτυλίδι αλλά και το εύσημα για την προσωπική του άμυνα στον Λεμπρον που είχε ως αποτέλεσμα ο Βασιλιάς να έχει στη σειρά των τελικώ μ.ο. 3 πόντων στην 4η περίοδο. O Closer δεν .... έκλεισε τη δουλειά σε αντίθεση με τον Matrix που ήταν καθοριστικός και στις δύο πλευρες του παιχνιδιού.

Ανώνυμος είπε...

για τον Dirk υπάρχει και ένα ωραίο άρθρο του Σκουντή στο blog του (αυτό θα το βρείτε στο gazzeta)

Ανώνυμος είπε...

ο billups δεν θεωρειται σταρ??

Drazen είπε...

@Aλέξης
Το 2003 ο Robinson είχε γεράσει (8.5π / 8 ρ) και δεν θύμιζε τον Ναύαρχο που θυμόμασταν. Ο Τζινόμπιλι ήταν ρούκι και ο Πάρκερ έμπαινε μόλις στην 2η χρονιά του. Γι' αυτό και Super star ήταν μόνο ο Ντάνκαν.

@Ανώνυμος
Το 2004 ο Billups δεν είχε ακόμη συμμετάσχει σε All Star Game , δεν είχε εκλεγεί σε καμία All Defensive Team , δεν είχε καν πάρει βραβείο για παίκτη του μήνα.
για τους παραπάνω λόγους και δεν μπορώ να τον θεωρήσω super star το 2004.
Μετά το πρωτάθλημα του ήρθαν οι τιμές και τα βραβεία.

Δημοσίευση σχολίου