RSS

Σάκης Ρουβάς vs Εθνική Εφήβων 1995: 2 – 0


Η έναρξη των ολυμπιακών αγώνων πλησιάζει με την εθνική ομάδα μπάσκετ απούσα από την διοργάνωση. Οι ισχυρές οικονομικά, Ελληνικές, ομάδες ακολουθούν τακτικές Δ.Ν.Τ. με μεγάλες περικοπές και ξεφούσκωμα των προϋπολογισμών τους. Οι μικρές & ανίσχυρες οικονομικά ομάδες ψωνίζουν από τα συνοικιακά μικρομάγαζα και κάνουν την προσευχή τους για να βγάλουν την χρονιά χωρίς να διαλυθούν οικονομικά και αγωνιστικά.
Μέσα σε αυτό το κλίμα και όσο πλησιάζουν οι μέρες της άδειας και των διακοπών, μια επιλογή έχουμε για να μην πάθουμε είτε κατάθλιψη είτε θερμοπληξία. Η επιλογή είναι να επιβιβαστούμε στην μηχανή του χρόνου και να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο.

        
Καλοκαίρι του 1995, η Ελλάδα διοργανώνει το Ευρωμπάσκετ. Καταλαμβάνει την τέταρτη θέση έχοντας αποκλιστεί στον ημιτελικό και ηττηθεί στον μικρό τελικό από τους κακούς της δαίμονες,
Γιουγκοσλαβία και Κροατία αντίστοιχα.  Όλη η Ελλάδα στον τελικό υποστηρίζει την Λιθουανία, οι θεωρίες περί αιώνιας φιλίας, κοινών παραδόσεων και αξιών έχουν ξεχαστεί μπροστά στο μίσος και την πίκρα για την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Η διαιτησία παίζει φουλ Γιουγκοσλαβία και η Λιθουανία αποχωρεί από το γήπεδο λόγω των απανωτών φαλτσοσφυριγμάτων. Το Ο.Α.Κ.Α. δονείται, όλος ο κόσμος ξεχνάει το ΕΛΛΑΣ – ΕΛΛΑΣ και ξελαριγκιάζεται με το LIETUVALIETUVA. Η Λιθουανία επιστρέφει και η Γιουγκοσλαβία αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Όλη τη μπακσετική κοινωνία απογοητεύεται, χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για το νέο 87. Όμως κανένας δεν ήξερε ότι τα καλύτερα έρχονταν……
Δέκα μέρες μετά την λήξη του Ευρωμπάσκετ, η Ελλάδα διοργανώνει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων. Η ομάδα εμφανίζεται υπερπλήρης με μοναδική απουσία τον τραυματισμένο Γιαννούλη, μερικοί από τους παίκτες έχουν ήδη πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους.
Ο πρώτος γύρος είναι υγιεινός περίπατος για την εθνική. Με αντιπάλους την Ισπανία και το Πουέρτο Ρίκο ρίχνει 30 plus πόντους στο κεφάλι του καθένα. Οι άτυχοι Αγκολέζοι φεύγουν με 80.
Στο δεύτερο γύρο δεν αλλάζει κάτι, η εθνική συνεχίζει να σαρώνει τα πάντα. Μεγάλη στιγμή η 20άρα στις Η.Π.Α. των μετέπειτα NBAer Marbury &  Carter. Ο Ρετζιάς είναι δύο κλάσης ανώτερος από όλους του αντιπάλους και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του από μια. Οι εφημερίδες γράφουν για Αμερικάνικα Κολλέγια και ομάδες του ΝΒΑ που σφάζονται στα πόδια των Ελλήνων διεθνών. Ο δρόμος προς τον τελικό φαίνεται εύκολος, η μόνη ομάδα που ίσως να έχει την δυνατότητα να μας κοντράρει είναι η δυναμική και σκληροτράχηλη Αυστραλία.
Ημιτελικός με την Ισπανία, βάζουμε την νεκρά και αφήνουμε το όχημα να κυλήσει. Το κοντέρ γράφει το συνηθισμένο 20 plus. Αντίπαλος της εθνικής στον τελικό που γίνεται σε δύο μέρες είναι τα Καγκουρό από την μακρινή Αυστραλία.
Η μέρα του τελικού έφτασε, όλη η παλιοπαρέα (εκτός από τον προληπτικό Daddy που αποφασίζει να δει το παιχνίδι μόνος του) έχει μαζευτεί στο σπίτι μου για να δούμε το παιχνίδι. Οι καρέκλες δεν φτάνουν και έχουμε δανειστεί από τους δίπλα. Η μητέρα μου έχει φροντίσει για την απομάκρυνση όλων των εύθραυστων αντικειμένων από το πεδίο βολής μας. Το παιχνίδι ξεκινά, σε κάθε τρίποντο γυρίζουμε το σπίτι ανάποδα και σε κάθε κάρφωμα έχουμε γενική κατεδάφιση.
Η Αυστραλία αν και σκληρό καρύδι χάνει 91-73 και η εθνική μας είναι Παγκόσμια Πρωταθλήτρια κάτω των 19 ετών.
Το σπίτι έχει ήδη κατεδαφιστεί και εμείς μη μπορώντας να συνεχίσουμε το έργο μας χορεύουμε στα ερείπια. Ο Daddy σαν Superman, μπαίνει στο σπίτι με την Ελληνική σημαία για μπέρτα και ρίχνει την ιδέα ΄΄Πάμε στην πλατεία για πανηγυρισμούς΄΄ . Δεύτερη κουβέντα δεν υπήρξε, οι βάνδαλοι κατευθύνονται στην πλατεία. Στην πλατεία όμως είμαστε μόνοι μας, σκέφτομαι ότι δεν πειράζει σε λίγο θα μαζευτεί ο κόσμος. Σε πέντε λεπτά και ενώ οι πανηγυρισμοί έχουν ανάψει οι γείτονες μας διώχνουν γιατί θέλουν να κοιμηθούν (οπαδοί του ποδοσφαίρου μάλλον, που ζηλεύουν τις επιτυχίες του μπάσκετ). Επόμενος σταθμός ο κεντρικός δρόμος της γειτονιάς που οδηγεί σε κοντινή παραλία με καλοκαιρινά μπαράκια. Τα αυτοκίνητα πολλά αλλά τα κορναρίσματα ελάχιστα και αυτά από συμπαράσταση. Όλοι αυτοί δεν έρχονταν να πανηγυρίσουν μαζί μας, αλλά πήγαιναν στην συναυλία του Ρουβά.
Ο Ρουβάς είχε κάνει το 1 – 0 απέναντι στα χρυσά παιδιά του 1995. Δεν με ένοιαζε γιατί πίστευα ότι σε 15 χρόνια το 1 – 0 θα είχε γίνει 1 – 13. Αυτούς τους παίκτες θα τους θαυμάζει όλη η Ευρώπη, κάποιοι ίσως να κάνουν καριέρα στο NBA. Τον Ρουβά σε 5 χρόνια θα τον έχουν ξεχάσει όλοι, θα είναι ο Τέρης Χρυσός της δεκαετίας του 90.
Πέρασαν 17 χρόνια από εκείνη την ημέρα η παλιοπαρέα έχει διαλυθεί, στο στέκι μας (το ψιλικατζίδικο της πλατείας) νέα γενιά δεν υπάρχει και ο Ρουβάς είναι ακόμα κυρίαρχος στην Ελληνική Showbiz (εάν μπορεί να χαρακτηριστεί showbiz αυτό που υπάρχει).
Τα αστέρια όμως που ονειρευτήκαμε, εγώ και όλη η γενιά μου, εκείνη τη μέρα που είναι? Κοιτάω στον ουρανό και δεν βλέπω τίποτα, το σίγουρο είναι ότι δεν έχει συννεφιά.
Από τα μαγικά παιδιά του 1995 κανένας δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί από τις εκπληκτικές τους εμφανίσεις. Οι περισσότεροι αγωνίστηκαν σε μικρομεσαίες ομάδες και ομάδες των μικρότερων κατηγοριών. Όσοι κατάφεραν να σταδιοδρομήσουν σε μεγαλύτερες ομάδες, δεν έγιναν πρώτα βιολιά και τώρα που άρχισαν σιγά σιγά να αποσύρονται από την ενεργό δράση έχουμε αρχίσει και εμείς να τους ξεχνάμε σιγά σιγά. Κατά την γνώμη μου αυτός που ξεχώρισε και έκανε το κάτι παραπάνω είναι ο Κακιούζης, αλλά και αυτός δεν έγινε ποτέ ο star και το υπερόπλο της ομάδας.
Όποτε όσο και αν τότε δεν ήθελα να το πιστέψω ο Σάκης έκανε το 2 – 0 και μας άφησε εκτός τελικού.
Η μόνη ελπίδα  που είχαμε για να γυρίσει το σκορ ήταν είτε να είχε συμπεριληφθεί στην δωδεκάδα ο Παπαλουκάς (γεννημένος το 1977) είτε να είχε αναλάβει manager των παικτών ο Ψινάκης.   

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

2 σχόλια:

Nasos είπε...

Lietuva, Lietuva. Φωνάζαμε 10.000+ άτομα με όλη μας τη δύναμη. Ακόμα και την ώρα την απονομής, ο γιουγκοσλάβικος εθνικός ύμνος ίσα που ακουγόταν κάτω από τη γενική κατακραυγή του κόσμου.

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αυτή ήταν η μέρα που σιχάθηκα το Στάνκοβιτς και τη μαφία του και ξέγραψα το γιουγκοσλάβικο μπάσκετ για πάντα.

Ανώνυμος είπε...

To πρώτο trivia που έχω να θυμηθώ από την εποχή είναι η μήνυση που ήθελε να καταθέσει ένας Έλληνας φίλαθλος στον Ντανίλοβιτς επειδή είχε υψώσει σε αυτόν και την κόρη του..το μεσαίο δάχτυλο.Ακόμα θυμάμαι τους.."μπλέ" να κυνηγάνε τον Ντανίλοβιτς στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ.Βγήκε τελικά,τους ζήτησε συγγνώμη και το θέμα έληξε..

Το δεύτερο είναι η ανάμνηση από εκείνον τον τελικό των εφήβων,οπού δεν είχαμε κερδίσει τόσο εύκολα όσο δείχνει το τελικό σκόρ.Είχαμε ζοριστεί και πολύ μάλιστα.Θυμάμαι,ακόμα,και τα ατομικά βραβεία που είχε κερδίσει σορυδόν μετά τη λήξη ο Ρετζιάς(πρώτος σκόρερ,πρώτος ριμπάουντερ,MVP).

Πάντως,το άρθρο είναι και μία απάντηση σε όσους μοιρολατρικά γκρινιάζουν για τον έλληνα αθλητή.Όσο υπάρχουν μπουζούκια και όσο υπάρχουν ομάδες εξωτερικού(πλέον)να πληρώνουν υπεραξίες,ο έλληνας καλαθοσφαιριστής θα βρίσκει λόγους να μη δουλεύει...

Δημοσίευση σχολίου