RSS

H Yπέρβαση



Υπέρβαση για εσάς κύριοι Σπανούλη , Πρίντεζη, Μάντζαρη , Παπανικολάου, Σλούκα, Παπαδόπουλο , Πελεκάνο, Βασιλόπουλο , Κατσίβελη , Αγγέλου.

Exceeding για εσάς κύριοι Χάινς , Ντόρσεϊ, Λο.

Didesnis kaip για εσάς κύριε Γκετσεβίτσιους.

Надминување για εσάς κύριε Άντιτς.

Вишак για εσάς κύριοι Ίβκοβιτς , Κέσελι.

Πότε άλλοτε ο Ολυμπιακός πέτυχε μια υπέρβαση ανάλογη της χθεσινής;

Ποτέ.

Στο παρελθόν δύο φορές έφτασε κοντά αγγίζοντάς την, αλλά, πότε η γραμμή του Πάσπαλι το ’93 στο Μομπλάν και πότε το χαμένο τρίποντο του Παπαμακάριου το ’06 στο Γιαντ Ελιάου, τον άφησαν με ένα πικρό «αχ» στο στόμα.

Ο μπασκετόκοσμος του Ολυμπιακού είναι ένας πονεμένος λαός γεμάτος τραγωδίες και πόνο.

Έχουν πιαστεί τα χέρια των «της αντίπερας όχθης» απ’ τη συλλογή τροπαίων.

Οι Αρειανοί έχουν την υπερηφάνεια πως η δική τους ομάδα ένωσε τους Έλληνες για μία πενταετία και έβαλε το μπάσκετ στα Ελληνικά σπίτια.

Μόνο οι Παοκτζήδες υπερτερούν των ερυθρολεύκων σε τραγωδίες.

Βαριά λέξη η τραγωδία , «βαρείς» και οι αποκλεισμοί όμως.

Το 1993 ο Ολυμπιακός των δύο σπουδαίων ξένων και μερικών αμούστακων νεαρών έχασε για λίγα εκατοστά την πρόκριση στο φάιναλ φορ που θα διοργάνωνε το σπίτι του. Ο Πάσπαλι πάτησε γραμμή, η πρώτη τραγωδία γράφτηκε.

Επόμενη χρονιά και η κόκκινη Dream Team με έναν Ιωαννίδη κατάχλωμο απ’ το άγχος, χάνει το πιο σίγουρο τρόπαιο της ιστορίας του

Το 1999 στο Μόναχο έρχεται ο σίφουνας που ονομάζεται Ζαλγκίρις και πετάει στο κάλαθο των αχρήστων τις τακτικές και τα πλάνα του Ίβκοβιτς.

Το 2006 ο νέος Ολυμπιακός ανασηκώνεται απ’ τη λήθη που τον βούλιαξε ο Κόκκαλης και κοιτάει στα μάτια τη Μακάμπι. Παρ’ ολίγο να την απέκλειε κιόλας αν το τρίποντο του Παπαμακάριου απ’ την κορυφή έβρισκε στόχο. Η εξαιρετική εμφάνιση καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και το πόσο κοντά έφτασε στην υπέρβαση, έκανε το φινάλε του να θυμίζει τραγωδία.

Το 2009 στο Βερολίνο το φαβορί ήταν ο Παναθηναϊκός. Με το πληρέστερο ρόστερ της ιστορίας του, εύκολα ή δύσκολα θα νικούσε τον αιώνιο. Έμεινε κοντά , πάλεψε , αντέδρασε αλλά στη τελευταία φάση ο Παπαλουκάς κρύφτηκε και ο Μπουρούσης έβγαλε απ’ τη φαρέτρα του μία ραβέρσα της συμφοράς. Το σουτ δεν είχε καμία τύχη, ο Μπουρούσης δεν το ξαναδοκίμασε, ο Παπαλουκάς δεν «ξανασηκώθηκε».

Το 2010 με τραγική εμφάνιση περνάει – αν και δεν το αξίζει- στον τελικό. Οι καυγάδες μεταξύ των παικτών, η ασέβεια προς το πρόσωπο του Γιαννάκη, το ξέφραγκο αμπέλι που ξεγυμνώθηκε στον τελικό, οι βεντετισμοί και τα πείσματα πίκραναν τους υγιείς φίλους των ερυθρόλευκων. Τραγωδία, όχι τόσο αγωνιστική όσο συμπεριφοράς.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα και στο τώρα.

Με έναν Ολυμπιακό απαξιωμένο απ ‘τους οπαδούς του.

Με έναν Ολυμπιακό απαξιωμένο απ’ τον Τύπο.

Με έναν Ολυμπιακό απαξιωμένο ακόμη και απ’ τους προέδρους του.

Έμειναν λίγοι.

Οι παίκτες, το προπονητικό επιτελείο και 2000 φίλαθλοι να τον ακολουθούν.

Πικράθηκαν, πείσμωσαν, θύμωσαν.

Θυμάμαι τον Πρίντεζη στην αρχή της χρονιάς να δηλώνει πως «στόχος μας είναι να ξαναφέρουμε τον κόσμο στο γήπεδο».

Τα καταφέρατε με τη μαγκιά σας.

Όλη η επιτυχία ανήκει αποκλειστικά σε εσάς.

Συγχαρητήρια και για την είσοδό σας στο final four και για τον κόσμο που εμπνεύσατε με την προσπάθειά σας!


Να μιλήσουμε και λίγο για την αγωνιστική εικόνα των ερυθρολεύκων

Είναι φανερό πως ο Ολυμπιακός στην άμυνα επιλέγει την αλλαγή σε κάθε screen.

Δεν του αρέσει να μπλέκεται σε περιστροφές, δεν προτιμά τα hedge out, δεν δίνει βοήθειες. Προτιμά την προσωπική άμυνα και τις καταστάσεις «ένας εναντίον ενός».

Έχει το πλεονέκτημα οι ψηλοί του με την ευκινησία τους να μπορούν να σταθούν εξαιρετικά απέναντι στους περιφερειακούς.

Από εκεί και πέρα εμποδίζουν την πάσα σε πρώτο χρόνο προς τον αντίπαλο ψηλό , δίνοντας τον απαιτούμενο χρόνο στους συμπαίκτες του να κάνουν αλλαγή χαμηλά στο post με τον άλλο συμπαίκτη (συνήθως το τεσσάρι) να αλλάζει αποτρέποντας το mismatch στη ρακέτα τους.

Δύο είναι τα μυστικά αυτής της κίνησης. Οι ψηλοί με τα χέρια τους να αποκόβουν κάθε γωνία πάσας προς τη ρακέτα και οι περιφερεακοί να βγαίνουν από μπροστά και να βάζουν σωστά το σώμα τους -χαμηλώνουν και σπρώχνουν με τη λεκάνη - οδηγώντας τον αντίπαλο σέντερ όσο πιο μακριά απ’ τη ρακέτα γίνεται. (μετά έρχεται η αλλαγή και το mismatch αλλάζει χέρια με τον εκάστοτε περιφερειακό να "πρέπει" να περάσει στα πόδια τον Χάινς ή τον Ντόρσεϊ. Καθόλου εύκολη δουλειά…)

Στην επίθεση παίζουν motion.

Πρόκειται για μια ευέλικτη επίθεση που στηρίζεται στην αδιάκοπη κίνηση των παικτών , στο σωστό spacing , στα διαρκή κοψίματα προς τη ρακέτα (cuttings), στα πολλά screens κοντά και μακριά απ’τη μπάλα. Εύκολα την γράφεις , δύσκολα την εφαρμόζεις.

Οι δυνάμεις τους είναι αστείρευτες. Και αυτές που «μετρώνται» (κλεψίματα, κοψίματα, επιθετικά ριμπάουντ) και αυτές που δεν μετρώνται (ενέργεια, πάθος, θέληση, πίστη).

Όποτε παρακολουθώ τον Ολυμπιακό έχω την εντύπωση πως βλέπω έναν μαραθώνιο. Αυτός που έχει περισσότερες δυνάμεις στο τέλος θα νικήσει. Το ποιος προηγείται στα πρώτα χιλιόμετρα δεν έχει καμία σημασία… (Η Σιένα στα παιχνίδια 1 , 2, 4 , κέρδισε τα 9 απ’ τα 12 δεκάλεπτα , έχανε όμως καταφανέστατα στα τέταρτα δεκάλεπτα.)

Υ.Γ. Θέλω να το γράψω καιρό τώρα αλλά δεν έβρισκα την ευκαιρία. Εδώ και κάμποσο καιρό το μπάσκετ τείνει να απαλείψει την θέση του καθαρού shooting guard και να την αντικαταστήσει με έναν ακόμη playmaker ή έστω combo guard.

Ο Παναθηναϊκός άφησε τον Λόγκαν (καθαρό δυάρι σε κορμί άσσου) κατά μέρους και παίζει με τρεις χειριστές , ο ΟΣΦΠ παίζει με τέσσερις ενώ και τα καλά διαστήματα της Σιένα συνέβησαν όταν οι Ζήσης – Μακάλεμπ βρίσκονταν ταυτόχρονα στο παρκέ.

Quiz: Ξέρετε ποιος ήταν απ’ τους πρώτους που το εφάρμοσαν συστηματικά στο μπάσκετ;


O Ίβκοβιτς όταν έβαλε τον Τόμιτς δίπλα στο combo guard David Rivers το 1997.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

7 σχόλια:

tiramolas είπε...

Για αυτό που αναφέρθηκε για τα τελευταία δεκαλεπτα της σειράς, τεκμηριώνω με αριθμούς:
1ο παιχνίδι : Σιένα - ΟΣΦΠ 9-24
2ο παιχνίδι : Σιένα - ΟΣΦΠ 14-27
3ο παιχνίδι : ΟΣΦΠ - Σιένα 27-25 (είχε κριθεί ήδη)
4ο παιχνίδι : ΟΣΦΠ - Σιένα 22-14
Το συμπέρασμα προφανώς είνα ότι η ενέργεια και τα νιάτα του Ολυμπιακού έκαναν τη διαφορά...

Ανώνυμος είπε...

Πολυ καλή η ανάλυση του παιχνιδιού(-ων) όμως θα διαφωνήσω κάθετα στο αν ο Ολυμπιακός έχει πετύχει ποτέ αντίστοιχες υπερβάσεις!!Έχουμε κ λέμε λοιπόν:
1)Στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ πρωτάθλημα πέτυχε μια από τις ιστορικότερες ανατροπές με τις ΤΡΕΙΣ(!!!)σερί έδρες που έσπασε από τους προημιτελικούς μέχρι τους τελικούς,το 1993,όταν απέκλεισε κατα σειρά τον ΑΡΗ,τον Παοκ κ πήρε το πρωτάθλημα απέναντι στον Παο!Κατά την ταπεινή μου γνώμη το πιο ΜΑΓΚΙΟΡΙΚΟ πρωτάθλημα καθώς ΚΑΜΜΙΑ άλλη ομάδα δεν έχει καταφέρει να κάνει 3 σπασίματα έδρας πολλώ δε μάλλον με αντιπάλους ιστορικότερες,μεγαλύτερες κ ίσως(έστω μια-ο Παοκ)κ καλύτερες κ ΟΛΕΣ ισάξιες ανταγωνίστριεςν του τίτλου!!!!
2)στο ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ πρωτάθλημα έχουμε την all the way μέχρι την κατάκτησή του το 1997,πορεία του!Μην ξεχνάτε ότι κ=ξεκίνησε τη χρονιά με πολλά προβλήματα(κ τότε με τον ''σοφό'' στον πάγκο!!) χάνοντας μέχρι κ από τον Βαο στο πρωτάθλημα,αγκομαχώντας μέχρι κ στην φάση των 16,προκρινόμενος οριακά στους 8,αλλάζοντας κ τότε ξέν-ο μεσούσης της περιόδου(δε συμφωνείτε ότι είναι πολλές οι ομοιότητες μέχρι τώρα??!)κ έσπασε ΔΥΟ έδρες...αφενός της Παρτιζάν κάνοντας μάλιστα 2 ΕΚΤΟΣ έδρασ νίκες κ εν συνεχεία του Παναθηναικού ο οποίος είχε μεν προβλήματα αλλά ήταν ο ΚΑΤΟΧΟΣ του Ευρωπαικού σε περίπτωση που κάποιος το ξεχνάε.Οπότε ας μην είμαστε υπερβολικοί στους χαρακτηρισμούς μας για το αν έχει κάνει ποτέ ο Ολυμπιακός αντίστοιχη(ή κ μεγαλύτερη υπέρβαση!)!Κατά τα άλλα όπως προείπα η ανάλυση των αγώνων είναι άψογη!!
Κωνσταντίνος Μανωλάκος.

Ανώνυμος είπε...

Drazen όχι και υπέρβαση για τον Παπαδόπουλο!!!!Το παληκάρι όποτε έπαιζε, έτρεχε σερί η Σιένα...

stratos kalantzis είπε...

Εγώ προσωπικά συμφωνώ με τον όρο "υπέρβαση". Σωστά τα όσα λέει ο Κωνσταντίνος, εντούτοις αναφέρονται στο σωτήριον έτος 1993 (!!!!!) και 1997, ήτοι 20 και 15 χρόνια στο μακρινό παρελθόν. Είναι πολλά τα χρόνια πίσω.

Ιδίως φέτος ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος των ερυθρολεύκων δε θα μπορούσε να προβλέψει μια τέτοια εξέλιξη και μια τέτοια δυναμική προοπτική..

Drazen είπε...

@ Kωνσταντίνε

Στα του ελληνικού πρωταθλήματος συμφωνώ - εν μέρει- μαζί σου.
Ο Άρης μαστίζοταν από ενδοοικογενειακά προβλήματα (ο Τάρπλει ήταν τσακωμένος με όλους) και το πλεονέκτημα έδρας το είχε ο Πειραιάς (αν θυμάμαι καλά στη Χαλκίδα?) ενώ ο ΠΑΟ ήταν μια νέα ομάδα γεμάτη σταρ αλλά με κακή χημεία (Γκαλης - Κόμαζετς).
Φυσικά κέρδισε εκτός έδρας το μεγάλο φαβορί τον ΠΑΟΚ και αυτό ήταν μεγάλη υπόθεση.
Θεωρούνταν σαν το μεγάλο αουτσάιντερ για τον τίτλο (φαβορί ο ΠΑΟΚ).

Την triple crown year η ομάδα στην αρχή της χρονιάς δεν έπαιζε σύμφωνα με τις δυνατότητές της. Όταν σοβαρεύτηκε και έβγαλε το μπάσκετ που μπορεί πήρε ο,τι άξιζε.
Ο ΠΑΟ μπορεί να είχε το πλεονέκτημα αλλά με τόσο κακό ρόστερ δεν ήταν σε καμία περίπτωση το φαβορί.

Αντιθετα φέτος θυμάμαι να γράφουν (και εμείς εδώ) πως μέχρι το ΤΟΡ 16 θα φτάσει.
Πέρασε σαν δεύτερος , πέρασε τη Σιένα και έφτασε final four!
Μου θυμίζει την πορεία της '92 Παρτιζάν. Κανείς δεν την υπολόγιζε πως θα περάσει στα playoffs και όμως τα κατάφερε και σαν να μην έφτανε αυτό έβγαλε εκτος (με μειονέκτημα έδρας παρακαλώ) τη Κνορ του Ζντοβτς και στη Κωνσταντινούπολη κέρδισε την πανάκριβη Φίλιπς των Ρίβα - Ντόουκινς - Πίτις.

@ανωνυνος
Ο Παπαδόπουλος (όπως και οι Κατσίβελης , Πελεκάνος , Βασιλόπουλος) αποτελούν μέλη της ομάδας και τους ανήκει ένα (μικρό ή μεγάλο) μερίδιο της επιτυχίας.
Άδικο είναι να τον πυροβολούμε. Σίγουρα δεν έκανε για αυτή τη σειρά αλλά κάτι πρόσφερε στην αρχή της χρονιάς και - που ξέρεις - μπορεί να βοηθήσει (σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιου ) και στο μέλλον. Στο κάτω κάτω δαιμόνιοι γκαρντ σαν τον Μακάλεμπ δεν κυκλοφορούν και πολλοί..

Ανώνυμος είπε...

Στράτο ανέφερα το 1993 γιατί ανέφερες κ εσύ την ίδια χρονιά ως την 1η από τις ΜΗ επιτυχημένες υπερβάσεις,το δε 1997 δεν είναι πολύ πιο μακρινό από το 1999 κ το θαύμα τησ Ζαλγκίρις!!Αυτοί ήταν οι λόγοι που μίλησα για το 1993 κ ττο 1997!!Υπέρβαση παρολίγο να γίνει κ το 2003 που δεν τα καταφέραμε με την Barcelona του Μποντιρόγκα η οποία κ το πήρε εκείνη τη χρονιά!!
Όσον αφορά το ελληνικό πρωτάθλημα,συμφωνούμε για τα προβλήματα του Άρη(ο οποίος ξεκίνησε εκείνη τη χρονιά ως το απόλυτο φαβορί,ωστόσο,αν θυμάστε)όμως όπως λές κ εσύ Ντράζεν,είχαμε το''πλεονέκτημα''της έδρας παίζοντας στη...Χαλκίδα!!Απο εκεί κ πέρα η πρόκριση έναντιο του Πάοκ ήταν ΕΠΙΚΗ κ ανεξάρτητα από το άν είχε εσωτερικά προβλήματα ο Παο,δεν είναι επιχείρημα για να μειώσει την αξία του επιτεύγματος!!Απέναντι σε αστέρες κ σε ομάδες με ιστορία πέτυχε ΤΡΙΑ Σ-Ε-Ρ-Ι σπασίματα έδρας κ κατέκτησε το πρωτάθλημα!!Συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι το πιο μαγκιόρικο(!!) πρωτάθλημα στο Ελληνικό μπάσκετ αν δεν υπήρχε το 2007(για να μιλήσω κ για κάτι πιο σύγχρονο!!)κ δεν μας στερούσε ο Πηλο'ί'δης το πρωτάθλημα απέναντι στον κυπελλούχο Ελλάδος ΚΑΙ πρωταθλητή Ευρώπης(!!)Πάο...!
Το τελευταίο το λέω γιατί όντως ο Παο το 1997 ήταν διαλυμένος,ωστόσο μια πρόκριση στο final 4 απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης κ με μειονέκτημα έδρας κ μάλιστα με 20 πόντους δεν είναι αμελητέα ποσότητα!!

Ανώνυμος είπε...

*Υ.Γ:Όπως κ το 1994 είναι 18 χρόνια πίσω αλλά ανεφέρθη!!
Κωνσταντίνος Μανωλάκος.

Δημοσίευση σχολίου