RSS

Όσο πιο τρελός...τόσο πιο καλός...

Η συγκεκριμένη ανάρτηση, την οποία έχω αναγγείλει εδώ και καιρό, με ταλαιπωρεί πολύ ως προς τη σύστασή της. Πώς είναι δυνατόν ένα κείμενο να έχει σταθερή δομή και να διέπεται λογικής αλληλουχίας όταν αναφέρεται σε έναν τύπο που από ένα σημείο και μετά στη ζωή του οτιδήποτε έκανε, έλεγε καθώς και ο τρόπος της συμπεριφοράς του δεν είχε καμία σχεση ούτε με σταθερότητα ούτε με λογική? Πόσο εύκολο είναι να αφιερώσει κανείς μερικές κουβέντες για ένα παίχτη του μπάσκετ που κουβαλάει μερικούς από τους πιο οξύμωρους επιθετικούς προσδιορισμούς που έχω διαβάσει συνολικά τα τελευταία 20 χρόνια σχεδόν? Προβληματικός, ψυχοπαθής, άρρωστος, αμφισεξουαλικός αλλά και ο καλύτερος αμυντικός όλων των εποχών, ο καλύτερος ριμπάουντερ, ο πιο αθόρυβα καλύτερος συμπαίχτης, η επιτομή του ομαδικού παίχτη, η "συγκολλητική κόλλα" των ομάδων του. Ένα παλμαρέ γεμάτο φωτογραφίες που τον παριστάνουν ντυμένο μέχρι και νύφη, συνοδευόμενο από τη Μαντόνα, μεταξύ όμορφων γυναικών σε πάρτυ κρατώντας ποτήρια με μπύρες ή σε κρατητήρια αλλά και με 5 τίτλους NBA, 7 φορές πρώτος ριμπάουντερ, καλύτερος αμυντικός μια χρονιά και μέλος του Hall of Fame. Έχει βγάλει στη ζωή του αρκετά εκατομμύρια δολλάρια τα περισσότερα από τα οποία έχει ξοδέψει σε πρόστιμα ή τιμωρίες εντός ή και εκτός γηπέδων. Αγαπημένο του φετίχ? Οι διαιτητές και οι σχέσεις αγάπης που είχε μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια!!!!





Παρακολούθησα στο διαδίκτυο πολλά αφιερώματα για τον τρελό της ανάρτησης σε όλες τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε. Θέλετε να σας πω τι μου έκανε τρομερή εντύπωση και μου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθώ μαζί του? Το τρέξιμο του μεταξύ δύο ριμπάουντ!!! Ναι, μπορεί να ακούγεται από πρωτότυπο έως και γελοίο, αλλά ρίξτε μια ματιά. Αφότου η μπάλα κατέληγε στα χέρια του και την έδινε στον εκάστοτε συμπαίχτη του, ο τύπος έμπαινε σε μια δική του σφαίρα, σε ένα κόσμο φτιαγμένο από αυτόν για αυτόν. Με χαλαρό τρέξιμο, σχεδόν τζόκινγκ κατέβαινε το γήπεδο, χωρίς να τον νοιάζει τι γίνεται τριγύρω, με το βλέμμα χαμένο κάπου μέσα στο γήπεδο σαν ένας άγνωστος, τυχαίος που βρέθηκε ξαφνικά ανάμεσα σε άλλους εννιά που παίζουν μπάσκετ. Σαν να μην αποτελούσε κομμάτι του παιχνιδιού, να μην υπόκειτο στους ίδιους αγωνιστικούς κανόνες της ομάδος, αυτός είχε κάνει τη δουλειά του, έκανε το διάλειμμά του στο μεσοδιάστημα και περίμενε την επόμενη διεκδίκηση της μπάλας για να πιάσει δουλειά. Και τότε άρχισα να τον παρακολουθώ πιο επισταμένα και να αναζητώ ακόμα περισσότερα βιντεάκια και αφιερώματα, καθώς ήθελα να προσπαθήσω - όχι φυσικά να τον καταλάβω αυτό θα ήταν μάταιο- αλλά να αποκαλύψω αν θέλετε την αξία αυτού του τόσο αμφιλεγόμενου παίχτη και την προσφορά του στην εκάστοτε ομάδα.
Η ερώτηση πρόεκυψε σχεδόν αβίαστα. Είναι ή δεν είναι το παλικάρι αυτό ο καλύτερος σύγχρονος αμυντικός που είδε ποτέ το αμερικάνικο πρωτάθλημα μπάσκετ? Δέχομαι τις ενστάσεις που θα προκύψουν και θα ονοματοποιηθούν στον Χακίμ, Μπεν Ουάλας, Μουτόμπο, Πέιτον, Πίπεν ή κάποιον άλλον. Εντούτοις, εγώ αναφέρομαι σε έναν αμυντικό ύψους 2,03 ο οποίος στην αρχή της καριέρας του κυνηγούσε σε όλο το μήκος και πλάτος του γηπέδου τον τότε νεαρό -και μετέπειτα συμπαίχτη του- Michael Jordan, τον αντίστοιχο της Δύσης Clyde Drexler καθώς και τον κορυφαίο άσσο ίσως όλων των εποχών Magic Johnson. Τους αντιμετώπιζε στον κολοφώνα της φυσικής και αγωνιστικής τους δυναμικής είτε σε αγώνα κανονικής περιόδους είτε σε play-off προσπαθώντας είτε με νόμιμους είτε και με σκληρούς και παράνομους τρόπους να τους αντιμετωπίσει. Τους πίεζε με πλάγια βήματα (!!!!), έβαζε τα χέρια του πάνω στη μπάλα, έκλεινε τους διαδρόμους, κυνηγούσε να αλλοιώσει τα σουτ, στεκόταν για τα επιθετικά φάουλ, τους έπαιζε over-play. Ψάξτε βίντεο με τον Μάτζικ να πέφτει με δύναμη επάνω του ενώ κατεβάζει τη μπάλα και αυτός να κρατάει το χώρο του. Να προλαβαίνει με εκείνα τα πόδια με δύναμη θαρρείς αλόγου τη διείσδυση του MJ ή και CD και να κερδίζει το επιθετικό φάουλ.



 Και μετά να σηκώνεται και να το πανηγυρίζει.  Ο ίδιος παίχτης μερικά χρόνια αργότερα, όντας πράγματι συμπαίχτης του Μιχαλάκη, έπαιζε άμυνα τον Σακίλ Ο' Νιλ, τον Καρλ Μαλόουν, τον Σον Κεμπ, σπρωχνόταν με τον Λάρι Τζόνσον και τον Μούρνινγκ, ήτοι παίχτες με τρομερή σωματική δύναμη, πολλά κιλά βαρύτερους, ψηλότερους και εξαιρετικούς σκόρερ είτε από κοντά είτε από μακριά. Επαναλαμβάνω, ο ίδιος παίχτης αμυνόταν στον Μάικλ ο ίδιος και στον Σακ μερικά χρόνια αργότερα. Μπορείτε αν αντιληφθείτε το μέγεθος αυτού του κατορθώματος? Και το έκανε με την ίδια ένταση, με την ίδια επιθυμία, με την ίδια γνώση ότι αντιμετώπιζε τον καλύτερο και έπρεπε να τον νικήσει.


Εκεί ίσως να βρίσκεται και ο μύθος του καλύτερου ριμπάουντερ όλων των εποχών, καθώς 7 χρονιές σερί βρέθηκε πρώτος στην σχετική λίστα έχοντας να αντιμετωπίσει μερικούς από τους καλύτερους παίχτες στη θέση 4 και 5 εκείνα τα χρόνια (Ρόμπινσον-Γιούιν-Ολάζουον-Μαλόουν-Μπάρκλεϋ), παίχτες που σχεδόν όλοι μετέπειτα ανταμώθηκαν στο Hall of Fame. Κάθε φορά που κάποιος σούταρε αμέσως ενεργοποιείτο όλη η δυναμική της συμμετοχής του στο παιχνίδι, η σκανδάλη είχε εκπυρσοκροτήσει και τώρα αυτός έπρεπε να κυριαρχήσει, να νικήσει,να επιβληθεί, να φτάσει πρώτος στη μπάλα, να έχει το καλύτερο άλμα, το πιο συγχρονισμένο timing, να αγγίξει με τα ακροδάχτυλά του τη μπάλα μέχρι να την κάνει δική του. Μόλις την έκανε, σας το ζητώ, παρακολουθείστε το πρόσωπό του. Σχηματιζόταν σχεδόν κάθε φορά ένα μειδίαμα ικανοποίησης, σχεδόν πληρότητας ότι και αυτή η μάχη είχε κερδηθεί, ότι το καθήκον του είχε συντελεστεί και ότι η ελεύθερη μπάλα κατέληξε στα χέρια του. Αποστολή εξετελέσθη. Και μετά ξεκινούσε πάλι το χαλαρό του τρέξιμο μέχρι την άλλη ρακέτα για να ξεκινήσει η επόμενη αποστολή του. Τον ένιωθα λες και ήταν ο κυνηγός που περίμενε στο ξέφωτο να εμφανιστεί το θύραμα, προκειμένου αμέσως να ενεργοποιηθούν όλα του τα αντανακλαστικά για να ενεργήσει. Χωρίς ποτέ να τον ενδιαφέρει τι θα βρει στο διάβα του, εξ ου και μερικές από τις πιο εντυπωσιακές φωτό με το τρελό να οριζοντιώνεται με το έδαφος προκειμένου να πιάσει τη μπάλα ή να πηδάει πάνω από τα κεφάλια θεατών για να προλάβει ένα ακόμα ριμπάουντ ή να παρασέρνει συμπαίχτες και αντιπάλους σχεδόν πατώντας επί πτωμάτων.Και δεν ησύχαζε μέχρι το θύραμα να βρεθεί στην αγκαλιά του θύτη. Το ωραιότερο όλων? Όταν δεν τα κατάφερνε, ακόμα και αν είχε φτάσει προσγειωμένος στη δεύτερη σειρά των θεατών, τσαντιζόταν με τον εαυτό του, απογοητευόταν, χτυπούσε τα χέρια του με ένταση, έριχνε ένα βρισίδι για το χαμένο ριμπάουντ!!!!
http://www.basketblog.es/wp-content/uploads/2010/06/Dennis-Rodman4.jpg 


Ο παράξενος ήρωας της ανάρτησής μας δεν ήταν ιδιαιτέρως ψηλός ή εξόχως δυνατός ούτε είχε το μεγαλύτερο άλμα σε σχέση με τους αντιπάλους του. Επί 7 συνεχόμενες χρονιές όμως έφθανε πάντα πρώτος στη μπάλα, γιατί το ήθελε, γιατί ήταν συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος, γιατί δούλευε όσο λίγοι για να το καταφέρει. Η επιτυχία του γινόταν ακόμα μεγαλύτερη έχοντας να αντιμετωπίσει όλους εκείνους τους παιχταράδες και να τους κερδίσει σε κάθε προσπάθεια , αυτός ένα αμούστακο παιδί, με πεταχτά αυτιά, προερχόμενο από μια φτωχογειτονιά για τον οποίο το μπάσκετ ήταν η μόνη διέξοδος από άλλα τυχόν προβλήματα που γυρόφερναν παιδιά της ηλικίας του. Το κατάφερνε σε όλη του την καριέρα, γιατί εκτός της σχεδόν αδάμαστης θέλησής του, είχε και ένα άλλο προσόν, που όλοι μπορούν να αντιληφθούν, εάν έστω μια στιγμή στη ζωή τους έχουν προσπαθήσει να πάρουν ένα ριμπάουντ: Μυαλό ή αλλιώς οξυδέρκεια. Γνωρίζοντας ότι είχε να αντιμετωπίσει πολύ πιο προικισμένους αθλητικά παίχτες, έπρεπε στο μείγμα που θα παρουσίαζε να έβαζε ένα ακόμα συστατικό πέραν της  άοκνης προσπάθειας και αυτό ήταν η μελέτης της τέχνης του ριμπάουντ. Σας φαίνεται περίεργο? Και αν σας έλεγα ότι ο ίδιος σε συνέντευξή του, δημοσιευμένης στο Τρίποντο έχει αναφερθεί αναλυτικά στις πιθανότητες που έχει η αναπήδηση της μπάλας μετά από σουτ από τη γωνία να καταλήξει στην ακριβώς αντίθετη γωνία και όχι κάπου αλλού, τι θα λέγατε? Σε κάθε ριμπάουντ που παίρνει, δείτε τον σχεδόν μερικά δεύτερα πριν καθώς έχει κλειδώσει τον αντίπαλό του και έχει πάρει την καλύτερη θέση μέσα στη ρακέτα. Εκμεταλλευόμενος μετά το ένστικτό του, και την εμπερία του ύστερα από τόσα σκουπίδια, την διάθεση αυτοθυσίας να κερδίσει τη χαμένη μπαλιά, την αντοχή του στο ξύλο και τα σπρωξίδια, μπορούσε είτε με την πρώτη είτε με συνεχόμενα tip-offs να γίνει αυτός ο κάτοχος του Μήλου της Έριδος. Και αφού δώσει τη μπάλα στον συμπαίχτη του είτε εξωστρεφώς είτε μόνος του με τον εαυτό του να πανηγυρίσει. Και το χαλαρό τρέξιμο μέχρι την επόμενη μάχη εμφανιζόταν.

Και όμως όσο πιο τρελός τόσο περισσότερο μυαλό φαινόταν ότι είχε. Ο προπονητής που τον ανέδειξε και πίστεψε σε αυτόν, Chuck Daily, τον είχε χαρακτηρίσει ως παίχτη με τακτική παιδεία και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι καθώς απεδείχθη νομίζω περίτρανα όταν του ζητήθηκε να γίνει μέλος της καλύτερης ομάδος ίσως όλων των εποχών που λειτουργούσε με ένα επιθετικό σύστημα -τριγωνική επίθεση- που ακόμα και τώρα από την πλειονότητα των παιχτών ή και προπονητών αντιμετωπίζεται ως σπαζοκεφαλιά. Ό, τι είναι όμως σπαζοκεφαλιά για τον νορμάλ, είναι τόσο φυσιολογικό για τον τρελό. Η συμμετοχή του στην ομάδα των Ταύρων ήταν το τελευταίο εναπομείναν υλικό, η προαναφερθείσα συγκολλητική κόλλά για να δει ο πλανήτης μια ομάδα να κερδίζει σχετικώς εύκολα 72 από τους 82 αγώνες στη διάρκεια μιας σαιζόν!!! Η επίθεση κυλούσε ρολόι, ο ήρωας μας έστηνε αφειδώς σκριν, μοίραζε σχεδόν πάντα τη μπάλα με ασφάλεια, έπαιζε άμυνα τον καλύτερο αντίπαλο ψηλό ρίχνοντας και "τρώγοντας" πολύ ξύλο κάτω από τα καλάθια, ενώ έχει και να λέει και για έναν ίσως κλεμμένο τίτλο MVP στους τελικούς απέναντι στους Σόνικς των Κεμπ-Πέιτον-Καρλ όταν και ήταν αυτός που πραγματικά με τα ριμπάουντ του και την εξουδετέρωση του ιπτάμενου Σον έκανε τη διαφορά και βοήθησε την ομάδα του να κατακτήσει τον τίτλο. Και αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Goerge Karl στην συνέντευξη τύπου αναφερόμενος στα σχεδόν 60 (!!!!) περισσότερα ριμπάουντ που πήραν οι Bulls στη διάρκεια των τελικών. Ο πρωταγωνιστής αυτής της διαφοράς σε κάποιο πάρτυ αρμένιζε με περίεργες παρέες αμέσως μετά τη λήξη του τελευταίου αγώνα.

Ξέρετε τι άλλο μου άρεσε επάνω του? Το ότι ήταν άκρως ανταγωνιστικός και δεν άντεχε -στο μυαλό του πάντα- την αδικία. Νομίζω ότι δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να παιζόταν ο αγώνας στο πιο σκληρό έως τσιμεντένιο παρκέ, να παίζει νύχτα χωρίς να βλέπει, να πέφτει το "ξύλο της αρκούδας" σε κάθε διεκδίκηση, να πηδάει για ριμπάουντ με περισσότερους του ενός αντιπάλους, να τον σπρώχνουν, να τον τραβάνε, να πέφτει και καμιά "αδέσποτη" ή λίγο trash-talking, γιατί έτσι απολάμβανε την ένταση του παιχνιδιού. Το αντιμετώπιζε αντρίκεια, δυναμικά, ανταγωνιστικά έως και βρώμικα συχνά πυκνά προκειμένου να κερδίσει, το οποίο όμως πήγαζε από μια ακόρεση δίψα για την αγνή και ωμή επικράτηση επί του αντιπάλου. Ένα προβληματάκι που αντιμετώπιζε σε αυτή του τη θεώρηση των πραγμάτων ήταν οι διαιτητές με τους οποίους είχε μόνιμο πρόβλημα, καθώς θεωρούσε ότι ήταν μονίμως προκατειλημμένοι απέναντί του και μάλιστα χωρίς λόγο!!! Αλλά με τρελό βγάζεις νόημα??? Το τι βρισίδα, απειλές, κουτουλιές και αποβολές έχουν χαρακτηρίσει αυτή τη σχέση αγάπης-μίσους με τους διαιτητές πραγματικά αποτελούν ένα είδος ανθολογίου. Αλλά ποιος στη θέση τους θα έκανε κάτι διαφορετικό? Το τελευταίο πράγμα που θα απέδιδε κάποιος σαν χαρακτηρισμό θα ήταν αυτός του clean-cut, του καλού παιδιού ή του "ευγενώς αγωνίζεσθαι", αντιθέτως υπήρξαν πάμπολλες φορές που οι καβγάδες, τα υπόγεια και δόλια "πυξ και λαξ" έδιναν και έπαιρναν ιδίως στα χρόνια της δυναστείας των Bad Boys, που νόμιζε κανείς ότι το να σκοράρει με μπάσιμο στη ρακέτα τους ισοδυναμούσε με έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Συμπεριλάβετε σε αυτό και την εξωτερική του εμφάνιση που προϊδέαζε συχνά σε τρόφιμο ψυχιατρικής κλινικής με πλήρη ανοσία σε κάθε λογής ψυχοθεραπεία ή φάρμακα και συμπληρώνετε το παζλ.




Και όμως ο τύπος αυτός ήταν νικητής και ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστές που είδαν ποτέ τα πολυτελή γήπεδα της άλλης άκρης του Ατλαντικού. Ο Ναύαρχος τη μια χρονιά που έπαιξε μαζί του δήλωσε ότι: "Αυτή ήταν η πιο ξεκούραστη χρονιά της καριέρας μου, καθώς το μόνο με το οποίο ασχολιόμουν ήταν να πάρω τη μπάλα και να σκοράρω. Η άμυνα και τα ριμπάουντ ήταν εξασφαλισμένα". Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει κανείς από έναν παίχτη που σε κάθε του προσπάθεια έδινε όλη του την ενέργεια, που έπαιζε στο φουλ της έντασής του, που το μόνο του ενδιαφέρον ήταν η συλλογή "σκουπιδιών" χωρίς να τον ενδιαφέρει αν θα σουτάρει έστω μια φορά μέσα στον αγώνα, που έπαιζε άμυνα όλον τον κόσμο, που δε κουραζόταν σχεδόν ποτέ, που "μπίζαρε" τον κόσμο με την παρουσία του, που θα έριχνε το σώμα του στο παρκέ χωρίς δεύτερη σκέψη, που θα καταλάβαινε τη θέση του στην άμυνα και την επίθεση με την πρώτη εξήγηση, που δε θα κρατούσε τη μπάλα παραπάνω από μια απλή πάσα, που θα έστηνε όλα τα σκριν για να γίνει ένα σουτ, που θα τελείωνε έναν αγώνα γεμάτος μελανιές αλλά χωρίς παράπονο κανένα και που ίσως στο τέλος της χρονιάς να έφερνε και ένα πρωτάθλημα.

Συμφωνώ ότι ήθελε ειδική διαχείριση της προσωπικότητάς του, τόνους υπομονής στα διάφορα καμώματά του, ατελείωτες συζητήσεις ή σιωπές στα ξεσπάσματά του, ανοχή στη σχεδόν ψυχεδελική συμπεριφορά του, σχεδόν αχρωματοψία (!!!!) για να αντέχει κανείς να βλέπει τα διαφορετικά χρώματα στο κεφάλι του, εγκράτεια για αντέξει τους καβγάδες, τις αποβολές και τις καθυστερήσεις ή και τις απουσίες από προπονήσεις και αγώνες, χρήματα για να πληρώνονονται τα "βαριά" πρόστιμα, κατανόηση για να νιώσει όχι μόνο δεκτός αλλά και εκτιμητέος και κομμάτι του συνόλου της ομάδος και ΟΛΑ ΑΥΤΑ μαζί ακούγονται ή ίσως και να είναι υπερβολικά για έναν παίχτη, αλλά όχι όταν μιλάμε για τον Ντένις Ρόντμαν. Τον κατά τη γνώμη μου καλύτερο σύγχρονο αμυντικό στην ιστορία του NBA, τον καλύτερο ριμπάουντερ αλλά και -αγωνιστικά- τον πιο αφανή ήρωα, το πιο κακό παιδί και έναν από τους μεγαλύτερους μαχητές και νικητές που ανέδειξε ποτέ το σκληρό γκέτο των πόλεων της Αμερικής και έφτασε σε ύψη δυσθεώρητα. Και το έκανε με τον δικό του τρόπο, κόντρα σχεδόν σε όλα τα κατεστημένα, τους καθωσπρεπισμούς -αναγκαίους και μη-, τους κανόνες και τις ρήτρες, χαράζοντας τον δικό του δρόμο, μοναχικό, εκκεντρικό, εγωιστικό, σχεδόν ακατανόητο και σίγουρα απευκταίο για κάθε άλλον. Δρόμο που όμως του έδωσε μεγάλο και σημαντικό μερίδιο στον παγκόσμιο χάρτη της μπασκετικής ιστορίας.

Έτσι μου έρχεται να ξαναδώ μερικά στιγμιότυπά του...



Βonus material:






  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

3 σχόλια:

KANTHAR0S είπε...

Σπουδαία η προσφορά του στα ριμπάουντ και στην άμυνα ένας εναντίον ενός, σε σημείο που ενδεχομένως τον ανακηρύσσουν καλύτερο αμυντικό ever, αλλά η τακτική του παιδεία φαίνεται από τον τρόπο που έκανε σκριν. Παρατήρησε στο ελληνικό πρωτάθλημα, ακόμα και στην Ευρολίγκα, πως γίνονται τα σκριν και θα καταλάβεις/καταλάβουμε την διαφορά.

Ανώνυμος είπε...

Η αφίσα του Rodman να ιπταται με την μπάλα στα χέρια, ήταν κρεμασμένη για πολλά χρόνια στο δωμάτιο μου.
Ο μεγαλύτερος μαχητής των γηπέδων.

Drazen είπε...

Ο Ρόντμαν ήξερε να παιζει άμυνα τον Larry Legend καλύτερα από κάθε άλλον. Δείτε τη σειρά με τους Pistons το '88 για περισσότερα.

Απ'τις δύο version του Dennis προτιμώ αυτήν των Pistons πάντως.

Υ.Γ. Βέβαια τότε είχε τραυματίσει το χέρι του σε ένα μπαρ (άγνωστη αιτία) και είχε μια κάποια δικαιολογία για το τραγικό ποσοστό στα σουτ (ούτε 40%) . Να δω πότε θα στρωθώ να τελειώσω το αφιέρωμα σε Larry - Magic.

Δημοσίευση σχολίου