RSS

Το λάθος..

Μια από τις πιο αγαπημένες μου ρήσεις είναι η "η ιστορία γράφεται από τους παρόντες". Το γράφω αυτό γιατί πολύ συχνά οι καλύτεροι παίχτες είναι πάντα αυτοί που δεν παίζουν και η απουσία τους μνημονεύεται σχεδόν σε κάθε περίπτωση από συμπαίχτες, προπονητές και δημοσιογράφους προκειμένου πολλές φορές να βρουν άλλοθι για κάποια αποτυχία. Διαφωνώ πλήρως και καθέτως με αυτό τον τρόπο. Θεωρώ ότι σε κάθε στιγμή οι παίχτες της εκάστοτε ομάδος που είναι υγιείς και πρόθυμοι να ιδρώσουν για τη φανέλα της ομάδος του πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον δέοντα σεβασμό και να ανανγνωρίζονται ως οι καλύτεροι εκείνη τη στιγμή. Για να αποσαφηνίσω τυχόν θέματα που ίσως ανακύψουν αναφέρομαι κυρίως στους εκουσίως απόντες, με τη θέλησή τους, και όχι στους άτυχους λόγω τραυματισμών ή τιμωριών. Βασικό συστατικό δηλαδή είναι η ελευθερία και η δυναμική του εκάστοτε παίχτη να επιλέξει τη συμμετοχή του ή όχι στα δρώμενα της ομάδος του.

Πόση μεγαλύτερη αξία και σημασία έχουν όλα αυτά όταν δεν κάνουμε λόγο για την πράσινη ή την κόκκινη ή την κίτρινη φανέλα αλλά για την γαλανόλευκη? Μια φανέλα που, όπως κατά καιρούς σε συνεντεύξεις σχεδόν όλοι έχουν εκμυστηρευτεί, ονειρεύονταν από μικροί να φορέσουν?

Το προηγούμενο καλοκαίρι στο τότε προσκλητήριο της Εθνικής ομάδος είχα σηκώσει μια ανάρτηση που αναφερόταν στο "ζην" και στο "ευ ζην" και στη διάθεση συμμετοχής στο περσινό Ευρωμπάσκετ ή και όχι των παιχτών της Εθνικής ομάδος μπάσκετ. Αν θυμάμαι καλά είχαμε αναφερθεί σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά και στους λόγους κάθε αυτής καυτηριάζοντας ή και δικαιολογώντας την απόφαση του κάθε παίχτη ανάλογα με τις σχετικές παραμέτρους. Στην παρούσα ανάρτηση θέλω να τα "χώσω" -αν μου επιτραπεί το αγοραίον της έκφρασης- σε έναν και μόνο παίχτη, ο οποίος παρόλο που βολιδοσκοπήθηκε και φέτος, αρνήθηκε να συμμετάσχει επικαλούμενος τους ίδιους λόγους, δηλαδή κυρίως σωματική και πνευματική κούραση. Η δική μου γνώμη όπως προκύπτει αβίαστα και χωρίς προσεκτικά διατυπωμένες εκφράσεις? ΛΑΘΟΣ. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ.  

Καταλαβαίνω και σέβομαι την κούραση κάθε αθλητή κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Την προετοιμασία στα βουνά το καλοκαίρι διαδέχονται καθημερινές προπονήσεις, ενίοτε και διπλές, συνεχείς αγώνες σε Ελλάδα και εξωτερικό, αμέτρητες ώρες σε αεροδρόμια και ξενοδοχεία και μια πολύ προσεκτική εξωγηπεδική ζωή στην οποία μετρώνται μέχρι και οι καταναλώμενες θερμίδες ημερησίως. Αυτό που ο μέσος άνθρωπος μπορεί να απολαύσει μια Δευτέρα, ήτοι ένα ουζάκι με φίλους, μια μπύρα, μια πίτσα σπίτι και ταινία μάλλον είναι απαγορευμένος καρπός για έναν αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό. Και επειδή ακριβώς η ευεξία, η υγεία και η καλή φυσική κατάσταση είναι αυτά που στην ουσία "εμπορεύεται" σέβομαι και εκτιμώ απόλυτα τόσο την έννοια κούραση όσο και ξεκούραση στη ζωή τους, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αναφερόμεθα σε επαγγελματίες με διάρκεια ζωής στο "επάγγελμα" από το οποίο ζουν το πολύ τα 35-37 τους χρόνια. Μέχρι εκεί όλα ωραία και καλά, υπάρχει όμως και ένα τεράστιο...

ΑΛΛΑ η πρόσκληση για συμμετοχή στην Εθνική ομάδα της χώρας σου δε γίνεται να αντιμετωπιστεί σε καμία περίπτωση ως επιβαρυντική υποχρέωση. Ακόμα και αν έχεις ήδη αφιερώσει καλοκαίρια, έχεις χύσει ιδρώτα σε βουνά, σε λαγκάδια, έχεις παίξει αμέτρητες φορές στο τουρνουά Ακρόπολις, έχεις συμμετάσχει σε αγώνες σε όλον τον κόσμο, δε γίνεται να ξεστομίσεις τη λέξη "κούραση" ή "έλλειψη κινήτρου" ή οτιδήποτε σχετικό. Είναι η Εθνική ομάδα σου και είτε συμμετέχει σε ευρωπαϊκό είτε σε Παγκόσμιο είτε σε Ολυμπιάδα το να φοράς τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος κάθε φορά είναι η ύψιστη τιμή, η απόλυτη καθιέρωση και αναγνώριση καθώς καλείσαι να εκπροσωπήσεις τη χώρα σου ως ένας από τους εκλεκτούς. Δε μπορεί ο οποιοσδήποτε αγώνας με το εθνόσημο ούτε να συγκρίνεται με κανέναν της συλλογικής ομάδος αλλά ούτε και να λογίζεται από τον εκάστοτε παίχτη ως "ένας ακόμα αγώνας που έχω να παίξω", "ένα ακόμα κουπί που έχω να τραβήξω", ακόμα και αν αυτό ακούγεται επικίνδυνα ιδεαλιστικό!!

ΑΛΛΑ τα καλοκαίρια που έχεις να ξεκουραστείς μπροστά σου είναι πολλά, πάρα πολλά. Αν είσαι πρωταθλητής, παίζεις στο υψηλότερο επίπεδο, αμοίβεσαι εξαιρετικά και όλα αυτά δεν είναι χαρισμένα αλλά κερδισμένα με το σπαθί σου, μετά τα 35-37 έχεις όλον τον καιρό μπροστά σου να βρεις την αγαπημένη σου παραλία, να πάρεις τους φίλους σου και το κορίτσι σου και χωρίς να μετράς μέρες και ώρες να ξεκουραστείς όπως το δικαιούσαι. Όσο κυνικά άδικο και αν ακούγεται αυτό στη δύσκολη καθημερινότητά που βιώνουμε όλοι, δεν παύει να είναι η αλήθεια όσο αλήθεια είναι ότι και οι περισσότεροι αθλητές μετά τη συνταξιοδότησή τους επιδίδονται σε επιχειρήσεις τύπου καφετέρειας, μπαρ, ξενοδοχείων ή άλλων σχετικών δραστηριοτήτων ή απλώς περνάνε καλά απολαμβάνοντας τα λεφτά που με ιδρώτα κέρδισαν. Σε μια ηλικία που οι περισσότεροι από εμάς ατενίζουμε το μέλλον με φόβο ή και απαισιοδοξία, οι άνθρωποι αυτοί μπορούν μόνο να απολαμβάνουν τις ομορφιές της ζωής. Με άλλα λόγια, θα υπάρξουν και άλλα μπάνια, και άλλα νησιά και άλλες διακοπές...

ΑΛΛΑ οι πραγματικά κορυφαίοι έφτασαν και έμειναν στην κορυφή όχι τόσο γιατί κέρδισαν πολλές ατομικές διακρίσεις ή συλλογικούς τίτλους αλλά κυρίως για την αφοσίωσή τους στην εθνική της χώρας τους όποτε αυτή τους το ζητούσε και ανεξαρτήτως δυνατότητας διάκρισης. Σωστά σκέφτεστε και τον πρωτοδιδάξαντα Ντέτλεφ Σρέμπφ που έπαιζε με την Εθνική της χώρας του αλλά και τον μεταγενέστερο Νοβίτζκι με τους σχεδόν 100 αγώνες -και τι αγώνες- κάθε σαιζόν στην πλάτη του να κατεβαίνει και να παίζει με συμπαίχτες κάτι τύπους μπασκετικά ανύπαρκτους. Να θυμηθώ τον Σάρας, που έχει κερδίσει τα πάντα στην καριέρα του, και τώρα βρίσκεται μακριά από οικογένεια και παιδιά κάπου στη Βενεζουέλα για προετοιμασία με την Εθνική Λιθουανίας όπως πριν από αυτόν πολλάκις οι Μαρτσουλιόνις-Σαμπόνις? Ή μήπως δε ζηλεύουμε και λίγο που όλα τα προηγούμενα χρόνια η "ανφάν γκατέ" του γιουγκοσλάβικου μπάσκετ πάντα έδινε σύσσωμη το παρόν σε κάθε μεγάλη διοργάνωση είτε πρωταγωνιστούσαν σε Ευρώπη είτε Αμερική? Και στα δικά μας ακόμα πεπραγμένα ο Γιαννάκης δεν έγινε θρύλος για το ρεκόρ συμμετοχών του με την Εθνική παίζοντας μέχρι τα βαθιά του γεράματα? Ή μήπως θα περίμενε κανείς από τον Φώτση αγγόγυστα για 17ο συνεχόμενο καλοκαίρι να φοράει τα γαλανόλευκα? Θέτοντας το και από διαφορετική οπτική ποιος δε θα έδινε δίκιο σε Μπουρούση-Φώτση-Ζήση να ζητήσουν έστω μερικές μέρες άδειας καθώς τα play-off του ιταλικού πρωταθλήματος τελείωσαν αφότου είχε ξεκινήσει η προετοιμασία της εθνικής και οι 3 τους ενσωματώθηκαν αμέσως?

ΑΛΛΑ και σε κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση με καλή διάθεση και σωστή συννενοήση μεταξύ παίχτη και προπονητή. Δεχόμενος ο προπονητής ότι ο παίχτης νιώθει πολύ κουρασμένος, εξουθενωμένος από μια δύσκολη χρονιά με μεγάλες απαιτήσεις από την ομάδα του προς τον ίδιο, να ετοιμάσει όχι μόνο ένα ειδικό πρόγραμμα προπόνησης που θα τον συντηρήσει σε καλή κατάσταση, αλλά και να του εξηγήσει ότι στην Εθνική παίζουν οι 12 καλύτεροι παίχτες της πατρίδας του, άρα δε θα είναι μόνος, δεν θα του ζητήσει να φορέσει τη μπέρτα του Superman, ο χρόνος του θα είναι 18-20 ποιοτικά λεπτά από τα οποία θα του ζητάει συγκεκριμένα πράγματα. Θέλει κανείς να μου πει ότι δεν έχουν γίνει και ακόμα γίνονται κατά κόρον τέτοιου είδους συννενοήσεις μεταξύ παιχτών και προπονητών? Ή ότι μια συμμετοχή μέσου όρου 20' σε κάθε παιχνίδι θα είναι τόσο επιβαρυντική για έναν πρωταθλητή που γυμνάζεται καθημερινά επί σχεδόν 9-10 μήνες το χρόνο? Εγώ πιο πολύ οσμίζομαι έλλειψη θέλησης και προσπάθεια αποφυγής ανάληψης ευθυνών κυρίως από την πλευρά του παίχτη, καθώς ο κόουτς νομίζω ότι εύκολα "θα αγόραζε" μια τέτοια συμφωνία.

ΑΛΛΑ και σε κάθε σχέση υπάρχει το "δούναι" υπάρχει και το "λαβείν". Αν, σαν παίχτης, πράγματι έχεις λάβει από την εθνική ομάδα αναγνώριση, διακρίσεις, μετάλλια ακόμα και χρήματα το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να επιστρέψεις πίσω έστω μερικά από αυτά -για να μη πω περισσότερα- με όποιο τρόπο στο ζητάει. Ιδίως όταν πρόκειται για μια νέα ομάδα με καινούριο προπονητή, με πολλούς άπειρους στο κορυφαίο επίπεδο παίχτες που έχει μπροστά της μια πρόκληση Ολυμπιακών διαστάσεων, που θα είναι και η τελευταία σου ευκαιρία να πρωταγωνιστήσεις, μπροστά στα μάτια των συμπατριωτών σου, είτε live είτε μέσω τηλεόρασης, διάολε δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά απαντάς στην πρόκληση. Γυρίζεις πίσω έστω ένα μέρος από όλα όσα έχεις λάβει τόσα χρόνια το κυριότερο όλων να είναι ο σεβασμός και η αναγνώριση της αξίας σου ως παίχτη και ανθρώπου ακόμα και από αυτούς που κατά τη διάρκεια της σαιζόν μπορεί να σε βρίζουν σκαιότατα. Το λιγότερο που κάνεις είναι να δώσεις πίσω...

Δε θέλω με την παρούσα ανάρτηση ούτε να προκαλέσω τη "μήνιν" κανενός ούτε να επιρρίψω ευθύνες ή να καταδείξω το ήττον της αγωνιστικής ή/και ηθικής υπόστασης κανενός. Ο καθένας από εμάς χαρακτηρίζεται από τις επιλογές του και αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη αυτών ως οφείλει. Όλοι μας θα κριθούμε από την ιστορία είτε την ξέχωρα ατομική μας είτε αυτή που αφορά ένα μεγαλύτερο κομμάτι. Και όταν λέω όλοι μας, εννοώ φυσικά και τα λάθη μας. Και εδώ κύριε Διαμαντίδη κάνετε, κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ μεγάλο λάθος επιμένοντας να θέτετε εαυτόν εκτός Εθνικής ομάδος, παρόλο που ο προπονητής αυτής σας τίμησε με την πρόσκλησή του. Και θα ήταν ίσως καλύτερο ευχολόγια τύπου "αγαπώ την εθνική και μου λείπει- έχω εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά" να τα ακούγαμε από εσάς αργότερα...Πολύ αργότερα...



  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου