RSS

Και όμως φταίει...

Το πιο εύκολο είναι να γίνεται κανείς "μετά Χριστόν προφήτης" ιδίως στις αποτυχίες αναθεματίζοντας τα σφάλματα και τα λάθη και κραδαίνοντας τη σημαία του "εγώ σας τα έλεγα" κατηγορώντας εκ των υστέρων σχεδόν άπαντες!!! Και είναι νομίζω και ελληνικό συνήθειο να κρίνουμε -είτε αποθεωτικά είτε καταδικαστικά- εκάστοτε περίπτωση αποκλειστικά και μόνο εκ του αποτελέσματος. Όταν μάλιστα πρόκειται για ένα τόσο λεπτό και ευαίσθητο ζήτημα όσο η Εθνική Ελλάδος, άρα εκ προοιμίου, ομάδος που δεν εμπίπτει στις καθημερινές οπαδικές συμπεριφορές, οφείλει κανείς να είναι πολύ προσεχτικός καθώς η συμμετοχή και μόνο αποτελεί ύψιστη τιμή. Παρόλα αυτά, στο συγκεκριμένο blog αμέσως μετά την πρόσληψη του Ηλία Ζούρου ως προπονητού είχα ανεβάσει μια ανάρτηση εκφράζοντας τις όποιες αμφιβολίες μου σχετικά με την καταλληλότητά του για τη συγκεκριμένη θέση αναρωτώμενος μήπως πρόκειται για μια χρυσή μετριότητα.

Για να μη θεωρηθεί ότι το αρχαίο ρητό "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται" ισχύει και επομένως η παρούσα ανάρτηση γράφεται σε μια δύσκολη στιγμή για εκείνον, καθώς είναι αντιμέτωπος με την αναμένομενη κριτική για τον αποκλεισμό της ομάδος μας από τους επικείμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα προσπαθήσω να προσμετρήσω όλες τις παραμέτρους που κατά τη γνώμη μου έπαιξαν ρόλο στο ατυχές αυτό αποτέλεσμα. Και δεν είναι λίγες.

Πράγματι και φέτος ο Ζούρος εισέπραξε την άρνηση του Διαμαντίδη να συμμετάσχει. Πράγματι η προετοιμασία της ομάδος ήταν η μικρότερη στα χρονικά της Εθνικής καθώς πρόλαβαν δεν πρόλαβαν να κάνουν όλοι μαζί 10 (!!!!) προπονήσεις. Πράγματι και ο Βουγιούκας μάλλον δεν έδειξε ότι καιγόταν να παίξει -σύμφωνα με ό,τι διέρρευσε από τα ρεπορτάζ- και ο Καλάθης ενσωματώθηκε μερικές μέρες αργότερα. Ισχύει επίσης ότι ο Σοφοκλής είχε σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού, ενώ οι Μπουρούσης-Ζήσης-Φώτσης σχεδόν δεν έκαναν προετοιμασία και κατέβηκαν να παίξουν αμέσως μετά το πέρας των υποχρεώσεων των ομάδων τους. Η ομάδα έχασε σχεδόν 2 μέρες προπονήσεων, λόγω απόστασης, για να μεταβεί και να προλάβει να τεστάρει τις δυνάμεις της και να παίξει σε ένα τουρνουά στο Χιούστον, ενώ αμφιβάλλει κανείς ότι η πλειονότητα των συμμετεχόντων σε αυτή, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ζούρου, είχαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους και τα ανοιχτά μέτωπα των συμβολαίων τους την επόμενη χρονιά? Ακόμα και για αυτόν τον Σπανούλη ακούστηκαν φήμες.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι όλα αυτά συνετέλεσαν στην αποτυχία της επίσημης αγαπημένης είτε λιγότερο είτε περισσότερο? Νομίζω ότι αν κανείς προσθέσεις τις προαναφερθείσες παραμέτρους εύκολα θα συμπεράνει ότι οι συνθήκες απείχαν παρασάγγας από το να χαρακτηριστούν ιδανικές. Επίσης, θέλω να καταθέσω την προσωπική μου άποψη ότι ο Ηλίας Ζούρος ανήκει στο νέο κύμα των Ελλήνων προπονητών που έχουν εμφανιστεί την τελευταία δεκαετία και διεκδικούν με την παρουσία και τις επιτυχίες τους μερίδιο στην αναγνώριση της προπονητικής τους αξίας. Προσωπικά τον θεωρώ έναν καλό προπονητή με ξεκάθαρες ιδέες πάνω στο άθλημα και μου είναι και συμπαθής και σαν άνθρωπος. Φτάνουν όμως αυτά για τον προπονητή της Εθνικής Ελλάδος?

Από όσα είδα στα δύο παιχνίδια με το Πουέρτο Ρίκο και τη Νιγηρία, εγώ προσωπικά απογοητεύθηκα. Πολλοί έσπευσαν να αποθεώσουν την αλλαγή του στυλ της εθνικής μας από το παραδοσιακά αμυντικογενές στο run&gun, σε επιθέσεις που εκδηλώνονται στο tranisiton, σε σχήματα χωρίς βαριά 5άρια, αλλά με πολλούς "ενδιάμεσους" παίχτες που καλύπτουν περισσότερες από μια θέσεις (Καϊμακόγλου-Πρίντεζης-Μπράμος). Αυτό φάνηκε και από τα πρώτα φιλικά, όταν και η ομάδα σκόραρε πολλούς πόντους απέναντι σε ομάδες της Λατινικής Αμερικής και επιβεβαιώθηκε όταν η επιθετική μας πολυφωνία και έξαρση απέναντι στην παρέα του Μπαρέα προκάλεσε σχεδόν διθυραμβικά σχόλια, αφού η ομάδα μας πέρασε τους 100 πόντους έχοντας ένα εξωπραγματικό ποσοστό 14/24 τρίποντα. Όλοι περίμεναν ανάλογη συνέχεια και μιλούσαν για μια διαφορετική ομάδα που θα συνδυάζει θέαμα και ουσία μαζί. Κάποιες, μάλλον μειοψηφικές, φωνές όμως αντιμετώπιζαν τα πράγματα με ένα πιο σκωπτικό τρόπο, καθώς πίσω από τα μεγάλα σκορ, τα πολλά τρίποντα και τις ασυνήθιστα υψηλές ταχύτητες για την προετοιμασία και την εποχή διέκριναν βασικές ελλείψες. Ελλείψες οι οποίες απέναντι σε μια πραγματικά καλή και οργανωμένη ομάδα ίσως μας κόστιζαν. Και αναφέρομαι σε ομάδα πολύ καλύτερη από αυτή της Νιγηρίας.

Η Εθνική είχε βγάλει από το DNA της το πιο βασικό συστατικό, τον πυρήνα της αγωνιστικής της προσωπικότητας, τη δυναμική που της επέτρεπε τα προηγούμενα χρόνια να ξεχωρίζει, το κύριο χαρακτηριστικο της. ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ. Όποιος είδε όλα τα παιχνίδια της ομάδος μας, μάλλον θα απόρησε με το πόσο εύκολα ένα σκριν οδηγούσε τον αντίπαλο σε lay-up, με την σχεδόν πλήρη απουσία περιστροφών και κάλυψης από την αδύνατη πλευρά, με τα πολλά ίδια και επαναλαμβανόμενου ρυθμού καλάθια που δέχονταν η ελληνική άμυνα από τους ίδιους παίχτες. Δεν υπήρχε ένταση στην άμυνα, δεν άκουγες φωνές, δεν εμφανίστηκε ένα ξεκάθαρο σχέδιο για να αντιμετωπιστούν οι αντίπαλοί μας παρά το εξαιρετικό scouting που είμαι σίγουρος ότι είχε γίνει. Φάγαμε 84 πόντους από το Πουέρτο Ρίκο και 80 από τη Νιγηρία. Ούτε από τη Γαλλία, την Ισπανία, τη Ρωσία, τη Λιθουανία. Και σχεδόν στην πλειονότητά τους ήταν πόντοι που η άμυνα μας δέχτηκε μάλλον εύκολα και σίγουρα παθητικά. Για να χρησιμοποιήσω ένα χαρακτηριστικό και μάλλον λαϊκίζον παράδειγμα, θυμηθείτε πόσες φορές είδατε παίχτη μας να βουτάει στο παρκέ για μια χαμένη μπαλιά? Ή να κάνει συνεχόμενα άλματα για να διεκδικήσει ένα ριμπάουντ? Με την Νιγηρία παίξαμε άμυνα για 4 και κάτι λεπτά περίπου και η διαφορά έφτασε στους 13 πόντους. Και μετά ξεκινήσαμε να δεχόμαστε σωρηδόν καλάθια με τον ίδιο τρόπο. Ατομική ενέργεια από την κορυφή, καλάθι και φάουλ. Πόσες φορές είδαμε το σκηνικό αυτό?

Η ομάδα μας δεν έσφυζε ούτε από συγκέντρωση αλλά -αν μου επιτρέπετε- ούτε από απόλυτη συναίσθηση της αποστολής της. Στο παιχνίδι, στις αντιδράσεις, στα βλέμματα όλων διέκρινα έναν αλαζονικό συνδυασμό χαλαρότητας και σιγουριάς ότι το αποτέλεσμα θα επιτευχθεί με τη μίνιμουμ δυνατή προσπάθεια. Θυμάστε τον τρόπο που πανηγύριζε ο πάγκος των απογόνων του Χακίμ σε κάθε καλάθι ακόμα και αν αυτό απλώς μείωνε τη διψήφια διαφορά? Αντιστοίχως, θυμάστε κάποια ανάλογη αντίδραση από τον ελληνικό πάγκο, κάποιο ξέσπασμα, χειροκροτήματα, φωνές, ενθαρρυντικά λόγια? Μούγκα στη στρούγκα που λένε και σε κάποια χωριά. Δεν ξέρω αν ήταν η υπερβολική σιγουριά, η υποτίμηση, ο βαυκαλισμός της εύκολης επιτυχίας που προήλθε από τα πρώτα ματς, πάντως η ομάδα δεν έδειχνε να έχει υψηλό φρόνιμα ή συγκέντρωση κατά τη διάρκεια των αγώνων. Το είπε και εμμέσως πλην σαφώς και ο πιο δημοσιογραφικός όλων Καϊμακόγλου αναφερόμενος, νομίζω όχι μόνο στα αγωνιστικά, μετά το ματς με το Πουέρτο Ρίκο: "Πρέπει να παίξουμε πιο ελληνικά".  

Ο Μπλατ το ανέλυσε ακόμα περισσότερο αφού πρώτα εκθείασε τον τρόπο παιχνιδιού μας ως γνωστός φιλέλλην. "Αν βρεθεί ομάδα να κόψει τον γρήγορο ρυθμό και να κυνηγήσει τα ελεύθερα σας σουτ, ίσως αντιμετωπίσετε πρόβλημα". Με άλλα λόγια, δε γίνεται κάθε μέρα να είναι του Αγίου Τριπόντου όπως έγραψε και ο Παπαδογιάννης, ούτε μπορείς ως βασική επιθετική επιλογή να έχεις το μακρινό σουτ, πολύ περισσότερο όταν δεν είσαι κατ' εξοχήν ομάδα που αποτελείται από τέτοιους. Ούτε το γρήγορο, up tempo παιχνίδι είναι μια ασφαλής επιλογή, καθώς στα μεγάλα παιχνίδια που συνήθως κρίνονται προκρίσεις ή και τίτλοι, ο ρυθμός και το σκορ είναι συνήθως χαμηλά. Αυτό σήμαινε ότι η Εθνική έπρεπε να έχει στο τσεπάκι της εναλλακτικές λύσεις, κάποια plans B που θα της επέτρεπαν να βρει σταθερές και αξιόπιστες λύσεις. Η μοναδική τέτοια λύση που βρήκα ήταν το μπάσκετ της δεκαετίας του '80 του Άρη και της Εθνικής με τον Σπανούλη στη θέση του Γκάλη. Έπαιρνε τη μπάλα ο Βασίλης, ένα σκριν στην κορυφή και μετά ό,τι ήθελε προκύψει από το πηγαίο και ίσως μοναδικό στην Ευρώπη επιθετικό ταλέντο του Βασίλη. Ένας εναντίον ενός? Ένας εναντίον όλων? Σουτ από τα 7 μέτρα? Βολές? Πάσα σε παίχτη της αντίθετης γωνίας για σουτ? Κάτι από όλα αυτά συνέβαινε όχι βάσει σχεδίου, αλλά βάσει του επιθετικού ενστίκτου του αρχηγού του Ολυμπιακού.  

Ρωτάω λοιπόν εγώ ως αδαής και με το μικρό μου μυαλό. Γιατί τόσο, μα τόσο, σνομπάρισμα στο παιχνίδι με πλάτη στο low-post? Εκτός του Μπουρούση, που δεν είναι και το αγαπημένο του παιχνίδι, ποιος άλλος έβαλε πλάτη είτε για να σκοράρει απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους είτε -κυριότερα- για να δημιουργήσει καλές προϋποθέσεις για μια ασσίστ μέσα στη ρακέτα? Ο Πρίντεζης και ο Καϊμακόγλου φέτος έκαναν όργια όλη τη χρονιά από το low post παίζοντας με κοντύτερους αντιπάλους, ενώ και ο Μπουρούσης όσες φορές πήρε τη μπάλα είτε σκόραρε είτε πήρε φάουλ. Επιπλέον, στις επιθέσεις μας, μετά το πρώτο σκριν που έπαιρνε ο Σπανούλης ξεκινούσε αμέσως η επίθεση και η διείσδυση ακόμα και αν δεν ήταν οι καλύτερες προοπτικές. Σχεδον ποτέ ο εκάστοτε περιφερειακός δε ζήτησε από τον ψηλό να ξανατραβηχτεί έξω και να στήσει πάλι από την αρχή το σκριν, να κουραστεί η άμυνα, να ανοίξει λίγο περισσότερο για να βρεθεί η καλύτερη λύση. Αλλά ακόμα και αν γινόταν το σκριν σπάνια η μπάλα πήγαινε κάθετα στην καρδιά της αντίπαλης άμυνας που ήταν εντελώς άδεια για ένα εύκολο καλάθι. Όσες φορές ο Μπουρούσης ή ο Μαυροειδής στο λίγο χρόνο συμμετοχής του πήρε εκεί τη μπάλα, αμέσως σκόραραν. Αντιθέτως, η εξέλιξη της φάσης ήταν είτε ατομική ενέργεια μέχρι τέλους είτε μακρινή απέναντι πάσα για ελεύθερο σουτ. Πόσα σουτ πια θα βάζαμε?

Ξέραμε ότι οι Νιγηριανοί έχουν τρομερά αθλητικά προσόντα και στερούνται ομαδικής "οπτικής" στο παιχνίδι τους. Στο μεταξύ μας παιχνίδι έδωσαν την πρώτη ασσίστ κάπου στο 25 λεπτό. Τις περισσότερες φορές κατέβαζαν το κεφάλι και "γαία πυρί μιχθήτω".  Ανοίξαμε λίγο περισσότερο την άμυνά μας να πιέσουμε (Μάντζαρης-Μπράμος-Καλάθης) για να τους οδηγήσουμε σε λάθη? Στείλαμε τους εφορμούντες περιφερειακούς πάνω στα κορμιά των Μπουρούση και Μαυροειδή για να τρακάρουν? Δοκιμάσαμε μια ζώνη αποτελούμενη από ψηλά παιδιά με έφεση στο ριμπάουντ για να μειώσουμε την αιμορραγία? Με άλλα λόγια, το ψάξαμε κάπως, με κάποιο τρόπο, να βρούμε ιδέες, να αντιμετωπίσουμε την εξέλιξη του παιχνιδιού, να μειώσουμε την ορμή των αντιπάλων μας? Απέναντι στο Πουέρτο Ρίκο, μας έσωσε η ζώνη που έκοψε κάπως τον επιθετικό τους οίστρο και βοήθησε να αποσπαστούμε έως το τέλος, αλλά στο κρίσιμο ματς τέτοια έμπνευση δεν υπήρχε. Έχω την αίσθηση ότι ο Ζούρος ίσως προσπάθησε λίγο να κοπιάρει τον τρόπο παιχνιδιού του ΟΣΦΠ που απεδείχθη αρκούντως επιτυχημένος, αλλά του έλειπαν δύο βασικά στοιχεία. Ο Ντόρσεϊ και ο Χάινς και όλη η βρώμικη δουλειά που έκαναν κυρίως στην άμυνα και τα ριμπάουντ.

Μια άλλη διαφορά με τον ΟΣΦΠ ήταν ότι ο κάθε παίχτης έπαιζε βάσει της κατάστασης στην οποία βρισκόταν και πόσο μπορούσε να βοηθήσει. Δείτε λίγο τους χρόνους συμμετοχής των παιχτών μας. Ο Πρίντεζης ξεκινάει εντυπωσιακά και μετά σχεδόν ξεχνιέται στον πάγκο. Ο Μαυροειδής με τη Νιγηρία κόβει δύο σουτ στην άμυνα και σκοράρει στην επίθεση και μετά την αλλαγή από τον Μπουρούση, δεν ξαναπαίζει. Ο Καλάθης είναι φανερά εκτός ρυθμού, αλλά παίζει αν όχι περισσότερο σχεδόν όσο ο Ζήσης, το παιχνίδι του οποίου κουμπώνει καλύτερα με αυτό του του Σπανούλη. Ο Φώτσης εμφανίζεται στα τελευταία λεπτά ως Ελ Σιντ για να πάρει το μοναδικό σουτ που θα μας στείλει στο Λονδίνο, ενώ σε όλο το ματς είναι στον πάγκο!! Ο Παπανικολάου έρχεται από τρομερή χρονιά σε άμυνα και επίθεση, εντούτοις μόνο σε ένα μεγάλο σουτ που μας έβαλε μπροστά τον καταλάβαμε,καθώς έψαχνε να βρει τον ρόλο του μέσα στην ομάδα. Είναι δυνατόν ειδικά αυτός που πηδάει στο ταβάνι να μην συμμετέχει σε όλα τα διεκδικούμενα ριμπάουντ? Μια σύγχυση στο μυαλό του κόουτς νομίζω έβγαζαν όλα αυτά.

Καμιά ομάδα δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία και αναμφισβήτητα η Εθνική ομάδα μας έχει καλομάθει τα τελευταία χρόνια. Όλοι, μα όλοι, μπορούν να έχουν μια κακή στιγμή, μια άτυχη περίοδο, είναι λογικό και ανθρώπινο. Και επαναλαμβάνω ότι κατά τη γνώμη μου ο Ζούρος είναι καλός προπονητής. Δε ξέρω όμως, αν για τη θέση του ομοσπονδιακού, φτάνει να είσαι απλά καλός προπονητής ή πρέπει να είσαι κάτι περισσότερο από αυτό. Επίσης, όταν χάνεις, έστω και με τον τρόπο αυτό, με φάση αμφισβητούμενη στο τέλος, με ένα φάουλ που μάλλον έγινε και δε δόθηκε, αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου ως οφείλεις. Η εικόνα του προπονητή μας να κατηγορεί τους διαιτητές για την τελευταία φάση, να αναφέρει συνεχώς τη λέξη "πάλη" για να χαρακτηρίσει το δυναμικό παιχνίδι των Νιγηριανών σαν να προσπαθεί να αποποιηθεί των ευθυνών του, δε μου άρεσε. Είμασταν το φαβορί, φτάσαμε και στο +13 και χύσαμε την καρδάρα με το γάλα. Ευθύνη πρώτιστα δική μας. Δεν ταιριάζει η επίκληση της αδικίας και των γκρίζων μετά από μια τέτοια αποτυχία και μου φάνηκε εσκεμμένη για να αποδοθεί μεγάλο μερίδιο της αποτυχίας. Σοβαρός, σεμνός και υπεύθυνος όχι μόνο στις επιτυχίες αλλά και στις δυσκολίες και τις αποτυχίες. 

Υ.Γ.1. Άγνωσται αι βουλαί του Βασιλακόπουλου.

Υ.Γ.2. Ακόμα μεγαλύτερο το λάθος του Μήτσου. Ασυγχώρητο θα έλεγα.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

5 σχόλια:

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ είπε...

Από το 1987 μέχρι σήμερα η Ελλάδα, με δύο θετικές εξαιρέσεις τον αγώνα με την Ε.Σ.Σ.Δ. για τα μιτελικά στο Ευρωμπάσκετ του 1989 και τον ημιτελικό με τις Η.Π.Α το 2006, και δύο αρνητικές τον αγώνα για την φάση των ομίλων με την Τσεχοσλοβακία στο Ευρωμπάσκετ του 1991 και τον αγώνα της Παρασκευής με την Νιγητία, έχει κερδίσει όλους τους αγώνες στους οποίους η πλάστιγγα έγερνε υπέρ της πριν τον αγώνα και έχει χάσει σε αυτούς όπου δεν ήταν φαβορί.

stratos kalantzis είπε...

Ίδιον της φυλής μας μου ακούγεται αυτό φίλε Γιώργο..

Ανώνυμος είπε...

O άνθρωπος έχει ανακοινώσει εδώ και 2 χρόνια την αποχώρηση του και εσύ ξεκινάς και τελειώνεις το άρθρο σου με αυτόν;;Ά ρε τιμημένη σχολή Παπαδογιάννη...

Υ.Γ 1:Ποιές περιστροφές δεν γίνονταν στην άμυνα;Αυτές,ακριβώς,για τις οποίες επιλέξαμε τα ευέλικτα 4άρια να γίνουν 5άρια;

Υ.Γ 2:Προσπαθώ ακόμα να θυμηθώ ποιές φάσεις τελείωσε στο low post ο Μαυροειδής...

Peris Indie Boy είπε...

Το αρθρο αυτο καλυπτει απολυτα και τη δικη μου προσωπικη αποψη σχετικα με το χουνερι της εθνικης. Προσωπικα με χαλασε παρα πολυ που η ομαδα δεν εδειχνε δεμενη, ουτε ζουσε εντονα το παιχνιδι σε αντιθεση π.χ. με τους Νιγηριανους. Αν το συνδυασω και με τις 3-4 απουσιες που στανταρ προκυπτουν καθε καλοκαιρι προκυπτει μια κατασταση που μονο υγεια δεν βγαζει. Απο του χρονου ας υπαρξουν καθαρες εξηγησεις, οποιος δεν γουσταρει να αγωνιζεται για την εθνικη ας το πει ξεκαθαρα για να μην υπολογιζεται ποτε πια. Προσωπικα προτιμω τιμιους ρολιστες που θα αγωνιζονται με ολο τους το ειναι παρα αγγαριομαχους.

stratos kalantzis είπε...

Προς άγνωστο: Ο Παπαδογιάννης είναι επαγγελματίας δημοσιογράφος. Εγώ είμαι ένας ερασιτέχνης λάτρης του μπάσκετ που μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Τίποτα άλλο.

Έχει ανακοινώσει ο Ζούρος ότι θα φύγει το 2012? Και γιατί δήλωσε ότι είναι έτοιμος να συνεχίσει?

Αν οι περιστροφές γίνονταν στην άμυνα, θα μάζευαν οι Νιγηριανοί σωρηδόν τα επιθετικά ριμπάουντ χωρίς το ελάχιστο block out ακριβώς από τον περιφερειακό που θα έκανε την περιστροφή και θα κάλυπτε τη βοήθεια του ψηλού στη διείσδυση? Μόνοι τους πηδούσαν!!!

Προς Peris Indie Boy: Από όσα έγραψα, αυτό που γράφεις με πείραξε πολύ γιατί μου φάνηκε πρωτόγνωρο για την ομάδα μας.

Δημοσίευση σχολίου