RSS

Μια χαμένη....Τεράστια ευκαιρία....


Μπόι μπόλικο, πάνω από 2,05. Πολύ μακριά και άνω και κάτω άκρα με ένα πολύ εντυπωσιακό άνοιγμα χεριών. Εξαιρετικό άλμα - επιτόπιο και με φόρα - που του επιτρέπει να παίζει με άνεση "above the rim" είτε σκοράροντας είτε μαζεύοντας τα ριμπάουντ. Λεπτός και γρήγορος μπορεί με άνεση να φύγει πρώτος στον αιφνιδιασμό. Ζερβοχέρης, άρα εκ προοιμίου πιο δύσκολος και περίπλοκος στην αντιμετώπισή του. Καλός σουτέρ και από μακρινή απόσταση και από κοντά καθώς και αναπτυγμένη ικανότητα να παίζει με πλάτη στο καλάθι εκμεταλλευόμενος την διαφορά ύψους. Χωρίς να προαλείφεται από την εκάστοτε ομάδα του να αποτελέσει τον ηγέτη, η δική του καλή απόδοση αποτελεί σχεδόν πάντα τον ακρογωνιαίο λίθο μιας καλής πορείας κυρίως όμως σε ομάδες που έχουν ανάγκη να στηρίζονται στην καλή μέρα ενός ή περισσοτέρων παιχτών για να επιβιώσουν.

Όλος αυτός ο πρόλογος για ένα -κατά την γνώμη μου - πραγματικά πολύ μεγάλο ταλέντο που, δεν χάθηκε ακριβώς, επ' ουδενί όμως δεν έκανε καριέρα αντάξια των φυσικών προσόντων του και του ταλέντου του. Αναφέρομαι στον Χρήστο Ταπούτο, αυτή την στιγμή παίχτη του Άρη. Νομίζω ότι αξίζει να αναρωτηθεί κανείς πως είναι δυνατόν ένας παίχτης με τόσα πλούσια προσόντα, προικισμένα από την φύση, δεν κατάφερε να αγωνιστεί στο υψηλότερο επίπεδο, ΙΔΙΩΣ σε μια θέση που οι μεγάλες ομάδες ΚΑΙ η εθνική ομάδα πάντα είχαν λειψανδρία (αυτή του "3"). Δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσουν πολλόι με την άποψη ότι ο Περπέρογλου πχ, βασικό μέλος του ΠΑΟ και της Εθνικής δεν είναι στο ίδιο επίπεδο μπασκετικού ταλέντου με τον Ταπούτο, αλλά λόγω ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα κατάφερε να ξεχωρίσει. Νομίζω τελικά ότι αυτό ήταν το μεγάλο μειονέκτημα του εν λόγω παίχτη... Κ εξηγούμαι...
Κοιτάζοντας και την καριέρα του, τις ομάδες που έχει παίξει, ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο παίζει συχνά, είναι σαν να μην ήθελε ΠΟΤΕ να διεκδικήσει για τον εαυτό του την υπέρτατη δοκιμασία, τον ύψιστο ανταγωνισμό, την αδιάλλειπτη πίεση σε συνθήκες πρωταθλητισμού. Έχω την υποψία ότι κατάλαβε ότι σχετικά άκοπα θα μπορούσε να κάνει μια αξιόλογη καριέρα σε ομάδες τύπου ΠΑΟΚ-ΑΕΚ-ΑΡΗ καθώς τα προσόντα του και το ταλέντο ήταν υπερ-αρκετά και έμεινε σε αυτά. Ή μήπως φαντάζεται κανείς πχ τον Ομπράντοβιτς που εισηγήθηκε, απέκτησε και έφτιαξε τους άγουρους Σπανούλη, Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή και τώρα τους Βουγιούκα-Καιμακόγλου ότι θα έμενε ασυγκίνητος στα προσόντα του Ταπούτου αν ήξερε ότι συνοδεύονταν από την πειθαρχία, υπομονή και αντοχή στις...υψηλές πιέσεις?? Πολύ περισσότερο σε μια δεκαετία σχεδόν που η θέση "3", και στους δύο αιωνίους αλλά ιδίως στην εθνική ομάδα και μετά την καθοδική πτώση του Αλβέρτη ήταν σχεδόν γυμνή και προσπαθούσαμε με πειράματα να την καλύψουμε.
Με άλλα λόγια, παρόλου και οι...οιωνοί ήταν φιλικοί μαζί του (Αλβέρτης - Παπανικολάου-Κακιούζης άγγιζαν τα 30-διάδοχη κατάσταση δεν φαινόταν), ο Χρήστος προφανώς δεν αντιλήφθηκε την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε να εμφανιστεί στο παλκοσένικο του ελληνικού μπάσκετ όχι απλά ως ένας καλός παίχτης με πολλές δυνατότητες αλλά ένας πρωταγωνιστής. Δεν φάνηκε να ενδιαφέρθηκε να "δουλέψει" το ταλέντο του, να "λειάνει" τις αδυναμίες του, να "μπολιαστεί" με την διεκδίκηση της νίκης κάθε βράδυ, παρά στηρίχτηκε στη φυσική του ροπή να παίζει μπάσκετ και να ξεχωρίζει. Γιατί ακόμα και έτσι νομίζω ξεχωρίζει, καθώς είναι σχεδόν ελάχιστα τα πράγματα τα οποία δεν μπορεί - αποδεδειγμένα - να κάνει και μάλιστα καλά με την πορτοκαλί μπάλα ο συγκεκριμένος παίχτης. Μιλώντας καθαρά αγωνιστικά, έχω την αίσθηση ότι έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που ένας Έλληνας γνήσιος small forward μπορούσε να μαζέψει διψήφιο αριθμό ριμπάουντ και να σκοράρει με σουτ από τον τρίποντο, με διείσδυση, με hook, με κάρφωμα, να μοιράσει 1-2 ασίστ και άλλες τόσες τάπες.
Δυστυχώς όμως, δεν θέλησε ο ίδιος να εξετάσει και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τα όρια του ταλέντου του..Ελπίζω ο νέος "δελφίνος" ονόματι Κώστας Παπανικολάου να επιφυλάσσει για τον εαυτό του μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτές που έχουν οι άλλοι για αυτόν...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

5 σχόλια:

Drazen είπε...

Strato ,
το να σου πω πόσο συμφωνώ μαζί σου δεν έχει νόημα.
Θα παραθέσω τα λόγια του ίδιου του Ταπούτου που όπως θα δεις σε δικαιώνουν απόλυτα:


"Τι με ρώτησες; Εννοείς αν έχω αισθανθεί ποτέ μαλάκας τα τελευταία χρόνια; Η απάντηση είναι ότι αισθάνομαι μαλάκας κάθε μέρα. Ολοένα και περισσότερο. Για αυτό και αποφάσισα να πάψω πλέον να είμαι. Διότι ήμουν. Και μεγάλος μάλιστα. Μέσα από την καρδιά μου θα σου πω κάτι... Με τις επιτυχίες που είχε η εθνική ομάδα πέταξα στα σύννεφα. Τρελάθηκα από τη χαρά μου. Αλλά τα παιχνίδια τα έβλεπα με το ζόρι. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ... Προς Θεού, μην σκεφτείς κάτι κακό. Με τον ηλίθιο τον εαυτό μου τα έβαζα. Ξέρεις τι έλεγα στον εαυτό μου; «Μαλάκα Ταπούτο. Αντί να είσαι εκεί, κάθεσαι στον καναπέ σου και ξύνεσαι... Ηλίθιε! Πόσο βλάκας πρέπει να ήσουν όλα αυτά τα χρόνια";

Πάντως τον Ταπούτο δεν τον πήραν και τα χρόνια. 82αρης είναι και με την λειψυδρία που έχουμε στο "3" , αν συνεχίσει σοβαρά όπως ξεκίνησε στον ΑΡΗ φέτος μέχρι και Εθνική τον βλέπω!

Stonedreamer είπε...

Τεραστιο ταλεντο αλλα δυστυχως μηδενικη εξελιξη. Μακαρι οπως λεει κι ο Drazen να αλλαξει τροπο σκεψης και εστω και (πολυ) αργα να κανει την καριερα που αρμοζε στα προσοντα του.Τηρουμενων των εποχων και των αναλογιων μου θυμιζει τον Φώτση...

basketikos είπε...

@Strato
Συμφωνώ απόλυτα. Ο Ταπούτος στην Εθνική Εφήβων των 82άρηδων ήταν μακράν το πρώτο βιολί βάζοντας 40άρες και αφήνοντας σε 2ο και 3ο ρόλο το Ζήση και το Σπανούλη. Έμεινε όμως αδιακαιολόγητα στάσιμος με αποτέλεσμα οι άλλοι 2 να τον προσπεράσουν και να κάνουν αξιόλογη καριέρα σε διεθνές επίπεδο, ενώ ο ίδιος έγινε γυρολόγος σε μέσαίες ομάδες της Α1.

@Drazen
Οι δηλώσεις που παραθέτεις έγιναν από τον Ταπούτο το καλοκαίρι του 2006 κατά τη διάρκεια των μεγάλων επιτυχιών της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Μάλλον έμεινε στα λόγια καθώς 4 χρόνια μετά είναι στα ίδια πάνω-κάτω επίπεδα. Φέτος βέβαια δείχνει πιο σοβαρός και αποδίδει καλύτερα, αλλά μου φαίνεται λίγο δύσκολο να προλάβει το τραίνο της καταξίωσης. Μακάρι να διαψευστώ...

Ανώνυμος είπε...

Το μεγάλο του πρόβλημα ήταν οτι ποτέ δεν έπαιζε άμυνα, που στην τελική είναι και θέμα θέλησης. Αν έπαιζε κα άμυνα, με τα επιθετικά του προσόντα θα ηταν σίγουρα πρωταγωνιστής σε υψηλό επίπεδο

kareem είπε...

Φίλε μου Στράτο συμφωνώ σε όλα όσα λες εκτός από ένα πράγμα. Σε αυτό που αναφέρεσαι στον Αλβέρτη. Δεν νομίζω ρε φίλε να υπήρξε ποτέ σημαντικό κεφάλαιο στην Εθνική Ελλάδος ο Αλβέρτης ώστε να «έπασχε από 3ρι» τότε που έφυγε. Δεν λέω ότι δεν ήταν κάλος παίκτης. Μια χαρά σουτέρ ήταν. Απλά νομίζω ότι γενικά έχει υπερεκτιμηθεί. Πήρε ένα κάρο τίτλους θα μου πεις. Αν ήμουν κι εγώ το αγαπημένο παιδί του Γιαννακόπουλου και είχα τέτοιους συμπαίκτες πολύ πιθανόν να τους είχα πάρει κι εγώ, κι αν όχι όλους, τότε τους πιο πολλούς.
Όσον αφόρα την Εθνική ο Αλβέρτης μάλλον «γκαντέμης» ήταν για αυτήν μιας και στα χρόνια που έπαιξε αυτός εκεί (και ειδικά τότε που ήταν αυτός «πρωταγωνιστής) δεν θυμάμαι να έχουμε καμία σημαντική επιτυχία. Ειδικά στα δυο τελευταία Eurobasket που έπαιξε τερματίσαμε στον πάτο. Δεν φταίει μόνο αυτός βέβαια.
Με το που έφυγε (και έφυγαν μαζί Σιγάλες Δ.Παπανικολαου και κάποιοι άλλοι) και μπήκαν Διαμαντίδης Παπαλουκάς Σπανούλης ξαφνικά από τελευταίοι πήραμε το χρυσό. Και χωρίς «καλό τριάρι»!!
Τυχαίο? Δεν νομίζω…αλλά μπορεί να ήταν και τυχαίο.

Δημοσίευση σχολίου